Ονειρα..

Γεια σας με λενε Χαρη. Θα ηθελα να σας ρωτησω πιστευετε στα ονειρα? Ή μαλλον να το θεσω καλυτερα. Υπαρχει καποιο ψυχολογικο υποβαθρο για καθε ονειρο που βλεπουμε?
Ανοιγω αυτο το θεμα, λογω ενος ονειρου που ειδα πριν απο λιγο και με εχει κανει ψυχολογικα χαλια...Αν μπορειτε να με βοηθησετε στην εξηγηση του θα ημουν ευγνωμων..
Λοιπον:
Ειμαι στο σπιτι μου, με τη μητερα μου, τη γιαγια μου και τη νονα μου και περιμεναμε κατι ή καποιον. Ξαφνικα εμφανιζεται ο πατερας μου, τον οποιο εχω χασει εδω και 2 χρονια απο καρκινο, στο κρεβατι. Σημειωνω οτι στον υπνο μου ξεραμε ολοι οτι ειχε πεθανει αλλα γνωριζαμε επισης οτι ηταν σαν να ειχε αναστηθει ή κατι τετοιο. Σαν να του ειχε δωσει ας πουμε ο θεος μια δευτερη ευκαιρια. Τα προσωπα ξαφνικα ολων αλλαζουν και γινονται λιγο πιο σκυθρωπα. Παω στο δωματιο που ηταν ο πατερας μου και του λεω.."Που εισαι αρχοντα?" (ετσι τον φωναζα παντα κοροιδευτικα). μου κανει "καλα αγορι μου εδω ξαπλωμενος και κουρασμενος." και φευγω απο το δωματιο. πλεον δεν μπορω να δω τα προσωπα της μανας μου, της γιαγιας μου και της νονας μου. Ξαναπαω μεσα στο δωματιο. "Πατερα", του λεω, "Πως εισαι?" Αυτη τη φορα ηταν χλωμιασμενος, στεναχωρημενος και περισσοτερο αρρωστος. Μου λεει, "Δεν ειμαι καλα, ποναει το κεφαλι μου, να με πατε στο νοσοκομειο". Βγαινω απο το δωματιο σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση και παω στη μανα μου. Πλεον τη βλεπω κλαμμενη αλλα να ειναι σαν να μη ξερει τιποτα. Της λεω, "Μανα, ο πατερας δεν ειναι καλα πρεπει να τον παμε στο νοσοκομειο." Παιρνει η μανα μου ασθενοφορο, κι εγω παω στο δωματιο μου. Πραγματικα κλαιω. Κλαιω πολυ ασχημα στο ονειρο μου. Ερχεται η νονα μου και μου λεει. "Αγορι μου πρεπει να τον αφησουμε να φυγει, να μη βασανιζεται ξανα". Της λεω ¨"δεν θελω". Και μου ξαναλεει "πρεπει να τον αφησουμε να φυγει". συνεχιζω να κλαιω κι εκει ξυπναω. και κλαιω πλεον στη πραγματικοτητα.Αυτο
Δεν ξερω πραγματικα. Αυτο που ειδα στον υπνο μου, ειναι παρομοιο με αυτο που συνεβη στη πραγματικοτητα. Στο περιπου δηλαδη. Αλλα οπως κ στο ονειρο μου ο πατερας μου τοτε ειχε παει στο νοσοκομειο γτ δεν αισθανοταν καλα τη τελευταια του εβδομαδα.
Νιωθω πολυ ασχημα. Μηπως το ονειρο μου, ή μαλλον το υποσυνειδητο, μου λεει οτι δεν εχω καταλαβει ακομα οτι εχει φυγει..? Οτι πρεπει να κανω αυτο π μ ειπε η νονα μου στο ονειρο, δηλαδη να τον αφησω να φυγει πλεον?.. Και μονο που το σκεφτομαι κλαιω ομως...
Συγγνωμη για το κειμενο το μεγαλο απλα ενιωσα οτι επρεπε να τα πω κ ισως με βοηθουσατε στη ψυχολογικη ερμηνεια του...ευχαριστω πολυ...

