Κρισεις Πανικού και προσπαθεια να τους νικήσω

Καλησπέρα σε όλους!

Αποφάσισα να γράψω μετά από πολύ δισταγμό τη δική μου ιστορία για τις κρίσεις πανικού μου. Και ο δισταγμός μου από φόβο μήπως έστω και απρόσωπα δεν μπορέσω να ανταπεξέλθω στις όποιες/όσες απαντήσεις (αν) υπάρξουν (τρομάζω και με τη σκιά μου πλέον).
Είμαι 25 χρονών φοιτήτρια. Κάπου προς το τέλος μιας φιλίας με την "κολητή" όπου ένιωθα ότι δε μπορούσα να εκφραστώ, απλά έφυγα, και έτυχε να ξεκινήσει μια σχέση με έναν κοινό γνωστό. Αυτός στηριζόμενος στα λόγια μου οτι σέρνομαι πίσω από αυτήν την κοπέλα, αλλά και στο γεγονός οτι έμαθε για κάποιες συζητήσεις μας όπου της εξέφραζα κάποιες ανησυχίες μου γι' αυτόν, ήταν "φανατικός υπέρμαχος" του να κόψω κάθε επαφη. Υποστήριζε οτι έχει περάσει κι αυτός παρόμοια κατάσταση και το λέει για καλό μου. Όλοι οι "φίλοι" εξαφανίστηκαν μαζί με την κολητή μου, ή τους "εξαφανισα" φοβούμενη τις ερωτήσεις τους. Όνειρό του να φύγει σε 1 μήνα από όταν "τα βρήκαμε" στο εξωτερικό να κάνει μια νέα αρχή. Λέω δε πειράζει, όσο κρατήσει. Περνούσαμε αρκετά καλά και ξεκίνησε μια συγκατοίκηση σχέδον εξ' αρχής. Περίπου τον 3ο μήνα, μιας και συνέχεια ανέβαλε το ταξίδι του, του είπα να τα παρατήσω όλα και να φύγουμε μαζί γιατί εδώ τίποτα δε με κράταγε.
Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα με τους δικούς μου...
Ανακοίνωσα ξαφνικά στους δικούς μου οτι σκοπεύω να φύγω μαζί του (δεν τους μίλαγα ποτέ για οτιδήποτε προσωπικό μου (δεν ήξεραν καν οτι κάποιος υπήρχε στη ζωή μου). Λογικό, τρελάθηκαν, και αν και με άσχημο τρόπο, κατάλαβα οτι έπρεπε να μείνω να τελειώσω τις σπουδές μου. Το είπα στο αγόρι μου και του πρότεινα να φύγει χωρίς εμένα και όπως και όσο αντέξουμε, θέληση να υπάρχει. Ο πατέρας μου σε συνενόηση με τον αδερφό μου "κάνει ντου" ένα απόγευμα εδώ στο σπίτι που έμενα και τον αρχίζει τα "πρόσεχε", "ποιός είσαι εσύ που θα πάρεις την κόρη μου μακρυα και θα τα παρατήσει όλα", "αν πάθει κάτι θα έχεις να κάνεις μαζί μου" κλπ..Πήρα το μέρος του αγοριού μου γιατί το θεώρησα ύπουλο και επιθετικό τον τρόπο του πατέρα μου να εκφραστεί/με προστατέψει. Το αγόρι μου αποφασίζει να φύγει για μια πιο κοντινή χώρα, πήγα μαζί του να τον βοηθήσω στα διαδικαστικά για 10 μέρες, αλλά εγκατέλειψε και γύρισε πίσω. Ανακοίνωσα λοιπόν στους δικούς μου οτι θα τελειώσω τη σχολή μου, αλλά κομμένη κάθε ανάμειξη στα προσωπικά μου. Το αγόρι μου.. ακόμα εδώ. Αυτά γίναν μεταξύ 5ου και 10ου μήνα σχέσης.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα με το αγόρι αυτό...
Άρχισε να αντιδρά στο να πηγαίνω στη σχολή, στην αρχή γιατί υποστήριζε οτι μπορεί να έρθω σε επαφή με άτομα (κοινούς φίλους) της πρώην κολλητής μου. Μετά γιατί φοβόταν μην γνωρίσω κάποιον άλλον εκεί. Μετά γιατί έλειπα από αυτόν για να είμαι στη σχολή. Στο μεταξύ είχαμε αρχίσει για πλάκα καταχρήσεις (πιστεύαμε για πλάκα αρχικά, για να ξεδίνουμε). Οι καταχρήσεις γίνονται καθημερινό φαινόμενο, και την άρνηση μου σ' αυτές τις εκλαμβάνει σαν "μη υποστήριξη" γιατί αυτός ήταν πλέον οτρόπος του για να ξεφεύγει/χαίρεται. Αρχισαν τα ξεσπάσματα "εγώ παράτησα το όνειρό μου για σένα, και εσύ τίποτα δεν κάνεις για μένα", "'επρεπε να έχω φύγει", "τί μου προσφέρεις? τίποτα", "καλύτερα να ήμουν με την τάδε.." κλπ παρόμοια. Αίσθηματα ενοχής και ότι "εγώ φταίω γι΄αυτό που ζει αυτές τις καταστάσεις, πρέπει να το διορθώσω" άρχισαν για μένα. Ανακαλύπτω ένα φλερτ του, το συζητάμε, το προσπερνάω γιατί έλεγα στον εαυτό μου "εσύ τον οδήγησες εκεί". Προσπαθώ να τον