Εγκλωβισμένη επαγγελματικά

Καλησπέρα, θα ήθελα απόψεις/γνώμες/συμβουλές σχετικά με την κατάσταση στην οποία έχω βρεθεί επαγγελματικά.
Είμαι 27 χρόνων και είμαι δικηγόρος. Ήμουν για 3μιση χρόνια σε ένα γραφείο, αρχικά ως ασκούμενη και έπειτα ως συνεργάτης, από το οποίο αναγκάστηκα να φύγω επειδή το τελευταίο έτος πληρωνόμουν από ελάχιστα έως καθόλου. Βέβαια εκεί είχα το θετικό ότι με εμπιστεύονταν, δίκαζα και εγώ υποθέσεις, είχα ευχέρεια και άνεση.
Βρήκα γραφείο αμέσως, δεν έμεινα ούτε μέρα χωρίς δουλειά. Το γραφείο που είμαι σήμερα, εδώ και 7 μήνες περίπου, είναι ένα σχετικά μεγάλο γραφείο, με εύρος υποθέσεων. Κέρδισα γρήγορα την εμπιστοσύνη του «αφεντικού» και είμαι πλέον από τα βασικά μέλη. Οικονομικά είμαι σε σχετικά καλύτερη μοίρα, αμείβομαι με ποσοστά όμως μου δίνει και δουλεύω αρκετούς και σοβαρούς φακέλους οπότε κάτι βγαίνει. Συνήθως δουλεύω 12 με 13 ώρες και αυτό ίσως να μη με κούραζε ΟΜΩΣ το κλίμα στο γραφείο δεν είναι καθόλου καλό. Το «αφεντικό» είναι άτομο φοβερά νευρικό, εγωκεντρικό, συγκεντρωτικό, κυκλοθυμικό και μπορώ να πω και λίγο κακό. Οι συνεργάτες (όλες κοπέλες) είμαστε υπό τον απόλυτο έλεγχό του, δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό χωρίς την έγκρισή του, δεν θέλει να έχουμε επαφές πολλές πολλές με τους πελάτες, δεν μας εμπιστεύεται να δικάζουμε σχεδόν ποτέ, θέλει συνεχή ενημέρωση για τα πάντα τη στιγμή που συμβαίνουν και το χειρότερο όλων είναι ότι όταν έχει νεύρα (πράγμα καθόλου σπάνιο) μιλάει φοβερά άσχημα, προσβάλλει, λέει υπερβολές και γενικά σε κάνει να νιώσεις σκουπίδι και ότι δε ξέρεις τίποτα, ενώ καμία φορά του αρέσει να μας κάνει και «καψόνια», να περιμένουμε κάπου χωρίς λόγο πχ. Τα περισσότερα «επεισόδια» γίνονται με ασήμαντη ή χαζή αφορμή και όχι για κάτι ουσιώδες πάνω σε υπόθεση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη στεριώνει κόσμος εδώ για πολύ καιρό, πράγμα που δημιουργεί πολλά πρακτικά προβλήματα. Τέλος, το κλίμα είναι ακόμη κακό επειδή πέρα από τον ανταγωνισμό, στο γραφείο ενισχύονται πολύ και οι ρουφιανιές, τα πισώπλατα κλπ.
Σε εμένα προσωπικά, επειδή γενικά αντιμετωπίζω με σοβαρότητα και τυπικότητα τη δουλειά μου και γενικά προσπαθώ να μην του δίνω κανένα πάτημα, δεν με έχει «μπινελικώσει» σχεδόν ποτέ, απλώς όταν έχει νεύρα θα μου την πει με την παραμικρή αφορμή και θα με προσπαθήσει να με κάνει να αμφιβάλλω για τις γνώσεις μου. Φυσικά το να μην του δίνω πάτημα σημαίνει ότι δεν του φέρνω αντίλογο σε τίποτα, ακόμη και αν πρόκειται για το πιο παράλογο ή λάθος πράγμα. Τον τελευταίο καιρό είμαι και η παλαιότερη (πέρα φυσικά από την έμπιστή του γραμματέα) και φυσικά ποντάρει αρκετά σε εμένα και με έχει ανάγκη από πρακτική άποψη. Τον επόμενο μήνα θα φύγουν και άλλα άτομα και γενικά το γραφείο θα είναι υπό μερική κατάρρευση.
Πλέον έχω αρχίσει και κουράζομαι πολύ. Και την σωματική κόπωση θα μπορούσα να την αντέξω αν υπήρχε κάποια ισορροπία, όμως τα περισσότερα βράδια γυρίζω σπίτι και θέλω μόνο να βάλω τα κλάματα, είμαι ψυχολογικά κουρέλι γιατί όλο και κάτι θα γίνει καθημερινά. Δεν έχω χρόνο – και φυσικά ούτε διάθεση – να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, το σπίτι μου, τον φίλο μου που συγκατοικούμε, τους φίλους μου, την οικογένειά μου. Ο φίλος μου μου λέει να κάνω λίγη υπομονή, να πάρω εμπειρία, και από το φθινόπωρο να ψάξω κάτι άλλο. Οι γονείς μου μου λένε να τα βροντήξω και να φύγω, να ανοίξω ένα γραφειάκι μόνη μου και να το παλέψω. Και η αλήθεια είναι πως αυτό είναι το όνειρό μου, παρόλο που οι εποχές δεν επιτρέπουν και πολλά όνειρα. ΟΜΩΣ ακούω όλους τους άλλους, γνωστούς κλπ που μου λένε πόσο τυχερή είμαι που έχω δουλειά, και μάλιστα πάνω στο αντικείμενό μου, τέτοιους καιρούς. Επιπλέον, φοβάμαι πολύ τις αλλαγές και τα «ανοίγματα». Και φυσικά έτσι όπως έχουν τα πράγματα εδώ, το να φύγω στην παρούσα φάση σημαίνει ότι τον πουλάω, τον αφήνω ξεκρέμαστο, του δημιουργώ πρόβλημα. Και ο επαγγελματισμός μου δεν το επιτρέπει αυτό. Από την άλλη όμως και οι αντοχές μου δοκιμάζονται πολύ, φτάνω στα όριά μου.
Συγχωρέστε μου την πολυλογία, όμως πραγματικά δεν περιγράφεται εύκολα το αδιέξοδο που βλέπω μπροστά μου τον τελευταίο καιρό…

