Αν κάτι τελείωσε, έρχεται κάτι καλύτερο?

Καλησπερα σε ολους,

Ειχα πολυ καιρο να γραψω στο φορουμ, ομως εξακολουθω και διαβαζω τις σκεψεις και τους προβληματισμους των μελων. Αυτο που θα ηθελα να αναφερω σημερα ειναι καποιες σκεψεις μου που αφορουν στον τρόπο που αντιμετωπιζω τις σχεσεις μου με το αλλο φυλο. Ειχα μια πολυ κακη εμπειρια πριν αρκετο καιρο με εναν ανθρωπο που μου φερθηκε πολυ ασχημα, δεν το ειχα καταλαβει στην αρχη και το παλευα, τελικα η αληθεια βγηκε στην επιφανεια, δεν θα μπω σε λεπτομερειες γιατι δεν εχει νοημα, δεν υφισταται πλεον καμια σχεση και επαφη εδω και αρκετο καιρο, ομως εχω διαπιστωσει οτι αυτη η κακη εμπειρια με εχει γεμισει απελπισια και απαισιοδοξια, ισως επειδη- αν και εχει περασει καιρος- αισθανομαι ακομα προδομενη και αδικημενη. Παρατηρω οτι παθαινω πανικο στην προοπτικη να εμπιστευτω και να αγαπησω παλι καποιον, και ετσι χανω ανθρωπους απο τη ζωη μου, τους διωχνω δηλαδη οταν διαπιστωσω οτι αρχιζει η συναισθηματικη δεσμευση και απο την πλευρα μου και απο την πλευρα του. Αισθανομαι οτι αυτος ο φοβος εχει περιορισει την ελευθερια μου και μου στερει και την αναγκη για μια ομορφη και ευτυχισμενη ζωη. Ειμαι προθυμη να ξεπερασω τους φοβους μου και να διεκδικησω αυτο που θελω, αλλα οταν ερθει η κρισιμη ωρα....'την κανω με ελαφρα πηδηματακια..', αφηνοντας και τους αλλους με την αγωνια αν εκαναν κατι λαθος! Στην πραγματικοτητα δεν εχουν κανει, εγω μαλλον φευγω πριν προλαβουν να κανουν το λαθος...:) Γνωριζω καλα οτι ο πονος στη ζωη ειναι σχεδον αναποφευκτος, και ισως ειναι η πρωτη φορα στη ζωη μου που επιτελους ξερω τί θελω, ομως φοβαμαι οτι αν αφεθω...θα ξαναπονεσω, και δισταζω...Συνεχως μου ερχεται στο μυαλο η προηγουμενη κακη εμπειρια μου που τη θεωρω ό,τι χειροτερο μου εχει συμβει ως τωρα, και εχω πιασει τον εαυτο μου να αναρωτιεται, οταν γνωρισω καποιον, " λες να ειναι και αυτος μια απο τα ιδια?" ......και αυτο με σταματαει αμεσως....Θα ξαναεμπιστευτω ποτέ? Ή θα πεφτω μονιμα στην παγιδα της αυτοεκπληρουμενης προφητειας?

Τι ειναι αυτο που σε κανει να λες "χανω ανθρωπους απο τη ζωη μου"? Αυτο το λεμε εκ των υστερων ως διαπιστωση ότι ο άλλος αξιζε τον κοπο και μετανιωσαμε που τον αφησαμε.
Ειναι οι κακες εμπειριες που μας βοηθανε στο να μας προκυψει το κάτι καλύτερο, επειδη μας οπλίζουν με σοφία και διάκριση. Οι κακες εμπειριες όμως μας κανουν να δημιουργουμε γυρω μας ενα χωρο ασφαλειας μεγαλύτερο απο το κανονικο. Ετσι απορριπτουμε ευκολα χωρις να εχουμε γνωρισει τον αλλο.

Δεν ξέρω αν μετά απο κάτι που τέλειωσε έρχεται κάτι καλυτερο.. σίγουρα έρχεται κάτι διαφορτικό... μόνο που στην περίπτωση σου ακούγεται να μην έχει τελειώσει αυτό που με τόσο κόπο θέλεις να θεωρήσεις ότι τέλειωσε.. αν την κάνεις με ελαφρα πηδηματάκια συνέχισε να το κάνεις μέχρι που να έρθει η μέρα που δεν θα το κάνεις.. απλά μόνο ψάξε λίγο μέσα σου αυτή την κακή εμπειρία που αναφέρεις... καμιά φορά μας κάνει καλό να δούμε ολόκληρα μια σχέση που τέλειωσε και σε ποια κομμάτια είχαμε και εμείς το χέρι μας.. και επίσης μας κάνει καλό να αντιληφθούμε ότι κάποτε με αυτούς που σήμερα έχει τελειώσει κάτι είχαμε αγαπηθεί και είχαμε μείνει μαζί.. εμένα πάντα με βοηθά να ξέρω ότι αγαπήθηκα και αγάπησα και.. αν μια σχέση τέλειωσε δεν αναιρεί το γεγονός του έρωτα κάποτε..

