Αναγέννηση...

Καλησπέρα σε όλους...
Ανακάλυψα αυτό το φόρουμ τυχαία όταν προσπαθούσα να μάθω για την σχιζοφρένεια που μου αποκάλυψε πως νοσεί ένας φίλος
(αλλά αυτό είναι σε άλλη ενότητα)
Νοιώθω μεγάλο ενθουσιασμό με όλο το μεγαλείο ψυχών που συνάντησα εδώ..
Νοιώθω ελευθερία να μιλήσω για όσα με βασάνιζαν τα τελευταία χρόνια...Ας αρχίσω

Πριν από περίπου μία 7ετία εγγράφηκα στο πανεπιστήμιο επαρχιακής πόλης...Το αντικείμενο τον σπουδών μου ποτέ δεν με ενθουσίασε αλλά όπως λέω πάντα,προσπαθώ να βρίσκω το όμορφο στο κάθετι που με περιβάλει.. Οι παρέες μου ήταν περιορισμένες..Αν και είμαι αρκετά ευχάριστη και (περιορισμένα) κοινωνική.. Είμαι απλά εκείνη που όταν σε γνωρίσει είναι ενθουσιασμένη χαμογελαστή και ανοιχτή αλλά έως κάποιου σημείου..
Περνούσα πολλές ώρες μέσα στο σπίτι και δεν μπορούσα να βρω εκείνο το όμορφο στη σχολή μου...Επέστρεφα στο πατρικό μου όσο το δυνατόν συχνότερα για να βλέπω αγαπημένους ανθρώπους και μέρη... Μία όμως μέρα καθώς λογομαχούσαν οι δικοί μου άρχισα να ζαλίζομαι και είχα τάσεις λιποθυμίας...(εκείνη νομίζω ήταν η πρώτη μου κρίση πανικού)
Επέστρεψα όπως όφειλα στην επαρχιακή πόλη και εκεί άρχισαν να πυκνώνουν..Δεν είχα ιδέα τί ακριβώς συνέβαινε...Είχε γίνει πλέον κλασσικό...Ταχυκαρδία μούδιασμα
εφίδρωση στα άκρα και τάση λιποθυμίας (για να μην πω θανάτου και φανώ υπερβολική) Σταδιακά έμενα όλο και συχνότερα σπίτι...Ένοιωθα ασφάλεια..Επέστρεφα στο πατρικό μου και έμενα όσο το δυνατόν περισσότερο. Το ταξίδι επιστροφής στην φοιτητική πόλη ήταν εφιαλτικό κάθε φορά..Με τάσεις για εμετούς..πόνους στο στομάχι και τρέμουλο.
Πέρασαν δύσκολες μέρες...Οι κρίσεις με έκαναν να πιστεύω πως κάτι έχω και αν δεν το έχω σύντομα θα το πάθω..Εξετάσεις..παραεξετάσ εις...ήταν όλα καλά..
Τα βράδια περνούσαν πολλές φορές δύσκολα..Άναβα όλα τα φώτα του σπιτιού,το ραδιόφωνο την τηλεόραση και κάπως έτσι μέσα στην εξάντληση αποκοιμιόμουν..Ένα χαρακτηριστικό βράδυ έτρεμα τόσο και είχα ταχυκαρδίες...τηλεφώνησα στην μητέρα μου και της είπα πως θέλω να πάρω κάποιο ηρεμιστικό ή να επισκεφτώ το νοσοκομείο της πόλης...Με καθησύχασε και αποκοιμήθηκα με το ακουστικό του τηλεφώνου στο χέρι.
Ήταν πέρυσι το Πάσχα που η μητέρα μου βλέποντας την ταραχή μου για το ταξίδι επιστροφή στην φοιτητική (βασανιστική) πόλη μου είπε απλά πως δεν μου επιτρέπει να φύγω και θα μείνω σπίτι...Μετά από λίγες ημέρες αποφάσισα με μεγάλο προβληματισμό να επισκεφτώ ψυχολόγο.Ο φόβος μου ήταν κάποια πιθανή αγωγή. (δεν ήθελα να καταφύγω σε χημικές λύσεις) ή ακόμη και ο εγκλεισμός σε κάποιο ίδρυμα (βλέπετε πίστευα πως νοσώ από κάποια σοβαρή ψυχική ασθένεια).
Η πρώτη κιόλας επίσκεψή μου στην ψυχολόγο ήταν λυτρωτική . Η διαγνωσή της για τις κρίσεις πανικού και η φυσικότητα με την οποία μου μίλησε για εκείνες με έκανε να αισθανθώ υπέροχα (όπως και ότι με διαβεβαίωσε όταν δεν πρόκειται να πεθάνω ή να λιποθυμήσω κατά στην διάρκεια κάποιας κρίσης). Μου εξήγησε πως έπρεπε να κάνω κάτι δημιουργικό και να σταματήσω να προσφέρω στους γύρω μου γιατί απλά όλοι εκείνοι κατανάλωναν το 120% της ενέργειάς μου...
-Δέχθηκα πως δεν μπορώ να κάνω όλους τους (επιλεγμένα) δυστυχισμένους γύρω μου χαρούμενους.
-Έμαθα επιτέλους να λέω ΌΧΙ. (συνήθιζα να κάνω τα χατήρια όλων)
Τον σλόγκαν μου ξέρετε ήταν πως για να είμαι χαρούμενη πρέπει να είναι όλοι οι γύρω μου χαρούμενοι.
Τώρα πλέον έχει αντιστραφεί.
-Όταν με ενοχλούσε κάτι το ανέφερα
-Και ξεκίνησα να ασχολούμαι με την φωτογραφία που πάντα αγαπούσα.
Οι επισκέψεις στην ψυχολόγο ήταν συνολικά περίπου 10.
Οι κρίσεις πανικού άρχισαν να μειώνονται σταδιακά....όσο τις ξεχνούσα εγώ με ξεχνούσαν και εκείνες...
Έχω να πάθω κρίση πανικού αρκετούς μήνες αλλά το όμορφο είναι πως δεν ζω με τον φόβο πως θα επιστρέψουν...
...Ας έρθουν....
Μέσα από όλα εκείνα που πέρασα νοιώθω απίστευτα δυνατή...