Μονο πρωτοτυπος δεν ειναι ο προβληματισμος που εκφραζεις σρο. Αφορα πλεον το συνολο της ελληνικης νεολαιας. Και πιο ειδικα στο επαγγελμα σου. Κατανοω την επιδραση στον ψυχισμο σου, ειναι κατι σαν μπουλινγκ θα λεγα και ειναι ευλογο να επωμιζεσαι ενα εντονο στρες καθημερινα. Αν λοιπον το κλιμα στη δουλεια ειναι τοσο επιβαρυντικο, νομιζω οτι το πιο σωστο απ ολα ειναι αυτο που λεει ο φιλος σου. Καθεσαι εκει μεχρι να προκυψει κατι καλυτερο. Μπορεις επισης να στρωθεις στο διαβασμα για δικαστικο. Οι κολητοι μου αυτο εκαναν και τα πηγαν πολυ καλα. Μην ακους την καραμελα που λεει ειναι τεραστια η υλη, ειναι ιδιοτροποι, σε κοβουν, θελεις μεσον και αλλα τετοια.

Το μηνυμα τροποποιηθηκε απο την διαχειριση για παραβιαση ορων χρησης

Απο το μηνυμα σου εχω απομονωσει τα εξης, στο πρώτο γραφείο ξεκίνησες από ασκούμενη και έφτασες συνεργάτης, το νεο σου αφεντικο σου δίνει σοβαρούς φακέλους και πονταρει αρκετα σε σενα. Και εισαι μόλις 27 ετων. Πολλοι θα ζηλευαν να ειναι στη θεση σου, ακομα κι απ τον ίδιο κλάδο. Το μόνο που συμφωνω μαζι σου οτι σε ζορίζει αλλα δεν πρεπει να του επιτρεπεις ψυχικα να σε καταβαλλει και λόγω καποιας ευαισθησιας που φαινεται πως εχεις στο χαρακτηρα ειναι το εργασιακο περιβαλλον. Θα πρεπει να βρεις τον λιγοτερο για σενα ψυχοφθορο τροπο να το χειριζεσαι τοσο μεσα σου όσο και στο τι αντίδραση εξωτερικευεις. Το τελευταιο συχνα μεταβαλλει τη σταση των αλλων εναντι μας προς το καλυτερο ακομα κι εκει που δεν το περιμενουμε. Η αναγνωριση που μεχρι τωρα απεκομισες παρα τα λίγα λεφτα ειναι απόδειξη ότι καποια στιγμη θα μπορεις να τα καταφερεις και μονη σε δικο σου γραφειο όπως θες. Μια χαρα εισαι!! Προχωρα!!

Φύγε. Αποδέσμευσε τον εαυτό σου από ό,τι σε φθείρει. Ελευθερώσου από υποχρεώσεις απέναντι σε καθίκια, που σε κρατάνε απ' το λαρύγγι για ένα κολοχρηματικό ποσό. Κοντεύεις να γίνεις αόρατη για σένα, χάνεις ώρες και μέρες από τη ζωή σου, για μια καριέρα? Τίποτε δε συγκρίνεται με το να πετάξεις στη μούρη κάποιου όσα θεωρεί δεδομένα για σένα, την ησυχία σου, τη δουλικότητα, τον δήθεν σεβασμό, όσο για το αν τον πουλάς όπως έγραψες, καμία σχέση, εσένα πουλάς όπως όλοι όσοι εργάζονται-η δουλειά είναι δουλεία.

