Καλησπέρα σας!
Μετά την ολοκλήρωση της εγγραφής μου αποφάσισα και εγώ με την σειρά μου να γράψω για ένα θέμα απώλειας που με αφορά.
Το όνομα μου είναι Πηνελόπη Κονιτοπούλου και είμαι 20 χρονών.
Σπουδάζω στην Κοζάνη εδώ και ένα χρόνο μακριά από όλους.
Τέλος πάντων θα ήθελα να μιλήσω για τον πατέρα μου που τον έχασα πριν 3 χρόνια (9.3.10) στα 57 του χρόνια από καρκίνο στον πνεύμονα.
Όταν ήμουν πιο μικρή ήμουν πολύ αντιδραστική απέναντι στον πατέρα μου και δεν ξέρω γιατί. Ίσως έφταιγε η ηλικία ή αυτό που λένε : "εκτιμάς κάτι παρά μόνο όταν το χάνεις"... Είχα πολύ περίεργη συμπεριφορά και τότε και μήνες πριν τον χάσω.. Ποτέ όμως δεν έκατσα να σκεφτώ πως θα υπήρχε και η περίπτωση να τον χάσω, ποτέ δεν έκατσα να σκεφτώ την απώλεια.. Ακόμα και όταν ήταν άρρωστος (και πιστέψτε με επειδή είχε και θέματα με λεμφαδένες ή όπως αλλιώς τα λένε, είχα πολύ τραυματικές στιγμές) ήθελα να πιστεύω πως είχε απλώς μια γρίπη ή κάτι τέτοιο που με τον καιρό θα περνούσε..
Τότε πήγαινα πρώτη λυκείου.. Προσπαθούσα να διαβάσω περισσότερο από τις άλλες χρονιές διότι δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά και είχα ξανακάνει την δευτέρα γυμνασίου λόγω αυτών (η καθηγήτρια μου είπε : "δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι την επόμενη χρονιά.. Ίσως είχε δίκαιο ίσως και όχι). Έτσι λοιπόν το διάβασμά μου στην πρώτη λυκείου ανταμείφθηκε αφού είχα 19 και στην άλγεβρα και στην γεωμετρία.. Ο πατέρας μου όμως όταν άρχισε να κάνει κάτι σαν ακτινοβολίες για τους λεμφαδένες που είχε, ξεκίνησε να γίνεται χειρότερα.. Όταν πήρα τους βαθμούς στα χέρια μου το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να πάω σε εκείνον και να τους δει για να χαρεί, ήξερα πως θα χαρεί.. Εκείνος όμως δεν είχε τη δύναμη για να το κάνει αυτό αφού ήταν στο κρεβάτι..
Εκείνη η στιγμή ήταν και η στιγμή που άρχισα να συνειδητοποιώ πως σύντομα θα τον έχανα.. Δεν είχα επιλογή να κάνω τίποτα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.. Ήθελα αλλά δεν γινόταν..
Θέλω λοιπόν να καταλήξω στο ότι πέρα από το ότι μου λείπει πολύ δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι δεν του συμπεριφερόμουν σωστά.. Κάποιες φορές νιώθω σαν ο Θεός να μου έδωσε ένα μάθημα, αλλά αν ο Θεός μου έδωσε ένα μάθημα μέσα από αυτό έδωσε και σε όλους όσους έχασαν τον πατέρα μου; Ήταν κι' άλλοι εκείνοι που δεν του συμπεριφερόντουσαν σωστά και όμως στεναχωρήθηκαν όταν τον έχασαν; Η μητέρα μου; Τα αδέρφια μου;
Μια φορά τσακωνόμουν με τον μεσαίο μου αδερφό ο οποίος μου θυμίζει λίγο τον πατέρα μου διότι δεν συμφωνούμε σε πολλά πράγματα και τσακωνόμαστε για χαζομάρες.. Πάνω στον τσακωμό μας λοιπόν λέγαμε άσχημα πράγματα και εκείνος είπε : "και στον μπαμπά τα ίδια έκανες" και εγώ του είπα : "μην το πας τόσο μακριά" και εκείνος επανέλαβε ξανά την ίδια πρόταση.. Έτσι εγώ πήγα στο δωμάτιό μου και έβαλα τα κλάματα.. Έβαλα τα κλάματα γιατί αυτό που είπε ήταν αλήθεια και τέλος πάντων δεν μπορώ να ζω με αυτό..
Ώρες ώρες σκέφτομαι πως ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε γι'αυτό και πρώτα σκέφτηκα να στείλω κάτι εδώ..
Είναι πάρα πολλά εκείνα που θέλω να πω αλλά δεν νομίζω πως χρειάζεται τώρα..
Ευχαριστώ προκαταβολικά σε όλους όσους πρόκειται να διαβάσουν όσα έγραψα! :)