στηρίζω στα "θέλω" του με κάθε τρόπο (ψυχλογικά, πρακτικά, οικονομικά) να κάνει καινούριες αρχές. Τα ξεσπάσματα χειροτερεύουν (φωνές, κλάματα, σπάει πράγματα, απειλεί αν δεν τον ξανακάνω όπως ήταν). Είναι πλέον πεποισμένος ότι τον έχω απατήσει. Ποτέ δεν μίλαγα στα ξεσπάσματά του, απλά τα άκουγα και προπαθούσα να δώσω κάτι περισσότερο κάθε φορά. Γνώριζε οτι φοβάμαι στους τσακωμούς και οτι απλά προσπαθώ να ηρεμώ μ΄ααυτόν τον τρόπο την κατάσταση. Οι απαιτήσεις του μεγαλώνουν, γίνεται αφόρητα κτητικός, φοβάμαι να αντιδράσω. Η σχολή έχει μείνει και πάλι πολύ πίσω. Με τους δικούς μου ενοχλείται να μιλάω στο τηλέφωνο. Δεν μπορώ να λέιψω πλέον ούτε για 1 εβδομάδα, κάτι θα έβρισκε να με εξαναγκάσει με απειλές και φοβέρες να γυρίσω πίσω. Φίλοι κομμένοι, γιατί πίστευε οτι τους τα λέω και με επηρεάζουν (δε μιλούσα πουθενά). Άρχισε να φεύγει σε τσακωμούς και να ξαναγυρνάει μετά αφού προσπαθούσα να δίωξω ότι τον ενοχλόυσε κάθε φορά (αλλά αυτά ήταν πράγματα που για μένα ήταν σημαντικα και φυσιολογικά). "Μ' έχεις κάνει να θέλω να αυτοκτονήσω", "σιγά τα σπουδαία η σχολή..είναι πιο σημαντική από μένα?", "συγγνώμη για κάποιες κουβέντες που είπα στα νεύρα μου". "Πάμε σε ψυχολόγο και οι 2, ίσως κ΄που κάνουμε λάθως και οι 2, αυτό που ζούμε δεν είναι φυσιολογικό" είπα..αρνητική η ανταπόκριση όμως. Οι κρίσεις πανικού εμφανίζονται πριν 1.5 χρόνο μα προσπαθώ να τις αγνοώ. Η στήριξη μου δε σταμάτησε ποτέ, δε μπορούσα να φύγω, δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω, φοβόμουν τί θα κάνει αν μ' έβλεπε να αντιδρώ για 1η φορά. Προσπαθώ να σπάσω τη συγκατοίκηση..αρνητικό. Πανικός με όλους και με όλα, προσωπική ικανοποίηση πουθενά, τον εγωισμό τον ξέχασα, μα τίποτα να μην είναι αρκετό γι' αυτόν και για όλα τα άσχημα στη ζωή του να φταίω εγώ.. Έψαχνα αφορμή κάπως να γλιτώσω. Φόβος - τρόμος - απόγνωση και οι κρίσεις να πυκνώνουν. Ο εκμηδενισμός και ο εξευτελισμός μου συνεχίζεται από μεριάς του, για τα πάντα και τους πάντες στη ζωή μου. Οι απειλές οτι θα μάθουν οι δικοί μου όσα δε θέλω μα γνώριζε ή οτι θα κάνει τα 1000 μύρια άλλα πληθαίνουν αν δε σταματήσω τα πάντα γιατι με χρειάζεται 24 ώρες το 24ωρο.
Αποτέλεσμα..
Κατέληξα στα επείγοντα με άσχημη κρίση πανικού πριν 10 μέρες (ακόμα και εκείνη την ώρα τον ντρόπιαζα έλεγε και ήθελε να φύγει ή να φωνάξει μια φίλη μου να με βοήθησει). Την επόμενη μέσω μηνυματων του εξήγησα την κατάσταση μου και του είπα ότι δε πάει άλλο γιατί πρέπει να ηρεμίσω, να γίνω καλά, ότι με τρομάζει το καθετι που μου λέει ή κάνει. Σχεδόν από τότε καθημερινό φαινόμενο οι κρίσεις πολύ άσχημες.Τρέμω να χτυπήσει το κινητό ή να έρθει μήνυμα. Μίλησα στη μάνα μου (πολυυυ περιληπτικά να μην σηκώσει τηλ από τον αριθμό του γιατί μ' έχει άχτι και μπορεί να τους πει ή να κάνει πράγματα επίτηδες για εκδίκηση) Αλλές φορές αρχίζει συγγνώμες πάλι και άλλες πάλι τις απειλές.. Φοβάμαι να βγω έξω για οποιονδήποτε λόγο, φοβάμαι να αλλάξω νούμερο μην τον εξοργίσω, φοβάμαι μην τον συναντήσω πουθενά ή μου την έχει στημένη (έστω για να μου τα "ψάλει"), αρχίζω φοβάμαι να είμαι σε πολύ κόσμο, φοβάμαι να πατήσω στη σχολή σε 1.5 μήνα. Παντού φόβος και κάθε φορά η κρίση πανικού να με επισκέπτεται με το καλημέρα σας...
Ερωτήσεις..
Πώς θα ξεπεράσω τους πανικούς μου?
Πώς να πείσω τον εαυτό μου, οτι ίσως και να μην μπορεί να "αγγίξει" οτι και να κάνει στην τελική?
Γιατί κάθε φορά είτε με φίλους, είτε με σχέσεις, είτε με γονείς δεν τολμάω να διεκδικήσω τα "θέλω" μου και ας είναι και λάθος για τους άλλους?

