Μισω τους αντρες

Γεια σας υστερα απο αρκετο καιρο..θα μπω κατευθειαν στο ψυχολογικο προβλημα που αντιμετωπιζω υστερα απο πολυ ασχημα βιωματα και καταστασεις σε προσωπικο και οικογενειακο επιπεδο. εχω φτασει σε σημειο να μισω το αντρικο φυλο σε υπερμετρο βαθμο. Ειναι τοσο διογκωμενη η απεχθεια στο μυαλο μου που δεν θελω ουτε καν να βγαινω εξω στο δρομο για να μη ριχνει καποιος πανω μου ουτε το βλεμμα του. Πριν ενα χρονο ηταν το ονειρο της ζωης μου να κανω οικογενεια και παιδια, τωρα αυτο εχει γινει ο χειροτερος εφιαλτης μου. Δεν υπαρχει χειροτερο ειδος απο αυτους. Ολοι κοιτανε την παρτη τους. Κανενας τους δεν εχει φιλοτιμο ακομη και ο ιδιος μου ο "πατερας" θελει τη δυστυχια μου. Απο τοτε που γεννηθηκα ολοι μου προκαλουνε δακρυα, απελπισια. εχω μαραζωσει πια δεν αντεχω

Δεν ξέρω τι σου συνέβη, αλλά αν έχει συμβεί κάτι πρόσφατα, ακόμη τα τραύματα είναι νωπά, οπότε είναι λογικό να σκέφτεσαι έτσι.
Δώσε λίγο(ή και πολύ) χρόνο στον εαυτό σου να συνέλθει. Μην απογοητεύεσαι, όλα περνάνε κάποια στιγμή :)

Καλημέρα...Πρέπει να ηρεμήσεις και να δώσεις χρόνο στον ευατό σου ώστε να σκεφτεί λογικά.Ποτέ δεν πρέπει να βάζουμε ανθρώπους/καταστάσεις κλπ ,στο ίδιο τσουβάλι,επειδή ένα μέρος απο αυτά μας φέρθηκε άσχημα ή δε μας φέρθηκε όπως θέλαμε.Καλό θα είναι να επισκεφτείς έναν ειδικό ώστε να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα με τον ευατό σου και να σταματήσεις να σκέφτεσαι με θυμό.Υπομονή,χρειάζεται προσπάθεια και χρόνος..

@unlucky,
Είμαι άντρας
Δεν με μισείς γιατί δε με ξέρεις
Ούτε όλοι οι άντρες που γνώρισες σου έχουν προκαλέσει δάκρυα και απελπισία.
Κάποιοι προφανώς σε έχουν πληγώσει και μάλιστα πολύ.
Αλλά μην στρίβεις μόνη σου το μαχαίρι μέσα στις πληγές σου.
Δεν είναι η απόρριψη όλων των ανδρών η γιατρειά που ψάχνεις.

Θες να μιλήσεις για το πώς έφτασες στο να νιώθεις έτσι? Αυτά τα πολύ άσχημα βιώματα δλδ, μπορείς να τα συζητήσεις με πρόσωπα που δε γνωρίζεις σε ένα φόρουμ, ή ακόμη κι έτσι, όχι?