Tελικά το ίδιο χάλι παίζει σχεδόν παντού σε αυτή τη δουλειά...
(εδώ χωράει πολλή κουβέντα....)

Κοιτάς αγγελίες από τώρα, μην περιμένεις το φθινόπωρο, στέλνεις βιογραφικά, πας σε συνεντεύξεις και όταν βρεις κάτι άλλο καλό, φεύγεις αμέσως.
Πάνω-κάτω βέβαια και εκεί τα ίδια θα επαναληφθούν...αλλά ας πούμε ότι θα έχεις μια παράταση χρόνου για να κατασταλάξεις τί ακριβώς θέλεις να κάνεις και πού να απορροφηθείς.

Τέτοια δουλειά και διάβασμα δεν παίζει παράλληλα, ή 12ωρη δουλειά για να βιοπορίζεσαι ή διάβασμα και καμιά 6ωρη το πολύ ψευτοδουλίτσα για χαρτζηλίκι...
Για στόχους όπως είναι το δικαστικό, η σχολή δημόσιας διοίκησης, και άλλες τέτοιες παραγωγικές σχολές του Δημοσίου (που έχει διαλυθεί αλλά τέλος πάντων...) θέλει απόφαση, αφοσίωση, αφιέρωση χρόνου και ενέργειας. Τέτοιου τύπου διάβασμα είναι αντίστοιχο πανελληνίων σε ένταση και δέσμευση, μόνο που ο όγκος της ύλης είναι τρελός ....και δεδομένης της ηλικίας, στα 30 + - , είναι ακόμα πιο δύσκολο...

Καλό αγώνα!!!!

Σχετικά με αυτό το τελευταίο, έχεις απόλυτο δίκιο Lena, προφανώς γνωρίζεις τον χώρο. Και εκτός αυτού, Kerasi, δεν είχα ποτέ μου σαν στόχο ή όνειρο το δικαστικό, η μαχόμενη δικηγορία ήταν που με γοήτευε πάντα και όχι ο ρόλος του κριτή.
Confide, είναι ακριβώς όπως το περιγράφεις, είναι σαν αυτός ο άνθρωπος να μου "ρουφάει" κυριολεκτικά τη ζωή, τον τελευταίο καιρό δεν με αναγνωρίζω. Όμως σε έναν τέτοιο χωρο, που δυστυχώς όλοι μας συναντιόμαστε και ερχόμαστε επαφή αναπόφευκτα σχεδόν καθημερινά, δεν είναι ό,τι καλύτερο να τα παρατήσω και να φύγω σε μια φάση που δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές στο γραφείο. Γι' αυτό ακριβώς νιώθω και "δεμένη", εγκλωβισμένη.
Και πράγματι είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη ως άνθρωπος, Γιάννη. Συνήθως προσπαθώ να μη το δείχνω, ειδικά στην δουλειά μου, και ίσως αυτός είναι ο λόγος που ξεσπάω κλαίγοντας συνήθως. Και φυσικά με διέπει και αρκετή δόση ανασφάλειας... Ενώ βλέπω ότι είμαι αρκετά καλή και έμπειρη για την ηλικία μου, δεν πιστεύω πάντα πολύ στις δυνάμεις μου.

