Η χειροτερη περιοδος στη ζωη μου...!!!!

Απο τα 22 μου που διαγνωστηκα με ΓΑΔ και κρισεις πανικου μεχρι τωρα που κοντευω 27, η ποιοτητα ζωης μου εχει αλλαξει προς το χειροτερο. Μεχρι και πριν 1 χρονο την παλευα με τους πανικους...ποτε 2-3 το μηνα ποτε ενας τη βδομαδα, αντεχα ομως. Ο τελευταιος χρονος ομως δεν παλευεται με τιποτα, κρισεις πανικου και τρελο αγχος απο εκει που δε το περιμενω, στα καλα καθουμενα. Υπηρξαν περιοδοι, οπως πχ η βδομαδα που περασε, χωρις να θελω να βγω απ το σπιτι...να φοβαμαι μηπως παθω τπτ. Να μη μπορω να κανω τις δραστηριοτητες που εκανα πλεον(γυμναστηριο,κολυμπι,� �οδηλασια). Πολυ αγχος καθημερινα, κρισεις πανικου σχεδον ολη τη βδομαδα το ιδιο και ψυχοσωματικα συμπτωματα(πονοι στο στηθος στην πλατη, δυσπνοια, ζαλαδες, ταχυκαρδια, πονοκεφαλοι). Πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα στη ζωη μου, κοιταω πισω και μονο απεραντο κενο υπαρχει. Διακοπες φοβαμαι να παω το ιδιο και να απομακρυνθω απ το σπιτι, λεωφορεια, τρολευ κτλ...δεν χρησιμοποιω πλεον, νιωθω δυσφορια με την πολυκοσμια. Εχω δοκιμασει 6-7 διαφορετικα αντικαταθληπτικα χωρις να δω τα επιθυμητα αποτελεσματα...ωρες ωρες νιωθω το κοροιδο των ψυχιατρων η μαλλον καλυτερα το πειραματοζωο τους με τοσα που εχω παρει για την ηλικια μου...ειχα φτασει σε σημειο να παιρνω 8mg xanax τη μερα για να μπορω να λειτουργω, να βγαινω απ το σπιτι, πηγαινω καμια βολτα με τους φιλους κτλ. Πλεον με τη βοηθεια του ψυχιατρου εχω φτασει στα 5,5mg τη μερα και απο τον αλλο μηνα θα το παμε στα 5mg. Οι γονεις δυστυχως δεν ειναι κοντα μου(και στα παιδικα μου χρονια σπανια ηταν) και δεν δειχνουν κατανοηση στο προβλημα μου. Ο καθενας τους ειναι στον κοσμο του(εχουν χωρισει πολλα χρονια)...με εχουν βαφτισει "κατα φαντασιαν ασθενη", τεμπελη και τοσα αλλα...δεν εχω τπτ λενε και τα κανω ολα για να εχω την προσοχη τους και τα χρηματα τους...καθως δουλεια ακομα δεν εχω βρει. Δεν ξερω μεχρι που θα παει η βαλιτσα, η απογοητευση που νιωθω ειναι απεριγραπτη, ωρες ωρες παρακαλαω να πεθανω να τελειωνω με αυτη την ιστορια...την να την κανω αλλωστε μια ζωη στην οποια πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα. Το μονο που σκεφτομαι ειναι αυτο...για ποσο ακομα θα τυρανιεμαι? Ποιανου αμαρτιες πληρωνω? Δεν μπορω να καταλαβω...καποιο λογο θα ειχε ο Θεος για να με τιμωρει ετσι....δεν μπορω να σκεφτω τπτ αλλο αυτη τη στιγμη, τα ματια μου εχουν βουρκωσει. Καλα που υπαρχεται και εσεις εδω μεσα και δειχνεται κατανοηση και συμπαρασταση....

