Printable View
Πώς θα ορίζατε τη σχέση σας με τους γονείς σας;Στοργική,τυπική,επιφαν� �ιακή,σχέση εμπιστοσύνης,σχέση ανταγωνισμού;;Θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική σχέση στη ζωή ενός ανθρώπου;Υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των παιδιών;Κατά πόσο μια οποιασδήποτε είδους σχέση με τους γονείς μας επηρεάζει την ενήλικη ζωή μας;Θα ήθελα να ακούσω την προσωπική σας εμπειρία γιατι αισθάνομαι η μόνη που βρίσκομαι σε μια όχι και τόσο υγειή σχέση....
Κενα μετα απο κομματα και τελειες , αλλιως δεν φαινεται το μηνυμα....Quote:
Originally Posted by pitsirika72
Quote:
Originally Posted by pitsirika72
Η σχεση με τους γονεις μου ( μητερα και πατριο ) εχει περασει απο 40 κυματα . Σε γενικες γραμμες ηταν και ειναι καλη , αλλα υπηρξαν δυο περιοδοι με πολλες συγκρουσεις. Η μια στην εφηβεια και η αλλη λιγα χρονια αργοτερα. Τα τελευταια χρονια που εχω φυγει απο Ελλαδα εχω γινει το αγαπημενο τους παιδι. :p
Mε τον βιολογικο μου πατερα δεν εχω επαφες.
Οχι νομιζω πως η πιο σημαντικη ειναι με τον εαυτο μας.Quote:
Originally Posted by pitsirika72
Οσο και αν ισχυριζονται οι γονεις πως αγαπουν τα παιδια τους το ιδιο , εγω εχω αμφιβολιες για αυτο.Quote:
Originally Posted by pitsirika72
Επηρρεαζει οσο την αφηνεις να σε επηρρεασει . Οι γονεις μπορουν να δινουν συμβουλες και να λενε ισως την γνωμη τους για καποια προσωπικα μας θεματα , αλλα δεν θα επρεπε να μας κανουν μαριονετες. Οταν συμβαινει αυτο θα πρεπει να αναθεωρησουμε την σχεση , που οπως ειπα ειναι η πιο σημαντικη , με τον εαυτο μας .Quote:
Originally Posted by pitsirika72
Και εμενα δυστυχως η σχεση με τους γονεις μου δεν ειναι καθολου καλη.. Με εχουν πληγωσει παρα πολυ και απο τη μια πιστευω οτι η μανα μου αγαπαει περισσσοτερο τον πατερα μου απο μενα, ειναι δηλαδη κυριως συζυγος παρα μητερα και απο την αλλη ο πατερας μου βαζει πιο πανω τα αδερφια του, τους γνωστους και φιλους απο την ευτυχια του παιδιου του. Επισης ο πατερας μου θεωρει οτι το να παρεχεις υλικα αγαθα ειναι το μονο που σε κανει καλο γονιο. δεν με στηριξε ποτε ψυχολογικα ουτε ηθικα σε τιποτα το αντιθετο μαλιστα μονο εμποδια μου εβαζε και μου εριχνε το ηθικο. Ειναι ξεκαθαρο οτι και να παθω κατι δεν θα τους νοιαξει και πολυ! θα πουν ετσι ειναι η ζωη και τελος.
Εγώ δε μπορώ να την ορίσω. αλλά οι ερωτήσεις βοηθάνε.Quote:
Originally Posted by pitsirika72
-Θα έλεγα οτι πλέον δεν έχουμε σχέσεις! Μπορεί να μην εχω δουλειά να μην έχω "μελλον" σ'αυτή τη χώρα τουλάχιστον, να είναι δύσκολο να επιβιώσω μελλοντικά αλλά είμαι πλέον ελεύθερη (απο τους γονείς) χωρίς να νιώθω "φυλακισμένη"!
-Όχι δε τη θεωρώ τη πιο σημαντική σχέση (γονεων-παιδιων). Είναι σημαντική κατα τη γνώμη μου για το πως θα μεγαλώσει το παιδί, τι μηνύματα θα πάρει απο τους γονείς, τι 'μαθήματα', την παιδεια που θα παρει, τα πάντα που θα του δώσουν οι γονείς είναι σημαντικά, αλλά μέχρι την ενηλικίωση και όχι παρα πέρα. Κατα τη γνώμη μου το να είσαι 30 και να μενεις με τους γονεις είναι αρρώστια. Και δε κατηγορώ το "παιδί" αλλά τους γονείς! Θες δε θες θα αρρωστήσεις στο σπίτι με τους γονείς τόσα χρόνια.
-Πιστεύω ναι υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των παιδιών (αδερφια), σιγουρα ναι.
-Η σχέση με τους γονείς φυσικά και επηρεάζει την ενηλικη ζωή μας. Και θετικά και αρνητικά! Εξαρτάται τα βιώματα, καθε οικογένεια και παιδί και γονιός είναι διαφορετικοί, δν ειναι στανταρ αυτό!
Επίσης κατι ασχετο αλλά και σχετικό, δε χρειάζεται όλες οι γυναίκες να γίνουν μανάδες. Το θέμα παιδί είναι σοβαρό θέμα και όχι "ε αφου έμεινα και εγκυος ας το κρατήσω, θα είναι ωραία εμπειρία". Τους πιάνει πολλους το εγωιστικό τους να "διαιωνίσουν το είδος τους" ή το ονομά τους. Σιγά το σκατο-είδος που είμαστε! Προσωπικά ο άνθρωπος μια καταστροφή είναι με το που υπάρχει τα καταστρέφει όλα όσα υπάρχουν γύρω του. Οπότε και να μην διαιωνιστούμε δε χάθηκε και ο κόσμος αν δεν υπάρχουμε. Δε χρειάζεται να κάνουμε όλοι απο 2-3 παιδια και να βγαλουμε τα αποθημένα μας.