Γεια σας και καλό σας μήνα. Μόλις σήμερα γράφτηκα στο φόρουμ μιας και πιστεύω πως το να μοιραστώ τα προβλήματά μου αυτή τη δεδομήνη στιγμή της ζωής μου πιθανώς να με βοηθήσει.
Θέλω να είμαι απόλυτα ειληκρινής μαζί σας λέγοντάς σας πως χρειάζομαι επιγόντως βοήθεια.
Λοιπόν...ειμαι η Αθηνά και πάσχω απο ανασφάλεια και φοβίες...επίσης σκέφτομαι πολύ...κι αυτό στη σημερινή κοινωνία είναι ένα πρόβλημα.
Είμαι 28 ετών, μοναχοπαίδι με 2 γονείς που με μεγάλωσαν σαν να ήμουν η Αθηνά Ωνάση (λάθος τους)
Παρόλα αυτά απο μικρή ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ πράγμα που όπως φαίνεται δεν κατάφερα να κάνω ποτέ. Στα 18 μου έφυγα απο την επαρχία και πήγα στην Αθήνα να ζήσω...μόνη...
Φυσικά, μιας και η μοναξιά ειναι ένας απο τους μεγαλύτερους φόβους μου, έβαλα κατευθείαν στη ζωή μου πολλους και διάφορους ανθρώπους κάνοντας εύκολα και γρήγορα φιλίες για να καλύπτω τα κενά μου. Και τα κατάφερνα για αρκετά χρόνια μέχρι που το 2006 έζησα την πρώτη κρίση πανικού, μια τρομακτική και απαίσια εμπειρία. Προήλθε απο μία ηλίθια σκέψη μου (κι αν έχω κάτι στην υγεία μου και πεθάνω?) και τα υπόλοιπα 2 χρόνια κατέληξα να γίνω αρρωστοφοβική και με απίστευτες κρίσεις και φυσικά γύρισα και πάλι στο πατρικό μου και την ασφάλεια που μου παρείχε. Κυριολεκτικά έχασα 2 χρόνια απο τη ζωή μου. Επισκεύθηκα ψυχολόγους αρκετους όμως κανένας τους δεν κατάφερε να με κάνει να το ξεπεράσω.
Εν ολίγοις το ξεπέρασα μόνη μου όταν πια κουράστικα να βιώνω αυτή την κατάσταση που με σκότωνε. Δυστύχώς είμαι πολύ ορθολογίστρια και σκέφτομαι υπερβολικά πολύ σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους που βλέπουν τη ζωή πιο επιφανειακά και σκέφτονται λιγότερο. (μακάριοι οι πτωχοι τω πνεύματι)
Καμια φορά οι σκέψεις μου με κουράζουν και κοιμάμαι απο εξάντληση αλλα δεν μπορώ να το ελέγξω.
Η εικόνα μου (για να έχετε και μία εικόνα απο μένα) είναι η εξής:
Είμαι μια αρκετά εμφανίσιμη κοπέλα (σε σημείο όπου λογικά η αυτοπεποίθησή μου θα έπρεπε να είναι στα ύψη - αλλά ΔΕΝ είναι)
απίστευτα δραστήρια και δυναμική με έντονη αίσθηση του χιούμορ και εύκολα γίνομαι αγαπητή σε μία παρέα.
Η πραγματική μου όμως εικόνα είναι ένας άνθρωπος δειλός και φοβισμένος με τεράστιες ευαισθησίες που κρυβεται πίσω απο την πρώτη εικόνα για να αμύνεται.
Μετά λοιπόν απο τα 2 αρρωστοφοβικά μου χρόνια έκανα μία σχεση με έναν εξαιρετικό άνθρωπο ήρεμο και πράο (σε αντίθεση με εμένα την υπερκινητική και υπερδραστήρια έντονη προσωπικότητά μου) με τον οποίο και χωρίσαμε δυστυχώς γιατί είμασταν στην πραγματικότητα τόσο διαφορετικοί κόσμοι και ο δικός μου έμοιαζε να παραγκωνίζει ή να καταπιέζει αν θέλετε τον δικό του. Ήθελα πράγματα πιο βαθειά που η απλότητά και η φαντασία του δεν μπορούσε να μου τα παρέχει όπως τρυφερότητα, συναίσθημα, ένταση, πάθος κτλ.
Με αποτέλεσμα να προσπαθώ να φέρω στα μέτρα μου τον ήδη πλασμένο χαρακτήρα του ώσπου η βίδα κλώτσησε κι εκείνος απλά αποχώρησε.
Μετά δε την αποχώρησή του, εγώ έζησα άλλη μια πρωτόγνωρη εμπειρία που εύχομαι να μη συμβεί ουτε στου εχθρού μου το σκυλί.
Οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες μου διαδέχονταν η μία την άλλη, το μυαλό μου δούλευε με ταχύτητα φωτός καθημερινά, τα πόδια μου είχαν βάλει φωτιά στο πάτωμα, τα κιλά μου μειώθηκαν κατα 20 ολόκληρα κιλά (δεδομένου ότι ζύγυζα περίπου 60 κιλά στο 1,75 ύψος- κοινώς έγινα σαν τον Άγ Φανούριο- μεγάλη η χάρη του)
Η κατάθλιψη και η παράνοια μου χτύπαγαν την πόρτα, το στομάχι μου είχε φτάσει στο στέρνο και οι ταχυκαρδίες μου είχαν σπάσει κάθε ρεκόρ. Και όλο αυτό το βίωσα για 3 ολόκληρους μήνες χωρίς διάλειμμα.