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Τι ειναι αυτο που σε κανει να λες "χανω ανθρωπους απο τη ζωη μου"? Αυτο το λεμε εκ των υστερων ως διαπιστωση ότι ο άλλος αξιζε τον κοπο και μετανιωσαμε που τον αφησαμε.
Ειναι οι κακες εμπειριες που μας βοηθανε στο να μας προκυψει το κάτι καλύτερο, επειδη μας οπλίζουν με σοφία και διάκριση. Οι κακες εμπειριες όμως μας κανουν να δημιουργουμε γυρω μας ενα χωρο ασφαλειας μεγαλύτερο απο το κανονικο. Ετσι απορριπτουμε ευκολα χωρις να εχουμε γνωρισει τον αλλο.

---

Καλημερα Ιωαννη, και σε ευχαριστω πολυ για το σχολιο σου. Οταν λεω 'χανω ανθρωπους παο τη ζωη μου' εννοω οτι δεν δινω σχεδον καμια ευκαιρια στον αλλον να μου δειξει οτι αξιζει τον κοπο να ειμαστε μαζι, αφου στην προοπτικη της συναισθηματικης δεσμευσης, οταν δηλαδη αρχιζω και βλεπω οτι το 'γλυκο αρχιζει να δενει',με πιανει ενας αδιορατος φοβος οτι θα αγαπησω ξανα και θα πληγωθω...Και εκει απομακρυνομαι...και τωρα που το σκεφτομαι, μπορει και να εχω διωξει και αξιολογους ανθρωπους απο τη ζωη μου, απο φοβο μηπως πληγωθω ξανα...Η λογικη μου λεει οτι δεν ειναι ολοι ανθρωποι ιδιοι, οτι υπαρχουν αντρες και γυναικες που σεβονται το συναισθημα του αλλου, αλλα στην πραξη καπου κολλαω...

Quote:

---

Originally Posted by ADIAKRITOS

Δεν ξέρω αν μετά απο κάτι που τέλειωσε έρχεται κάτι καλυτερο.. σίγουρα έρχεται κάτι διαφορτικό... μόνο που στην περίπτωση σου ακούγεται να μην έχει τελειώσει αυτό που με τόσο κόπο θέλεις να θεωρήσεις ότι τέλειωσε.. αν την κάνεις με ελαφρα πηδηματάκια συνέχισε να το κάνεις μέχρι που να έρθει η μέρα που δεν θα το κάνεις.. απλά μόνο ψάξε λίγο μέσα σου αυτή την κακή εμπειρία που αναφέρεις... καμιά φορά μας κάνει καλό να δούμε ολόκληρα μια σχέση που τέλειωσε και σε ποια κομμάτια είχαμε και εμείς το χέρι μας.. και επίσης μας κάνει καλό να αντιληφθούμε ότι κάποτε με αυτούς που σήμερα έχει τελειώσει κάτι είχαμε αγαπηθεί και είχαμε μείνει μαζί.. εμένα πάντα με βοηθά να ξέρω ότι αγαπήθηκα και αγάπησα και.. αν μια σχέση τέλειωσε δεν αναιρεί το γεγονός του έρωτα κάποτε..

---

Πολυ ομορφο σχολιο και πολυ ανακουφιστικο. Σιγουρα μεσα μου, μπορει να μην εχω ξεπερασει την προδοσια και την αδικια και οπωσδηποτε ξερω οτι δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι. Την κακη εμπειρια που λεω την εχω ψαξει πολυ μεσα μου, και αναγνωριζω πολυ καλα το δικο μου μεριδιο ευθυνης...Το προβλημα μου ειναι οτι φοβαμαι μηπως με παρασυρει παλι το συναισθημα και πεσω στον ιδιο γκρεμο...:)

Αν κάτι τελείωσε...
το θέμα πιστεύω είναι πως για σένα δεν έχει τελειώσει ακόμη.. γι αυτό καλό θα ήταν να επικεντρωθείς εκεί μέχρι να δοκιμάσεις να δεθείς και πάλι , ειδάλλως θα πληγώνεσαι και θα πληγώνεις.
Όσο για το τι έρχεται μετά, κανείς δε ξέρει. Έτσι και δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο, είναι ένα ακόμη ρίσκο, μια ακόμη επιλογή.

“Every morning we are born again. What we do today is what matters most.”
― Gautama Buddha

Καλή δύναμη ειλικρινά.

Quote:

---

Originally Posted by Soulsick

Αν κάτι τελείωσε...
το θέμα πιστεύω είναι πως για σένα δεν έχει τελειώσει ακόμη.. γι αυτό καλό θα ήταν να επικεντρωθείς εκεί μέχρι να δοκιμάσεις να δεθείς και πάλι , ειδάλλως θα πληγώνεσαι και θα πληγώνεις.
Όσο για το τι έρχεται μετά, κανείς δε ξέρει. Έτσι και δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο, είναι ένα ακόμη ρίσκο, μια ακόμη επιλογή.