(Υ.Γ. Συγγνώμη για το κατεβατό. Προσπαθώ να με 'αυτο-ψυχαναλύσω" κατά κάποιον τρόπο. Όλο το κατεβατό.. είναι αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου να βγάλω άκρη εγώ ή κάποιος από εσάς, όποιος μπορεί και θέλει να με βοηθήσει προς κάποια κατεύθυνση, ευπρόσδεκτος!)

ένα θα σου πώ όποιος σε ρωτάει η σχολή σου είναι ποιό σημαντική απο εμένα ( και έχει την απαιτηση να πεις οτι δεν ειναι και να παρατησεις τη σχολη σου) ειναι ΣΑΠΙΟΣ δεν αξιζει να ασχοληθεις καν...

το θεμα ειναι οτι βλεπεις οτι εχει προβληματικη συμπεριφορα απεναντι σου... με τον αδερφο σου εχετε καλες σχεσεις ?


στην ουσια δεν μπορει να σε κανει τιποτα ο αλλος απλα πρεπει να το σκευτεις ξεκαθαρα... τι μπορει να κανει ? να πει στους γονεις σου χιλια διο ψεματα η και αληθεια να ειναι αν τους εξηγησεις οτι σε απειλει να φυγεις και δεν θες κτλ και λεει οτι θα με ξεφτιλισει σε εσας μπορεις να πεις και εισαι καλυμενη στους γονεις σου...


σωματικα δεν μπορει να σε πειραξει.... μονο ψυχολογικο πολεμο μπορει να σου κανει... ε και κατι ακομα αν δεν θες να ξαναμιλησετε κτλ του το ξεκαθαριζεις και αλλαζεις και αριθμο και αστον να ψαχνετε μετα...

Ευχαριστώ για την απάντηση και τον κόπο να διαβάσεις όλο αυτό καταρχάς.
Βλέπω την προβληματική συμπεριφορά του. Αυτό το οτι για όλα φταίω και οτι, οτι κάνω είναι λάθος κλπ. Γιατί όμως? Του είχα πει κάποια στιγμή οτι δε μπορώ να εκφραστώ γενικά σε απλά πράγματα, πόσο μάλλον οτι σε τσακωμούς δεν μπορώ να αντιδράσω, μόνο φόβο μου προκαλούν και νεύρα. Γιατί ενώ ξέρει ακόμα και τώρα απειλεί και απαξιώνει τα πάντα?
Αλλά ας πούμε οτι δεν ασχολούμαστε μ' αυτά τα ερωτήματά μου..
Με τον αδερφό δεν τα πηγαίναμε ανέκαθεν καλά, μέχρι τα 22 μου όλα του τα νεύρα του τα έβγαζε πάνω μου, με διάφορους τρόπους. Αν δε σήκωνα ανάστημα πριν 2 χρόνια στον πατέρα μου οτι αν ξανασυμβεί θα φύγω από το σπίτι ίσως η κατάσταση συνέχιζε ακόμα.
Τον πατέρα μου ανέκαθεν τον φοβόμουν από μικρό παιδί, ήταν πάντα πολύ αυστηρός και οπισθοδρομικός, δε σηκώνει πολλά πολλά που λέμε.
Με τη μάνα μου τα πάμε λίγο καλύτερα το τελευταίο σχεδόν 1 χρόνο, αν και δεν την πολυεμπιστεύομαι. Της είπα απλά οτι έπαθα μια κρίση πανικού τις προάλλες ξέρω γω γιατί ο δικός μου με κατηγορούσε για διάφορα και τον χώρισα και της είπα αν δουν τα τηλέφωνά του να μην τα σηκώσουν, γιατί ίσως τους πει διάφορα αληθινά ή μη. Με υποστήριξε.
Δε ξέρω μέχρι που μπορεί να φτάσει. Και αν μου την έχει στημένη καμιά μέρα κάτω από το σπίτι ή στη σχολή με οτι διάθεση καλή ή κακή μπορεί να κουβαλάει μαζί του, πώς θα το αντιμετωπίσω? Και αν κάνει τίποτα στους δικούς μου? Φοβάμαι να αλλάξω νούμερο μην εξοργιστεί περισσότερο. Μέχρι πού πρέπει να φοβάμαι?

