Ξεσπασματα στο συντροφο λογω προβληματων στην οικογενεια

Καλησπερα! αποφασισα να γραψω μηπως κ μετριαστουν οι αγωνιες μου. ειμαι σε μια σχεση με ατομο που ξερω 8 χρονια κ λογω προβληματων στη δικη μου οικογενεια [οικονομικα, ψυχικα μητερας] ξεσπαω συνεχεια πανω του. εκεινος εχει μια ηρεμη σχετικα ζωη κ οικονομικη ανεση, αποφοιτος ιδιωτικης σχολης αλλης πολης απο τη δικη μου. πιο συγκεκριμενα, οταν μου λεει πως περναει καλα με φιλους του παρεες κλπ κ γω ειμαι κλεισμενη σ ενα σπιτι με μια διπολικη μητερα, δεν μπορω να χαρω με τη χαρα του. αντ' αυτου, του λεω γιατι δεν εισαι εδω μαζι μου? και γινομαι απαιτητικη, ενω δεν ειμαι πραγματικα ετσι. μου ειναι πολυ δυσκολο να κραταω μεσα μου οσα με πληγωνουν κ να τα κρυβω. αν δεν εχεις στηριξη κ συμπαρασταση, ειδικα απο το ατομο που εισαι μαζι, πως να την περιμενεις απο τους αλλους? / τωρα ειμαι σε οριακη κατασταση, ζητησα συγγνωμη για πολλοστη φορα. τι ειναι προτιμοτερο να κανω? να του ζητησω να χωρισουμε να μην τον επιβαρυνω πια με δικα μου αγχη κ προβληματα, να τον ελευθερωσω? :( αν ο αλλος δεν του βγαινει απο μονο του να σε στηριξει, δεν μπορεις να το επιβαλλεις.. , σκληραινεις κ πας παρακατω?:confused: ...

Είστε σε σχέση από απόσταση?
Επίσης, πώς θα φανταζόσουν τη συμπαράσταση? Σε ρωτάω γιατί λες ότι περνάει καλά και εσύ δεν χαίρεσαι... και ξέρεις, το να χαιρόμαστε με τη χαρά του συντρόφου ή των φίλων, είναι πιο δύσκολο και τελικά πιο σημαντική 'απόδειξη' γνήσιου ενδιαφέροντος από τη συμπαράσταση στις δυσκολίες. Φυσικά όταν εσύ περνάς δύσκολα είναι πολύ λογικό να μην έχεις αποθέματα. Οπότε τι θα ήθελες από εκείνον, πώς θα ήθελες να σε στηρίξει?

Ναι, μαρινα, απο αποσταση. τη συμπαρασταση την εννοω καπως ετσι.. εφοσον εχει χρονο, μπορει να ερθει να μεινει λιγο διπλα μου να παιρνω κουραγιο και δυναμη. ξερω οτι πολλες καταστασεις ,ειδικα οταν τις περνας μονος σου, σε σκληραινουν σε βαθος χρονου κ μπορει να μην χριεαζεσαι κανεναν διπλα σου, αλλα γιατι ενω καποιος μπορει να ερθε διπλα σου, προτιμα να πηγαινει εκδρομες με φιλους αντι να ειναι κοντα σου? εγω, σε μια δυσκολη στιγμη του [αρρωστια] εφυγα κατευθειαν για να τον βοηθησω χωρις να το πολυσκεφτω. κ σκεφτομαι, τωρα ειμαστε σχετικα μικροι σε ηλικια, αμα μεγαλωσουμε, τι θα κανει? θα αδιαφορει κ θα ζει τη ζωη του κ εγω θα μενω πισω υποφεροντας μονη? / συγγνωμη αν ειναι χαος οι σκεψεις μου.

Για ποση αποσταση μιλαμε? Και με ποια συχνοτητα βρισκεστε απο κοντα?