“Every morning we are born again. What we do today is what matters most.”

Καλή δύναμη ειλικρινά.
― Gautama Buddha

---

Σε ευχαριστω πολυ για το ομορφο σχολιο σου. Η πραγματικοτητα ειναι οτι αποφευγω παρα πολυ να δεθω γιατι καταλαβαινω οτι κουβαλαω ακομα μεσα μου την πικρια της προηγουμενης καταστασης, το προβλημα ειναι οτι νομιζω οτι ποτέ δεν θα καταφερω να εμπιστευτω καποιον ξανα... Σε ευχαριστω για την ευχη σου :)

Quote:

---

Originally Posted by julias

Καλησπερα σε ολους,

Ειχα πολυ καιρο να γραψω στο φορουμ, ομως εξακολουθω και διαβαζω τις σκεψεις και τους προβληματισμους των μελων. Αυτο που θα ηθελα να αναφερω σημερα ειναι καποιες σκεψεις μου που αφορουν στον τρόπο που αντιμετωπιζω τις σχεσεις μου με το αλλο φυλο. Ειχα μια πολυ κακη εμπειρια πριν αρκετο καιρο με εναν ανθρωπο που μου φερθηκε πολυ ασχημα, δεν το ειχα καταλαβει στην αρχη και το παλευα, τελικα η αληθεια βγηκε στην επιφανεια, δεν θα μπω σε λεπτομερειες γιατι δεν εχει νοημα, δεν υφισταται πλεον καμια σχεση και επαφη εδω και αρκετο καιρο, ομως εχω διαπιστωσει οτι αυτη η κακη εμπειρια με εχει γεμισει απελπισια και απαισιοδοξια, ισως επειδη- αν και εχει περασει καιρος- αισθανομαι ακομα προδομενη και αδικημενη. Παρατηρω οτι παθαινω πανικο στην προοπτικη να εμπιστευτω και να αγαπησω παλι καποιον, και ετσι χανω ανθρωπους απο τη ζωη μου, τους διωχνω δηλαδη οταν διαπιστωσω οτι αρχιζει η συναισθηματικη δεσμευση και απο την πλευρα μου και απο την πλευρα του. Αισθανομαι οτι αυτος ο φοβος εχει περιορισει την ελευθερια μου και μου στερει και την αναγκη για μια ομορφη και ευτυχισμενη ζωη. Ειμαι προθυμη να ξεπερασω τους φοβους μου και να διεκδικησω αυτο που θελω, αλλα οταν ερθει η κρισιμη ωρα....'την κανω με ελαφρα πηδηματακια..', αφηνοντας και τους αλλους με την αγωνια αν εκαναν κατι λαθος! Στην πραγματικοτητα δεν εχουν κανει, εγω μαλλον φευγω πριν προλαβουν να κανουν το λαθος...:) Γνωριζω καλα οτι ο πονος στη ζωη ειναι σχεδον αναποφευκτος, και ισως ειναι η πρωτη φορα στη ζωη μου που επιτελους ξερω τί θελω, ομως φοβαμαι οτι αν αφεθω...θα ξαναπονεσω, και δισταζω...Συνεχως μου ερχεται στο μυαλο η προηγουμενη κακη εμπειρια μου που τη θεωρω ό,τι χειροτερο μου εχει συμβει ως τωρα, και εχω πιασει τον εαυτο μου να αναρωτιεται, οταν γνωρισω καποιον, " λες να ειναι και αυτος μια απο τα ιδια?" ......και αυτο με σταματαει αμεσως....Θα ξαναεμπιστευτω ποτέ? Ή θα πεφτω μονιμα στην παγιδα της αυτοεκπληρουμενης προφητειας?

---

καλημερα τζουλια
θυμαμαι καποια μηνυματα σου την περιοδο στην οποια αναφερεσαι και εχω την εντυπωση οτι ξερω τι περιπου ειχε συμβει.
χωρις να μπω σε αλλες λεπτομερειες μιας και δεν αναφερθηκαν και στηριζομενη σε αυτο που ειπες παρακατω, οτι και την αυτοκριτικη σου εχεις κανει και γνωριζεις το μεριδιο ευθυνης σου οσον αφορα στο περιστατικο, θελω να σχολιασω ενα- δυο σημεια του λογου σου, που κατα την γνωμη μου ειναι επιβαρυντικα για σενα στην ολη υποθεση. επιβαρυντικα με την προοπτικη του να το αφησεις πισω σου εννοω, οχι επιβαρυντικα απο αποψη ευθυνης σου στην ιστορια...