τα όνειρα δε σημαίνουν κάτι ούτε είναι προφητείες.απλά είσαι ανήσυχος και απασχολεί το μυαλό σου ακόμη κι όταν κοιμάσαι..έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχει φύγει,μιά χαρά λογικό σε βρίσκω.απλά σε πλήγωσε το γεγονός αυτό και σε απασχολεί μέχρι και σήμερα.
ο πόνος δεν εξαφανίζεται εύκολα αν εμείς δεν τον απαλύνουμε.προσπάθησε να μη σε απασχολεί να μη το σκέφτεσαι,να βρεις λόγους για τους οποίους δε θα έπρεπε να σε στεναχωρεί,να δεχτείς τις θεωρίες περί φυσικής εξέλιξης και να νιώσεις καλύτερα κάνοντας πράγματα που να απασχολούν θετικά το μυαλό σου.

προφανως και δεν ειναι προφητειες. δεν πιστευω σε τετοια πραγματα..απλα ισως να ειναι το υποσυνειδητο...να προσπαθει να μ πει ρε βλακα συνεχισε τη ζωη σ κ μην μενεις στο παρελθον...οχι οτι φυσικα δεν τη συνεχιζω απλα ειναι λιγο πιο δυσκολη απ οτι ηταν..τη θεωρια της φυσικης εξελιξης την εχω αποδεχθει...απλα παντα λεω οτι ειναι μεγαλη αδικια που εφυγε...νευριαζω πολλες φορες γι αυτο. συμφωνω με οσα λες. αυτα προσπαθω να κανω. απλα αυτο το ονειρο..με εφερε πισω 2 χρονια..και μου εκανε τη ψυχολογια...σαλατα..!

Quote:

---

Originally Posted by Χαρης1991

προφανως και δεν ειναι προφητειες. δεν πιστευω σε τετοια πραγματα..απλα ισως να ειναι το υποσυνειδητο...να προσπαθει να μ πει ρε βλακα συνεχισε τη ζωη σ κ μην μενεις στο παρελθον...οχι οτι φυσικα δεν τη συνεχιζω απλα ειναι λιγο πιο δυσκολη απ οτι ηταν..τη θεωρια της φυσικης εξελιξης την εχω αποδεχθει...απλα παντα λεω οτι ειναι μεγαλη αδικια που εφυγε...νευριαζω πολλες φορες γι αυτο. συμφωνω με οσα λες. αυτα προσπαθω να κανω. απλα αυτο το ονειρο..με εφερε πισω 2 χρονια..και μου εκανε τη ψυχολογια...σαλατα..!

---

ενταξει σε ταραξε ενα ονειρο,ομως αυτο ανηκει στο παρελθον.και το παρον σου ειναι αυτο που ζεις τωρα μη σε ανησυχει τιποτα τωρα.

Ο Sigmund Freud υποστήριζε πως τα όνειρα εκφράζουν ασυνείδητες επιθυμίες.... δηλαδή τα όνειρα προσφέρουν μια κλειδαρότρυπα στο ασυνείδητο μας και βλέπουμε τις καταπιεσμένες μας επιθυμίες και τους κρυφούς μας πόθους. Τα άσχημα όνειρα είναι οι φόβοι μας δηλαδή το τι δεν θα θέλαμε να γίνει στην πραγματικότητα.
Ο Carl Jung πίστευε ότι τα όνειρα συσχετιζόταν με μια μορφή συλλογικού ασυνείδητου. Σε αυτό το συλλογικό ασυνείδητο ανήκουν τα αρχέτυπα. Τα αρχέτυπα είναι σύμβολα παγκοσμίως αναγνωρισμένα όπως το αρχέτυπο της μητέρας. Αν και αυτό μπορεί να μεταφραστεί διαφορετικά σύμφωνα με την ψυχολογία του καθενός.στα όνειρα εμφανίζονται εφτά αρχέτυπα σύμβολα...
Σύμφωνα με τον Carl Jung στα όνειρα εμφανίζονται εφτά αρχέτυπα σύμβολα: http://tokleidi.wordpress.com/2013/03/28/oneira/

Καλησπέρα Χάρη.Προσωπικά πιστεύω στα όνειρα γιατί μου έχουν συμβεί πολλά.Δεν είμαι προκατειλημμένοςς όμως,ούτε με πιάνει ο φόβος.Εννοώ δεν έχω την άποψη μιας γιαγιάς ''παιδί μου πρόσεχε σε ειδα έτσι στον ύπνο μου''' ....Απλά δε μιλάω για τα όνειρά μου κι ούτε πιστεύω σε ονειροκρίτες και τα σχετικά.Έχουν δοθεί πολλές εξηγήσεις επιστημονικά τεκμηριωμένες για τα όνειρα αλλά κανείς δε μπορεί να μιλήσει με σιγουριά.Έχουν δοθεί εξηγήσεις για υποσυνειδητο και τα σχετικά αλλά και παλι κανείς δε μπορεί να μιλήσει με σιγουριά.Μη σε τρομοκρατούν τα όνειρά σου και μη σου χαλανε την ψυχολογία....

