Printable View
Λοιπόν, έχει περάσει καιρός απο τότε που ήμουν ψυχωτικός και πλέον ζω μια φυσιολογική ζωή.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Είναι ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός? Θα ήθελα να ακούσω εμπειρίες απο άτομα που το ξεπεράσανε και έχουνε μια αξιοπρεπή ζωη. Απο έρευνα στο internet διάβασα πως αρκετά άτομα με σχ δέν ζουνε πολλά χρόνια, άλλοι όμως τα καταφερνουν μια χαρά. Με ανησυχεί το γεγονός πως εκτός απο τον keep_walking είναι ελάχιστοι αυτοι που γράφουν στο φορουμ και δείχνουν θετικά σημάδια...
Θέλω πάντως να αισιοδοξώ :)
Vince,
στα γρήγορα,
οι έρευνες στις ψυχώσεις λένε πως
30% των ασθενών ξεπερνά την ψύχωση χωρίς καμιά αγωγή,
30% την ξεπερνά με αγωγή και
30% δεν την ξεπερνά ποτέ (δηλαδή υποτροπιάζει συνεχώς ή/και είναι σε διαρκή αγωγη).
Καλά κάνεις και είσαι αισιόδοξος.
Η θέληση και η επίγνωση αποτελούν ισχυρούς σύμμαχους στην προσπάθεια σου.
Ναι τα ατομα με σχιζοφρενεια δεν ζουνε πολυ...αν λαβεις υποψιν την κακη ποιοτητα ζωης που εχουνε πολλοι,το καπνισμα,τα φαρμακα ή δεν ξερω τι αλλο εχω καιρο να διαβασω σχετικα και τα εχω ξεχασει.
Ο χρονος παντως απο οτι διαβασα καπου ειναι με το μερος μας και οσο μεγαλωνουμε τοσο καλυτερα...αν μπορεις να το πεις καλυτερα μιας και γερναμε κιολας:P
Πιστευω ειναι περισσοτεροι με σχιζοφρενεια που γραφουν στο forum ή πολύ κοντα σε αυτην την παθηση τελοσπαντων απλως οι γιατροι δεν τους ειπαν ξερετε πασχετε απο σχιζοφρενεια αλλα απο ψυχωτικη συνδρομη ή κατι παρεμφερες (χωρις να θελω να τρομαξω κοσμο δεν ειμαι σιγουρος για αυτα που λεω)...σημασια δεν εχει ομως πως θα το ονομασεις σημασια εχει η θεραπεια να ταιριαζει σε σενα και πως καταφερνεις και ανταποκρινεσαι στη ζωη.
Μπορεις να κοιταξεις τα στατιστικα της Αμερικης για τη σχιζοφρενεια αν δεν το εχεις κανει ηδη που τα εχω ποσταρει πολλες φορες να δεις πως τα πηγαινουν οι υπολοιποι με αυτην την παθηση αλλα δεν εχει νοημα μιας και ουτε τις ιδιες ευκαιριες ειχαν ολοι οπως προσβαση σε ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη,υποστηριξη απο την οικογενεια κλπ αλλα και γιατι αλλοι ειναι πιο \"αρρωστοι\" απο μερικους...δηλαδη η κλιμακα της ασθενειας δεν ειναι παντα ιδια.
Προφανως εγω και εσυ Vince ειμαστε απο τους \"τυχερους\" σε συγκριση με αλλες περιπτωσεις...οχι τοσο τυχεροι οσο μερικοι αλλοι που δεν χρειαζονται καν φαρμακα (ναι το εχω ακουσει αυτο σαν μυθος μου φαινεται) αλλα αρκετα \"τυχεροι\".
Ελπιζω και να σταθουμε πιο τυχεροι και να ανακαλυψουν κατι δραστικο οι γιατροι που θα μας κανει να εχουμε μια πιο γεματη ζωη γιατι ακομα δεν ειμαι ικανοποιημενος στο πως βαδιζει η ζωη μου...κοινωνικα περισσοτερο.
Προσωπικα παρακολουθω τα νεα της σχιζοφρενειας σχεδον καθημερινα απο το www.schizophrenia.com μεχρι να δω καποια ειδηση που μου κανει κλικ και να την διαβασω και ελπιζω για το καλυτερο...οχι οτι ειμαι ασχημα δεν νομιζω και πολυς κοσμος \"φυσιολογικος\" να ειναι ικανοποιημενος απο τη ζωη του μαλλον το ανικανοποιητο ειναι στην φυση του ανθρωπου...παντως θα ηθελα μια πιο πλουσια και γεματη ζωη.
