Έχω τα μαύρα μου τα χάλια χρειάζομαι βοήθεια...

Καλημέρα σε ολους,

Λέγομαι Νίκος και έχω πρόβλημα.
Χώρισα πρόσφατα με την κοπέλα μου - σιγά τα ωα θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
Το θέμα μου είναι οι λόγοι για τους οποίους χώρισα που είναι δικό μου φταίξιμο.
Πάμε πολύ παλιότερα φυσικά με τα θέματα μου.
Πέρασα 2 λευχαιμίες σε ηλικία 11 και 15 χρονών και δεν πήρα φαντάζομαι μια αντίστοιχη σωστή υποστήριξη.
Θα ήθελα να μου προτείνετε κανέναν καλό ψυχολόγο μήπως και με ξεμπλοκάρει.
Επίσης αν γίνεται και γνωρίζετε τι τιμές παίζουν.
Αυτά!
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο και τις απαντήσεις σας!!

Ξεχάστηκα...
Μένω Ζωγράφου αυτόν τον καιρό!!

Είδα λίγο τα υπόλοιπα θέματα και από ο,τι φαίνεται ξεκίνησα λάθος.
Δεν είπα τίποτα για το πρόβλημά μου.
Στα 11 και στα 15 λοιπόν είχα λευχαμία, πράγμα που με έκανε εκείνο το διάστημα το κέντρο του κόσμου όλων. Τι εννοώ.
Ήμουν αυτός που όλοι τρέχανε να δούνε, να ακούσουνε, να δουν αν είναι καλά κτλ κτλ.
Όταν λοιπόν τελείωσα με τις θεραπείες μου όλο αυτό σταμάτησε. Λογικά μου κακοφάνηκε πάρα πολύ.
Φυσικα΄είχα απίστευτο θυμό απέναντι στους δικούς μου χωρίς ωστόσο να τους καταλογίζω ευθύνες για ό,τι έπαθα, απλά ήμουν πολύ θυμωμένος μαζί τους. Ειδικά με την μητέρα μου.
Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε - ο θυμός δλδ - για πολλά χρόνια, ακόμη και αφότου είχα ξεμπερδέψει με θεραπείες κτλ.
Είχα πολλές εκρήξεις κατά καιρούς, με αποτέλεσμα σπασμένες πόρτες, χέρια να πονάνε, και άλλα τέτοια "όμορφα".
Μετά από ένα μεγάλο και δύσκολο χωρισμό που πέρασα - ένα τρίμηνο στο οποίο χώρισα μετά από 4 χρόνια, μπήκα στο νοσοκομείο 2-3 μέρες και απολύθηκα, κάπως τα βρήκα με τον εαυτό μου και όλο αυτό το θέμα υποχώρησε. Μιλούσα με τους δικούς μου και όλα κυλούσαν πιο καλά. Οι σχέσεις που έκανα αν μπορεί κανείς να τις πει σχέσεις δηλαδη, ήταν της βδομάδας. πολύ ρεμάλι φάση.
Πέρσι βρήκα την κοπέλα μου - μέχρι πρότινος. Εκεί είπα, ναι αξίζει εδω για αυτόν τον άνθρωπο να κάνω τα πάντα
Το θέμα μου είναι ότι πάνω που είχαμε ξεκινήσει να πηγαίνει πολύ καλα, οι εκρήξεις μου ξαναρθαν στο προσκήνιο. Πριν απολυθώ έμενα μόνος μου σε ένα μικρό σπίτι αλλά ήμουν μια χαρά. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στους γονείς - κι εκεί ίσως εντοπίζω το οτι η ηρεμία μου την έκανε πάλι.
Μείναμε με την κοπέλα μαζί από την αρχή σχεδόν - από τον Δεκέμβρη.
Το σουκου που μας πέρασε πήγα στο νησί όπου ήταν να την δω. Ήμαστε τσακωμένοι γιατί πάλι έκανα σαν δεκάχρονο που δεν του πήραν παγωτό, οπότε πήγα για να καλμάρω τα πράγματα. Και πραγματικά είχα πει τέρμα τα δίφραγκα Νικολάκη φέρσου και λίγο ανθρώπινα.
Ε και όπως καταλαβαίνετε τα έκανα μαντάρα. Πάλι σαν πιτσιρίκι, στο πρώτο καυγά να φεύγω να χτυπιέμαι και άλλα τέτοια κουλά.
Προφανώς έχω θέμα με την διαχείριση του θυμού μου. Ίσως πάλι να έχει να κάνει με το γεγονός οτι αν χωρίσουμε τελικά και φύγω από το σπίτι θα πρέπει να ξαναγυρίσω στους δικούς μου. Τώρα ευτυχώς έχω δουλειά αλλά για να φύγω θα πρέπει να υπάρχει πολύ μεγάλο ζόρι - όχι οτι δεν είμαι έτοιμος να το κάνω. Σημειωτέον πως την δουλειά την βρήκα ενώ συζούσαμε με την κοπέλα (την έχω κάπως σαν γούρι).
Αυτά για αρχή. Με συγχωρείτε που είναι τεράστιο το κείμενο αλλά ανοίχτηκα και άντε να με μαζέψεις!