ειναι αρκετα χιλιομετρα βορεια -στερεα ελλαδα, αλλα τωρα ειμαστε αποφοιτοι κ οι δυο κ υπαρχει χρονος, αν υπαρχει θεληση. βρισκομασταν αρκετα συχνα μες στο μηνα ως τωρα... αλλα..:confused: ...

Απόσταση ε? χμ... κεράσι, μίλα! :)

Γιατι δε μενετε στο ιδιο μερος? Πες οτι δεν ειχατε τσακωθει τωρα, τι προοπτικη υπηρχε? Ποιο ηταν το σχεδιο? Να περνανε τα χρονια και ο ενας να ναι εδω κι αλλος εκει?

Quote:

---

Originally Posted by el_lp

Ναι, μαρινα, απο αποσταση. τη συμπαρασταση την εννοω καπως ετσι.. εφοσον εχει χρονο, μπορει να ερθει να μεινει λιγο διπλα μου να παιρνω κουραγιο και δυναμη. ξερω οτι πολλες καταστασεις ,ειδικα οταν τις περνας μονος σου, σε σκληραινουν σε βαθος χρονου κ μπορει να μην χριεαζεσαι κανεναν διπλα σου, αλλα γιατι ενω καποιος μπορει να ερθε διπλα σου, προτιμα να πηγαινει εκδρομες με φιλους αντι να ειναι κοντα σου? εγω, σε μια δυσκολη στιγμη του [αρρωστια] εφυγα κατευθειαν για να τον βοηθησω χωρις να το πολυσκεφτω. κ σκεφτομαι, τωρα ειμαστε σχετικα μικροι σε ηλικια, αμα μεγαλωσουμε, τι θα κανει? θα αδιαφορει κ θα ζει τη ζωη του κ εγω θα μενω πισω υποφεροντας μονη? / συγγνωμη αν ειναι χαος οι σκεψεις μου.

---

Θα μπορούσε να έρθει λίγο δίπλα σου για να περάσετε όμορφα, να διασκεδάσετε, να ξεφύγεις, να έρθετε κοντά. Και ναι και να σε ενθαρρύνει ή να σου δώσει κάποιες ιδέες για το πώς να διαχειριστείς την κατάσταση. Αλλά βρε el_lp... λες 'θα μένω πίσω υποφέροντας μόνη?'... Είναι δηλαδή σαν να προεξοφλείς ότι η ζωή θα είναι βάσανο? Άρα μαζί τι θα κάνετε, θα υποφέρετε παρέα? :) Δε λέω, η ζωή έχει και καλές και κακές στιγμές και οπωσδήποτε θα θυσιάσεις την έξοδο με τους φίλους σε μια κακή στιγμή ή φάση, για να είσαι μαζί με τον άνθρωπο σου (όπως λες ότι το έκανες κι εσύ). Εκείνος αντίστοιχα δεν το κάνει καθόλου αυτό?

έχεις σκεφτεί πως μπορεί όλες αυτές οι απαιτήσεις σου να τον έχουν κουράσει ; δεν είναι σωστό να ξεσπάμε στον άλλο και επειδή τον νιωθεις κοντά σου δε σημαινει πως πρεπει να ανεχεται αυτη σου τη συμπεριφορα.. αυτό φθειρει τη σχέση σας και δεν τον βοηθάς να σε βοηθήσει..

Quote:

---

Originally Posted by el_lp

...... τωρα ειμαι σε οριακη κατασταση, ζητησα συγγνωμη για πολλοστη φορα. τι ειναι προτιμοτερο να κανω? να του ζητησω να χωρισουμε να μην τον επιβαρυνω πια με δικα μου αγχη κ προβληματα, να τον ελευθερωσω? :( αν ο αλλος δεν του βγαινει απο μονο του να σε στηριξει, δεν μπορεις να το επιβαλλεις.. , σκληραινεις κ πας παρακατω?:confused: ...

---

Εκτός από παρακάτω έχει και παραδίπλα....
Τι εννοώ?
Το να περιμένεις από έναν άνθρωπο μόνο να καλύψει ΟΛΕΣ τις ανάγκες σου είναι κάπως άδικο. Γιαυτό υπάρχουν και οι φίλοι, και οι παρέες, και οι γνωστοί.