Ειναι πολυ μπερδεμενη η ιστορια της ζωης μου. Απο τοτε που γεννηθηκα δεν πηρα αγαπη απο κανεναν, αντιθετα εγω παντα ειχα μια δικαιολογια για τη συμπεριφορα ολων αλλα τωρα πια ειδα οτι ολοι κοιτανε τον εαυτο τους και ακομη περισσοτερο ευχαριστιουνται με τη δυστυχια μου. Ειμαι 27 χρονων και η μητερα μου εχει νοσηλευτει 26 φορες σε ψυχιατρειο, αυτο καταλαβαινετε τι σημαινει τουλαχιστον για την οικογενειακη μας ζωη..μη βιαστειτε ομως να βγαλετε οπως και γω το συμπερασμα οτι ειναι βαρια ψυχικα αρρωστη. ο "πατερας" μου εκμεταλλευτηκε μια περιοδο καταθλιψης που περασε η μαμα μου αμεσως μετα τη γεννηση μου και την εκλεινε σε ιδιωτικα ψυχιατρεια. Εμενα με παρατουσε ποτε στη γιαγια ποτε στην αδερφη του και γυρνουσε με γκομενες. Ολο αυτο το διαστημα με ειχαν πεισει αυτος και οι "καλοι" του συγγενεις οτι ειναι θεοτρελη και οτι επρεπε να μπαινει μεσα για το καλο της, τοι η μαμα σου δεν σε αγαπαει αλλα κοιταζει μονο τον εαυτο της. Παντα θυμαμαι να μου ελειπε η μαμα μου, ειμαι και μοναχοπαιδι.. Τελοσπαντων για να φθασω στο σημερα, υστερα απο συζητησεις με τη μαμα μου αλλα και με μια ψυχολογο καταλαβα την αληθεια. η μαμα μου απο τη μερια της υποστηριζει οτι απο τους εγκλεισμους, τις βιαιες αρπαγες με εισαγγελικες κλονιστηκε η υγεια της και οτι δεν ειναι τρελη αλλωστε πλεον σαν ενηλικη δεν θεωρω και γω οτι ειναι τρελη. απλα εχει παθει μια φοβια απο ολα οσα εζησε. Πριν ενα χρονο διαλυθηκε ενας σοβαρος δεσμος που ειχα με το χειροτερο τροπο, μολις του ειπα τι συμβαινει στο σπιτι και οπως φοβομουν δεν με καταλαβε και το εβαλε στα ποδια.

Το θεμα ειναι οτι εγω δεν ηθελα να αποκαλυψω αυτα που συνεβαιναν σπιτι μου και απο ντροπη και απο φοβο αλλα με εβαλε ο ιδιος μου ο "πατερας" και ενας αδερφος του να το πω και οτι δεν τρεχει τιποτα και οτι αυτοι ξερουν και απο το να το μαθει απο αλλου καλυτερα να το πω εγω. Και αφου χωρισα και εγινα ενα ρακος ερχοντουσαν και μου ελεγαν οτι ετσι ειναι η ζωη αλλοι παντρευονται και αλλοι δε παντρευονται και οτι θα σου μεινει ενα καταλοιπο αλλα δεν πειραζει (λες και μεχρι τωρα η ζωη μου ηταν στρωμενη με ροδοπεταλα) και δεν σε ηθελε και δεν θα λες χωρισα αλλα σε χωρισε γιατι αυτος σε χωρισε δεν τον χωρισες εσυ, να λες την αληθεια και ας μη σου αρεσει.
και οταν τους ειπα οτι αυτοι ευθυνονται που χωρισα και για οτι περασα τοσα χρονια, γυρισαν και μου ειπαν γιατι δεν θα το μαθαινε? και οτι ειμαι ενηλικη ας μη τους ακουγα αφου πρωτα με φοβισαν οτι θα το μαθει απο αλλου και επαναλαμβαναν επιτακτικα οτι ηθελα να τον κοροιδεψω για να με παντρευτει. Ολα ειναι ψεμματα τον αγαπουσα πραγματικα και ηθελα να κανω τη δικη μου οικογενεια αφηνοντας πισω τα ασχημα. Ποτε στη ζωη μου δεν εξαπατησα κανεναν. μου εχουν καταστρεψει τα ονειρα οτι και γω θα περασω καποτε ευτυχισμενα και ηρεμα. συγνωμη για τον τροπο που γραφω αλλα ειμαι παρα πολυ στενοχωρημενη και συγχυσμενη.

Σημερα πως εχει η κατασταση στο σπιτι?