Keep_walking έχεις σκεφτεί ότι μπορεί η σχιζοφρένεια να μην είναι ο κύριος λόγος που δεν έχεις μια πλούσια και γεμάτη ζωή; Σίγουρα αποτελεί ένα επιπλέον εμπόδιο αλλά πόσοι τέλος πάντων μπορούν να πουν ειλικρινά ότι η ζωή τους είναι όπως τη φανταζόντουσαν;
Κι εγώ ονειρεύομουνα ότι θα έχω μια πλούσια ζωή γεμάτη εμπειρίες, ταξίδια, πολλούς φίλους, ξέφρενη κοινωνική ζωή κλπ και στην πορεία ανακάλυψα ότι ο κύριος λόγος που δε συμβαίνουν όλα αυτά είναι ο χαρακτήρας μου. Ναι, μπορεί να με πιάσει ένα διάστημα και να θέλω να βγαίνω συνέχεια έξω αλλά άλλες φορές να μουχλιάζω τελείως μέσα στο σπίτι. Και μπορεί να φαίνομαι κοινωνική στους γύρω μου αλλά τελικά δεν είμαι και τόσο, έχω προβλήματα στο να κρατήσω ανθρώπους κοντά μου.
Τελικά με τα χρόνια αποδέχτηκα ότι έτσι είμαι εγώ και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Το αντίθετο, τώρα είμαι πιο ευχαριστημένη με το λίγο και δε μένω συνεχώς ανικανοποίητη. Το λίγο βέβαια το δικό μου μπορεί να είναι πολύ για άλλους. Ο καθένας όπως το βλέπει.
Η μεγάλη αποκάλυψη ήταν για μένα στα 26 μου όταν μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία για να κάνω τη ζωή που ονειρεύομουνα και ενώ είχα τις ευκαιρίες συνειδητοποίησα ότι πιεζόμουνα, ότι δε μου ταίριαζε τελικά αυτό που ονειρευόμουνα, ότι έχω τους δικούς μου ρυθμούς.
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας :)
Quote:
Keep_walking έχεις σκεφτεί ότι μπορεί η σχιζοφρένεια να μην είναι ο κύριος λόγος που δεν έχεις μια πλούσια και γεμάτη ζωή; Σίγουρα αποτελεί ένα επιπλέον εμπόδιο αλλά πόσοι τέλος πάντων μπορούν να πουν ειλικρινά ότι η ζωή τους είναι όπως τη φανταζόντουσαν;
Κι εγώ ονειρεύομουνα ότι θα έχω μια πλούσια ζωή γεμάτη εμπειρίες, ταξίδια, πολλούς φίλους, ξέφρενη κοινωνική ζωή κλπ και στην πορεία ανακάλυψα ότι ο κύριος λόγος που δε συμβαίνουν όλα αυτά είναι ο χαρακτήρας μου. Ναι, μπορεί να με πιάσει ένα διάστημα και να θέλω να βγαίνω συνέχεια έξω αλλά άλλες φορές να μουχλιάζω τελείως μέσα στο σπίτι. Και μπορεί να φαίνομαι κοινωνική στους γύρω μου αλλά τελικά δεν είμαι και τόσο, έχω προβλήματα στο να κρατήσω ανθρώπους κοντά μου.
Τελικά με τα χρόνια αποδέχτηκα ότι έτσι είμαι εγώ και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Το αντίθετο, τώρα είμαι πιο ευχαριστημένη με το λίγο και δε μένω συνεχώς ανικανοποίητη. Το λίγο βέβαια το δικό μου μπορεί να είναι πολύ για άλλους. Ο καθένας όπως το βλέπει.
Η μεγάλη αποκάλυψη ήταν για μένα στα 26 μου όταν μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία για να κάνω τη ζωή που ονειρεύομουνα και ενώ είχα τις ευκαιρίες συνειδητοποίησα ότι πιεζόμουνα, ότι δε μου ταίριαζε τελικά αυτό που ονειρευόμουνα, ότι έχω τους δικούς μου ρυθμούς.
Πριν αρωστησω ειχα μια πλουσια ζωη και κοινωνικοτατη...βεβαια τοτε ημουν πολυ νεος...φοιτητης και λιγοι ειναι αυτοι που μπορουν να που οτι περνουσαν ασχημα εκεινη την περιοδο αν και η ασθενεια εκανε τα πρωτα βηματακια της απο τοτε.
Ξερω πως ημουν και πως εγινα...βασικα δεν ειναι και τοσο απλα οπως τα περιγραφω γιατι μια ασθενεια του μυαλου και... ο εαυτος σου να πω?...γινοσαστε ενα και φτιαχνεται ενα καινουργιο \"εγω\".
Καταλαβαινω τι μου λες...μου λες να αποδεχτω τον καινουργιο εαυτο μου...αυτος ειμαι εγω με τον χαρακτηρα μου και με την αισθηση του ανικανοποιητου αλλα οφειλω να το αποδεχτω.