θεωρω λοιπον, οπως ειπα προσφατα και σε ενα αλλο θεμα με αντιστοιχους προβληματισμους, οτι σε περιπτωσεις που μια γνωριμια δεν "τραβαει", ειτε γιατι υπηρξε δουλεμα/εκμεταλλευση οπως λες, ειτε γιατι η επιθυμια ηταν μονομερης, ειτε ολα αυτα κι ακομα περισσοτερα, την ζημια μας την κανει πολυ περισσοτερο η δικη μας επιμονη και υπομονη,ο χρονος που δινουμε για να του αλλαξουμε την γνωμη παρα ο αλλος και το ιδιο το περιστατικο... εννοω δλδ, οτι οταν κατι τετοιο συμβαινει, το ξερουμε ηδη ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ, αρκετα νωρις.
αν εκεινη την στιγμη αντι να κανουμε μεταβολη και να προχωρησουμε σε κατι που μας αξιζει περισσοτερο, δωσουμε χρονο, επιμεινουμε, προσπαθησουμε να αλλαξουμε γνωμες και συμπεριφορες προφανεστατες και συνηθως απαξιωτικες, το μονο που κανουμε ειναι να αποκτουμε νοοτροπια ανεπιθυμητου... του ανθρωπου που ζηταει και του αρνουνται, που θελει και δεν τον θελουν κ.ο.κ. απο την μια αυτο,ακομα μεγαλυτερο πληγμα στην αυτοεκτιμηση μας δηλαδη,κι απο την αλλη, οπως λες οτι συμβαινει τωρα με εσενα, μεγαλωνει το φορτιο που κουβαλαμε για την επομενη σχεση, που μπορει πραγματικα να ειναι κατι αξιολογο και ταιριαστο κι εμεις το καταστρεφουμε με την καχυποψια και τον φοβο μας.

η λυση ειναι οπως ηδη σου ειπα, η αμεση αποχωρηση οταν κατι δεν μας θελει (κατασταση η ανθρωπος) κι οχι η επιμονη ,αλλα ουτε και το αυτομαστιγωμα. δεν φταιμε εμεις αν σε καποιους δεν αρεσουμε , ποσω δε μαλλον αν καποιοι μας εξαπατουν!
εχω δει κοπελα με αντιστοιχο προβλημα και με αντιστοιχες πρακτικες (επιμονη, φθορα και στεναχωρια αντι για αποχωρηση) να καταφευγει στην συκοφαντια και στην μυθομανια για να εξισορροπησει την ελλειψη οσων δεν μπορεσε να ζησει. τραγικη περιπτωση... :(

ακουγομαι διδακτικη, αλλα ο σκοπος μου δεν ειναι να σου πω τι λαθος εκανες για να αυτομαστιγωθεις αλλη μια φορα. εχω ομως την βεβαιοτητα οτι η ιστορια επαναλαμβανεται οταν δεν κατανοουμε τα λαθη μας. αν ο μη γενοιτο ξανασυμβει, οχι εξαπατηση και αθλια συμπεριφορα οπως μας λες, αλλα ακομα και μια απλη απαξιωση απο τον οποιονδηποτε, ΦΥΓΕ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΝ. μην αναλωνεσαι σε αγονες σκεψεις για ιστοριες που δεν σου αξιζουν και θα δεις οτι τοτε ως εκ θαυματος θα εμφανιστουν αυτες που πραγματικα σου αξιζουν ;)

οσο για το τι γινεται απο εδω και περα, θελω να σου πω οτι και μονο η εκφραση σου "φοβαμαι να αφεθω" θεωρω οτι ειναι ...προβληματικη απο μονη της και αντικατοπτριζει μια ενδομυχη αναγκη να "αφησεις"/φορτωσεις την υπαρξη σου πανω σε καποιον που θα αγαπησεις.
οχι τζουλια μου, δεν 'αφηνομαστε" σε κανεναν. εχουμε πληρη ευθυνη του εαυτου μας και φερομαστε τοσο οσο καθε φορα, αναλογα με το σημειο της σχεσης που βρισκομαστε.
δεν προκειται με την αρχη μιας γνωριμιας να αποφασισεις συνειδητα "εδω ειμαστε, τωρα αφηνομαι", οι σχεσεις ειναι ζωντανες και οι ανταλλαγες συνεχεις και καθημερινες. η εμπιστοσυνη δημιουργειται με τον χρονο. αυτο δεν σημαινει οτι μεχρι τοτε ειμαστε κλειστοι και καχυποπτοι. δινουμε και παιρνουμε με χαρα και καλη προθεση και μενουμε σε μια γνωριμια οσο μας δινει αυτα που θελουμε. οταν και αν διαψευστουμε ομως, απλα φευγουμε, δεν καταρρεουμε...
οποτε η ανησυχια απλα ειναι ατοπη για την δικη μου λογικη. δεν "αφηνομαι". γνωριζω εναν ανθρωπο. αν μου ταιριαζει προχωραω παρακατω. δεν υπαρχει ενα νοητο οριο οπου πιο πριν ειμαι κλειστη και απροσιτη και αμεσως μετα απο αυτο τα δινω ολα χωρις επιφυλαξεις και ορια.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλημερα τζουλια
θυμαμαι καποια μηνυματα σου την περιοδο στην οποια αναφερεσαι και εχω την εντυπωση οτι ξερω τι περιπου ειχε συμβει.
χωρις να μπω σε αλλες λεπτομερειες μιας και δεν αναφερθηκαν και στηριζομενη σε αυτο που ειπες παρακατω, οτι και την αυτοκριτικη σου εχεις κανει και γνωριζεις το μεριδιο ευθυνης σου οσον αφορα στο περιστατικο, θελω να σχολιασω ενα- δυο σημεια του λογου σου, που κατα την γνωμη μου ειναι επιβαρυντικα για σενα στην ολη υποθεση. επιβαρυντικα με την προοπτικη του να το αφησεις πισω σου εννοω, οχι επιβαρυντικα απο αποψη ευθυνης σου στην ιστορια...