εγω νομιζω οτι αυτο το μισος που περιγραφεις σου φταιει

Και εγω μισω τις γυναικες αλλα δε το κανω θεμα...

Αγαπητή unlucky, συμπάσχω ειλικρινέστατα μαζί σου. Μερικά από αυτά που περιγράφεις μου θυμίζουν δικά μου βιώματα. Το βρίσκω φυσικό και αναμενόμενο να κάνεις τέτοιες σκέψεις και να έχεις τέτοια συναισθήματα. Δεν είναι αταίριαστο το νικνέιμ που διάλεξες αφού είχες την ατυχία να σε αφήσουν χωρίς ουσιαστική στήριξη, ακριβώς οι άνθρωποι από τους οποίους, πολύ φυσιολογικά, θα περίμενες συμπαράσταση. Ίσως απλά να επηρεάζομαι από δικές μου εμπειρίες αλλά αυτό που πέρασες μου φαίνεται πολύ άδικο! Ελπίζω και εύχομαι από καρδιάς η ζωή να φέρει σύντομα στο δρόμο σου άλλους ανθρώπους, με ανοιχτό μυαλό και μεγάλη καρδιά, που ελπίζω ότι υπάρχουν ακόμη γύρω μας, ανάμεσά μας. Συμβουλή μου: μάθε να αναγνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους όταν τους συναντάς και να "συμμαχείς" μαζί τους, να μοιράζεστε πόνους και χαρές. Η ζωή είναι δύσκολη αλλά και ωραία. Αγωνίσου για να πάρεις το μερίδιο ευτυχίας που δικαιούσαι όπως κάθε άνθρωπος σε αυτή τη γη.

Quote:

---

Originally Posted by χρήστης

Αγαπητή unlucky, συμπάσχω ειλικρινέστατα μαζί σου. Μερικά από αυτά που περιγράφεις μου θυμίζουν δικά μου βιώματα. Το βρίσκω φυσικό και αναμενόμενο να κάνεις τέτοιες σκέψεις και να έχεις τέτοια συναισθήματα. Δεν είναι αταίριαστο το νικνέιμ που διάλεξες αφού είχες την ατυχία να σε αφήσουν χωρίς ουσιαστική στήριξη, ακριβώς οι άνθρωποι από τους οποίους, πολύ φυσιολογικά, θα περίμενες συμπαράσταση. Ίσως απλά να επηρεάζομαι από δικές μου εμπειρίες αλλά αυτό που πέρασες μου φαίνεται πολύ άδικο! Ελπίζω και εύχομαι από καρδιάς η ζωή να φέρει σύντομα στο δρόμο σου άλλους ανθρώπους, με ανοιχτό μυαλό και μεγάλη καρδιά, που ελπίζω ότι υπάρχουν ακόμη γύρω μας, ανάμεσά μας. Συμβουλή μου: μάθε να αναγνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους όταν τους συναντάς και να "συμμαχείς" μαζί τους, να μοιράζεστε πόνους και χαρές. Η ζωή είναι δύσκολη αλλά και ωραία. Αγωνίσου για να πάρεις το μερίδιο ευτυχίας που δικαιούσαι όπως κάθε άνθρωπος σε αυτή τη γη.

---

Το ξερω οτι ειναι αδικο, το ξερω οτι ειμαι ολομοναχη..και οτι κανεις δεν επιθυμει να ειμαι ευτυχισμενη και οχι απλα δεν επιθυμει τους ενοχλει παρα πολυ απο οτι ειδα ετσι οπως εκαναν. πλεον δε με νοιαζει εχω ξεκοψει απο ολους δεν αντεχω να τους ξαναδω μπροστα μου αλλα τα ασχημα βιωματα παντα θα τα κουβαλαω, δε μπορω να ξεχασω και ουτε να κανω δικη μου οικογενεια θα καταφερω με αυτα που εζησα. δεν μπορω να αγαπησω κανεναν πια. σε ευχαριστω για την κατανοηση και τα καλα σου λογια αλλα εχω παψει να ελπιζω σε κατι ουσιαστικο.

