Ουτοπικές αναζητήσεις

Γεια σε όλους!
Μετά από 6 χρόνια διαταραχής άγχους και κρίσεων πανικού, έχω εγκαταλείψει τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, ενώ η δουλειά ή έστω η αναζήτηση εργασίας, μου φαίνεται πλέον ουτοπία.
Έχω κάνει προσπάθειες να ξαναπάω στη σχολή, να αρχίσω να δίνω μαθήματα, να μπω στη διαδικασία να δουλέψω, αλλά ακόμα και όταν τα καταφέρνω, οι καταστάσεις που προκύπτουν γίνονται τόσο ψυχοφθόρες.. όσο χρειάζεται για να μετατραπεί η γνώση και η δημιουργικότητα σε έπαθλο ενός αγώνα δρόμου μετ'εμποδίων άγχους.. ένα έπαθλο που τελικά είναι μάταιο μιας και ακόμη και όταν το κερδίζω, έχω εξαντληθεί τόσο, ώστε δε μπορώ να αντλήσω πλέον καμία ευχαρίστηση από αυτό.
Άρχισα, λοιπόν, να ψάχνω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό πανεπιστήμια για άτομα με διαταραχή άγχους και πανικού. Δε βρήκα τίποτα. Έπειτα, έψαξα για πανεπιστήμια που έχουν έστω κάποιες διευκολύνσεις η κάποια πρόνοια για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά πάλι τίποτα. Έψαξα για οργανισμούς που να βοηθούν την εύρεση εργασίας ή την με όποιο τρόπο επανένταξη των ατόμων με social anxiety disorder.. αλλά --> τίποτα. Σάπια κοινωνία. Βρήκα μόνο τις γνωστές συμβουλές για το ποιες δουλειές είναι καλύτερες για άτομα με S.A.D., και βέβαια όλα αυτά βάσει των "ανικανοτήτων" και όχι βάσει των ικανοτήτων τους.

Θα ήθελα, λοιπόν, να ρωτήσω αν έχει βρει ή αν γνωρίζει κανείς κάποιο πανεπιστήμιο ή οργανισμό, ακόμα και στο εξωτερικό, για άτομα με αγχώδεις διαταραχές.
Να είστε όλοι καλά :o

Τι ακριβως νιωθεις δηλαδη οταν πας στη σχολη? Για περιεγραψε λιγο πιο συγκεκριμενα. Τι σε αγχωνει? Η παρουσια των αλλων? Το ολο συστημα γενικα? Δε μπορεις να διαβασεις? Αγχωνεσαι για καποιο αλλο λογο ασχετο με τη σχολη? Τι ακριβως?

Zerox καταρχάς να σε ρωτήσω: έχεις επισκεφτεί ψυχολόγο για να μιλήσεις για το πρόβλημά σου; Γιατί ψάχνεις να βρεις πανεπιστήμιο στο πλαίσιο της φοβίας και δεν προσπαθείς να θεραπεύσεις το πρόβλημα αυτό από μόνο του;

Δε με αγχώνει η ίδια η σχολή, αλλά ό,τι συνεπάγεται η ενασχόλησή μου με αυτή. Με λίγα λόγια όλα όσα έγραψες.. με πρώτο αγχωτικό παράγοντα τη συναναστροφή με συμφοιτητές και καθηγητές :/

Ναι έχω επισκεφθεί πολλούς γιατρούς και με παρακολουθεί ψυχίατρος σχεδόν από την αρχή. Προσπαθώ να το θεραπεύσω 6 χρόνια τώρα με ψυχοθεραπείες, φάρμακα, έκθεση στα αγχωτικά ερεθίσματα κ.τλ. Μπορώ να πω πως ίσως έχω δοκιμάσει τα πάντα. Η αναζήτηση στο πλαίσιο της φοβίας είναι κάτι σαν την έσχατη λύση.

Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο στα πλαίσια που ψάχνεις. Απλά μου φαίνεται πιο λογικό πως όπως δεν θες να ψάξεις δουλειά στα πλαίσια των "αδυναμιών" σου έτσι δεν πρέπει να ψάχνεις και σπουδές στα ίδια πλαίσια. Νομίζω πως απλά πρέπει να το δεις σαν ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σου που θέλει βελτίωση παρά σαν ένα αδιαπέραστο εμπόδιο που χρήζει ειδικής μεταχείρισης ακόμη και στις σπουδές. Αυτά τα 6 χρόνια κάνεις ψυχοθεραπεία με τον ίδιο άνθρωπο;

Εχεις στη διαθεση σου το μεγιστο εργαλειο ... το νετ.

Αν και δεν ειμαι της αποψης να "κλειστεις" , αλλα να παλεψεις τα προβληματα σου , ψαξε για εκπαιδευση απο αποσταση.

Αναγνωρισμενο εδω στην Ελλαδα για παραδειγμα ειναι το Ελληνικο Ανοικτο Πανεπιστημιο , στο οποιο ερχεσαι σε επαφη με αλλους ανθρωπους μονο κατα την διαρκεια της εξεταστικης.

Επισης , οσον αφορα σεμιναρια και εκπαιδευτικα πακετα...το χαος , εννοωντας οτι μπορεις να βρεις οτι μπορεις να φανταστεις στο νετ που να γινεται μεσω νετ.

Κατι που μου κανει εντυπωση ειναι οτι δεν αναφερεις και με το τι θες να ασχοληθεις. Οτι ναναι αρκει να ειναι απο αποσταση?

Μπορεις για παραδειγμα αν εισαι μεσα στα της πληροφορικης , να φτιαχνεις εφαρμογες Android και να της πουλας στο google app store. Καθαρη δουλεια, οχι τοσο ευκολο βεβαια γιατι χρειαζεται αρκετες γνωσεις.

Παραμενει η αποψη μου βεβαια να δουλεψεις τα "αδυνατα" σημεια σου εντρυφωντας σε αυτα.

Νομιζω πως ειναι λογικο το οτι δεν υπαρχει πανεπιστημιο μονο για ανθρωπους με αγχωδη διαταραχη. Αν ηταν ετσι θα επρεπε να υπαρχουν και πανεπιστημια για ανθρωπους με ψυχωση , με διαβητη , με καρκινο και παει λεγοντας...
Βεβαια υπαρχουν πανεπιστημια που εχουν πολυ καλα τμηματα ψυχολογικης υποστηριξης , στην Ελλαδα βεβαια τουλαχιστον εκει που ημουν εγω το τμημα ψυχολογικης υπoστηριξης δεν ηταν καλο. Το πανεπιστημιο στο οποιο σπουδαζω τωρα , ( στην Γερμανια ) ειναι πολυ καλο απο αυτη την αποψη. Ακομα και αν δεν μπορει το τμημα ψυχολογικης υποστηριξης να σε αναλαβει , σου βρισκουν καποιον αλλο φορεα που ειναι καταλληλος και συνηθως δωρεαν.

Zerox θεωρω πως ειναι λαθος σου το να σε βαζεις στην διαδικασια να βρεις δουλεια , σχολη κλπ με βαση την αγχωδη διαταραχη μου φαινεται πως ειναι σαν να αυτοστιγματιζεσαι και να σε βαζεις αυτοματα σε μια κατηγορια "ανικανοτητας ". Το ζητημα ειναι να μπορεσεις να εισαι λειτουργικος και παλι ωστε να προσαρμοστεις στην κοινωνια και οχι η κοινωνια να προσαρμοστει σε εσενα , με την καταλληλη παντα υποστηριξη απο καποιον ειδικο ,ή αν τα πραγματα ειναι πολυ χαλια , και με φαρμακευτικη αγωγη.

Γιατι δεν καθεσαι σπιτι να διαβαζεις τοτε κ να πηγαινεις να δινεις μονο?