Η συγνώμη είναι για πράγματα που πιστεύουμε πως κάναμε λάθος και ζητάμε συγχώρεση αλλά παράλληλα αποφασίζουμε πως δε θα τα επαναλάβουμε.
Δεν είναι για να νιώσει ο άλλος καλλίτερα με κάτι που θα ξανακάνουμε.
Οπότε αντί για συγνώμη καλλίτερα ίσως θα ήταν κάτι του στύλ "ξέρω πως γίνομαι φορτική αλλά σε χρειάζομαι, είμαι σε πολύ δύσκολη φάση και αν θές γίνε (έστω για λίγο μέχρι να συνέλθω) ο σάκκος του μπόξ μου. Ίσως να μη σου δίνω όσα σου ζητάω αλλά το έχω ανάγκη. Σε έχω ανάγκη" ή τεσπα άλλα λόγια όπως τα νιώθεις εσύ. Πάντως η συγνώμη δεν νομίζω να είναι η κατάλληλη λέξη για να ξεκινήσεις

Quote:

---

Originally Posted by el_lp

Καλησπερα! αποφασισα να γραψω μηπως κ μετριαστουν οι αγωνιες μου. ειμαι σε μια σχεση με ατομο που ξερω 8 χρονια κ λογω προβληματων στη δικη μου οικογενεια [οικονομικα, ψυχικα μητερας] ξεσπαω συνεχεια πανω του. εκεινος εχει μια ηρεμη σχετικα ζωη κ οικονομικη ανεση, αποφοιτος ιδιωτικης σχολης αλλης πολης απο τη δικη μου. πιο συγκεκριμενα, οταν μου λεει πως περναει καλα με φιλους του παρεες κλπ κ γω ειμαι κλεισμενη σ ενα σπιτι με μια διπολικη μητερα, δεν μπορω να χαρω με τη χαρα του. αντ' αυτου, του λεω γιατι δεν εισαι εδω μαζι μου? και γινομαι απαιτητικη, ενω δεν ειμαι πραγματικα ετσι. μου ειναι πολυ δυσκολο να κραταω μεσα μου οσα με πληγωνουν κ να τα κρυβω. αν δεν εχεις στηριξη κ συμπαρασταση, ειδικα απο το ατομο που εισαι μαζι, πως να την περιμενεις απο τους αλλους? / τωρα ειμαι σε οριακη κατασταση, ζητησα συγγνωμη για πολλοστη φορα. τι ειναι προτιμοτερο να κανω? να του ζητησω να χωρισουμε να μην τον επιβαρυνω πια με δικα μου αγχη κ προβληματα, να τον ελευθερωσω? :( αν ο αλλος δεν του βγαινει απο μονο του να σε στηριξει, δεν μπορεις να το επιβαλλεις.. , σκληραινεις κ πας παρακατω?:confused: ...

---

Quote:

---

Originally Posted by blackswan27

έχεις σκεφτεί πως μπορεί όλες αυτές οι απαιτήσεις σου να τον έχουν κουράσει ; δεν είναι σωστό να ξεσπάμε στον άλλο και επειδή τον νιωθεις κοντά σου δε σημαινει πως πρεπει να ανεχεται αυτη σου τη συμπεριφορα.. αυτό φθειρει τη σχέση σας και δεν τον βοηθάς να σε βοηθήσει..

