Να επισκευτώ έναν γιατρό (για διάγνωση διπολικής) ή όχι?
Γεια σας, θα ήθελα να μου πείτε την άποψη σας για τον αν πρέπει ή όχι να επισκευτώ έναν γιατρό για να δω αν έχω διπολική διαταρασχή (ή κάτι παραπλήσιο). Λίγα πράγματα για εμένα. Δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο, ψυχίατρο κ.τ.λ. Δεν έχω κάνει ποτέ αγωγή κ.τ.λ. Είμαι 28 χρονών, εργάζομαι ως προγραμματιστής και έχω μία "φυσιολογική" όσο μπορεί να είναι ζωή. Θα μου πείτε και τί θες εδώ? Λοιπόν. Π΄ρεπει να σας πω ότι στο παρελθόν φοβόμουνα να κοιμιθώ για πολύ καιρό. Είχα φτάσει στο σημείο να κόβω βόλτες με το αυτοκίνητο μέχρι να ξημερώσει προκειμένου να μην είμαι σπίτι το βράδυ. Έλεγα σε φίλους και τότε κοπέλα να μου κάνουν παρέα μ εχ΄ρι τις πρωιινές ώρες κ.τ.λ. Αυτός ο φόβος είχε έρθει τελείως ξαφνικά μια μέρα που ενώ λαγοκοιμόμουνα άκουσα έναν περίεργο θόρυβο ένοιωσα ότι είναι σεισμός και βγήκα φωνάζοντας στο μπαλκόνι. Τλκ δεν ήτνα τίποτα εγώ ΄τρεμα, είχα μουδιάσει και νόμιζα ότι με παρακολουθούσαν όλη την ώρα. Πείρα τηλ κατευθείαν τη κοπέλα μου και πήγα και κοιμήθηκα σπιτι της (ήταν και η γονέις της, πράγμα που δεν θα έκανα με τίποτα αν δεν ήμουν απεγνωσμένος). Από τότε και για μήνες δεν μπορούσα να κοιμιθώ, απέφευγα να κοιμιθώ τα βράδυα. Αυτό το πρόβλημα το αντιμετώπισα με πολύ κόπο και χωρίς γιατρούς και χάπια. Πλέον δεν με απασχολεί και έχουν περάσει σίγουρα 2 χρόνια. Τώρα κάτι πιο πρόσφατο. Δεν μπορώ να βρίσκομαι σε παρέα με πολλά άτομα, μου δημιουργείται ένα άγχος, ένα περίεργο συναίσθημα θλίψης που δεν μπορώ να το διαχειριστώ και ο μόνος τρόπος είναι να φυγω από το τραπέζι ή από τον χώρο γενικά. Πήγαμε για ένα σκ σε ένα νησακι πριν λίγες μέρες. Ένοιωθα ότι έιχα φτάσει στα όρια μου. Πήγα να μαλώσω 2 φορές αλλά ευτυχώς κρατήθηκα και επειδή με ξέρουνε και αυτοί δεν με ξεσυνερίζονται. Απλά 1-2 φορες εξαφανίστηκα για καμια ώρα τη φορά να ηρεμίσω. Νοιώθω ότι δεν τους αντέχω. Είμασταν 13 άτομα + τη κοπέλα μου (απλά δεν τη πάλευα ήθελα να γυρίσω αθήνα από την πρώτη μέρα). Σ΄χεση φυσιολογική νοιώθω επίσης ότι δεν μπορώ να κάνω μιας και (τώρα τελευταία το παΣτη δουλειά δεν έχω κάποιοραδέχτηκα στον εαυτό μου) ζηλεύω τραγικά και νοιώθω ότι δεν με καταλαβαίνουν ενώ εγώ τις καταλαβαίνω και τις διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο. Εδώ να πώ ότι με τη πρώην μου (που κομήθηκα σπίτι με τους γονείς τησ...) είχαμε τόσο έντονους καυγάδες και έκανα τόσο μεγάλα καραγκιοζιλικια που ήταν αφυσικα. Είχα ανέβει στο καπό του αυτκινήτου, είχα μπει στην μπανιέρα με τα ρούχα, καθόμουν γυμνός στο πάτωμα ή με το 1 πόδι σαν σε τιμωρία για ώρες και άλλα τέτοια ξεφτιλικια. Ένοιωθα ότι έτσι αυτοτιμωρούμουν. Εν τω μεταξύ απότ η μια στιγμη στην άλλη αλλάζουν τα πάντα μπορει να πίνω να έχω διαθεση κτλ και από μια κουβέντα ένα βλέμμα μια ιδεα κατι θέλω να εξαφανιστώ και να βρεθώ μόνος μου. Τα αναφέρω τώρα όλα αυτά γιατί είναι πρωτη φορά που νοιώθω πως δεν μπορώ να κάνω σχέση (και βσκ η κοπέλα που έιμαι τώρα μαζί της δεν νομίζω να με ανεχτεί για πολυ ακόμα) και δεν μπορώ να κάνω παρέα με τους φίλους μου όπως παλιά. Επίσης δυσκολεύομαι να παρακολουθίσω πολλές φορές συζητήσεις και να συμμετάσχω σε αυτές. Ένα πράγμα σαν να laggάρω και δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια αυτό που σκέφτομαι. Το καταλαβαίνω το νοιώθω αλλά δεν μπορώ να το πω. Αυτά πάνω κάτω. Πιστεύετε ότι πρέπει να πάω σε κάποιον γιατρό μήπως χειροτερέψειη κατάσταση? ή να το αφήσω και να το αντιμετωπίσω μόνος μου? Ευχαριστώ πολύ θα εκτιμήσω όποια απάντηση. Συγγνώμη για το μέγεθος του Post.