Ιν φλαμες εισαι σε μια κακοποιητικη σχεση , εχεις εναν συντροφο που σε αναγκαζει να παιρνεις ναρκωτικα , γονεις που δεν καταλαβαινουν τιποτα
και το ερωτημα σου ειναι πως θα φυγουν οι πανικοι????????

Φυγε απο αυτη την σχεση , προσπαθησε να βρεις καποιες ισορροπιες στην σχεση σου με την οικογενεια , βρες τα παλι με τους φιλους σου και αν οι πανικοι επιμενουν το συζηταμε παλι.

Υπαρχουν δυο εκδοχες.

Ή συνεχιζεις ως εχει η κατασταση.... που ειναι ενα αδιεξοδο.

Ή χωριζεις και προσπαθεις να φτιαξεις τη ζωη σου , το οποιο φυσικα και πρεπει να κανεις.

Μα αυτό έκανα, τον χώρισα, όχι από κοντά, από μηνύματα, πριν 10 μέρες. Δεν μου αξίζει να παθαίνω κρίσεις πανικού για κανέναν ακόμα και αν έχω όλα τα άδικα του κόσμου. Του είπα ότι μου προκαλέι αγχος από τον δω, να τον ακουσω μέχρι και να διαβάσω ένα μήνυμά του. Τη μια θέλω να σε δω για ένα γεια μόνο, την άλλη αντιο.Τη μία ρωτάει πώς είμαι, την άλλη με κατηγορεί οτι τον εγκαταλείπω στα δύσκολά του. Τη μια αρχίζει τις συγγνώμες, την άλλη τις απειλές. Και όλα αυτά ενώ του είπα οτι πρέπει να μείνω μόνη μου για να γίνω καλά έστω από αυτές τις κρίσεις πανικού. Μου ξαναστειλε προχτες αν θέλω να εξαφανιστώ (σε τόνο φέρσου μου ανθρώπινα) και του είπα οτι για μένα έχει τελειώσει οριστικά οτι είχαμε.. σε μισή ώρα απλά έκανε μια και καλά "αόριστη και αγνώστου κατεύθυνσης" απειλή στο facebook για να το δω..
Το οτι μ' έχει αναγκάσει να κάνω θέλω απλά να τ' αφήσω πίσω, γιατί γεμίζω μίσος και θυμό.
Γι' αυτό δε μπορώ να καταλάβω τί μπορεί να εννοεί και τί όχι από τις απειλές του. Πόσο να φοβηθώ και πόσο όχι από τις απειλές του ή από το τί μπορεί να σκεφτεί να κάνει. Νομίζω οτι αν τον ξανάβλεπα απλά θα λιποθυμούσα από τον πανικό μου επιτόπου.
Προσπαθώ να πείσω τον ευατό μου οτι , οτι και αν τυχόν κάνει ίσως δε μου κάνει και τόσο κακό, ίσως να μην κάνει και τίποτα, προσπθώ να κάτσω να σκεφτώ ενδεχόμενες καταστάσεις για να έχω έτοιμες λύσεις αν χρειαστεί, αλλά και μόνο η σκέψη του δε μ' αφήνει να σκεφτώ τίποτα. Υποψίες για δύσκολες κατστάσεις => φόβος => πανικός..
Πώς τα έχω κάνει έτσι...

Ειδα πως εγραψες οτι χωρισες , αλλα νομιζω πως δυστυχως δεν εχεις τελειωσει ακομα με αυτον το ανθρωπο.
Κοψε καθε επαφη , ουτε μηνυματα ουτε τιποτα , και αν εμφανιστει μπροστα σου απλα καλεις την αστυνομια.

Να σου πω την αληθεια , δεν θελω να σου απαντησω για τις κρισεις πανικου , γιατι δεν νομιζω πως το προβλημα σου ειναι αυτες.
Σε εμενα , καθως και σε αλλα ατομα οι κρισεις ηρθαν στην ζωη τους ξαφνικα και ενω ολα ηταν καλα , η δικη σου περιπτωση διαφερει καπως ....