Εχεις σκεφτει το εξωτερικο? Απ οσα ατομα γνωριζω εχω ακουσει τα καλυτερα.

sRo,
σχετικά με αυτό που λες "Τα περισσότερα «επεισόδια» γίνονται με ασήμαντη ή χαζή αφορμή και όχι για κάτι ουσιώδες πάνω σε υπόθεση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη στεριώνει κόσμος εδώ για πολύ καιρό, πράγμα που δημιουργεί πολλά πρακτικά προβλήματα. Τέλος, το κλίμα είναι ακόμη κακό επειδή πέρα από τον ανταγωνισμό, στο γραφείο ενισχύονται πολύ και οι ρουφιανιές, τα πισώπλατα κλπ."

έχω καταλήξει στο ότι η αιτία είναι ότι δεν θέλουν να πληρώνουν με καλά λεφτά άλλους, τούς πονάει το χρήμα που βγάζουν από την τσέπη τους.
Αν τον ενδιέφερε η δουλειά και το χτίσιμο πελατείας με συνεργάτες, να δεις πώς θα καιγόταν για καλό κλίμα, και να είναι ευχαριστημένοι οι εργαζόμενοί του...
Οπότε πολύ απλά κάνει ανακύκλωση...

Οι ίδιοι ενισχύουν τον ανταγωνισμό....Η λογική του διαίρει και βασίλευε, βάζεις λόγια σε όλους εναντίον τους για να τους ελέγχεις, πουλάς και όνειρα άμα λάχει, ότι θα μάθεις τη δουλειά... όσο τούς χρειάζεσαι, μετά τούς αμφισβητείς ως ανεπαρκείς, απρόσεχτους, τεμπέληδες, οπότε παίρνεις άλλους με τα ίδια χαμηλά λεφτά.... ο ίδιος φαύλος κύκλος...
Ξέρουν τί κάνουν... δεν είναι απλά ο ανάποδος, νευρικός, κακός χαρακτήρας τους....
Τακτική είναι.

Και τα 2 ειναι λενα. Αλλωστε τωρα με την κριση ειδικα τ αφεντικα εχουν παρει αερα και εκμεταλλευοντε οσο ποτε αλλοτε.

Sro, άνοιξε δικό σου γραφείο. Ετσι θα ρυθμίζεις το χρόνο σου, τη δουλειά και τη μελέτη σου και δε θα έχεις ανάγκη να ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες ενός κομπλεξικού εργοδότη. Από την άλλη θα ανέχεσαι τους ιδιότροπους πελάτες που "έχουν πάντα δίκιο", αλλά θα είναι δικοί σου πελάτες. Θα ανέχεσαι τις δοσοληψίες με μιά ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή, αλλά θα το κάνεις για σένα. Θα αναγκαστείς να σταθείς στα πόδια σου και να πιστέψεις στον εαυτό σου.

Λες οτι θεωρείς πως είσαι καλή και έμπειρη στο αντικείμενο της δουλειάς σου. Κάνε το βήμα λοιπόν. Μην περιμένεις τις κατάλληλες συνθήκες, γιατί απλά δεν θα υπάρξουν ποτέ...

Nick cave,
το γραφείο για να ανοίξει θέλει λεφτά, κεφάλαιο... και μια πελατεία εξασφαλισμένη!
Οι πελάτες δεν πέφτουν από τον ουρανό σαν το μάννα...το να έχεις δική σου δουλειά μπορεί να είναι γοητευτικό σαν ιδέα αλλά πρακτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο, για λόγους που μάλλον δεν είναι του παρόντος για ανάλυση. Μπορεί να βρεθείς χωμένος στα χρέη χωρίς να το καταλάβεις...

