Οταν το μυαλο φερνει τουμπες...
Καλησπερα.
Ο λογος που γραφω ειναι ωστε να βρω μια απαντηση σε κατι που με απασχολει και εν τελει με βασανιζει για ποιο πολυ καιρο απο οσο μπορω να θυμηθω.
Το θεμα ειναι το εξης. Εχω μια φυσιολογικη, σχετικα απροβληματιστη ζωη. Μπορει να περασω μια επιφανιακα ομορφη μερα. Δηλαδη να παω μια βολτα, να συναναστραφω με ανθρωπους, να φαω ενα παγωτο, να κολυμπησω κτλ. Απλα καθημερινα πραγματα, καποιες φορες καταστασεις που βγαινουν εξω απο τα ορια της ρουτινας, τα οποια την στιγμη που τα βιωνω δεν μου προκαλουν καποια ιδιαιτερη ευχαριστηση (δηλαδη σχεδον καμια) αλλα δεν ειναι και κατι που με κανει να νιωθω ασχημα. Στο τελος της ημερας ομως, ερχονται αυτες οι σκεψεις. Οι σκεψεις που με κανουν να τα βλεπω ολα ματαια, ανουσια και ανοητα. Σκεφτομαι πραξεις που εκανα ή λογια που ειπα την μερα αυτη και σκεφτομαι "τι γελοιος, πως μπορεσα να πω/κανω κατι τετοιο, ειμαι ενα ηλιθιος". Αλλα παραδειγματα των σκεψεων μου ειναι τα εξης, αν και ειναι σχετικα γενικοποιημενα.
"Την ειχες δει πολυ μαγκας εκεινη την στιγμη αλλα στην πραγματικοτητα ησουν ενα ηλιθιος"
"Ποσο ηλιθιο ηταν αυτο που ειπε ο ταδε, απορω πως το ειχα παρει σοβαρα εκεινη την στιγμη"
"Κανενα οφελος, καμια ελπιδα. δεν υπαρχει ελπιδα. ολα ειναι ματαια."
"Θα κλειστω μεσα στο σπιτι και δεν θα ξαναβγω ποτε, δεν υπαρχει τιποτα εκει εξω για εμενα ποια"
"Χριστε μου,πως μπορεσα να πραξω/συμπεριφερθω ετσι" (ενω η συμπεριφορα μου ηταν κοσμια και χαμηλων τονων)
Νομιζω πως αυτα δινουν μια γευση του ψυχικου μου κοσμου αυτες τις στιγμες, αλλα ειναι ποιο πολυ πραγματα που νιωθω παρα λεω απο μεσα μου, σε προτασεις οπως τα παραθεσα εδω. Δεν ξερω πως λειτουργει ο εγκεφαλος τον αλλων ανθρωπων αλλα εγω σκεφτομαι κυριως με εικονες, συναισθηματα, φλασμπακς ή τρελα αποκοματα της καθημερινοτας που παιζουν στο μυαλο μου με εναν μακαβριο, μεταλαγμενο τροπο που θα εκαναν τον Stephen King να παρατησει την συγγραφη βιβλιων και να γινει αγροτης.
Εν μερη, εχω αντιληφθει τι παιζει και το αντιμετωπιζω με καποιον τροπο. Συνηθως οταν παιρνουν μπρος αυτες οι σκεψεις αρχιζω να μετραω μεχρι το δεκα και μετα προσπαθω να συνεχισω οτι εκανα κρατωντας μακρια καθε ειδους σκεψη απο το μυαλο μου.
Αξιο αναφορας πιστευω ειναι οτι αυτα εμφανιζονται κυριως τις μεταμεσονυχτιες ωρες. Τουλαχιστον ετσι νομιζω....
Το ποιο ενοχλητικο ειναι οτι οπως καθε συναισθημα μου και σκεψη μου, ολα αυτα εχουν μια τελεια λογικη μεσα στο μυαλο μου, τα καταλαβαινω απολυτα οταν ομως παω να τα περιγραψω, πχ τωρα, απλα δεν μπορω. Ισως λογο του τροπου που λειτουργει το μυαλο μου, οπως τον περιεγραψα, ή τουλαχιστον προσπαθησα να τον περιγραψω, παραπανω.Αυτος ειναι και ο κυριως λογος που δεν εχω επισκεφτει ψυχολογο, παρολο που μου εχει περασει πολλες φορες απο το μυαλο.
Επισης θελω να αναφερω οτι δεν ειμαι ιδιαιτερα ομιλητικος τυπος, εκτος απο οταν ειμαι με ατομα που τους τρεφω σεβασμο και εκτιμηση και ξερω οτι κανουν το ιδιο για μενα. Και αυτο μονο για φιλοσοφικα θεματα. Κοινοτυπες συζητησεις οπως πχ κουτσομπολια ή επικαιροτητα, μου ειναι ακρως αδιαφορες και δεν μπορω να τις παρακολουθησω καθως το μυαλο μου τρεχει σε αλλα πραγματα τα οποια θεωρω πιο ενδιαφεροντα.
ΥΓ : Ειναι η πρωτη φορα που προσπαθω να περιγραψω τις σκεψεις αυτες καθως και την προσωπικοτητα μου, εστω και ετσι απλοικα και βιαστικα. Ελπιζω να μην σας κουρασα με το μεγεθος του κειμενου μου, εγραψα οσα θεωρησα απαραιτητα,οσο πιο συνοπτικα μπορουσα (νταξει ψεματακι αυτο).
Αμα καποιος εχεις παρομιες εμπειριες ή μπορει να πει τι ειναι ή απο τι προκαλειτε αυτος ο δαιμονας που καιει το μυαλο μου καθε βραδυ, θα μου κανει μεγαλη χαρη.
Ευχαριστω