Τον αγαπούσες. Οκ, εκείνος όμως δε φαίνεται να σε ήθελε όπως είσαι. Δηλαδή με αυτά που ζεις, που κουβαλάς, με τις εμπειρίες σου και την πραγματικότητά σου.
Δεν βλέπω να αναγνωρίζεις το γεγονός αυτό, αντίθετα, για να κρατήσεις τη μνήμη του ανέπαφη και αλέκιαστη, φροντίζεις να λες στον εαυτό σου πως για όλα φταίνε οι συγγενείς.
Ας πούμε ότι φταίει ο πατέρας σου για την κατάσταση της μητέρας σου. Αφού το κρίνεις έτσι. Ακόμη κι έτσι νά'ναι όμως, αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως το αγόρι σου έγινε λούης στα δύσκολα.

Quote:

---

Originally Posted by 1-555-Confide

Τον αγαπούσες. Οκ, εκείνος όμως δε φαίνεται να σε ήθελε όπως είσαι. Δηλαδή με αυτά που ζεις, που κουβαλάς, με τις εμπειρίες σου και την πραγματικότητά σου.
Δεν βλέπω να αναγνωρίζεις το γεγονός αυτό, αντίθετα, για να κρατήσεις τη μνήμη του ανέπαφη και αλέκιαστη, φροντίζεις να λες στον εαυτό σου πως για όλα φταίνε οι συγγενείς.
Ας πούμε ότι φταίει ο πατέρας σου για την κατάσταση της μητέρας σου. Αφού το κρίνεις έτσι. Ακόμη κι έτσι νά'ναι όμως, αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός πως το αγόρι σου έγινε λούης στα δύσκολα.

---

δεν ειπα οτι εκεινος φερθηκε οπως θα ηθελα και ουτε θελω να τον ξαναδω ή να τον θυμαμαι γιατι με ξεφτιλισε τοσο πολυ που εφερε ολο του το σοι να με διωξει και να μου φωναζει αλλα εχω αποδεχτει οτι δεν υπαρχουν "πριγκιπες" σημερα. Ολοι το ιδιο θα εκαναν. Οπως μου ειπε και εκεινος δες την πραγματικοτητα καταματα και την ειδα οτι ολοι ειναι φυγοπονοι και κανενας δεν θελει προβληματα. Ειμαι σιγουρη οτι ολοι ετσι θα αντιδρουσαν. νιωθω τοσο προδομενη απο ολους, ολοι μα ολοι με θελουν συνεχως κλαμμενη και δυστυχισμενη , εχω να γελασω ενα χρονο, δεν εχω καρδια πια. Εγινα ενας αλλος ανθρωπος, η παλια μου εικονα οταν μου ερχεται στο μυαλο με σκοτωνει. μου λειπει ο εαυτος μου τοσο πολυ. ουτε ενας δεν ηθελε να ειμαι καλα. δε με αγαπαει κανεις

Quote:

---

Originally Posted by unlucky

δεν ειπα οτι εκεινος φερθηκε οπως θα ηθελα και ουτε θελω να τον ξαναδω ή να τον θυμαμαι γιατι με ξεφτιλισε τοσο πολυ που εφερε ολο του το σοι να με διωξει και να μου φωναζει αλλα εχω αποδεχτει οτι δεν υπαρχουν "πριγκιπες" σημερα. Ολοι το ιδιο θα εκαναν. Οπως μου ειπε και εκεινος δες την πραγματικοτητα καταματα και την ειδα οτι ολοι ειναι φυγοπονοι και κανενας δεν θελει προβληματα. Ειμαι σιγουρη οτι ολοι ετσι θα αντιδρουσαν. νιωθω τοσο προδομενη απο ολους, ολοι μα ολοι με θελουν συνεχως κλαμμενη και δυστυχισμενη , εχω να γελασω ενα χρονο, δεν εχω καρδια πια. Εγινα ενας αλλος ανθρωπος, η παλια μου εικονα οταν μου ερχεται στο μυαλο με σκοτωνει. μου λειπει ο εαυτος μου τοσο πολυ. ουτε ενας δεν ηθελε να ειμαι καλα. δε με αγαπαει κανεις