---

η σχεση σας με τον τροπο που μας περιεγραψες, δλδ απο τοσο μεγαλη αποσταση αλλα με συχνες επαφες, κραταει 8 χρονια τωρα, η ξεκινησατε σαν απλοι γνωστοι/φιλοι και η σχεση ειναι πιο προσφατη?
αν ναι, εσυ περα απο αυτο που μας περιγραφεις με τις αρρωστιες των δικων σου, τι περιμενεις/θελεις απο αυτην την σχεση? να ζειτε μονιμως σαν φοιτητες απο αλλες πολεις και να συναντιεστε μια στο τοσο?δεν ειναι μια αποσταση που μπορει να γινεται καθημερινα αν το θελησετε και δεν ειστε πλεον φοιτητες. οι σπουδες τελειωσαν, ο τυπος ειναι αποκατεστημενος επαγγελματικα απ οτι καταλαβα, ειστε ελευθεροι και οι δυο και υποθετω θελετε να ειστε μαζι και οι δυο (η μηπως οχι?)
μηπως το πραγματικο σου προβλημα ειναι που παει (και αν παει καπου) αυτη η σχεση και οχι γιατι δεν ερχεται να σου συμπαρασταθει στα προβληματα?για σκεψου το....

οσο γι αυτο που μας περιγραφεις, θα συμφωνησω με την σουαν.
μια σχεση θελει χαρα και αμοιβαια ικανοποιηση.η συμπαραστσαση στα προβληματα ειναι στο προγραμμα, αλλα με τπτ δεν μπορει να ειναι ΟΛΟ το προγραμμα..
μας λες οτι ΟΤΑΝ καποτε αρρωστησε ετρεξες να τον βοηθησεις. αυτο ομως ηταν κατι στιγμιαιο σε τοσα χρονια ενω η κατασταση με τους δικους σου ειναι χρονια και μονιμη. μπες λιγο στην θεση αυτου του ανθρωπου και δες τι παιρνει απο αυτη την σχεση. εσυ θα ησουν ικανοποιημενη?
και για να σου αντιστρεψω το ερωτημα σου για να καταλαβεις καλυτερα τι κανεις. μας λες οτι δεν χαιρεσαι καν που περναει καλα, αυτος. αυτος γιατι να συμπαρασταθει στην δυστυχια σου οταν εσυ εχεις περιχαρακωθει μεσα σε αυτην ?

οσο για το ρητορικο ερωτημα σου μηπως πρεπει να τον αφησεις εσυ για να τον "ελευθερωσεις", μην ανησυχεις. καθε ενηλικος ειναι υπευθυνος για τις δικες του αποφασεις κι οταν δεν περναει καλα, φευγει μονος του. μηπως στην πραγματικοτητα ανησυχεις οτι θα φυγει εκεινος? ναι, αν δεν παιρνει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτο που θελει απ την σχεση, θα φυγει εκεινος. εγω το βρισκω πολυ πιθανον να το κανει και μαλιστα πολυ συντομα, οπως μας τα λες.
εσυ ασχολησου με την δικη σου πλευρα και με το αν εχει νοημα για εσενα να παραμενεις σε αυτην την σχεση και με το τι πραγματικα θελεις κι ασε τις χρονιες ασθενειες για τους γιατρους.

συμφωνω απολυτα και με τον τζαστμι, στο οτι οι συγνωμες εχουν νοημα μονο οταν ειναι πακετο με την μεταμελεια και την αλλαγη πορειας. το "συγνωμη που φερθηκα ελεεινα αλλα θα συνεχισω να το κανω" δεν ειναι συγνωμη, αλλα αιτηση αδειας για να συνεχισεις...

Καταρχας, ευχαριστω για τις γνωμες σας.. εχετε πολλά Points ολοι!
blackswan27,marina38, εχετε δικιο, δεν κερδιζω τιποτα με το να σερνω τη μιζερια μου..
just me, οντως, το χω παρακανει με τα συγγνωμη.
Remedy, εκπλησσομαι! εχεις πεσει μεσα σε πολλους, αν οχι ολους, τους προβληματισμους που συνοδευουν τα ξεσπασματα μου. και ΟΛΑ οσα απαντας ειναι τροφη για σκεψη.
:) καλο απογευμα.

Σχεση και αποσταση δεν πάνε μαζί. Χάνετε τον χρόνο σας, περνας κι εσυ άσχημα. Καλυτερα να τον αφησεις κι αυτον στην ησυχία του, να ηρεμησεις κι εσυ.