Κατ’ αρχάς σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.;)
Διάβαζα για μήνες στο σπίτι και όταν πήγαινα να δώσω έφευγα τρέχοντας. Άλλες φορές δεν κατάφερα καν να βγω από το σπίτι. Επίσης, έπρεπε να έρθω σε επαφή με συμφοιτητές για εργασίες, να παρακολουθήσω αναγκαστικά κάποια εργαστήρια και να επικοινωνήσω με καθηγητές κ.τ.λ., γεγονός που το έκανε ακόμη πιο δύσκολο. :(
Ναι τα τελευταία χρόνια κάνω συνεδρίες με τον ίδιο, αν και τώρα έχω αρκετούς μήνες να τον επισκεφτώ. Συμφωνώ απολύτως στο θέμα των αδυναμιών, γι’ αυτό ψάχνω για πανεπιστήμια «ευνοϊκά» όχι ως προς τις σπουδές, αλλά ως προς το περιβάλλον τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα αν και περιορισμένο ως προς το πρόγραμμα σπουδών είναι και το Ανοικτό Πανεπιστήμιο ή τα προγράμματα e-learning (πολύ σωστά τα αναφέρει ο keep walking!). Αν δε βρω κάτι καλύτερο, ίσως στραφώ προς τα εκεί. . Η πληροφορική επίσης παρέχει όντως πολλές δυνατότητες, αλλά δυστυχώς οι γνώσεις μου σε αυτόν τον τομέα είναι,θα έλεγα, χαμηλού επιπέδου :p

Όσο για το θέμα της κοινωνικής πρόνοιας, δεδομένου το ότι τα άτομα με αγχώδη διαταραχή είναι εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, το θεωρώ τουλάχιστον λογικό (αν όχι επιτακτικό) να υπάρχει έστω ένα πανεπιστήμιο ή τουλάχιστον ένας οργανισμός που να μεριμνά για τα ειδικά θέματα που προκύπτουν.
Η γνώμη μου είναι ίδια για τη μέριμνα σε ό,τι αφορά σε άτομα με ψυχώσεις, και χρόνιες ασθένειες γενικότερα. Για το θέμα του διαβήτη από όσο γνωρίζω παρέχεται και επίδομα. Επίσης ειδικές εξετάσεις προβλέπονται για αγοραφοβικούς, δυσλεκτικούς (με καθηγητές συχνά άσχετους ως προς το θέμα της δυσλεξίας), ακόμα και φυλακισμένους, οι οποίοι μπορούν να εξετάζονται με ειδικό επιτηρητή στη φυλακή.
Η μόνη «διευκόλυνση» στην περίπτωση των διαταραχών (από όσο γνωρίζω) είναι όντως η ψυχολογική υποστήριξη που παρέχεται δωρεάν σε πολλά Πανεπιστήμια (και στο Εθνικό &Καποδιστριακό).
Καταλήγω, λοιπόν, να συμφωνήσω ότι δυστυχώς για τα άτομα με κοινωνική φοβία η μόνη λύση είναι η προσαρμογή στην κοινωνία.

Η προσαρμογή είναι η χειρότερη λύση. Αυτό πιστεύω. Σημαίνει πως η κοινωνία και οι εντολές της, οι περιορισμοί και οι εξουσίες της, έχουν φάει τον χώρο μέσα σου. Έχουν χτίσει τα αηδιαστικά τους παλάτια μέσα σου, που εσύ σκουπίζεις και στολίζεις, έγινες ο νοικοκύρης της και δικός σου δυνάστης.

Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο φίλε μου.. «ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας». Οι κοινωνικές επιταγές παρασιτούν μέσα μας από πολύ μικρή ηλικία και όταν το συνειδητοποιήσουμε είναι προσωπικό ζήτημα να αποβάλλουμε όσο το δυνατόν περισσότερες. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται δύναμη, ψυχική κυρίως.