Καλησπερα Νικο. Ομολογω οτι η ιστορια σου περιεχει πολλους παραγοντες, απο τους οποιους μπορει καποιος να πιαστει. Αρχικα, δε γνωριζω εαν το 78 υποδηλωνει και τη χρονολογια που γεννηθηκες και αυτοματα σε κανει 35 ετων. Οι λευχαιμιες που αναφερεις οτι περασες στην προεφηβικη και εφηβικη ηλικια σαφως αποτελουν καθοριστικο σημειο για τη ζωη σου, αυτο ομως δε σημαινει οτι θα πρεπει να σε κυνηγανε και εφ ορου ζωης. Οι σχεσεις σου με οικογενεια, εργασια αλλα και το αλλο φυλο, φαινονται εν μερει δυσλειτουργικες. Απο εκει λοιπον πρεπει να ξεκινησουμε. Φανταζομαι οτι θα ηθελες να το αλλαξεις αυτο στη ζωη σου, ετσι δεν ειναι;

Καλησπέρα!
ναι ναι 35άρης είμαι!
Θέλω να το αλλάξω όσο δεν πάει. Αλλά αναγνωρίζω στον εαυτό μου την αδυναμία να μην φερθεί εγωιστικά σε ορισμένες φάσεις. Δεν ρίχνω καμιά ευθύνη πουθενά, αλλά νομίζω πως το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι φωνές ήταν το κύριο όπλο επίλυσης διαφωνιών έχει παίξει τον ρόλο του. Οι γονείς μου δεν τσακώνονταν, ο πατέρας μου ήταν ναυτικός έλειπε πολύ μεγάλα διαστήματα από το σπίτι, αλλά η μάνα μου έβγαζε νύχια σε οποιονδήποτε πίστευε πως απειλεί την οικογένειά της.
ξαφνικά κι ενώ δεν είχα θέμα, νιώθω πως τα χρόνια πέρασαν και τώρα ποιος με σώζει.

Καλησπερα. Διαισθανομαι πως το γεγονος οτι ξαναγυρισες στους γονεις σου,ενω μενοντας μονος σου υποθετω ειχες ηρεμησει, προκαλεσε κι επανεφερε αυτες τις κρισεις. Σιγουρα αυτο δεν ειναι δικαιολογια αλλα ειναι σιγουρα μια αφορμη για να το ψαξεις καλυτερα οσον αφορα τη σχεση σου με τους γονεις σου,και ποιος ειναι ο ουσιαστικος λογος που προκαλουνται αυτες οι εντασεις. Η λευχαιμια σιγουρα μου δινει μια ιδεα αλλα οχι και την απαντηση. Αισθανομαι επισης πως την κοπελα την ειδες σαν σωσιβιο,χωρις να το καταλαβαινεις,σαν ενα ασφαλες λιμανι,η οποια "επρεπε" να σε στηριξει και να σε "ανεχτει". Ισως να γινομαι αδιακριτη,αλλα καποια στιγμη ειπες πως ειχες θυμωσει πολυ με τους γονεις σου και ιδιαιτερως με τη μητερα σου; γνωριζεις συγκεκριμενα γιατι; η συζητηση μ'εναν καλο ψυχολογο σιγουρα θα σε βοηθουσε,δυστυχως ομως δεν γνωριζω καποιον καλο να σου προτεινω,εμενα τουλαχιστον μου πεφτανε ειδικοι που ναι μεν δε μου κανανε κακο αλλα ουτε και καλο.

Αναφερεις στο κειμενο σου οτι οταν σταματησες να εισαι το επικεντρο της προσοχης, σου κακοφανηκε. Και οτι ειχες ξεσπασματα θυμου απεναντι στους δικους σου. Αυτο ξεκινησε εκει στην εφηβεια; Και τί θυμος ηταν; Θυμος επειδη σου συνεβησαν ολα αυτα, επειδη σταματησαν να ασχολουνται μαζι σου, επειδη η εφηβεια δεν ηταν ομαλη;