Έκατσα και έψαξα και διάβασα σχετικάμε τις κρίσεις οτι δε πρόκειται να πάθω τίποτα από αυτές στο σώμα μου. Ηρέμησα κι άλλο όταν αυτά μου τα είπε χοντρικά και η ψυχίατρος στα επείγοντα, και μου είπε οτι έχω συσσσωρεύσει μέσα μου αγχος/πίεση και απλά ξεσπάει το σώμα μου - μέχρι τότε δεν ήξερα τί μου συνεβαινε και με τρόμαζε περισσότερο. Αντέχω και το μούδιασμα, και τον πόνο, και τη ζάλη, το σώμα να τρέμει ξέρω γω κλπ κλπ. Πάει 1.5 χρόνος από τις πρώτες φορές, έχω συνηθίσει κάπως την κατάσταση.

Μόνο οτι ανεβάζω παλμούς πολλούς και λίγο πίεση με ανησυχεί λιγάκι να πω την αλήθεια. Ή μην λιποθυμίσω και χτυπήσω καμια ώρα αν δε να προλάβω να κάτσω κάπου χαλαρά πάνω στη ζάλη.

Είναι αυτές οι υποψίες μήπως μπορέσει κάπως να με βλάψει που μ' αγχώνει, σωματικά (ίσως φοβηθεί οτι θα έχει συνέπειες και δεν το κάνει) ή στην καθημερινότητα μου (να βρίσκει τρόπους να τρυπώνει και να μου την κάνει δύσκολη) ή ψυχολογικά (δεν αντέχω να ξαναζήσω έστω και λίγο ξανά απ' ολα αυτά).

Η ψυχίατρος μου σύστησε να πάρω τηλ σε μια ψυχολόγο του νοσοκομείου και να πάω να μιλήσουμε. Μα και αν δε με καταλάβει ούτε ένας ψυχολόγος? Αν με κάνει χειρότερα? Και σίγουρα θα δυσκολευόμουν να του ανοιχτώ και ας είναι ειδικός, ίσως και να ντρέπομαι. Και έτσι δεν έχω πάρει ακόμα τηλ...

Έχω φοβηθεί και τη σκιά μου. Είμαι για γέλια ή για κλάματα δε ξέρω.. Θα ένοιωθα ασφαλής αρκετά αν μπορούσα να αλλάξω σπίτι, αλλά οι δικοί με το ζόρι καταφέρνουν να εξασφαλίζουν το ενοίκιο κλπ για να μένω εδώ και πιο φτηνό δε παίζει να βρω κιόλας.. Και στη σχολή μπορεί να έρθει να με βρει εκεί πάλι τί λύση να βρω (δεν έχω πλέον περιθώρια να μην πάω δυστυχώς). Θέλω να κλειστώ στο σπίτι, να μείνω μόνη μου, όσο χρειαστεί, να μη βλέπω κανέναν, μέχρι να νοιλωσω οτι δεν απειλόυμαι, αλλά δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό και με νευριάζει και παράλληλα αυτό το ενδεχόμενο. Όλα και όλοι για κάποιο λόγο όμως νοιώθω οτι μπορούν να με "απειλήσουν" μετά από όλα αυτά. Κοιτάω μην είναι αυτός κάπου ακόμα και για να πάω να πάρω τσιγάρα στο ψιλικατζίδικο απέναντι, και μετά "ουφ τα κατάφερα" λες και έκανα κανέναν άθλο..

Νοιώθω τόση αποτυχία. Παρόμοιες καταστάσεις έχω περάσει και με φίλες, έμαθα στη τελική απλά να απομακρύνομαι και να μπορώ να μένω μου και ας μην περνάω και τέλεια. Παρόμοια τα έχω περάσει στην οικογένεια, αλλά λέω εντάξει αν με πονέσει μπορεί να σηκώσω ανάστημα αν με παίρνει, διαφορετικά δε πειράζει απλά ακόμα μια φορά που θα μ' αντιμετωπίσουν έτσι, έχουμε συνηθίσει.. Αυτό τώρα όμως μου φαίνεται πολύ μα πολύ δύσκολο...