Γεια σου Χάρη!! Δεν πιστεύω ότι τα όνειρα θέλουν να μας πουν κάτι. Νομίζω βλέπουμε κάποιες σκέψεις που έχουμε κάνει, κάποιες εμπειρίες που είχαμε ή θα θέλαμε να έχουμε ζήσει. Το ότι είδες τον πατέρα σου δείχνει απλά ότι σου λείπει και τον σκέφτεσαι. Πολλά άτομα που έχουν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο το βλέπουν στον ύπνο τους. Είναι καλύτερα να το αφήσεις να περάσει αφού σε ρίχνει ψυχολογικά.

Quote:

---

Originally Posted by Χαρης1991

Γεια σας με λενε Χαρη. Θα ηθελα να σας ρωτησω πιστευετε στα ονειρα? Ή μαλλον να το θεσω καλυτερα. Υπαρχει καποιο ψυχολογικο υποβαθρο για καθε ονειρο που βλεπουμε?
Ανοιγω αυτο το θεμα, λογω ενος ονειρου που ειδα πριν απο λιγο και με εχει κανει ψυχολογικα χαλια...Αν μπορειτε να με βοηθησετε στην εξηγηση του θα ημουν ευγνωμων..
Λοιπον:
Ειμαι στο σπιτι μου, με τη μητερα μου, τη γιαγια μου και τη νονα μου και περιμεναμε κατι ή καποιον. Ξαφνικα εμφανιζεται ο πατερας μου, τον οποιο εχω χασει εδω και 2 χρονια απο καρκινο, στο κρεβατι. Σημειωνω οτι στον υπνο μου ξεραμε ολοι οτι ειχε πεθανει αλλα γνωριζαμε επισης οτι ηταν σαν να ειχε αναστηθει ή κατι τετοιο. Σαν να του ειχε δωσει ας πουμε ο θεος μια δευτερη ευκαιρια. Τα προσωπα ξαφνικα ολων αλλαζουν και γινονται λιγο πιο σκυθρωπα. Παω στο δωματιο που ηταν ο πατερας μου και του λεω.."Που εισαι αρχοντα?" (ετσι τον φωναζα παντα κοροιδευτικα). μου κανει "καλα αγορι μου εδω ξαπλωμενος και κουρασμενος." και φευγω απο το δωματιο. πλεον δεν μπορω να δω τα προσωπα της μανας μου, της γιαγιας μου και της νονας μου. Ξαναπαω μεσα στο δωματιο. "Πατερα", του λεω, "Πως εισαι?" Αυτη τη φορα ηταν χλωμιασμενος, στεναχωρημενος και περισσοτερο αρρωστος. Μου λεει, "Δεν ειμαι καλα, ποναει το κεφαλι μου, να με πατε στο νοσοκομειο". Βγαινω απο το δωματιο σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση και παω στη μανα μου. Πλεον τη βλεπω κλαμμενη αλλα να ειναι σαν να μη ξερει τιποτα. Της λεω, "Μανα, ο πατερας δεν ειναι καλα πρεπει να τον παμε στο νοσοκομειο." Παιρνει η μανα μου ασθενοφορο, κι εγω παω στο δωματιο μου. Πραγματικα κλαιω. Κλαιω πολυ ασχημα στο ονειρο μου. Ερχεται η νονα μου και μου λεει. "Αγορι μου πρεπει να τον αφησουμε να φυγει, να μη βασανιζεται ξανα". Της λεω ¨"δεν θελω". Και μου ξαναλεει "πρεπει να τον αφησουμε να φυγει". συνεχιζω να κλαιω κι εκει ξυπναω. και κλαιω πλεον στη πραγματικοτητα.Αυτο
Δεν ξερω πραγματικα. Αυτο που ειδα στον υπνο μου, ειναι παρομοιο με αυτο που συνεβη στη πραγματικοτητα. Στο περιπου δηλαδη. Αλλα οπως κ στο ονειρο μου ο πατερας μου τοτε ειχε παει στο νοσοκομειο γτ δεν αισθανοταν καλα τη τελευταια του εβδομαδα.
Νιωθω πολυ ασχημα. Μηπως το ονειρο μου, ή μαλλον το υποσυνειδητο, μου λεει οτι δεν εχω καταλαβει ακομα οτι εχει φυγει..? Οτι πρεπει να κανω αυτο π μ ειπε η νονα μου στο ονειρο, δηλαδη να τον αφησω να φυγει πλεον?.. Και μονο που το σκεφτομαι κλαιω ομως...
Συγγνωμη για το κειμενο το μεγαλο απλα ενιωσα οτι επρεπε να τα πω κ ισως με βοηθουσατε στη ψυχολογικη ερμηνεια του...ευχαριστω πολυ...