Mpliki πίστευα πως ακριβώς επειδή αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω στους γονείς μου, πιθανώς να ήταν όλα μια χαρά. Δεν το επέλεξα, κάπως έτσι το είδα. Όμως και πάλι είχαμε δράματα. Καλά σίγουρα δεν τα ρίχνω όλα στην λευχαιμία αν είναι δυνατόν. Βέβαια εκείνη την περίοδο που έπρεπε να κάνω ο,τι μου κατέβαινε στο θεμα σχέση (ο,τι σχέση μπορείς να έχεις στα 15 και 16) και να μάθω μέσα από όλη την διαδικασία, εγώ έτρεχα να μην αδειάσουν οροί, να πάρω τα φάρμακά μου και τα λοιπά.
Η αλήθεια είναι πως πριν την γνωρίσω, είχα ένα αίσθημα, σαν την χήρα στο κρεβάτι που λενε, ήθελα να κάνω σχέση εδώ και τώρα. Δεν είναι απίθανο να την έχω κάνει σωσίβιο. Βέβαια όπως περνούσε η σχέση καταλάβαινα τι κορίτσι έχω δίπλα μου και πόσο τυχερός είμαι που το είχα (είχα πια νομίζω... ) αλλά η μ... μου εκεί!! Με την μάνα μου είχαμε φαγούρα από τοτε που με θυμάμαι. Γιατί είσαι παχύς, γιατί δεν βγαίνεις να παίξεις, σταμάτα να τρως, πιο μετά γιατί δεν έχει κορίτσι, γιατί δεν είσαι παντρεμένος, γιατί δεν έχεις δικο σου γραφείο κι άλλα τέτοια κουλά. Κυρίως όμως είχαμε προστριβή γιατί νιώθω πως δεν με στήριξε οπως έπρεπε τότε. Πχ όταν την άκουγα να λέει "αύριο εχουμε να κάνουμε την τάδε εξέταση" μου γυρνούσαν τα μάτια! Τι θα πει έχουμε της έλεγα, εγώ έχω.

howtodream οταν ειπα για επικεντρο της προσοχης εννοω από ολο μου το περιβάλλον δεν το ειπα αυτο πριν. Δλδ γιατροί, νοσοκομες (που έκαναν την δουλειά τους), φιλοι, καθηγητες, ολοι. Και οι γονείς αναμφίβολα πρώτοι. Εκεί στην εφηβεία είχαμε ήδη ξεκινήσει να τρωγόμαστε με τους δικούς μου. Οταν σταμάτησα τις θεραπείες και ήμουν καλά ήταν στα 17 προς 18. Δεν μπορώ να σου πω τι ακριβώς ήταν γιατί στα μάτια μου ήταν κάτι συνεχόμενο - από τα 13 μου μέχρι και τότε δλδ. Κλασσική ελληνίδα μάνα και δει μοναχογιου.

με συγχωρείτε που σας μιλάω με τα usernames σας αλλά δεν γνωρίζω τα ονόματά σας. :)

πραγματικα ειναι μεγαλο το κριμα που δεν ασχοληθηκες με τη ψυχικη σου υγεια απο την εφηβικη σου ακομα ηλικια. Α,το οτι δεν εκανες οσα "επρεπε" να κανεις ως εφηβος στις ηλικιες 13-17,δεν ειναι κατι πρωτοφανες,πιστεψε με αρκετοι εφηβοι περνανε βαρια ψυχολογικα θεματα και ξεκινουν τη "ζωη" τους πολυ αργοτερα η και ποτε-μη με παρεξηγησεις,δεν εννοω σε καμια περιπτωση πως ολο αυτο το τραβαλο απο γιατρο σε γιατρο κι απο ορο σε ορο ηταν φυσιολογικο! ουτε και συγκρινω εννοειται θεματα σωματικης υγειας με ψυχολογικα,δεν ειναι συγκρισιμα,το καθενα εχει τα ζορια του! Αλλα το θεμα ειναι πως απ'τα σωματικα προκληθηκαν και αλλα. Καταλαβαινω ισως πως εννοεις το "Εχουμε εξετασεις αυριο",σα να μη καταλαβαινε στην ουσια πως εσυ το περνουσες ολο αυτο και δεν ειχε ιδεα τι στοιχιζαν σε σενα ολες αυτες οι περιπετειες,αντι να σε κανει να νιωθεις πιο κοντα,σε κανει να νιωθεις τα "τυπικα". Όσον αφορα τη κοπελα σου,δε μιλησα έτσι απλά,είχα κι εγω αρκετα θεματα στο σπιτι απο μικρη,μεγαααλη ιστορια,τα οποια με καταστησανε ενα νευροσπαστο,νευρα και φωνες και βροντηγματα σε ανυποπτο χρονο. Ειχα κι εγω μια σχεση,μ'ενα παιδι που ειλικρινα αγαπουσα,ειχε κι αυτος τα ελαττωματα του βεβαια,ομως δεν δικαιολογω σε καμια περιπτωση τα ξεσπασματα που γυρισανε πανω του μετα απο μερικους μηνες σχεσης,σαν να ενιωσα οικεια μαζι του κι ελευθερη να του εκσφενδονισω ολα μου τα νευροξεσπασματα στο μεγαλειο τους. Δυστυχως πιστευω πως ασφαλεια αναζητουσα διπλα του,κι επειδη δεν επαιρνα οση "επρεπε" να μου δωσει,τον επρηζα με τις γκρινιες και τα νευρα μου. Τον αγαπησα,πολυ,ομως πιο πολλα απαιτουσα(παρα ζητουσα) απ'οσα μπορουσα να δωσω. Θέλω να καταληξω στο οτι πρεπει πρωτα να τα βρισκουμε με το μεσα μας ωστε μετα να ειμαστε ικανοι να μοιραζομαστε μια υγιη σχεση και ζωη με τον ανθρωπο που θα διαλεξουμε. Ο,τι και να σου λεγα τωρα,μονο εικασίες μπορεί να είναι μιας άπειρης. Ψάξε κι ελπίζω να βρεις εναν καλο ειδικο,που θα χει τη διαθεση να σε σκαψει και να σε βοηθησει.

