Τι μου συμβαίνει;

Καλησπέρα σας!
Μόλις ολοκληρώθηκε η εγγραφή μου και αυτό είναι το πρώτο μήνυμα που δημοσιεύω. Δυσκολεύτηκα λίγο μέχρι να επιλέξω το σωστό forum, καθώς δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς μου συμβαίνει...Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη είναι το ότι χρειάζομαι βοήθεια.
Να σας εξηγήσω καλύτερα:Είμαι 18 χρονών και μόλις τελείωσα από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, διάβαζα αρκετά για το σχολείο, χωρίς καμία πίεση από τους γονείς μου, παρόλο που πάντα είχα τη βοήθεια και την υποστήριξη της μαμάς μου - όποτε τη ζητούσα. Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα κοινωνικό παιδί και δεν επιδίωκα να έχω πολλές φίλες. Την καλύτερη μου φίλη - η οποία παρεμπιπτόντως είναι, σε αντίθεση με μένα, η χαρά της ζωής -την γνωρίζω κυριολεκτικά όσο ζω.
Τέλως πάντων, μεγαλώντας ήσυχα με ελάχιστες φίλες και πολλά βιβλία, σταδιακά συγκέντρωνα επαίνους από καθηγητές και πολύ υψηλούς βαθμούς. Φτάνοντας στο Λύκειο, αρχισα να κάνω παρέα με άλλα 8 παιδιά, με τα οποία φυσικά γνωρίστηκα μέσω της κολλητής μου. Με τα παιδιά αυτά ένιωθα πάρα πολύ όμορφα. Ανυπομονούσα να έρθει το Σαββατοκύριακο για να βγούμε βόλτα, άρχισα να είμαι περισσότερο ευδιάθετη, να γελάω περισσότερο. Αυτές τις στιγμές θα τις θυμάμαι πάντα ως τις καλύτερες της ζωής μου. Συνέχισα, βέβαια, να εμπιστεύομαι περισσότερο την κολλήτή μου, γιατί ήξερα ότι τόσα χρόνια δεν με πρόδωσε ποτέ, και εξακολουθούσα να είμαι το άτομο στην παρέα που μιλούσε λιγότερο...Παρόλα αυτά, για τα δικά μου δεδομένα, είχα έρθει πολύ κοντά με τα παιδιά αυτά.
Όλο αυτό το διάστημα, συνέχισα να διαβάζω πάρα πολλές ώρες και να παίρνω πολύ υψηλούς βαθμούς. Αυτό στις αρχές μου είχε δημιουργήσει κάποια προβλήματα με τους συμμαθητές μου, τα οποία τελικά ξεπεράστηκαν και με τον καιρό όχι μόνο κατανόησαν το χαρακτήρα μου, αλλά μου έδειξαν και μία συμπάθεια που με ικανοποιούσε πολύ.
Φτάνοντας στην Γ' Λυκείου, αποφάσισα ότι για ένα χρόνο θα αφοσιωνόμουν ολοκληρωτικά στο στόχο μου: την επιτυχία στις Πανελλήνιες. Βόλτες, παρέες κτλ αποφάσισα να τα παραμερίσω, υποσχόμενη στον εαυτό μου ότι το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε θα ήταν υπέροχο. Κατέληξα να διαβάζω συνεχώς, κοιμόμουν ελάχιστες ώρες, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν μια απόδειξη που δε βγήκε ή μια άσκηση που δε λύθηκε. Ξεκουραζόμουν, διαβάζοντας μαθήματα που με ευχαριστούσαν περισσότερο και στις μικρές αποτυχίες ένιωθα πολύ κοντά στο θάνατο.
Κατάφερα να τελειώσω τις εξετάσεις, χωρίς να μου έχουν απομείνει καθόλου δυνάμεις και νομίζοντας, κατά τα δικά μου κριτήρια, ότι είχα αποτύχει. Ακολούθησε μια πολύ άσχημη περίοδος, κατά την οποία δεν ενδιαφερόμουν ούτε για αυτονόητα πράγματα, όπως το φαγητό.
Τα αποτελέσματα βγήκαν, ήμουν πρώτη στο σχολείο μου και αρκετά καλά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ελλάδα- όπως με πληροφορούν οι καθηγητές μου.
Εγώ, όμως, δεν είμαι ικανοποιημένη. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη βαθμολογία μου. Νιώθω ένα τεράστιο κενό, έχω έναν κόμπο στο λαιμό που δε φεύγει με τίποτα και συχνά νιώθω δυσφορία. Βρίσκω διαρκώς χαζές δικαιολογίες όταν οι φίλοι μου μου τηλεφωνούν για να βγούμε, έχω παράμελήσει την εμφάνιση μου και πλέον μιλάω ελάχιστα. Αισθάνομαι ότι επειδή δεν είμαι αρκετά έξυπνη, δεν είχε νόημα που διάβασα τόσο πολύ, αφήνοντας τις βόλτες, τη μουσική που μου άρεσε, έναν εφηβικό έρωτα...
Χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια! Αυτές τις μέρες πρέπει να κάνω το μηχανογραφικό μου, και μέσα σε αυτή την κατάσταση φοβάμαι ότι θα κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου!
Ελπίζω να μην σας φανούν αστεία τα όσα έγραψα. πραγματικά δεν ξέρω τι μου συμβαίνει...