Quote:

---

Originally Posted by minaspap

Απο τα 22 μου που διαγνωστηκα με ΓΑΔ και κρισεις πανικου μεχρι τωρα που κοντευω 27, η ποιοτητα ζωης μου εχει αλλαξει προς το χειροτερο. Μεχρι και πριν 1 χρονο την παλευα με τους πανικους...ποτε 2-3 το μηνα ποτε ενας τη βδομαδα, αντεχα ομως. Ο τελευταιος χρονος ομως δεν παλευεται με τιποτα, κρισεις πανικου και τρελο αγχος απο εκει που δε το περιμενω, στα καλα καθουμενα. Υπηρξαν περιοδοι, οπως πχ η βδομαδα που περασε, χωρις να θελω να βγω απ το σπιτι...να φοβαμαι μηπως παθω τπτ. Να μη μπορω να κανω τις δραστηριοτητες που εκανα πλεον(γυμναστηριο,κολυμπι,� �οδηλασια). Πολυ αγχος καθημερινα, κρισεις πανικου σχεδον ολη τη βδομαδα το ιδιο και ψυχοσωματικα συμπτωματα(πονοι στο στηθος στην πλατη, δυσπνοια, ζαλαδες, ταχυκαρδια, πονοκεφαλοι). Πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα στη ζωη μου, κοιταω πισω και μονο απεραντο κενο υπαρχει. Διακοπες φοβαμαι να παω το ιδιο και να απομακρυνθω απ το σπιτι, λεωφορεια, τρολευ κτλ...δεν χρησιμοποιω πλεον, νιωθω δυσφορια με την πολυκοσμια. Εχω δοκιμασει 6-7 διαφορετικα αντικαταθληπτικα χωρις να δω τα επιθυμητα αποτελεσματα...ωρες ωρες νιωθω το κοροιδο των ψυχιατρων η μαλλον καλυτερα το πειραματοζωο τους με τοσα που εχω παρει για την ηλικια μου...ειχα φτασει σε σημειο να παιρνω 8mg xanax τη μερα για να μπορω να λειτουργω, να βγαινω απ το σπιτι, πηγαινω καμια βολτα με τους φιλους κτλ. Πλεον με τη βοηθεια του ψυχιατρου εχω φτασει στα 5,5mg τη μερα και απο τον αλλο μηνα θα το παμε στα 5mg. Οι γονεις δυστυχως δεν ειναι κοντα μου(και στα παιδικα μου χρονια σπανια ηταν) και δεν δειχνουν κατανοηση στο προβλημα μου. Ο καθενας τους ειναι στον κοσμο του(εχουν χωρισει πολλα χρονια)...με εχουν βαφτισει "κατα φαντασιαν ασθενη", τεμπελη και τοσα αλλα...δεν εχω τπτ λενε και τα κανω ολα για να εχω την προσοχη τους και τα χρηματα τους...καθως δουλεια ακομα δεν εχω βρει. Δεν ξερω μεχρι που θα παει η βαλιτσα, η απογοητευση που νιωθω ειναι απεριγραπτη, ωρες ωρες παρακαλαω να πεθανω να τελειωνω με αυτη την ιστορια...την να την κανω αλλωστε μια ζωη στην οποια πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα. Το μονο που σκεφτομαι ειναι αυτο...για ποσο ακομα θα τυρανιεμαι? Ποιανου αμαρτιες πληρωνω? Δεν μπορω να καταλαβω...καποιο λογο θα ειχε ο Θεος για να με τιμωρει ετσι....δεν μπορω να σκεφτω τπτ αλλο αυτη τη στιγμη, τα ματια μου εχουν βουρκωσει. Καλα που υπαρχεται και εσεις εδω μεσα και δειχνεται κατανοηση και συμπαρασταση....

---

....................................

ektος απο τα φαρμακα κλπκλπ εχεις φιλους αγορι η κατι σχετικο με ολα αυτα μηπως εμινες χωρις σχεση

αλεξανδρος_77 ειναι αντρας οχι γυναικα! Εχω καποιες περιστασιακες σχεσεις αλλα οχι κατι το σταθερο εδω και 2 χρονια. Δεν θελω να κανω σχεση γιατι σκεφτομαι: ποια θα ανεχτει το προβλημα μου? γιατι να περναω ολο αυτο με την κοπελα μου? δε μου φταιει σε κατι...