Με τον εαυτό μου τα βρίσκω και τα χάνω...
Καλά κανείς δεν ασχολείται σοβαρά με την ψυχική υγεία του παιδιού του - τουλάχιστον η δική μου η γενιά περάσαμε τα μύρια όσα χωρίς βοήθεια.
Σε νιώθω, κάπως έτσι έγινε και με την δική μου, απλά σε μένα ίσως επειδή έψαχνα από κάπου να πιαστώ τα έκανα τα πράγματα πολύ γρήγορα και σπασμωδικά.
Η ουσία είναι οτι πληγώθηκε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι η γυναίκα της ζωής μου και το χειρότερο είναι πως ούτε καν με συγχωρεί πια...
όπως και να χει ευχαριστώ!!!
Οταν λέμε ειδικό τι εννοούμε? Ψυχολογο? Ψυχίατρο? Έχουν διαφορά? Κάποιον ειδικευμένο στις σχέσεις?

Η αληθεια είναι πως έτσι που φτάσανε τα πράγματα στην Ελλάδα και έχει καταντήσει η μόνη διαφορά μεταξύ ψυχολόγου και ψυχίατρου να είναι τα φάρμακα,θα σου λεγα πως εαν έβρισκες έναν αξιόλογο ψυχίατρο που θα έκανε ψυχοθεραπεία και ψυχανάλυση(και τη δουλεια του ψυχολογου δηλαδη) θα ηταν η καλυτερη. Ο ψυχίατρος έχει τη δυνατότητα να σου χορηγησει και φάρμακα σε περίπτωση που τα θεωρησει αναγκαία,έστω και κάποια ελαφριά ηρεμιστικά (αν και δεν ειμαι φαν των φαρμακων οταν δεν υπαρχει πολυ σοβαρος λογος οπως η ψυχωση). Η αλήθεια είναι όμως πως οι ψυχίατροι είναι αρκετά πιο ακριβοί απ'οσο γνωρίζω, θα μπορουσες ομως να ψάξεις και σε καποιο κεντρο ψυχικης υγειας κοντα στη περιοχη σου. Αλλα να! βλέπεις που διχάζομαι; κι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθούσε ισάξια πιστεύω,αρκεί να έχει μεράκι,και ν'αγαπάει αυτό που κανει. Αρκεί να βρεις κάποιον καλό,είτε ψυχολογο ειτε ψυχιατρο.

Σ'ευχαριστώ πολύ!!!
¨ηδη και μόνο που το είπαμε νιώθω κάπως καλύτερα!
Θα ψάξω και θα δω τι μπορώ να κάνω!

Το οτι πληγωθηκε ενας ανθρωπος ειναι καλυτερο απο το να συνεχιζει να πληγωνεται! Έχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου; πιστευεις δηλαδη πως εαν σε συγχωρουσε,αυτοματως θα αλλαζες; δε νομιζω. θα πρεπει πρωτα απ'ολα να αναστυλωσεις και να δυναμωσεις εσενα. Το να την αφησεις τωρα πρωτου ερθουν κι αλλα ξεσπασματα,ειναι ο,τι καλυτερο θα μπορουσες να κανεις και για σενα και για κεινη. Εαν ειναι να τα φερει ετσι η ζωη,ισως αργοτερα ξαναβρεθειτε και χτισετε κατι ομορφο. Μοναχα οταν θα εχεις ισορροπησει καπως μεσα σου και θα εισαι ικανος να δινεις και να μη ζητας.

Anyways,σου ευχομαι να τα καταφερεις και να ισορροπησεις μεσα σου. Μετα ολα θα ειναι πιο αντιμετωπισιμα στη ζωη σου,και θα τα καταφερνεις και στα δυσκολα και στα ευκολα.

Αμ το πιστεύω...
Τι να πω ο χρόνος θα δείξει και η ενέργεια που επιτέλους αποφάσισα να δώσω στο θέμα...