Από χτες το βράδυ δεν τη παλεύω. Δε ξέρω γιατί γράφω, διαβάζω από δω και απο κει στο φόρουμ να βρω κάποιον να μου μοιάζει και να δω οτι κάπως το ξεπέρασε. Ψάχνω να ταυτιστώ με κάτι/κάποιον, να ορίσω και να καταλάβω τί μου συμβαίνει. Μάταιιο. Και τότε πανικός. Απελπισία. Το κεφάλι μου βομβαρδίζεται από σκέψεις. Τα ίδια και σήμερα. Κλάμα και κλάμα με βαρέθηκα. Βγήκα ως το σούπερ μάρκετ. Ένιωθα σαν ζόμπι. Δεν ένιωθα το σώμα μου καν. Κάποιοι ίσως με κατάλαβαν. Δε ξέρω τί μ' έπιασε. Πολύ απελπισία, πολύς θυμός με μένα και με όλους. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά για μένα και το γράφω εδώ γιατί θέλω να το βγάλω από μέσα μου απρόσωπα. Δε θέλω να ανοιχτώ σε άνθρωπο, δε θέλω να νοιώσω ευάλωτη. Χτες λοιπόν η απογοήτευση μεγάλη. Γιατί τα περνάω όλα αυτά? Γιατί δε μπορώ να φερθώ φυσιολογικά όπως όλοι οι άλλοι? Έτσι γεννήθηκα? Έτσι έγινα? Δε με νοιάζει. Απλά δεν αντέχεται άλλο. Πολύ στεναχώρια. Μα δε γίνεται όλοι να μου φέρθηκαν λάθως, άρα φταίω εγώ. Έτσι το βράδυ ξέσπασα, με μισώ για ότι περνάω, χάραξα ελαφρά κάποια σημεία με ένα μαχαίρι, τόσο όσο να μην με καταλάβουν και σε σημεία που καλύπτονται. Ένιωσα ότι μου άξιζε. Ένιωσα εξάντληση πολύ και αποκοιμήθηκα για λίγες ώρες. Είχα χρόνια να το κάνω, είχα πει οτι δε θα το ξανάκανα ποτέ. Αλλά σιγά μην άλλαζα. Πάντα οδηγούμαι σε ένα λάθος. Νοιώθω οτι θέλω να βρω ένα όπλο και να αρχίσω να πυροβολώ κόσμο, ή όσους με πλήγωσαν, ή έμένα. Ο μόνος λόγος που στέκομαι είναι για να μην απαγοητεύσω τη μικρή μου αδερφή που υπεραγαπώ και αυτή το ίδιο. Μα δε ξερω αν θα αντέξω. Δε μ' αντέχω. Δεν αντέχω κανέναν. Συγγνώμη ίσως και έσας σας απογοητεύω.

Ενα λαθος , που κανουν πολλοι στην αρχη , ειναι οτι περιμενουν οτι καποια στιγμη οι πανικοι θα φυγουν απο μονοι τους και θα αρχισουν να εχουν παλι την ζωη που ειχαν πριν.
Αυτο ειναι λαθος , αν θες να το ξεπερασεις αρχισε να βγαινεις και να πηγαινεις κοντρα.
Και οπως σου ειπα και χτες ξεκαθαρισε τελειως με αυτο το ατομο , δεν ειναι δυνατον να φοβασαι να κανεις βημα εξ αιτιας του.

Α και κατι ακομα.
Με το να στηνεις τον εαυτο σου στον τοιχο και να τον κατηγορεις για ολα δεν αλλαζει κατι.

Καλησπέρα και πάλι
1) @betelgeuse Έχω ξεκαθαρίσει τη θέση μου προσωπικά. Είπα από μένα τέλος. Έχει μέρες να μου στείλει κάτι. Χτες με πήρε τηλ ο αδερφός του. Δεν απάντησα. Ήμουν ήδη τόσο χάλια που με επιβάρυνε λίγο μόνο.

2) Έκανα ένα βήμα σήμερα, αλλά μάλλον προς το χειρότερο τελικά. Πήγα στην ψυχολόγο, με ραντεβού, στο νοσοκομείο. Συζητήσαμε για το θέμα που έγραψα και εδώ αλλά πολύ πολύ περιληπτικά. Εστιάσαμε στις κρίσεις πανικού λόγω του περιστατικού. Έφυγα με χαμόγελο και ανακούφιση. Πέρασα ένα πολύ όμορφο πρωινό και μεσημέρι. Ήθελα με κάθε τρόπο μετα να την ευγνομωνήσω κάπως σκεφτόμουνα.Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Η ψυχολογία μου πέφτει πολύ άσχημακαι νομίζω τελικά οτι οι απόψεις της δε με βοηθούν. Με απογοητεύουν και με εξοργίζουν. Σκέφτομαι οτι δε μου είπε κάτι παραπάνω από μια φίλη.

Το "ψητό" απ' όσα μου είπε ήταν:
1) Να εκμηδενίσω τους τρόπους για να μην μ' αγχώνει αυτός ο άνθρωπος, με το να προιδεάσω τους δικούς μου και τους γύρω μου, να αλλάξω νούμερο αν χρειαστεί, ή αν με απειλήσει να του πω οτι έκανα καταγγελία στην αστυνομία ή όντως να κάνω αν χρειαστεί.
2) Να συνεχίσω τη σχολή μου
3) Οτι ο πατέρας μου είναι αυστηρός-δεσποτικός και μ' έχει επηρεάσει και να του μιλήσω, αλλά οχι επικριτικά, αλλά να τον κάνω να καταλάβει
4) Με ρώτησε αν πιστεύω στο Θεό και της είπα, σα γενικότερη ένοια, ναι, όπως κάνουν οι περισσότεροι όχι, και άρχισε να μου λέει για τα "θαύματα" που της έχουν συμβει
5) Ότι της περιέγραψα το είχε πάθει κι αυτή.