ουπςςςςςςς! δεν το παρατηρισα ειμαι λιγο στο κοσμο μου... ναι αλλα ετσι πως θα τη βγαλεις εγω ειμουν χαλια καπως ετσι και εκανα σχεση οχι για σεξ αποκλειστικα σχεση κανονικη και ειμαι μια χαρα τωρα

Quote:

---

Originally Posted by minaspap

Απο τα 22 μου που διαγνωστηκα με ΓΑΔ και κρισεις πανικου μεχρι τωρα που κοντευω 27, η ποιοτητα ζωης μου εχει αλλαξει προς το χειροτερο. Μεχρι και πριν 1 χρονο την παλευα με τους πανικους...ποτε 2-3 το μηνα ποτε ενας τη βδομαδα, αντεχα ομως. Ο τελευταιος χρονος ομως δεν παλευεται με τιποτα, κρισεις πανικου και τρελο αγχος απο εκει που δε το περιμενω, στα καλα καθουμενα. Υπηρξαν περιοδοι, οπως πχ η βδομαδα που περασε, χωρις να θελω να βγω απ το σπιτι...να φοβαμαι μηπως παθω τπτ. Να μη μπορω να κανω τις δραστηριοτητες που εκανα πλεον(γυμναστηριο,κολυμπι,� �οδηλασια). Πολυ αγχος καθημερινα, κρισεις πανικου σχεδον ολη τη βδομαδα το ιδιο και ψυχοσωματικα συμπτωματα(πονοι στο στηθος στην πλατη, δυσπνοια, ζαλαδες, ταχυκαρδια, πονοκεφαλοι). Πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα στη ζωη μου, κοιταω πισω και μονο απεραντο κενο υπαρχει. Διακοπες φοβαμαι να παω το ιδιο και να απομακρυνθω απ το σπιτι, λεωφορεια, τρολευ κτλ...δεν χρησιμοποιω πλεον, νιωθω δυσφορια με την πολυκοσμια. Εχω δοκιμασει 6-7 διαφορετικα αντικαταθληπτικα χωρις να δω τα επιθυμητα αποτελεσματα...ωρες ωρες νιωθω το κοροιδο των ψυχιατρων η μαλλον καλυτερα το πειραματοζωο τους με τοσα που εχω παρει για την ηλικια μου...ειχα φτασει σε σημειο να παιρνω 8mg xanax τη μερα για να μπορω να λειτουργω, να βγαινω απ το σπιτι, πηγαινω καμια βολτα με τους φιλους κτλ. Πλεον με τη βοηθεια του ψυχιατρου εχω φτασει στα 5,5mg τη μερα και απο τον αλλο μηνα θα το παμε στα 5mg. Οι γονεις δυστυχως δεν ειναι κοντα μου(και στα παιδικα μου χρονια σπανια ηταν) και δεν δειχνουν κατανοηση στο προβλημα μου. Ο καθενας τους ειναι στον κοσμο του(εχουν χωρισει πολλα χρονια)...με εχουν βαφτισει "κατα φαντασιαν ασθενη", τεμπελη και τοσα αλλα...δεν εχω τπτ λενε και τα κανω ολα για να εχω την προσοχη τους και τα χρηματα τους...καθως δουλεια ακομα δεν εχω βρει. Δεν ξερω μεχρι που θα παει η βαλιτσα, η απογοητευση που νιωθω ειναι απεριγραπτη, ωρες ωρες παρακαλαω να πεθανω να τελειωνω με αυτη την ιστορια...την να την κανω αλλωστε μια ζωη στην οποια πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα. Το μονο που σκεφτομαι ειναι αυτο...για ποσο ακομα θα τυρανιεμαι? Ποιανου αμαρτιες πληρωνω? Δεν μπορω να καταλαβω...καποιο λογο θα ειχε ο Θεος για να με τιμωρει ετσι....δεν μπορω να σκεφτω τπτ αλλο αυτη τη στιγμη, τα ματια μου εχουν βουρκωσει. Καλα που υπαρχεται και εσεις εδω μεσα και δειχνεται κατανοηση και συμπαρασταση....

---

ελα βρε μηνά!!! μη το βαζεις κατω!!! κ μν τα βαζεις με τον θεο!!! δν μας τιμωρει αυτος!!! μονοι μας τα κανουμε ολα... η λανθασμενη σκεψη μας! προσπαθησε σκληρα να δεις τη ζωη σου απο αλλη οπτικη γωνια... εισαι μονο 26!!! μπορεις να κανεις οτι σου κατεβει στο κεφαλι... κ ασε τους αλλους να λενε!!! μην απελπιζεσαι! ειναι δυσκολα κ το νιωθω, αλλα εχεις την υποχρεωση στον εαυτο σου να σε αγαπησεις! κ να δωσεις αφεση γι αυτα που νιωθεις,οχι ενοχες!!!
ε? τι λες?