Δεν θα ήταν καλύτερα να συζητούσαμε αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης τέτοιων αφεντικών και αρνητικού περιβάλλοντος?
Τί μπορεί να φταίει σε εμάς που στενοχωριόμαστε τόσο?
Τί θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε?

Δεν εχω εμπειρια απο κακα αφεντικα... αλλα ισως βοηθαει στην σκεψη να σκεφτεις οτι τις προσβολες που τρως τις τρως απο ενα μαλακα. Γιατι εαν τις ετρωγες απο καποιον που εκτιμουσες τοτε οντως ειναι λογος να στενοχωρηθεις , εαν τις τρως απο ενα μαλακα που δεν το εχεις σε υποληψη και συνεργαζεσαι λογω αναγκης τοτε μην δινεις τοση σημασια. Οσο μπορεις, γιατι ολοι ανθρωποι ειμαστε και σιγουρα δεν μας αρεσει να καθομαστε να μας προσβαλλουν χωρις να αντιδραμε.

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Nick cave,
το γραφείο για να ανοίξει θέλει λεφτά, κεφάλαιο... και μια πελατεία εξασφαλισμένη!
Οι πελάτες δεν πέφτουν από τον ουρανό σαν το μάννα...το να έχεις δική σου δουλειά μπορεί να είναι γοητευτικό σαν ιδέα αλλά πρακτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο, για λόγους που μάλλον δεν είναι του παρόντος για ανάλυση. Μπορεί να βρεθείς χωμένος στα χρέη χωρίς να το καταλάβεις...

Δεν θα ήταν καλύτερα να συζητούσαμε αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης τέτοιων αφεντικών και αρνητικού περιβάλλοντος?
Τί μπορεί να φταίει σε εμάς που στενοχωριόμαστε τόσο?
Τί θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε?

---

Lena, συμφωνώ πως το γραφείο θέλει λεφτά, αλλά εαν όσοι σκόπευαν να κάνουν δική τους δουλειά περίμεναν εξασφαλισμένη πελατεία, θα ήμασταν όλοι υπάλληλοι. Γνωρίζεις από προσωπική πείρα (από όσα έγραψες σε προηγούμενα σχόλιά σου) οτι οι πελάτες κερδίζονται με κόπο και μέθοδο. Το να έχεις δική σου δουλειά θέλει ρίσκο
Εχεις δίκιο όμως, δε μπορεί ο μόνος λόγος για να ανοίξει γραφείο να είναι η άσχημη σχέση της με τον εργοδότη της. Πρόκειται για μιά βαθύτερη απόφαση και έναν προσωπικό στόχο. Αν αυτό προκύπτει σα συμπέρασμα από το τελευταίο μου μήνυμα, το διορθώνω.

Για να βελτιώσουμε τις σχέσεις με τον εργοδότη μας, βασική προϋπόθεση είναι να αποστασιοποιούμαστε από καταστάσεις που νιώθουμε πως θίγουν την προσωπικότητά μας. Να τον γειώσουμε με Κάιρο δηλαδή. Αυτό θα μας δώσει την απαραίτητη ηρεμία για να βρούμε τους κατάλληλους τρόπους να τον αντιμετωπίσουμε. Γενικά, όταν αυτός που σε προσβάλλει παίρνει από εσένα το μήνυμα πως δεν παίζεις το παιχνίδι του, αποθαρύνεται. Δεν του περνάει, δεν το απολαμβάνει πιά, η εξουσία που έχει επάνω σου καταρρέει. Οπότε, ή σε διώχνει, ή σταματά να σου φέρεται άσχημα...