Άρχισαν να με εξοργίζουν κάποια πράγματα απ' αυτά. Νομίζω οτι κοιτάει το δέντρο και χάνει το δάσος. Μάλλον καλύτερα που δεν της είπα κι άλλα, δε νομίζω οτι θα με βοηθούσε τελικά.
Μέρα με τη μέρα γίνομαι χειρότερα. Νομίζω οτι θέλω ψυχίατρο επιγόντως. Ένας που θα του λέω 1 και θα καταλάβει 2. Έχω στην τελική πρόβλημα στο να κατασταλάζω τί νιώθω και πολύ περισσότερο στο να το εκφράσω, και αυτό δεν άλλαξε σήμερα μαζί της. Να την πάρω τηλ να μου κλείσει ραντεβού με ψυχίατρο αν γίνεται ή δε θα θέλει (όταν μπήκα στο γραφείο ήταν ψυχίατροι μέσα)? Ξέρετε κάποιο νοσοκομείο ή κάτι άλλο με καλούς ψυχιάτρους? Δεν έχω λεφτά (150 ευρώ/μήνα..) για ιδιωτικό (πόσο κοστίζει? αν είναι να τα δώσω κι ας μείνω ταπί) και βοήθεια από πουθενά δεν παίζει, μόνο έμεση ασφάλεια στο δημόσιο έχω για λίγους μήνες ακόμα..

Quote:

---

Originally Posted by in_flames

Το "ψητό" απ' όσα μου είπε ήταν:
1) Να εκμηδενίσω τους τρόπους για να μην μ' αγχώνει αυτός ο άνθρωπος, με το να προιδεάσω τους δικούς μου και τους γύρω μου, να αλλάξω νούμερο αν χρειαστεί, ή αν με απειλήσει να του πω οτι έκανα καταγγελία στην αστυνομία ή όντως να κάνω αν χρειαστεί.
2) Να συνεχίσω τη σχολή μου
3) Οτι ο πατέρας μου είναι αυστηρός-δεσποτικός και μ' έχει επηρεάσει και να του μιλήσω, αλλά οχι επικριτικά, αλλά να τον κάνω να καταλάβει
4) Με ρώτησε αν πιστεύω στο Θεό και της είπα, σα γενικότερη ένοια, ναι, όπως κάνουν οι περισσότεροι όχι, και άρχισε να μου λέει για τα "θαύματα" που της έχουν συμβει
5) Ότι της περιέγραψα το είχε πάθει κι αυτή.

---

To 4 και το 5 ειναι οντως πολυ περιεργα.

Quote:

---

Originally Posted by in_flames

Νομίζω οτι θέλω ψυχίατρο επιγόντως. Ένας που θα του λέω 1 και θα καταλάβει 2. Έχω στην τελική πρόβλημα στο να κατασταλάζω τί νιώθω και πολύ περισσότερο στο να το εκφράσω, και αυτό δεν άλλαξε σήμερα μαζί της. Να την πάρω τηλ να μου κλείσει ραντεβού με ψυχίατρο αν γίνεται ή δε θα θέλει (όταν μπήκα στο γραφείο ήταν ψυχίατροι μέσα)? Ξέρετε κάποιο νοσοκομείο ή κάτι άλλο με καλούς ψυχιάτρους? Δεν έχω λεφτά (150 ευρώ/μήνα..) για ιδιωτικό (πόσο κοστίζει? αν είναι να τα δώσω κι ας μείνω ταπί) και βοήθεια από πουθενά δεν παίζει, μόνο έμεση ασφάλεια στο δημόσιο έχω για λίγους μήνες ακόμα..

---

Ο ψυχιατρος δεν ειναι καταλληλος για κατι τετοιο , ο ψυχολογος ειναι , αλλα το προβλημα ειναι να βρεις ψυχιατρο ή ψυχολογο που να σου κανει.
Αν δεις θεματα αλλων μελων στο φορουμ , εχουν ταλαιπωρηθει αρκετα μεχρι να βρουνε καταλληλο ειδικο. Εγω εχω πανω απο 10 χρονια , και τωρα καταφερα να βρω ενα καλο ψυχιατρο και μια ψυχολογο που αισθανομαι ανετα μαζι τους.

Αν δεν εχεις χρηματα , μια καλη λυση ειναι τα Κεντρα ψυχικης υγειας τα οποια ειναι δωρεαν , αλλα εκει πολλες φορες δεν κανουν σωστα την δουλεια τους.
Αν θες πες σε ποια περιοχη μενεις , ισως καποια μελη να εχουν να σου προτεινουν καποιον αξιολογο.