---

Όχι ρε συ! Μην τα βάφεις τόσο μαύρα. Είσαι νέα ακόμη, δεν τα έχεις δει όλα. Υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι και πολλές φορές βρίσκεις τους καλύτερους εκεί που δεν το περιμένεις. Θα δεις, έχει ο καιρός γυρίσματα.
ΣΤην πραγματικότητα το νικ σου είναι ελπιδοφόρο γιατί δεν αντανακλά μια μόνιμη ιδιότητα αλλά κάτι το περιστασιακό που μπορεί να αλλάξει αν βρεθείς π.χ. σε άλλο περιβάλλον. Η τύχη και η ατυχία δεν είναι βιολογικές μας ιδιότητες. Με τρακάρουν και σπάω το πόδι μου. Είμαι άτυχος. Πάω νοσοκομείο και εκεί γνωρίζω τη γυναίκα της ζωής μου. Είμαι τυχερός. Και πάει λέγοντας.
Ρίξε δυο μούντζες σε αυτούς που σου φέρθηκαν άσχημα και συντόνισε τις κεραίες σου με το καλό γύρω σου. Το να σε αφήσει ο άλλος επειδή η μάνα σου έχει τα ψυχολογικά της το βρίσκω απαράδεκτο. Αντί να σου δώσει κουράγιο και να σου συμπαρασταθεί! Από μια άποψη τυχερή είσαι γιατί αυτό δείχνει κάποιον που το βάζει στα πόδια στα δύσκολα κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπήρχαν αυτά τα προβλήματα στο σπίτι σου και προχωρούσες μαζί του, τότε ίσως να σε άφηνε αργότερα στα κρύα του λουτρού με κάποια άλλη δυσκολία και να έψαχνες να βρεις τι φταίει. Πάλι καλά να λες...
Συμπέρασμα: σου αξίζει κάτι καλύτερο και δικαιούσαι να το βρεις. Αλλά πρέπει να είσαι ανοιχτή στο καινούριο, στο διαφορετικό απ ο,τι έχεις συνηθίσει από το σπίτι σου και να κρατήσεις ζωντανή την ελπίδα μέσα σου.
Καλή δύναμη, μην το βάζεις κάτω!

Βρέθηκες με ακαταλληλα πρόσωπα (αντρες) κι αυτο το γενικευσες, ότι όλοι ειναι τετοιοι κι αυτο το αισθημα ειναι συνεπεια της αναστατωσης και των τραυματικων εμπειριων απο τα συγκεκριμενα ατομα. Την αντιληψη σου αυτη δεν τη στηριζεις πουθενα αλλου, αρα μπορει να υπαρχουν καταλληλοι όπως αυτους που εχεις στη σκεψη σου ότι θα σε καναν ευτυχισμενη που θα ναι τελειως διαφορετικοι χαρακτηρες κι απ τον πατερα κι απ τον πρωην. Χωρις να εχεις κοινωνικοποιηθει μην το προαποκλείεις διοτι θα σου στερεις ευκαιριες.
Βαλε μια κοκκινη γραμμη αναμεσα σ αυτα που συμβαινουν στο σπίτι απ τη μια και με τη δικη σου προσωπικη ζωη και αισθηματα απ την αλλη. Μην τους επιτρεψεις δλδ να σου καταστρεψουν τη ψυχολογια και εσενα σαν χαρακτηρα.
Εργάζεσαι?