Quote:

---

Originally Posted by minaspap

Απο τα 22 μου που διαγνωστηκα με ΓΑΔ και κρισεις πανικου μεχρι τωρα που κοντευω 27, η ποιοτητα ζωης μου εχει αλλαξει προς το χειροτερο. Μεχρι και πριν 1 χρονο την παλευα με τους πανικους... ποτε 2-3 το μηνα ποτε ενας τη βδομαδα, αντεχα ομως. Ο τελευταιος χρονος ομως δεν παλευεται με τιποτα, κρισεις πανικου και τρελο αγχος απο εκει που δε το περιμενω, στα καλα καθουμενα. Υπηρξαν περιοδοι, οπως πχ η βδομαδα που περασε, χωρις να θελω να βγω απ το σπιτι... να φοβαμαι μηπως παθω τπτ. Να μη μπορω να κανω τις δραστηριοτητες που εκανα πλεον (γυμναστηριο, κολυμπι, ποδηλασια). Πολυ αγχος καθημερινα, κρισεις πανικου σχεδον ολη τη βδομαδα το ιδιο και ψυχοσωματικα συμπτωματα (πονοι στο στηθος στην πλατη, δυσπνοια, ζαλαδες, ταχυκαρδια, πονοκεφαλοι) . Πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα στη ζωη μου, κοιταω πισω και μονο απεραντο κενο υπαρχει. Διακοπες φοβαμαι να παω το ιδιο και να απομακρυνθω απ το σπιτι, λεωφορεια, τρολευ κτλ... δεν χρησιμοποιω πλεον, νιωθω δυσφορια με την πολυκοσμια. Εχω δοκιμασει 6-7 διαφορετικα αντικαταθληπτικα χωρις να δω τα επιθυμητα αποτελεσματα... ωρες ωρες νιωθω το κοροιδο των ψυχιατρων η μαλλον καλυτερα το πειραματοζωο τους με τοσα που εχω παρει για την ηλικια μου... ειχα φτασει σε σημειο να παιρνω 8mg xanax τη μερα για να μπορω να λειτουργω, να βγαινω απ το σπιτι, πηγαινω καμια βολτα με τους φιλους κτλ. Πλεον με τη βοηθεια του ψυχιατρου εχω φτασει στα 5,5mg τη μερα και απο τον αλλο μηνα θα το παμε στα 5mg. Οι γονεις δυστυχως δεν ειναι κοντα μου (και στα παιδικα μου χρονια σπανια ηταν) και δεν δειχνουν κατανοηση στο προβλημα μου. Ο καθενας τους ειναι στον κοσμο του (εχουν χωρισει πολλα χρονια)... με εχουν βαφτισει "κατα φαντασιαν ασθενη", τεμπελη και τοσα αλλα... δεν εχω τπτ λενε και τα κανω ολα για να εχω την προσοχη τους και τα χρηματα τους... καθως δουλεια ακομα δεν εχω βρει. Δεν ξερω μεχρι που θα παει η βαλιτσα, η απογοητευση που νιωθω ειναι απεριγραπτη, ωρες ωρες παρακαλαω να πεθανω να τελειωνω με αυτη την ιστορια... την να την κανω αλλωστε μια ζωη στην οποια πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα. Το μονο που σκεφτομαι ειναι αυτο... για ποσο ακομα θα τυρανιεμαι? Ποιανου αμαρτιες πληρωνω? Δεν μπορω να καταλαβω... καποιο λογο θα ειχε ο Θεος για να με τιμωρει ετσι.... δεν μπορω να σκεφτω τπτ αλλο αυτη τη στιγμη, τα ματια μου εχουν βουρκωσει. Καλα που υπαρχεται και εσεις εδω μεσα και δειχνεται κατανοηση και συμπαρασταση....

---

για αρχη βαζε κενά στα μηνυματα :p