Ελπίζω να έχει μία συνοχή το κείμενο
ξεχειλίζω ακόμη από ενθουσιασμό για όλους εσάς...
Τόσο άγνωστοι κι όμως..
Χαμογελάω πλατιά τώρα,να ξέρετε

Μπράβο σου!

Μαλλον ηταν αποτελεσμα της προσαρμογης στη σπουδαστικη ζωη οι κρισεις πανικου. Μηπως εισαι και τελειομανης? Ολα οσα περιγραφεις ειναι παντως κλασσικα σε οσους δυσκολευονται να προσαρμοστουν στα νεα δεδομενα. Σ αυτο διαδραματιζει αποφασιστικης σημασιας ρολο και ο τροπος που μεγαλωσες. Κοβεις την αιτια, κοβεται και το αποτελεσμα.

Σοφία, το άγχος και ο πανικός εδράζονται κυρίως στην τάση που έχουμε όλοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό να έχουμε τον έλεγχο σε όσα μας συμβαίνουν. Εξ αιτίας αυτής της τάσης μας για έλεγχο, όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τις επιθυμίες ή τις προσδοκίες μας, νιώθουμε ανίκανοι, προδομένοι, απογοητευμένοι, θυμωμένοι. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, όπως π.χ. να κάνουμε όλους γύρω μας χαρούμενους κι ευτυχισμένους, όπως ανέφερες πιό πάνω.

Στην ουσία Σοφία μου δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στη ζωή μας, ούτε βέβαια στο θάνατό μας. Είμαστε τόσο εκτεθειμένοι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, που αν προσπαθήσουμε να τα ελέγξουμε, απλά φτιάχνουμε μιά φυλακή για να αυτοπροστατευτούμε και μπαίνουμε μέσα. Ετσι όμως δε ζούμε. Απλά επιβιώνουμε, μέσα σε διαρκείς φόβους και άγχη. Φαντάζομαι πως αυτά θα σου τα είπε η ψυχολόγος σου.

Μπορεί να θέλεις να κάνεις τους ανθρώπους ευτυχισμένους, η τελική όμως επιλογή για το αν θα είναι ή όχι ευτυχισμένοι, είναι δική τους. Δεν εξαρτάται από σένα. Αυτό δε σημαίνει πως θα αδιαφορήσεις για τους γύρω σου, αλλά πως δε θα θεωρήσεις οτι η ευτυχία των άλλων είναι δική σου ευθύνη. Αν αποδεχθείς οτι όσα συμβαίνουν γύρω σου δεν εξαρτώνται μόνο από σένα, κάθε φορά που δεν επαληθεύονται οι προσδοκίες σου δεν θα αντιδράς με πανικό, αλλά με την ηρεμία που σου προσφέρει η συνειδητοποίηση και η αποδοχή. Τότε θα είσαι πιό ήρεμη και θα απολαμβάνεις ακόμα και τα απρόοπτα της ζωής...

Nick Cave, τί ωραίο σχόλιο...
Τελικά η τάση για έλεγχο μας κάνει τελειομανείς, οδηγεί στο αγχος, τους πανικους, τους ψυχαναγκασμούς...
Έχω μια ερώτηση : πώς συνδυάζεται το ότι δεν έχουμε κανένα έλεγχο στη ζωή μας με αυτό που λένε περί ανάληψης της ευθύνης του εαυτού μας?
και 2ον, αφού δεν ελέγχουμε τη ζωή μας, τότε πώς θα βρούμε τις ισορροπίες μας μετά από μια ήττα, μια αποτυχία, μια δυσκολία, για να ξαναπροσπαθήσουμε?

