ζηλευω αυτους που βλεπω εξω
Γεια σας
τελευταια οταν βγαινω εξω σε μερη που εχει πολυ κοσμο νιωθω αβολα. ο λογος ειναι οτι τον τελευταιο χρονο ειδικα με εχει πιασει εντονη ζηλεια για τους αλλους. ζηλευω τα ρουχα τους, το στυλ τους, τον τροπο που περπατανε, αυτα που φορανε, την αυτοπεποιθηση που βγαζουν, το σωμα τους. ζηλευω τοσο που νιωθω πολυ ασχημα εκεινη τη στιγμη. δε μπορω να το εξηγησω. πολλες φορες ευχομαι να ημουν καποιος αλλος απο αυτους που βλεπω. θα ηθελα να εχω αυτα που εχουν και αυτοι και θυμωνω πολυ που δε μπορω να τα εχω. και μου ριχνει ακομα πιο πολυ την αυτοπεποιθηση ολο αυτο. καποιες φορες τελευταια "φοβαμαι" να βγω εξω επειδη δε θελω γιατι ειναι λες και εκτιθεμαι σε κατι πολυ επιπονο και δυσαρεστο και βασανιστικο και αποφευγω μερη με πολυ κοσμο και συνομηλικους μου. μετα ζηταω λεφτα απο τους γονεις μου να παρω ρουχα ή κατι αλλο (πχ ρολοι) δε μου δινουν, νευριαζω, τσακωνομαστε, θυμωνω που δεν εχω δουλεια δικη μου να εχω λεφτα και γινομαι ακομα χειροτερα.
ολο αυτο ειναι κοινωνικη φοβια; τι ακριβως ειναι; το θεμα ειναι παντως οτι δεν ειμαι ευχαριστημενος με τον εαυτο μου. ισως δεν εχω βρει ακομα το στυλ μου. γενικα παντως τον τελευταιο χρονο εχουν συμβει τοσα ασχημα πραγματα και εχω ξενερωσει τοσο που εχω απογοητευτει και εχω κλειστει στον εαυτο μου και ολοι σχεδον μου φαινονται πολυ καλυτεροι απο μενα. το χειροτερο μου θα ηταν να παω σε κανα μπιτσ μπαρ απο αυτα που ολοι δηθεν ή οχι καλοπερνανε και χορευουν κτλ.