Originally Posted by
John11
Οι περισσότεροι από εμάς τους ανθρώπους, νιώθουμε το κενό της σύγκρισης με τους άλλους. Η σύγκριση είναι: εσείς δεν ήσαστε και ο άλλος είναι, εσείς δεν έχετε και ο άλλος έχει. Έτσι, αν υπάρχει σύγκριση -και σχεδόν παντού υπάρχει-, ντρεπόμαστε.
Εσύ ντρέπεσαι γι' αυτά που δεν έχεις. Και η μητέρα σου ντρέπεται γι' αυτά που δεν έχει. Αν η κόρη της ήταν σαν της γειτόνισσας, πιστεύει ότι θα αισθανόταν διαφορετικά. Και στην κοινωνία που ζούμε το κόμπλεξ είναι σε αφθονία, έτσι θα βρεθούν πολλές γειτόνισσες να περηφανευτούν γιατί έχουν και εκείνες το δικό τους κόμπλεξ. Όμως αυτό είναι φαύλος κύκλος για σένα. Αν ντρέπεται για σένα, σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα και έτσι εσύ δεν έχεις τη στήριξη που χρειάζεσαι.
Όλη η βία της κοινωνίας στην ουσία ξεκινά από αυτό το κενό που έχουμε οι άνθρωποι, και κυρίως από το πώς το χειριζόμαστε. Δεν βλέπουμε ότι εμείς έχουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας. Αν ντρέπομαι για κάποιον εγώ φταίω, όχι αυτός/ή γι' αυτό που είναι. Αν σιχαίνομαι κάποιον πάλι εγώ φταίω γι' αυτό, όχι αυτός γι' αυτό που είναι. Το αντίθετο είναι ανευθυνότητα. Εδώ θυμάμαι το ανέκδοτο, "δεν είμαι εγώ ρατσιστής, εσύ είσαι αράπης!".