Μένω Ζωγράφου. Αλλά δεν με νοιάζει η περιοχή, αν είναι να έχω αποτέλεσμα και να ζήσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος.
Λες να μην ψάχνω ψυχίατρο? Βασικά το νιώθω σαν τελευταία ελπίδα μήπως μ' αλλάξει με κάποιο τρόπο πριν σαλτάρω καμια ώρα και κάνω καμια βλακεία (κατά την κοινή λογική, κατά τη δική μου είναι λύτρωση), απλά με κάνει να νιώθω πιο ασφαλής(μου δίνει μια ελπίδα, αν υπάρχει) να πάω σε έναν γιατρό (ξέρω ακούγεται άσχημο για τους ψυχολόγους, αλλά καμία σχέση).. Δε ξέρω εσείς που ξέρετε κάτι παραπάνω σ' αυτά, τί προτείνετε?

Ψυχίατρος ή ψυχολόγος?
1) αυτοτραυματισμοί από τα 8 μου,
2) τάσεις αυτοκτονίας από τα 13(όχι απόπειρες),
3) υπερβολικό και συνεχές άγχος από πάντα για τα πάντα,
4) κρίσεις πανικού(η πίεση και η παλμοι που μ' ανεβαίνουν μ' ανησυχει οτι θα πάθω τίποτα)
5) χάνω την αίσθηση του σώματος πολλές φορές (σαν να βλέπω έργο στο σινεμά με μένα,τους γύρω μου, ή σαν να είμαι ζόμπι δε ξέρω πώς να το πω, μου φέρνει πανικό..)
6) πριν κάποια χρόνια μια φίλη φοιτήτρια ψυχολογίας μου είχε πει να με κοιτάξω για διαταραχές προσωπικότητας γιατί μου είχε πει οτι έχω αρκετά συμπτώματα (μεταιχμιακή/αποφευγκτική ίσως κάποια άλλη.. - δεν είμαι σίγουρη για τις ονομασίες που είχε πει).. την έβρισα - με τρόμαξε η ιδέα.. ίσως δεν έπρεπε τελικά..
7) και κάτι ψυχαναγκασμοί, που καταντάνε πραγματικά κουραστικοί, απο τα 14, αυτό, αλλά διαφορετικοί με τα χρόνια..
8) φοβάμαι μην κάνω κακό σε άλλους επίσης, έχω κάτι δολοφονικές σκέψεις (προσπαθώ να μην το σκέφτομαι καν)
9) δεν μπορώ να κοιμηθώ
10) χάνω τραγικά πολλά κιλά σε ελάχιστες μερες στις δύσκολες καταστάσεις μου, και ήδη είμαι πετσί και κόκαλο..
11) επιθυμία-λύση κάποιες φορές οι καταχρήσεις στα ζόρια...

Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλα. Κάποια από αυτά δεν τα αντέχω εγώ - νιώθω οτι υπάρχει πρόβλημα, καποια κατά καιρούς μου τα έχουν επισημάνει οι γύρω μου γιατί δεν τα αντέχουν αυτοί..

Έχω την τρέλα μου ναι το ξέρω..αλλά ή αυτή πρέπει να επιβιώσει ή εγώ, και θέλω να κάνω μια τελευταία προσπάθεια..

@betelgeuse
Σου στέλνω σε pm έναν site από έναν ψυχίατρο, αρκετά φθηνό, τυχαία το βρήκα χτες βράδυ, για να μου πεις γνώμη..

Αν δε θεωρείται διαφήμιση, πείτε μου να ποστάρω το site του εδώ, για να πουν κι άλλοι γνώμη..

καλημέρα, κατά την έρευνα σου να ξέρεις ότι υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι που είναι αρκετά οικονομικοί. Κατά τηνπροσωπική μου άποψη καλύτερα να βρεις κάποιον που να είναι λίγο πιο ακριβός αλλά αξιόπιστος παρά τον πρώτο τυχόντα.Λόγω άσχημης εμπειρίας με προηγούμενο ψυχολόγο, τον οποίο βρήκε τυχαία η μητέρα μου από τον χρυσό οδηγό, όταν με πρωτοέπιασαν οι κρίσεις πανικού, εμπιστεύομαι μόνο αυτόυς που μου συστήνουν. Στην αρχή, πήγαινε μια επίσκεψη σε 2-3 για να δεις ποιος σου ταιριάζει καλύτερα και ποιος σου βγάζει το συναίσθημα να θέλεις να του μιλήσεις για τα προσωπικά σου, να του ανοιξεις την ψυχή σου χωρίς πίεση ή χωρίς να πρέπει να το κάνεις, απλά να σου βγαίνει μόνο του. Η χημεία μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου είναι το Α και το Ω για την λύση του προβλήματος. έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ. Κι εγώ μετά την απογοήτευση μου από τον προηγούμενο ψυχολόγο, πήγα σε 2 διαφορετικούς για να καταλήξω. όσον αφορά τον πρώην σου, να μην φοβάσαι τίποτα. Αν νιώθεις ανασφάλεια και δεν μπορείς να βγάλεις τις άσχημες σκέψεις, πήγαινε και στην αστυνομία να κάνεις ασφαλιστικά μέτρα και θα έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.