Originally Posted by
Blue9791
Δεν υπαρχει λογος να αφοριζουμε κανενα φαρμακο και καμια αγωγη.
Οι ψυχοσωματικες διαταραχες ακριβως επειδη ειναι κατι αφηρημενο και οχι συγκεκριμενο οπως οι πετρες στη χολη πχ, λογικο ειναι να χορηγουνται με τη λογικη του "βλεπουμε".Αλλα δεν γινεται αλλιως.
Εγω παιρνω ζαναξ παρα πολλα χρονια και τα τελευταια 10 χρονια παιρνω 1 μιλιγκραμ την ημερα.
Επαιρνα και 9 ενα 2μηνο απο μαλακια και του γιατρου και δικη μου αλλα με καθοδηγηση αλλου γιατρου εφτασα στο ενα σχετικα ευκολα.
Φυσικα εθιζει οπως και ολα τα συναφη.
Εδω λενε οτι δεν εθιζει το εφεξορ και μεχρι να το κοψω τα ειδα ολα πολυχρωμα.
Απλα εμεις που αποφασιζουμε να μπουμε στη λογικη της φαρμακοθεραπειας πρεπει να ειμαστε προετοιμασμενοι για το αν, ποτε και πως θα δρασουν.
Το κακο βεβαια ειναι οτι συνηθως οι γιατροι δεν ειναι σαφεις οταν αποφασισουν οτι θα δωσουν φαρμακα και δεν ενημερωνουν και τον ασθενη για το τι προκειται να συμβει.
Στην δικη περιπτωση πχ δεν εκανε τιποτα το εφεξορ στην αγχωδη διαταραχη μου.
Δεν σταματησα να εχω περιοδους εξαρσης. Ουτε σταματησαν οι πανικοι.
Ηταν πιο σπανιοι μεν αλλα υπηρχαν.
Το μονο που εκανε σε μενα επαναλαμβανω ειναι να με "θωρακησει" συναισθηματικα με αποτελεσμα να μην με ενοχλουν πραγματα που υπο νορμαλ συνθηκες θα με εκαναν εξαλλη.
Ημουν σχεδον μονιμα "οκ".
Οχι καλα ουτε ασχημα. Απλα "οκ".
Και αυτο το "οκ" το ρημαδι δεν ειναι καλο.
Τελος παντων ξεφυγα.
Πιστευω γενικα οτι τα φαρμακα μπορουν να βοηθησουν καποιους οργανισμους. Οχι ολους.
Το κλειδι ειναι ο γιατρος και ο ψυχοθεραπευτης.
Αυτα τα δυο πρεπει να πηγαινουν μαζι.