γεια σου,δε τα βρισκω αστεια ολα αυτα..το πρωτο και απλο που μπορω να υποθεσω ειναι το οτι ο οργανισμος σου ξεσπαει τωρα που τελειωσαν τα δυσκολα,χαλαρωσαν οι αμυνες σου. Οσο διαβαζες για τις πανελληνιες δεν εβλεπες τιποτε αλλο μπροστα σου,στερωντας στον εαυτο σου πολλα και σημαντικα πραγματα,δεν ενιωθες απο κουραση ειτε σωματικη ειτε πνευματικη,ουτε τιποτα..και με το που τελειωσες απλα αφεθηκες..το βρισκω λογικο. τωρα οσον αφορα τη βαθμολογια που συγκεντρωσες δε θα σου κρυψω πως μου κινησες τη περιεργεια,κι αισθανομαι παλι πως υπερβαλλεις,μαλλον ειναι αρκετα καλοι οι βαθμοι σου αλλα εσυ κυνηγουσες το τελειο! βαθμοθηρια μηπως; η τελειομανια; δεν εχει σημασια,αλλα μη δινεις ουτε εσυ σημασια στους βαθμους απ'τη στιγμη που μπορεις να επιλεξεις μια σχολη της αρεσκειας σου. Οσον αφορα το μηχανογραφικο,χαλαρωσε και δες αναλογισου ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ τι σε ενδιαφερει να κανεις, ο,τι και να ακολουθησεις εδω στην Ελλαδα προοπτικες δεν εχει, ο,τι ομως αγαπας κι ασχοληθεις,θα κανεις παπαδες αμα το κυνηγησεις. Πιστευω στις δυνατοτητες ολων μας! αρκει να μη καθομαστε στον καναπε και να γκρινιαζουμε για την ανεργια και την ελλειψη αξιοκρατιας. Α! και να κανεις λαθος στην επιλογη της σχολης,δεν χαθηκε ο κοσμος,ακου εκει "ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ"...αν ειναι δυνατον,γιατι ποσο μεγαλη νομιζεις ειναι πια η ζωη σου η ποσο μικρη; ειναι αυτη που ειναι,κανουμε επιλογες ειτε τετοιες ειτε αλλιωτικες,και μαθαινουμε απ'αυτες..δε το ξερω γω το ΛΑΘΟΣ και το ΣΩΣΤΟ! ειναι υποκειμενικες εννοιες για τον καθενα!

εχεις προσεξει οτι η μιση παραγραφος ειναι αφιερωμενη στη κοινωνικη ζωη που απεκτησες στο λυκειο και την εχασες μετα απο λιγο;; μηπως αυθυποβαλλεις τον εαυτο σου σε μια διαδικασια βασανισμου επειδη θυσιασες για τις πανελληνιες τις μονες κοινωνικες συναναστροφες που σ'εκαναν να σκας χαμογελα; κι επειδη το αντιτιμο ητανε ψηλο απαιτουσες κι εσυ απ'τον εαυτο σου, να παρεις κι ο,τι του πρεπει,δηλαδη 20αρια το λιγοτερο; μην εισαι τοσο αυστηρη με τον εαυτο σου,και πιστεψε με δεν εζησες ακομα τις ομορφοτερες στιγμες της ζωης σου(οπως αναφερεις)! στενοχωριεμαι βεβαια που υπεβαλλες τον εαυτο σου σε μια τοσο σκληρη διαδικιασια,οπως κι αλλα τοσα ελληνοπουλα καθε χρονο,αλλα ο,τι εγινε εγινε και περασε τωρα,χαλαρωσε,αραξε κι ολα μπροστα σου ειναι! καλη επιτυχια στη ζωη!

Ευχαριστώ πολύ! Πραγματικά δεν περίμενα τόσο άμεση ανταπόκριση. Δεν ξέρεις πόσο δίκιο έχεις όταν λες ότι κατά την περίοδο των εξετάσεων είχα σταματήσει να νιώθω μέχρι και την κούραση... Επίσης, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι ίσως αυτοτιμωρούμαι με το να μην βγαίνω έξω. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι όσο διάβαζα υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι η ταλαιπωρία θα σταματούσε το καλοκαίρι, το οποίο θα περνούσε καταπληκτικά. Κανόνιζα μέχρι και το τι θα έκανα.
Τώρα, όμως, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Αρνήθηκα να πάω διακοπές με την παρέα μου. Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν, και μάλιστα νομίζουν ότι έχω κάτι μαζί τους. Νιώθω απαίσια και δεν ξέρω τι να κάνω... Το μόνο που θέλω είναι να μένω συνεχώς στο δωμάτιό μου... και αυτή η δυσφορία...μου είχε εμφανιστεί και παλιότερα, είχα πάει σε πνευμονολόγο και μου είχε πει ότι δεν έχω κάτι παθολογικό...