Θλίψη, αλκοόλ και άλλες ιστορίες
Καλησπέρα σε όλους. :)
Είμαι μια γυναίκα που έχει περάσει τα σαράντα.
Η ιστορία της ζωής μου.. δύσκολη και θλιμμένη στο μεγαλύτερο μέρος της.
Γιατί γράφω σε αυτό το Forum σήμερα. Δεν ξέρω. Ίσως απλά θέλω να μιλήσω, για πρώτη φορά ανοιχτά για θέματα που με βασανίζουν κάθε μέρα και σχεδόν κάθε ώρα εδώ και χρόνια. Ίσως καταλαβαίνω ότι δεν έχω πια πολλά περιθώρια και θέλω να ζήσω επιτέλους σαν άνθρωπος και περιμένω πως μια εξομολόγηση-παραδοχή μπορεί να με ανακουφίσει. Η ίσως και να απαλλαγώ από τις τύψεις και τις ενοχές που με τρώνε ζωντανή κυριολεκτικά.
Ένα πράγμα που ξέρω σίγουρα για μένα, είναι ότι είμαι εγωκεντρική, αγχωτική, νευρική, ενοχική, αυτοκαταστροφική και έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, (κρατάει από τα παιδικά μου χρόνια) και αυτές οι έννοιες περιλαμβάνουν πολλά παρακλάδια και παίρνουν διάφορες μορφές και σε πολλά επίπεδα της ζωής μου. Τον περισσότερο καιρό, νιώθω εγκλωβισμένη και ανήμπορη. Φιμωμένη και χαμένη σε κάποια άλλη διάσταση. Στα στενά όρια του Εγώ, τρομοκρατημένη, θλιμμένη και ολομόναχη. Ολομόναχη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε γενικές γραμμές έχω υποβάλει τον εαυτό μου σε εμπειρίες που με οδήγησαν στον πάτο και μάλιστα για χρόνια. Τα πιο δημιουργικά και νεανικά χρόνια της ζωής μου.
Αυτοτιμωρία; Ίσως. Το γιατί, παραμένει άγνωστο σαν ολότητα, υποδεικνύει προσωπικά σε μένα όμως πολλούς παράγοντες και κυρίως οικογενειακούς.
Με την πάροδο του χρόνου κατάφερα να αυξήσω την εκτίμηση στον εαυτό μου βέβαια. Όχι να καλύψω τα μεγάλα κενά μου, αλλά να μπορώ να διαχειρίζομαι «αξιοπρεπώς» την καθημερινότητα μου και ότι αυτή περιλαμβάνει.
Η μοναξιά, έχει γίνει περισσότερο φίλη τώρα πια, αν και δυστυχώς η θλίψη μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Υποθέτω ότι αυτές οι δύο με τρομάζουν πολύ λιγότερο από τους ανθρώπους τελικά. Ζω απομονωμένη. Ακόμα και όταν βρίσκομαι με κάποια παρέα, (πράγμα σπάνιο), νιώθω μόνη τις περισσότερες φορές. Νιώθω ότι παίζω κάποιου είδους θέατρο. Χαμογελώ χωρίς να αισθάνομαι την διάθεση να το κάνω και φλυαρώ σχεδόν ακατάπαυστα προσπαθώντας έτσι να αποφύγω τις μαύρες τρύπες μου. Απλά δεν μου αρέσει να πληγώνω τους γύρω μου, ενώ είναι βέβαιο ότι προσπαθώ και να «ταιριάξω» κάπως, κάτι, κάπου. Το αλκοόλ..
Το αλκοόλ, η θλίψη και η βαρεμάρα.
Τίποτα σχεδόν από αυτά που ζω, τις μικροχαρές όπως λένε της καθημερινότητας, δεν το ευχαριστιέμαι. Δεν βρίσκω φθηνά χόμπι που να με ικανοποιούν και καθώς η οικονομική μου κατάσταση κάθε άλλο παρά καλή είναι, οι επιλογές μου είναι πολύ περιορισμένες. Στις σπάνιες επαφές μου βαριέμαι εύκολα και οι καλά κριμένες προθέσεις των ανθρώπων με αηδιάζουν συνήθως η με τρομάζουν, ενώ στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει μόνο ο έρωτας, γιατί η φιλία και μάλιστα οι καινούριες φιλίες σε αυτή την ηλικία, πραγματικά δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι στα μάτια μου φυσικά, μοιάζουν να θέλουν παρηγοριά, παρέα και αυτοεπιβεβαίωση, παρά αγάπη. Φιλική η συντροφική. Μια σχέση ζωής ουσιαστική και βαθιά. Η αγάπη είναι μια ουτοπία.