---

Χάρη θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχαναλύτρια. Αυτά επομένως που θα σου πω να τα διαβάσεις με πολύ μεγάλη επιφύλαξη. Δεν είμαι επιστήμονας.

Διαβασα πολύ πρόσφατα ένα βιβλίο του Ιρβιν Γιάλομ (υπαρξιστή ψυχαναλυτή και ψυχιάτρου, με έδρα στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ). Πραγματεύεται την ψυχική διαχείριση του θανάτου, τόσο των άλλων όσο και του δικού μας θανάτου. Απορρίπτει τον Φρόυντ. Θεωρεί ότι δεν είναι τα καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα που μας ορίζουν υποσυνείδητα, αλλά ο φόβος του θανάτου. Για την ακρίβεια ο τρόμος του θανάτου. Και συμφωνώ μαζί του. Καθώς ο ίδιος ασκεί ψυχανάλυση σε ιδιωτικό του ιατρείο στο Σαν Φραντσίσκο, παρέθεσε αρκετά παραδείγματα ασθενών του στο βιβλίο που σου αναφέρω. Ο ίδιος θεωρεί ότι τα όνειρα ενέχουν συμβολισμό. Συμβολίζουν τον ψυχισμό μας και φέρνουν στην επιφάνεια σε ονειρική μορφή το υποσυνείδητό μας.

Η δική μου ερμηνεία στο όνειρό σου είναι ότι δεν έχεις αντιμετωπίσει τον θάνατο του πατέρα σου. Δεν τον έχεις διαχειριστεί, και γι αυτό στο όνειρό σου ο πατέρας σου ανασταίνεται και έτσι του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Τη δεύτερη ευκαιρία δεν την ζητά ο νεκρός πατέρας σου όμως. Τη ζητάς εσύ. Εσύ θες μια δεύτερη ευκαιρία με τον πατέρα σου. Στο όνειρό σου αγωνιάς και φοβάσαι γιατί ο πατέρας σου πρόκειται να "πεθάνει για δεύτερη φορά." Η δεύτερη φορά ξέρεις πως θα είναι και η τελευταία, γιατί θα είναι η στιγμή που θα αποδεχτείς το θάνατό του. Στο μυαλό σου νομίζω πως αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα και δε θες και να συμβεί, γι αυτό και τον κρατάς αδύναμο, χλωμό, αλλά παρόλα αυτά ζωντανό.

Χάρη τί ηλικία έχεις; Δεν ξέρω αν μετά τον θάνατο του πατέρα σου είχες κάποια επαγγελματική ψυχολογική υποστήριξη. Η γνώμη μου είναι (και αυτό είναι το μόνο που δε θέλω να διαβάσεις με επιφύλαξη) ότι πρέπει να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο προκειμένου να σε καθοδηγήσει να διαχειριστείς και να αποδεχτείς το θάνατο του πατέρα σου.

Σου εύχομαι από την καρδιά μου να βρεις την άκρη σου, και για να νιώσεις λιγότερο μόνος, να ξέρεις ότι τον δρόμο που περνάς θα τον περάσουμε λίγο πολύ όλοι.