θεωρω λοιπον, οπως ειπα προσφατα και σε ενα αλλο θεμα με αντιστοιχους προβληματισμους, οτι σε περιπτωσεις που μια γνωριμια δεν "τραβαει", ειτε γιατι υπηρξε δουλεμα/εκμεταλλευση οπως λες, ειτε γιατι η επιθυμια ηταν μονομερης, ειτε ολα αυτα κι ακομα περισσοτερα, την ζημια μας την κανει πολυ περισσοτερο η δικη μας επιμονη και υπομονη,ο χρονος που δινουμε για να του αλλαξουμε την γνωμη παρα ο αλλος και το ιδιο το περιστατικο... εννοω δλδ, οτι οταν κατι τετοιο συμβαινει, το ξερουμε ηδη ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ, αρκετα νωρις.
αν εκεινη την στιγμη αντι να κανουμε μεταβολη και να προχωρησουμε σε κατι που μας αξιζει περισσοτερο, δωσουμε χρονο, επιμεινουμε, προσπαθησουμε να αλλαξουμε γνωμες και συμπεριφορες προφανεστατες και συνηθως απαξιωτικες, το μονο που κανουμε ειναι να αποκτουμε νοοτροπια ανεπιθυμητου... του ανθρωπου που ζηταει και του αρνουνται, που θελει και δεν τον θελουν κ.ο.κ. απο την μια αυτο,ακομα μεγαλυτερο πληγμα στην αυτοεκτιμηση μας δηλαδη,κι απο την αλλη, οπως λες οτι συμβαινει τωρα με εσενα, μεγαλωνει το φορτιο που κουβαλαμε για την επομενη σχεση, που μπορει πραγματικα να ειναι κατι αξιολογο και ταιριαστο κι εμεις το καταστρεφουμε με την καχυποψια και τον φοβο μας.

η λυση ειναι οπως ηδη σου ειπα, η αμεση αποχωρηση οταν κατι δεν μας θελει (κατασταση η ανθρωπος) κι οχι η επιμονη ,αλλα ουτε και το αυτομαστιγωμα. δεν φταιμε εμεις αν σε καποιους δεν αρεσουμε , ποσω δε μαλλον αν καποιοι μας εξαπατουν!
εχω δει κοπελα με αντιστοιχο προβλημα και με αντιστοιχες πρακτικες (επιμονη, φθορα και στεναχωρια αντι για αποχωρηση) να καταφευγει στην συκοφαντια και στην μυθομανια για να εξισορροπησει την ελλειψη οσων δεν μπορεσε να ζησει. τραγικη περιπτωση... :(

ακουγομαι διδακτικη, αλλα ο σκοπος μου δεν ειναι να σου πω τι λαθος εκανες για να αυτομαστιγωθεις αλλη μια φορα. εχω ομως την βεβαιοτητα οτι η ιστορια επαναλαμβανεται οταν δεν κατανοουμε τα λαθη μας. αν ο μη γενοιτο ξανασυμβει, οχι εξαπατηση και αθλια συμπεριφορα οπως μας λες, αλλα ακομα και μια απλη απαξιωση απο τον οποιονδηποτε, ΦΥΓΕ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΝ. μην αναλωνεσαι σε αγονες σκεψεις για ιστοριες που δεν σου αξιζουν και θα δεις οτι τοτε ως εκ θαυματος θα εμφανιστουν αυτες που πραγματικα σου αξιζουν ;)

οσο για το τι γινεται απο εδω και περα, θελω να σου πω οτι και μονο η εκφραση σου "φοβαμαι να αφεθω" θεωρω οτι ειναι ...προβληματικη απο μονη της και αντικατοπτριζει μια ενδομυχη αναγκη να "αφησεις"/φορτωσεις την υπαρξη σου πανω σε καποιον που θα αγαπησεις.
οχι τζουλια μου, δεν 'αφηνομαστε" σε κανεναν. εχουμε πληρη ευθυνη του εαυτου μας και φερομαστε τοσο οσο καθε φορα, αναλογα με το σημειο της σχεσης που βρισκομαστε.
δεν προκειται με την αρχη μιας γνωριμιας να αποφασισεις συνειδητα "εδω ειμαστε, τωρα αφηνομαι", οι σχεσεις ειναι ζωντανες και οι ανταλλαγες συνεχεις και καθημερινες. η εμπιστοσυνη δημιουργειται με τον χρονο. αυτο δεν σημαινει οτι μεχρι τοτε ειμαστε κλειστοι και καχυποπτοι. δινουμε και παιρνουμε με χαρα και καλη προθεση και μενουμε σε μια γνωριμια οσο μας δινει αυτα που θελουμε. οταν και αν διαψευστουμε ομως, απλα φευγουμε, δεν καταρρεουμε...
οποτε η ανησυχια απλα ειναι ατοπη για την δικη μου λογικη. δεν "αφηνομαι". γνωριζω εναν ανθρωπο. αν μου ταιριαζει προχωραω παρακατω. δεν υπαρχει ενα νοητο οριο οπου πιο πριν ειμαι κλειστη και απροσιτη και αμεσως μετα απο αυτο τα δινω ολα χωρις επιφυλαξεις και ορια.

