Καλησπερα! Αισθανομαι πολυ ασχημα ψυχολογικα τους τελευταιους μηνες! εχω χωρισει εδω και 5 μηνες με τη κοπελα που ειμασταν μαζι 1μιση χρονο! δε το περιμενα ποτε...μου ρθε κανονικα κεραμιδα...δεν ημασταν και το ιδανικο ζευγαρι , ειχαμε τους τσακωμους μας αλλα απο τρυφερες στιγμες αλλο τιποτα... επισης μολις φετος γιναμε φοιτητες και οι δυο στην ιδια πολη.... η κοπελα παραηταν αβγαλτη και αισθανομαι λιγο χαζος που το λεω αλλα εναμιση χρονο δεν ειχαμε ολοκληρωσει... πηγαινε προς τα κει το πραγμα αλλα η κοπελα τραβιοτανε,εδειχνε φοβισμενη και εγω το σταματαγα αμεσως γιατι δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να τη πληγωσω... το χαμε συζητησει κιολας και ουσιαστικα με ειχε ευχαριστησει που ποτε δε τη πιεσα για αυτο! και ξαφνικα χωριζουμε για λογους ισως δικους της ψυχολογικους...ζηλευε κοπελες στη παρεα μου...εγω γενικα μια τρελα τη κουβαλαω και πειραζω τους παντες αλλα ποτε κατι παραπανω,ποσο μαλλον μεσα στη παρεα μου...και ποτε δε ξενοκοιταξα οσο ημουν μαζι της...ισα ισα που ωρες ωρες ενιωθα σα χαζοχαρουμενο λες και τη κοιταγα και ελιωνα! με ειπε ανωριμο,οτι δε της δειχνω σεβασμο και οτι αλλο ενω σε σημαντικοτερα πραγματα οπως το σεξ ειχα φερθει τοσο καλα...και γενικα τη προσεχα! απο τοτε τρωω φλασιες... δε μπορω να ηρεμησω...με τρωει μεσα μου το πως τελειωσε! τη βομβαρδιζω κατα καιρους με μνματα στα οποια δεν απανταει ποτε προφανως για να με αποθαρρυνει...αλλα εγω εκει! εχω πεσει τοσο χαμηλα...συνεχιζω να μιλαω στο τοιχο.. υπηρχαν και μεγαλα διαστηματα στα οποια ελεγα "μη στελνεις σταματα"! και μετα παλι τα ιδια!αλλα τι να κανω?? μη μου πειτε οπως ολοι οτι "σιγα μωρε παρατα τη και μη στελνεις"... το ξερω οτι ετσι θα πρεπε αλλα δε μπορω... την αγαπαω και ειμαι σιγουρος οτι και αυτη ενιωθε πολλα για μενα και με νοιαζεται! τωρα τι εγινε??? τι να κανω δε με αφηνει ουτε να της μιλησω...τη θελω τοσο πολυ κοντα μου!