Nick cave,
Με τον όρο "εξασφαλισμένη πελατεία" εννοώ να βγαίνουν τα έξοδα του γραφείου (φως, νερό, τηλέφωνο, ίντερνετ, κοινόχρηστα, συνδρομές) και να μπορεί κανείς να βιοποριστεί αξιοπρεπώς, δηλαδή να πληρώσεις τους λογαριασμούς της κατοικίας σου, τη διατροφή σου, το σούπερ μάρκετ σου, να ντυθείς ανάλογα, να πας και μια βόλτα. Και πάντα αναφέρομαι στα βασικά και απαραίτητα.
Αν σκεφτούμε με αριθμούς, θα έλεγα να βγαίνει σίγουρα ένα 1.500αράκι το μήνα τουλάχιστον και μαύρα.... 500 τα έξοδα του γραφείου, άλλα τόσα για την κατοικία, 200 ευρώ το μήνα οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μένει ένα 300ευρω για προσωπική χρήση, χωρίς να υπολογίζω προηγούμενες οφειλές σε εφορία, τέλος επιτηδεύματος κλπ...με μπλοκάκι το 23% ή 26% - δεν θυμάμαι ακριβώς- πάει στην εφορία και αποδίδεται και φπα, οπότε τα ποσά αλλάζουν, μένουν πολύ λιγότερα από 200 το μήνα...
Τί θέλω να πω? ότι δυστυχώς αν δεν έχεις τουλάχιστον μια πηγή υποθέσεων, τύπου μια εταιρεία που όλο και κάτι θα έχει κάθε μήνα, ένα μεσιτικό γραφείο, μια τράπεζα κλπ, για να εξασφαλίσεις ένα σταθερό εισόδημα, δεν ζεις. Οι λογαριασμοί θα τρέχουν και εσύ βαράς μύγες....
Για να χτίσεις πρέπει να υπάρχει έδαφος και πρόσφορες καιρικές συνθήκες. Δεν χτίζεις πάνω στην πέτρα ή στην άμμο...ούτε με ανέμους και καταιγίδες.

Σχετικά με αυτό που λες "δε μπορεί ο μόνος λόγος για να ανοίξει γραφείο να είναι η άσχημη σχέση της με τον εργοδότη της. Πρόκειται για μιά βαθύτερη απόφαση και έναν προσωπικό στόχο", ναι, αυτό ακριβώς εννοώ.
Μια κάκιστη σχέση με έναν ανόητο εργοδότη δεν γίνεται να μάς ρίξει στα χρέη ή να μας χαντακώσει στην εφορία ή σε δάνεια που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε...Είναι μια προσωπική πρόκληση, ένας μεγάλος στόχος, μια υψηλή κορυφή για όποιον νιώθει τη γοητεία και έχει τον τσαμπουκά και τα μέσα να το παλαίψει...

Η αποστασιοποίηση από καταστάσεις που νιώθουμε πως θίγουν την προσωπικότητά μας μού αρέσει πολύ σαν σκέψη...
δεν ξέρω αν έχω κατακτήσει μια τέτοια ικανότητα, μάλλον ως άμυνα την έχω, το σίγουρο είναι ότι στενοχωριέμαι πάρα πολύ όταν μια συμπεριφορά με πληγώνει και επιλέγω να κρατάω αποστάσεις και να κατεβάζω ρολά.... και τελικά η απόσταση ασφαλείας είναι που με σώζει.
Νομίζω όμως ότι για να πετύχει η αποστασιοποίηση πρέπει να συνδυάζεται με μια ευελιξία σε κοινωνικές δεξιότητες πχ να έχει κανείς την ικανότητα να εναλλάσσεται από το αστείο στο ειρωνικό και πάλι στο αστείο, να δείχνει τη δυσφορία του αλλά να τη ρυθμίζει τόσο όσο χρειάζεται, να έχει καλές σχέσεις με τους υπόλοιπους εργαζομένους, κάτι που δεν είναι εύκολο αν σκεφτεί κανείς τί υπονόμευση παίζει, να βάζει όρια στο αφεντικό, γεγονός εξαιρετικά δύσκολο, που θέλει αμέτρητες δοκιμές και αν πετύχει....., και άλλα πολλά...
Αλλιώς κινδυνεύεις να σε χαρακτηρίσουν αντικοινωνικό, ότι χάνεσαι στον κόσμο σου, ότι κοιμάσαι όρθιος.... όλα αυτά έχω δει να λέγονται σαν προσβολές σε νέους συναδέλφους.