---

Ειναι γεγονος οτι τα μηνυματα σου ειναι παντα εποικοδομητικα και καλοπροαιρετα και παντα τα διαβαζω με πολλη προσοχη. Να σου πω οτι εχεις σε ολα δικιο. Αυτο που θελω να σου τονισω παντως ειναι οτι εδω και πολυ καιρο εχω φυγει απο την 'σχεση', στην ουσια δεν υπηρξε τιποτα περα απο κοροιδια και εξαπατηση, μαλλον η σχεση ηταν μονο στο μυαλο μου. Αυτο που εκανα παντως και με οδηγησε σε αυτην την επιφυλακτικοτητα ειναι να προσπαθω να αναλυσω τα ανεξηγητα...γιατι να κανει αυτο γιατι το αλλο...ενω ξερω μεσα μου οτι δεν υπαρχει γιατί...Ξερεις, κοπελα μου, δεν εχουμε ολοι την ικανοτητα να αφηνουμε ευκολα πισω ό,τι μας εχει πληγωσει, ποσο μαλλον αν αγαπησαμε αυτο που μας εχει πληγωσει. Και εγω φαινεται δεν εχω αποκτησει αυτην την ικανοτητα ακομα. Μου ειναι δυσκολο να χωνεψω οταν εγω ειμαι τοσο δοτικη και ειλικρνης στην εκφραση του συναισθηματος μου, υπαρχει ποαντα η πιθανοτητα να μην ειναι ο αλλος. Αρα το προβλημα μου δεν ειναι οτι δεν εφυγα, το προβλημα μου ειναι οτι δεν ημουν αρκετα διορατικη ωστε να δω τα σημαδια, και να προστατευσω τον εαυτο μου, και αυτο ακριιβως φοβαμαι οτι θα μου ξανασυμβει...Οσο για το αν θελω να αφεθω σε καποιον...το ειπα με την εννοια να ζησω την χαρα μιας ισορροπημενης σχεσης, αλλα νομιζω οτι μου ειναι πολυ δυσκολο να εμπιστευτω ξανα, παρα το οτι γνωριζω ανθρωπους, και θα μπορουσα να ειχα δοκιμασει κατι...Υπαρχουν αντρες γυρω μου, αλλα προτιμω να κλείνω τα ματια, δεν θελω να πληγωθω ξανα..

Σε ευχαριστω και παλι Remedy για την ομορφια του μηνυματος σου. Βαλσαμο για μενα..:)

Quote:

---

Originally Posted by julias

Ειναι γεγονος οτι τα μηνυματα σου ειναι παντα εποικοδομητικα και καλοπροαιρετα και παντα τα διαβαζω με πολλη προσοχη. Να σου πω οτι εχεις σε ολα δικιο. Αυτο που θελω να σου τονισω παντως ειναι οτι εδω και πολυ καιρο εχω φυγει απο την 'σχεση', στην ουσια δεν υπηρξε τιποτα περα απο κοροιδια και εξαπατηση, μαλλον η σχεση ηταν μονο στο μυαλο μου. Αυτο που εκανα παντως και με οδηγησε σε αυτην την επιφυλακτικοτητα ειναι να προσπαθω να αναλυσω τα ανεξηγητα...γιατι να κανει αυτο γιατι το αλλο...ενω ξερω μεσα μου οτι δεν υπαρχει γιατί...Ξερεις, κοπελα μου, δεν εχουμε ολοι την ικανοτητα να αφηνουμε ευκολα πισω ό,τι μας εχει πληγωσει, ποσο μαλλον αν αγαπησαμε αυτο που μας εχει πληγωσει. Και εγω φαινεται δεν εχω αποκτησει αυτην την ικανοτητα ακομα. Μου ειναι δυσκολο να χωνεψω οταν εγω ειμαι τοσο δοτικη και ειλικρνης στην εκφραση του συναισθηματος μου, υπαρχει ποαντα η πιθανοτητα να μην ειναι ο αλλος. Αρα το προβλημα μου δεν ειναι οτι δεν εφυγα, το προβλημα μου ειναι οτι δεν ημουν αρκετα διορατικη ωστε να δω τα σημαδια, και να προστατευσω τον εαυτο μου, και αυτο ακριιβως φοβαμαι οτι θα μου ξανασυμβει...Οσο για το αν θελω να αφεθω σε καποιον...το ειπα με την εννοια να ζησω την χαρα μιας ισορροπημενης σχεσης, αλλα νομιζω οτι μου ειναι πολυ δυσκολο να εμπιστευτω ξανα, παρα το οτι γνωριζω ανθρωπους, και θα μπορουσα να ειχα δοκιμασει κατι...Υπαρχουν αντρες γυρω μου, αλλα προτιμω να κλείνω τα ματια, δεν θελω να πληγωθω ξανα..

