καλησπερα!!ειμαι 22 χρονων και παρολο που ειμαι μια εμφανισιμη κοπελα ειμαι μεσα στην ανασφαλεια..αυτο εχει ξεκινησει απο μικρη ηλικια απο τις υποτιθεμενες παρεες που ειχα..το μονο που προσπαθουσαν να κανουν ειναι να με μειωνουν με σκοπο να υψωνουν τους εαυτους τους..αυτο ειχε ως αποτελεσμα να με καταστησουν ενα ατομο με ανασφαλειες κ χαμηλη αυτοπεποιθηση..τα χρονια περνανε και παρολο που προσπαθω να το διορθωσω μπορει να καταφερνω κατι και μετα ξανακαταληγω στο ιδιο..ενας φαυλος κυκλος..εχω φτασει σε σημειο να ζοριζομαι να ειμαι με ενα ατομο και να μιλαω και να μην μπορω να εκφραστω γιατι νιωθω πως θα με περασει για χαζη..και για αυτο δεν εχω κανει μια σχεση που να αξιζει..η ανασφαλεια κ η χαμηλη αυτοπεποιθηση μου δεν με κανουν να νιωσω ελευθερη...να μπορεσω να ζησω την στιγμη..ολα καταπατωνται απο αυτες τις 2 παραπανω λεξεις..νιωθω ενα απολυτο κενο και κατι να με πνιγει..η αληθεια ειναι πως εχω κανει πραγματα για να νιωσω καλυτερα και ειμαι περηφανη για τον εαυτο μου για καποια πραγματα που εχω πετυχει μεχρι τωρα στην ζωη μου..εχω προσπαθησει να ερθω αντιμετωπη με τον εαυτο μου και να τον πολεμησω...το εχω καταφερει ειδικα οταν ειμαι ανετη..και μετα απο λιγο μπορει να γινει κατι και να με ριξει παλι..δεν ξερω τι αλλο μπορω να κανω ειλικρινα..αλλα αυτο που με τρομαζει ειναι πως νιωθω πως ο χειροτερος μου εχθρος ειναι το μυαλο μου