Ο έρωτας σαν συναίσθημα. Τρομερά σπάνιο για μένα κι όσες ελάχιστες φορές το βίωσα κατέληξα να απογοητευθώ οικτρά.
Πίνω.. μόνη τα βράδια. Όχι κάθε βράδυ, αν και ειδικά στην αρχή της περιόδου που προσπαθούσα να ξεχάσω ένα δεσμό (που μου έκανε πολύ περισσότερο κακό παρά καλό), ένα δεσμό αρκετών χρόνων, ήμουν κάθε μέρα χαμένη στο σύμπαν. Πολύ κλάμα, πολύ αυτοκριτική, πολλές κατηγόριες, μίσος, θλίψη, πολλές φοβίες, πολύ αλκοόλ και η προδοσία να με λιώνει σαν σκουλήκι κάτω από μια τεράστια μπότα.. Έχει περάσει ένας χρόνος σχεδόν από τότε και τώρα πια, μπορώ να πω και να παραδεχθώ ότι αυτή η σχέση με ρήμαξε κυριολεκτικά.
Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω οι οποίοι είναι και καλοί και ενδιαφέροντες και έχουν και ουσία και καλές προθέσεις.
Η θλίψη όμως, η αυτοαπαξίωση, η μοναξιά, τα συσσωρευμένα λάθη του παρελθόντος και ο φόβος ότι θα πάθω τα ίδια αν εμπιστευθώ ξανά με κρατούν αιχμάλωτη.
Δεν έχω πλέον εμπιστοσύνη ούτε στις ίδιες τις επιλογές μου.
Είναι αλήθεια ότι αυτό που είμαστε καθρεφτίζεται στις σχέσεις μας άραγε; Πολύ πιθανό. Υπό αυτή την έννοια όμως ότι βρίσκεται γύρω μου, ότι μαγνητίζω, επιλέγω η αισθάνομαι οικείο, δυστυχώς κουβαλά μια παρόμοια φρίκη (πράγμα που έχει αποδειχθεί πολλάκις). Και το λέω αυτό γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το έζησα μέσα σε φρίκη, η σε φρίκες.
Το καλό κομμάτι ήταν λίγο και κράτησε ακόμα πιο λίγο.
Το αλκοόλ.. με χαλαρώνει και με κάνει να χαμογελώ και να αγαπώ όλο τον κόσμο.
Έστω κι από το σαλόνι του σπιτιού μου και πάνω στον μουλιασμένο από το κλάμα δύσμοιρο και γέρικο καναπέ.. Με ηρεμεί και μου δίνει την ψευδαίσθηση της χαράς και της αυτοπεποίθησης για λίγο. Όχι δεν μου αρέσει ο εαυτός μου σε αυτή την κατάσταση. Όχι δεν αγαπώ το αλκοόλ, αλλά ούτε και τον εαυτό μου. Το μόνο που με κρατάει ακόμα είναι ότι αγαπώ τη ζωή και κουβαλάω μια εντελώς τρελή πίστη. Αγαπώ τη φύση, τον ουρανό, τα πουλιά και τα δέντρα. Η σκέψη της είναι παρήγορη σαν μεγάλη αγκαλιά. Αγαπώ τη θάλασσα και όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη και πιστεύω χωρίς να έχω ιδέα γιατί, ότι αν γίνονται θαύματα, μόνο στον κόσμο ετούτο είναι δυνατά, αλλά και χρήσιμα και απαραίτητα.
Πολύ φοβάμαι ότι όλα αυτά τα χρόνια με έχουν κυριολεκτικά ποτίσει με μια λύπη που με ακολουθεί σαν σκιά. Μια σκιά που μεγαλώνει κάθε μέρα και ένα κέλυφος που με κρατάει μόνιμα σε απόσταση «ασφαλείας» από ότι ζωντανό, πηγαίο και χαρούμενο. Δεν έχω τίποτα πια.
Μόνο την τρελή μου πίστη.