Σε ευχαριστω και παλι Remedy για την ομορφια του μηνυματος σου. Βαλσαμο για μενα..:)

---

διορθωσε με αν κανω λαθος, αλλα αν θυμαμαι καλα, τοτε μιλουσες για μια ιστορια 10-20 ημερων. ποσο πιο διορατικη μπορουσες να εισαι??? καποια στιγμη αντιμετωπισες την απορριψη η την αθλια συμπεριφορα του αλλου ενω εσυ ειχες ηδη αγαπησει οπως λες. εκει δεν ψαχνεις τα γιατι τζουλια μου. λες οτι αλλα ειχες εσυ στο μυαλο σου κι εδω πεφτει δουλεμα και ριχνεις μια μουντζα. το οτι αναλωθηκες ειναι που σε διελυσε οχι το love story.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

διορθωσε με αν κανω λαθος, αλλα αν θυμαμαι καλα, τοτε μιλουσες για μια ιστορια 10-20 ημερων. ποσο πιο διορατικη μπορουσες να εισαι??? καποια στιγμη αντιμετωπισες την απορριψη η την αθλια συμπεριφορα του αλλου ενω εσυ ειχες ηδη αγαπησει οπως λες. εκει δεν ψαχνεις τα γιατι τζουλια μου. λες οτι αλλα ειχες εσυ στο μυαλο σου κι εδω πεφτει δουλεμα και ριχνεις μια μουντζα. το οτι αναλωθηκες ειναι που σε διελυσε οχι το love story.

---

Δεν ηταν ακριβως ιστορια 20 ημερων, γιατι μετά εξακολουθησε να υπαρχει επικοινωνια για πολυ καιρο, δεν εχει σημασια, γιατι εγω πιστευω οτι εκει αναλωθηκα περισσοτερο, στο οτι πιστευα οτι ηταν κατι διαφορετικο, ελεγα μεσα μου οτι αφου εγω ημουν ειλικρινης θα ηταν και ο αλλος. Εκανα λαθος, κοπελα μου, και αυτο ειναι περισσοτερο που με φοβιζει για το μελλον και αυτο ειναι που με ποναει, γιατι τελικα ο ανθρωπος δεν αξιζε το κοπο, δεν ηταν τιμιος και ειλικρινης, ομως ξοδεψα χρονο απο την ψυχη μου, χρονο που εβαλε την βαση για την δομηση του φοβου μου και του δισταγμου μου. Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους Remedy που ξεπερνανε την πικρα ευκολα, περισσοτερο τον εαυτο μου δεν συγχωρω που αφεθηκα ετσι, και τρεμω στην ιδεα οτι μπορει να επαναληφθει...

Quote:

---

Originally Posted by julias

Δεν ηταν ακριβως ιστορια 20 ημερων, γιατι μετά εξακολουθησε να υπαρχει επικοινωνια για πολυ καιρο, δεν εχει σημασια, γιατι εγω πιστευω οτι εκει αναλωθηκα περισσοτερο, στο οτι πιστευα οτι ηταν κατι διαφορετικο, ελεγα μεσα μου οτι αφου εγω ημουν ειλικρινης θα ηταν και ο αλλος. Εκανα λαθος, κοπελα μου, και αυτο ειναι περισσοτερο που με φοβιζει για το μελλον και αυτο ειναι που με ποναει, γιατι τελικα ο ανθρωπος δεν αξιζε το κοπο, δεν ηταν τιμιος και ειλικρινης, ομως ξοδεψα χρονο απο την ψυχη μου, χρονο που εβαλε την βαση για την δομηση του φοβου μου και του δισταγμου μου. Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους Remedy που ξεπερνανε την πικρα ευκολα, περισσοτερο τον εαυτο μου δεν συγχωρω που αφεθηκα ετσι, και τρεμω στην ιδεα οτι μπορει να επαναληφθει...