Αλλα ξερω οτι επηλθε μεγαλη αλλαγη σε μενα...μη φυσιολογικη απο μια ασθενεια...τη μια ηταν ετσι τα πραγματα...και μετα απο μερικα χρονια (τρελλας και αναρρωσης) εντελως διαφορετικα.
Ξερω επισης οτι τα φαρμακα οντως με βοηθανε σε πολυποικιλους τομεις της ζωης μου...τεραστια διαφορα...μονο και μονο που αλλαξα την φαρμακευτικη μου αγωγη.
Δεν μπορω να πω οτι δεν με αποδεχομαι αλλα δεν μπορω να πω οτι θα παψω και να ελπιζω για το καλυτερο που μπορει να μου προσφερει η συγχρονη επιστημη...δεν θα ελεγα οχι σε φαρμακα που μπορουν να καταπολεμησουν τα αρνητικα συμπτωματα της σχιζοφρενειας με την ιδια επιτυχια που καταπολεμουν τα θετικα (για οσους δεν ξερουν τα θετικα δεν ειναι καθολου θετικα απλως ετσι λεγονται).
Φυσικα και ενα θαυματουργο φαρμακο να βγει...παλι ανικανοποιητος θα ειμαι...θα θελω περισσοτερα αλλα c\'est la vie:P
Ξέρεις κηπ παίζει ρόλο και το γεγονός οτι δέν αρρωστήσαμε πολυ νωρίς. Εγώ πχ το έπαθα γύρω στα 25 μου, πρόλαβα δηλαδή να σπουδάσω και να συνάψω ερωτικές σχέσεις πριν (αλλα και μετά). Και πραγματικά λατρέυω το γυναικείο φύλο. Όταν το έπαθα είχα απελπιστεί με την ιδέα οτι μπορεί να μην ξανανιωσω/κανω έρωτα. Και μπορεί να ακούγεται παλαβό αλλα όταν βρισκόμουνα σε κατάσταση ψύχωσης θεωρούσα τις γυναίκες ανώτερα όντα απο τους άντρες. Τώρα βέβαια δεν το πιστεύω αυτο--υπάρχουν αξιόλογοι άντρες και αξιόλογες γυναίκες αλλά ισχυεί επίσης το αντίθετο και για τα δύο φύλα. Καλά θα μου πείς άσχετα όλα αυτά αλλα όπως βλέπεις αυτή η ανάγκη που έχω να συναναστρέφομαι με άλλους ανθρώπους με έχει σώσει. Και όπως πολύ σωστά έχουν πεί μερικοί, μόνος ούτε και στον παράδεισο.
Ναι ειναι αληθεια οσο μεγαλυτερη η ηλικια τοσο καλυτερα...θυμαμαι που ελεγα γιατι ρε γαμωτο δεν μου ετυχε οταν ημουν πιο νεος ωστε να εχω το χρονο και τη δυναμη να το παλεψω καλυτερα...αλλα απο οτι διαβασα μετα ευτυχως που δεν μου ετυχε σε νεαρη ηλικια.
Εσυ Vince ειχες καταλαβει τιποτα σε νεαρη ηλικια ή σε χτυπησε μπαμ και κατω?
Απλά ήμουν ντροπαλός σε νεαρή ηλικία, ποτέ δε φανταζόμουν οτι θα το πάθω.
Χμ και εγω ημουν ντροπαλος πολυ...αλλα ειχα και περιεργες σκεψεις...μετα σιγα-σιγα ειχα αρχισει να απομωνονομαι...το συζητησα με κανα δυο φιλους οτι εχω γινει αντικοινωνικος και μου λενε δεν εισαι μια χαρα εισαι:D...μετα πηγα στρατο και παρολο που δεν μπορω να πω οτι δυσκολευτηκα ιδιαιτερα απομωνομουν ολο και πιο πολυ...εβγαινα μονος μου στην εξοδο και τετοια και ειχα και μερικες ψευδαισθησεις και υπερευαισθησια κατα καποιον τροπο...βεβαια δεν επεσα ισως με κρατησε η ρουτινα του στρατοπεδου ορθιο...μετα απολυθηκα...πιεστηκα και λιγο και μπαμ ω το θαυμα...εχασα το κοσμο κατω απο τα ποδια μου..ψευδαισθησεις,παραισθ� �σεις...τρελλα σεναρια στο μυαλο μου που δουλευε υπερωριες και τα σχετικα...και μετα πηραν ολα το δρομο τους.
Πάντως αυτές τις μέρες με τη ζέστη είναι τεντωμένα τα νεύρα μου....
εχω ακουση οτι μπορει να υποτροπιασης λογο του καιρου ισχυη;