Το ξεπέρασα όμως κι αυτό, όταν οι άμυνες του οργανισμου έκαναν πάλι το καθήκον τους και ως απο μηχανής Θεός μου έδωσαν ένα χαστούκι που έτσι ξαφνικά με γύρισαν στην πραγματικότητα.
Και συνέχισα να πορεύομαι στη ζωή μου. Ήθελα να κάνω μία σωστή λοιπόν σχέση με κάποιον που να με αγαπά και να με νοιαζεται και να μου προσφέρει ότι κι εγώ. Κι αυτό ήταν και ο αυτοσκοπός μου.
Γενικά και παρά την εντυπωσιακή μου εμφάνιση, που πολλους μπορεί να παραπέμπει στο ότι εγώ πιθανώς να έχω εκμεταλλευτεί και να είμαι όσα παίρνει ο άνεμος, είμαι άνθρωπος πέρα για πέρα ηθικός.
Δεν έχω απιστήσει ποτέ στη ζωή μου και είμαι πέρα για πέρα κατά της απιστίας ακόμα και όταν μια σχέση για μένα έχει θολώσει ή είναι κλινικά νεκρή. Και δεν μπορώ να λέω ψέματα. Τα σιχαίνομαι και τα φοβάμαι. Θέλω να είμαι ειλικρινής στους άλλους και οι αλλοι μαζί μου Θεωρώ την ηθική μία απο τις βασικότερες αρχές (σε μια κοινωνία ανήθικη) και δίνω περισσότερα απο όσα μπορεί κάποιος να φανταστεί. Συχνά η μητέρα μου (με τους γονεις μου έχω πολύ καλές σχέσεις) διαπιστώνει πως συμπεριφέρομαι περισσότερο σαν άντρας παρά σαν γυναίκα μιας και μπορεί να είμαι εγώ εκείνη που θα κάνει ένα δώρο ή θα ετοιμάσει ένα ρομαντικό σκηνικό σε μια παραλία...όταν είμαι ερωτευμένη. Και αυτό ειναι αλήθεια.
Δυστυχώς ότι σχέσεις επέλεγα να κάνω συνήθως ήταν με ανθρώπους που δεν μου παρείχαν όσα εγώ ήθελα και με φλομωναν στο ψέμα και στην αδικία. Κι εγώ έμενα και προσπαθούσα να αναλύσω τα ανεξήγητα μήπως και σώσω τίποτα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα κι αυτό με εκανε να νιώθω ακόμα πιο ανασφαλής.
Δεν είμαι δυνατή. Δεν έχω δύναμη να ξεπλέκω απο καταστάσεις που δεν μου ταιριάζουν ή που με εξουθενώνουν απο φόβο μην μείνω μόνη. Δεν έχω φίλους...μόνο γνωστους...εκατομμύρια γνωστους. Γιατί μια ζωή έδινα έμφαση στην αισθηματικές σχέσεις και όχι στις φιλικές. Μια φίλη μονο έχω πιο κοντά μου κι εκείνη στην Αθήνα. 317 χλμ μακριά...καταλαβαίνετε...
Και είμαι μονη...μόνο τη δουλειά μου έχω την οποία μονη μου δημιουργησα απο το μηδέν και την εχω φτάσει σε πολύ δημοφιλές και επικερδές στάδιο. Αλλά ακόμα και η δουλειά μου όταν πρόκειται για τα αισθηματικά μου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα (λάθος μου επισης).
Τώρα είμαι σε μία ακόμα ακατάλληλη για μένα σχέση (το προφίλ του θα το αναλύσω σε άλλο τοπικ γιατί αυτός ο άνθρωπος δε μου φαίνεται και πολύ καλά και θα ήθελα και πάλι τη γνώμη σας). Μια σχέση που με φθείρει ψυχολογικά και με κουράζει μιας και το μόνο που αντιμετωπίζω καθημερινά ειναι την τεράστια διαφορετικότητά μας. Μα δεν μπορώ να φύγω και πάλι απο φόβο. Απο τον ίδιο φόβο για να μην μείνω μόνη μου. Για να καταλάβετε μόνο στη σκέψη του να ξεσπάσω και να τον διώξω με τις κλωτσιές με πιάνει αυτός ο κομπος στο στομάχι και η ταχυκαρδία αρχίζει να εμφανίζεται απειλητικά. Ξέρω πως αν το κάνω, ένα κομμάτι μου ίσως νιώσει καλά αλλά θα με πιάσουν πάλι κρίσεις πανικού και φοβίες και ακόμα χειρότερα ίσως να βγουν στην επιφάνεια και τα ψυχικά κατάλοιπα των φοβιών που έχω εξουδετερώσει σε μεγάλο βαθμό και μετά έχω πάλι τα ίδια.
Πως μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό? Πως μπορώ να νιώθω δυνατή χωρίς να φοβαμαι και να δηλώνω και να πράττω σύμφωνα με το πως αισθάνομαι? Πως μπορώ να μην δένομαι τόσο σε τους ανθρωπους απο φοβο και ανασφάλεια και να βάζω και να βγάζω απο τη ζωή μου όσους θέλω εύκολα και χωρίς άλλο πόνο?
Σας ευχαριστώ για την κατανόηση και συγχωρέστε με αν σας κουρασα κι εσάς