---

ευχομαι να μην επαναληφθει. αλλα περισσοτερο ευχομαι να εισαι σε θεση να εκτιμησεις κατι αξιολογο αν σου συμβει και να μην κολλησεις σε αυτη την ιστορια.
εγω εχω ενα αδιαψευστο "τεστ" στις συμπεριφορες των αλλων, ειτε φιλικες ειτε ερωτικες ειναι οι σχεσεις. τα λογια και οι πραξεις πρεπει να συμβαδιζουν και πιο σημαντικες, ΠΑΝΤΑ οι πραξεις. η μπουρδολογια και το ψεμα κοινη πρακτικη πολλων. οι πραξεις/συμπεριφορες δεν σε ξεγελουν ποτε ;)

Quote:

---

Originally Posted by julias

στην ουσια δεν υπηρξε τιποτα περα απο κοροιδια και εξαπατηση [..] το προβλημα μου δεν ειναι οτι δεν εφυγα, το προβλημα μου ειναι οτι δεν ημουν αρκετα διορατικη ωστε να δω τα σημαδια, και να προστατευσω τον εαυτο μου, και αυτο ακριιβως φοβαμαι οτι θα μου ξανασυμβει

---

Είναι ένας τυφλός και προχωράει στο πεζοδρόμιο. Ένας νευριασμένος περαστικός έρχεται από πίσω του και, καθώς βιάζεται να κάνει κάτι ασήμαντο κι ο τυφλός δεν προχωράει όσο γρήγορα θα ήθελε, τον σκουντάει για να περάσει ρίχνοντάς τον κάτω.
Ο τυφλός καθώς σηκώνεται με την βοήθεια ενός τρίτου, του λέει(νομίζοντας πως είναι αυτός που τον έριξε):"δεν πειράζει παιδί μου.. εγώ φταίω που δεν βλέπω που πάω!".

Κάτι τέτοιο μου έρχεται στο μυαλό όταν διαβάζω αυτά που λες. Νομίζω πως ένα πρώτο βήμα θα ήταν να αρχίσεις απο εκεί.
ΔΕΝ φταίς εσύ που ο άλλος σε πλήγωσε, δεν ελκύουν οι πληγές τα μαχαίρια.
ΔΕΝ ήσουν εσύ ανάξια εμπιστοσύνης, αυτός ήταν-για τους δικούς του άσχημους λόγους.
ΔΕΝ έχεις κάποια κατάρα που την σέρνεις και την μοιράζεις σε όποιον σε πλησιάζει,
η εμπιστοσύνη χτίζεται με τον καιρό και κάθε άτομο είναι μοναδικό και διαφορετικό.
Πάντα φιλικά. :)

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ευχομαι να μην επαναληφθει. αλλα περισσοτερο ευχομαι να εισαι σε θεση να εκτιμησεις κατι αξιολογο αν σου συμβει και να μην κολλησεις σε αυτη την ιστορια.
εγω εχω ενα αδιαψευστο "τεστ" στις συμπεριφορες των αλλων, ειτε φιλικες ειτε ερωτικες ειναι οι σχεσεις. τα λογια και οι πραξεις πρεπει να συμβαδιζουν και πιο σημαντικες, ΠΑΝΤΑ οι πραξεις. η μπουρδολογια και το ψεμα κοινη πρακτικη πολλων. οι πραξεις/συμπεριφορες δεν σε ξεγελουν ποτε ;)

---

Εχεις τοσο δικιο. Εκει εκανα το λαθος. Γιατι δεν υπηρχαν καν πραξεις...

Quote:

---

Originally Posted by Soulsick

Είναι ένας τυφλός και προχωράει στο πεζοδρόμιο. Ένας νευριασμένος περαστικός έρχεται από πίσω του και, καθώς βιάζεται να κάνει κάτι ασήμαντο κι ο τυφλός δεν προχωράει όσο γρήγορα θα ήθελε, τον σκουντάει για να περάσει ρίχνοντάς τον κάτω.
Ο τυφλός καθώς σηκώνεται με την βοήθεια ενός τρίτου, του λέει(νομίζοντας πως είναι αυτός που τον έριξε):"δεν πειράζει παιδί μου.. εγώ φταίω που δεν βλέπω που πάω!".

Κάτι τέτοιο μου έρχεται στο μυαλό όταν διαβάζω αυτά που λες. Νομίζω πως ένα πρώτο βήμα θα ήταν να αρχίσεις απο εκεί.
ΔΕΝ φταίς εσύ που ο άλλος σε πλήγωσε, δεν ελκύουν οι πληγές τα μαχαίρια.
ΔΕΝ ήσουν εσύ ανάξια εμπιστοσύνης, αυτός ήταν-για τους δικούς του άσχημους λόγους.
ΔΕΝ έχεις κάποια κατάρα που την σέρνεις και την μοιράζεις σε όποιον σε πλησιάζει,
η εμπιστοσύνη χτίζεται με τον καιρό και κάθε άτομο είναι μοναδικό και διαφορετικό.
Πάντα φιλικά. :)

---

Σε ευχαριστω πολυ. Ηθελα να το ακουσω ολο αυτο, αν και τον τελευταιο καιρο αναρωτιομουν γιατι ενω εχω τοσες ευκαιριες να δημιουργησω κατι ομορφο και ισορροπημενο,παω και πεφτω σε ψυχοφθορες καταστασεις και σε ανθρωπους που δεν αξιζουν ουτε ενα κομματακι της ψυχης μου. Χρειαζομαι βεβαια χρονο να το βιωσω ολο αυτο..:)