Quote:

---

Originally Posted by Marianna30

Χάρη θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχαναλύτρια. Αυτά επομένως που θα σου πω να τα διαβάσεις με πολύ μεγάλη επιφύλαξη. Δεν είμαι επιστήμονας.

Διαβασα πολύ πρόσφατα ένα βιβλίο του Ιρβιν Γιάλομ (υπαρξιστή ψυχαναλυτή και ψυχιάτρου, με έδρα στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ). Πραγματεύεται την ψυχική διαχείριση του θανάτου, τόσο των άλλων όσο και του δικού μας θανάτου. Απορρίπτει τον Φρόυντ. Θεωρεί ότι δεν είναι τα καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα που μας ορίζουν υποσυνείδητα, αλλά ο φόβος του θανάτου. Για την ακρίβεια ο τρόμος του θανάτου. Και συμφωνώ μαζί του. Καθώς ο ίδιος ασκεί ψυχανάλυση σε ιδιωτικό του ιατρείο στο Σαν Φραντσίσκο, παρέθεσε αρκετά παραδείγματα ασθενών του στο βιβλίο που σου αναφέρω. Ο ίδιος θεωρεί ότι τα όνειρα ενέχουν συμβολισμό. Συμβολίζουν τον ψυχισμό μας και φέρνουν στην επιφάνεια σε ονειρική μορφή το υποσυνείδητό μας.

Η δική μου ερμηνεία στο όνειρό σου είναι ότι δεν έχεις αντιμετωπίσει τον θάνατο του πατέρα σου. Δεν τον έχεις διαχειριστεί, και γι αυτό στο όνειρό σου ο πατέρας σου ανασταίνεται και έτσι του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Τη δεύτερη ευκαιρία δεν την ζητά ο νεκρός πατέρας σου όμως. Τη ζητάς εσύ. Εσύ θες μια δεύτερη ευκαιρία με τον πατέρα σου. Στο όνειρό σου αγωνιάς και φοβάσαι γιατί ο πατέρας σου πρόκειται να "πεθάνει για δεύτερη φορά." Η δεύτερη φορά ξέρεις πως θα είναι και η τελευταία, γιατί θα είναι η στιγμή που θα αποδεχτείς το θάνατό του. Στο μυαλό σου νομίζω πως αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα και δε θες και να συμβεί, γι αυτό και τον κρατάς αδύναμο, χλωμό, αλλά παρόλα αυτά ζωντανό.

Χάρη τί ηλικία έχεις; Δεν ξέρω αν μετά τον θάνατο του πατέρα σου είχες κάποια επαγγελματική ψυχολογική υποστήριξη. Η γνώμη μου είναι (και αυτό είναι το μόνο που δε θέλω να διαβάσεις με επιφύλαξη) ότι πρέπει να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο προκειμένου να σε καθοδηγήσει να διαχειριστείς και να αποδεχτείς το θάνατο του πατέρα σου.

Σου εύχομαι από την καρδιά μου να βρεις την άκρη σου, και για να νιώσεις λιγότερο μόνος, να ξέρεις ότι τον δρόμο που περνάς θα τον περάσουμε λίγο πολύ όλοι.

---

Ειμαι 22 χρονων πλεον. Η δικια σου ερμηνεια να σου πω την αληθεια, με καλυπτει πληρως γιατι...ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ νιωθω..κυριως τους τελευταιους μηνες που εχουν συμβει και πολλα. Η αληθεια ειναι οτι δεν προλαβα να τον θρηνησω πραγματικα. απο τη μια μερα στην αλλη επρεπε να ειμαι ο δυνατος της οικογενειας. το στηριγμα. Και δεν ηθελα και να αποδεχθω οτι εφυγε...Ουτε θελω αν και πρεπει. Ημασταν πολυ κοντα με τον πατερα μου, τον εχασα και σε μια ηλικια στην οποια οπως και να το κανεις τον χρειαζεσαι και ισως γι αυτο να μην μπορω να το αποδεχθω...Δεν πηγα σε ψυχολογο..Και δεν εχω μιλησει και σε κανεναν γι αυτα που νιωθω και πλεον νιωθω οτι καταπιεζομαι... Ισως ηρθε η ωρα εστω κ αργα να το τολμησω και να παω να μιλησω σε εναν ψυχολογο δεν ξερω. Ευχαριστω για τη συμπαρασταση..