Λένα, μπορεί να μην έχουμε τον έλεγχο των όσων μας συμβαίνουν, ελέγχουμε όμως -και μονον εμείς- το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτά που μας συμβαίνουν. Εσύ επιλέγεις το αν θα "βαφτίσεις" τη διάψευση μιάς προσδοκίας σου σαν αποτυχία ή σαν μάθημα που θα σε κάνει σοφότερη. Ας πούμε πως κάνεις μιά προσπάθεια στη δουλειά σου, αλλά δε σου βγαίνει όπως το ήθελες. Μπορείς να πεις "είμαι άχρηστη, ανίκανη. Ότι κι αν κάνω, θα αποτυγχάνω συνεχώς" ή να πεις "ήταν μια λάθος εκτίμηση. Την επόμενη φορά θα το κάνω καλύτερα». Βλέπεις σε πόσο διαφορετικούς δρόμους μας οδηγούν αυτοί οι δύο τρόποι σκέψης?

Ευθύνη του εαυτού σου σημαίνει να επιλέγεις αν θα είσαι θετικά διακείμενη απέναντι στη ζωή ή αν θα είσαι μίζερη και γκρινιάρα. Γιατί η ζωή σου είναι σαν ένα θεατρικό έργο. Μπορεί να μην ελέγχεις τους ηθοποιούς και τις αντιδράσεις του κοινού, αλλά εσύ είσαι ο σκηνοθέτης..:)

Ναι, τα καταλαβαίνω, τα έχω διαβάσει σε βιβλία αυτοβοήθειας, συμφωνώ, όσο μπορώ...
Όμως, όταν προσπαθείς 5-10-15-20 φορές κλπ και δεν καταφέρνεις τ ι π ο τ α , ή όταν λαμβάνει χώρα στη ζωή σου κάτι οριστικό και τελεσίδικο χωρίς επιστροφή, που σου αλλάζει τελείως τα δεδομένα, πχ μια αρρώστεια που οδηγεί στο τέλος, τα χρόνια που περνάνε χωρίς να μπορείς να κάνεις όλα όσα ονειρεύεσαι και πρέπει να συμβιβαστείς με το μινιμουμ, ένα ατύχημα που σε αναγκάζει να παραιτηθείς από τη δουλειά σου, ένας γάμος χωρίς παιδιά, κλπ, και στεγνώνεις από ενέργεια, πώς επαναδραστηριοποιείσαι? με τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει να προχωρήσεις αλλά συμβιβασμένος ότι το όνειρο σου δεν θα το ζήσεις ποτέ?
Θα μου πεις, έτσι το βαφτίζω.........ναι! αλλά τα δεδομένα δυστυχώς έτσι είναι... Έχω καταλήξει ότι στην περίπτωση αυτή προσπαθώ να αλλάξω στόχους, να τους επαναπροσδιορίσω, να επανεφεύρω την ύπαρξη μου (που λένε και τα lifestyle περιοδικά), αλλά είναι πολύ δύσκολο...γιατί πρέπει να βγω από την πεπατημένη, το "έτσι κάνουν όλοι"...

Λένα, οι περισσότεροι έχουμε ακούσει ή διαβάσει για όλα αυτά. Είναι μιά γνώση που για να καταλήξει σε βιβλία αυτοβοήθειας έχει ξεκινήσει από την αρχαία Κίνα, την Ινδία, τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους και έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας. Μόνο που σήμερα πιά την έχουμε σαν πληροφορία, όχι σα γνώση. Γιατί γνώση σημαίνει βίωμα. Πόσοι από εμάς όμως τα εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους...

Καταλαβαίνω τι μου λες. Κι εγώ κάπου εκεί βρίσκομαι. Χαμένος ανάμεσα σε όνειρα, προσδοκίες, διαψεύσεις, προβλήματα υγείας, εσωτερική αναζήτηση...Δυστυχώς, είμαστε όλοι πλάσματα της συνήθειας. Μας έχουν προγραμματίσει από παιδιά (γονείς, δάσκαλοι, κοινωνία) σε ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που μας οδηγεί σε άγχη και νευρώσεις. Οπότε, το ζήτημα είναι: Η βγαίνεις από την πεπατημένη και έγκαταλείπεις συνήθειες χρόνων, ή μένεις εκεί που είσαι και παλεύεις με τη μιζέρια, τη μετριότητα και τη διαρκη αίσθηση ανικανοποίητου. Οι δικαιολογίες για το δεύτερο είναι άπειρες. Ολες αυτές που ανέφερες ξεκινώντας με ένα "όμως..." και άλλες τόσες. Απάντηση δεν υπάρχει, Λένα μου. Ο καθένας φτιάχνει τη δική του απάντηση στο εδώ και τώρα. Ξέρω, είναι δύσκολο. Προϋποθέτει ξεβόλεμα, διαφορετικό τρόπο σκέψης ("πάρτο αλλιώς", που λέμε), αντιμετώπιση του φόβου για το άγνωστο. Χιλιάδες όμως συνάνθρωποί μας σε όλο τον κόσμο κάνουν αυτή την υπέρβαση καθημερινά, άρα μπορούμε κι εμείς...

http://www.videoman.gr/33839 Αξίζει να το παρακολουθήσετε..