Η ζωη μου μια κολαση...!!!!

Απο τα 22 μου που διαγνωστηκα με ΓΑΔ και κρισεις πανικου μεχρι τωρα που κοντευω 27, η ποιοτητα ζωης μου εχει αλλαξει προς το χειροτερο. Μεχρι και πριν 1 χρονο την παλευα με τους πανικους... ποτε 2-3 το μηνα ποτε ενας τη βδομαδα, αντεχα ομως. Ο τελευταιος χρονος ομως δεν παλευεται με τιποτα, κρισεις πανικου και τρελο αγχος απο εκει που δε το περιμενω, στα καλα καθουμενα. Υπηρξαν περιοδοι, οπως πχ η βδομαδα που περασε, χωρις να θελω να βγω απ το σπιτι... να φοβαμαι μηπως παθω τπτ. Να μη μπορω να κανω τις δραστηριοτητες που εκανα πλεον (γυμναστηριο, κολυμπι, ποδηλασια). Πολυ αγχος καθημερινα, κρισεις πανικου σχεδον ολη τη βδομαδα το ιδιο και ψυχοσωματικα συμπτωματα (πονοι στο στηθος στην πλατη, δυσπνοια, ζαλαδες, ταχυκαρδια, πονοκεφαλοι) . Πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα στη ζωη μου, κοιταω πισω και μονο απεραντο κενο υπαρχει. Διακοπες φοβαμαι να παω το ιδιο και να απομακρυνθω απ το σπιτι, λεωφορεια, τρολευ κτλ... δεν χρησιμοποιω πλεον, νιωθω δυσφορια με την πολυκοσμια. Εχω δοκιμασει 6-7 διαφορετικα αντικαταθληπτικα χωρις να δω τα επιθυμητα αποτελεσματα... ωρες ωρες νιωθω το κοροιδο των ψυχιατρων η μαλλον καλυτερα το πειραματοζωο τους με τοσα που εχω παρει για την ηλικια μου... ειχα φτασει σε σημειο να παιρνω 8mg xanax τη μερα για να μπορω να λειτουργω, να βγαινω απ το σπιτι, πηγαινω καμια βολτα με τους φιλους κτλ. Πλεον με τη βοηθεια του ψυχιατρου εχω φτασει στα 5,5mg τη μερα και απο τον αλλο μηνα θα το παμε στα 5mg. Οι γονεις δυστυχως δεν ειναι κοντα μου (και στα παιδικα μου χρονια σπανια ηταν) και δεν δειχνουν κατανοηση στο προβλημα μου. Ο καθενας τους ειναι στον κοσμο του (εχουν χωρισει πολλα χρονια)... με εχουν βαφτισει "κατα φαντασιαν ασθενη", τεμπελη και τοσα αλλα... δεν εχω τπτ λενε και τα κανω ολα για να εχω την προσοχη τους και τα χρηματα τους... καθως δουλεια ακομα δεν εχω βρει. Δεν ξερω μεχρι που θα παει η βαλιτσα, η απογοητευση που νιωθω ειναι απεριγραπτη, ωρες ωρες παρακαλαω να πεθανω να τελειωνω με αυτη την ιστορια... την να την κανω αλλωστε μια ζωη στην οποια πλεον δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα. Το μονο που σκεφτομαι ειναι αυτο... για ποσο ακομα θα τυρανιεμαι? Ποιανου αμαρτιες πληρωνω? Δεν μπορω να καταλαβω... καποιο λογο θα ειχε ο Θεος για να με τιμωρει ετσι.... δεν μπορω να σκεφτω τπτ αλλο αυτη τη στιγμη, τα ματια μου εχουν βουρκωσει. Καλα που υπαρχεται και εσεις εδω μεσα και δειχνεται κατανοηση και συμπαρασταση....

ελα Μηνά .... γιατι επεσες παλι? η δν συνηλθες καθολου?

ξεκινα ψυχοθεραπεια... χθες!!

εχε στο μυαλο σου οτι εισαι καλα κ δν θα παθεις τιποτα!!!
κ... ασε τους γονεις σου να λενε, τους ξερεις πια!!!
θα συνελθεις αλλα πρεπει να βοηθησεις λιγο κ εσυ!!!

minaspap σιγουρα δεν εισαι μονος!πλεον ξερω παρα πολυ κοσμο και μαλιστα νεα παιδια με τα ιδια προβληματα! εγω εχω μεγαλο προβλημα με συχνες αρρυθμιες καθημερινα.. εκδηλωνεται φαινεται ετσι το αγχος μου! το ηρεμηστικο οχι απλα δεν με βοηθαει αλλα δεν μου κανει τπτ!και σκοπευω να ξεκινησω νεα θεραπεια..νιωθω οτι δεν χαιρομαι την ζωη και ολα τα σχετικα..αλλα πρεπει να το παλεψουμε και να πιστεψουμε οτι μια μερα θα γινουμε καλα! χαρουμενοι και αισιοδοξοι! εγω για αυτη τη μερα ζω! θελω να πιστευω οτι συντομα ολα αυτα θα αποτελουν παρελθον!πιστευω και για σενα το ιδιο! τωρα ειμαστε στην μεση του προβληματος και δεν βλεπουμε καθαρα αλλα σιγουρα το αυριο θα ναι καλυτερο:)

Οι τελευταιες 3 βδομαδες ειναι πολυ δυσκολες. Καθημερινοι εντονοι πονοκεφαλοι και ζαλαδες, αυξημενο αγχος και αισθημα κοπωσης. Με εχει πιασει φοβια οτι εχω ογκο στο κεφαλι η ανευρισμα...εχω κανει μεσα σε 5 χρονια 3 αξονικες στο κεφαλι για τον ιδιο λογο. Και τις 3 φορες ηταν καθαρες οι εξετασεις...δεν μπορω να καταλαβω το λογο που δε σταματανε οι πονοκεφαλοι, ευχομαι να ειναι κατι το παροδικο και ελπιζω ψυχοσωματικο και οχι παθολογικο γιατι αυτες τις μερες κοντευω να τρελαθω απο τον πανικο και το φοβο.

παιδιά κ γω με το ίδιο πρόβλημα είμαι......υποτροπές, υποτροπές και ξανα μανα τα ίδια. γονείς κ συγγενεις δεν καταλαβαίνουν δυστυχώς τίποτα. θελω να παρω την κατασταση στα χερια μου αλλα καθε λιγο υποτροπιαζω..ειναι στιγμες που και γω παρακαλαω να τελειωσω τη ζωη μου, αλλα δεν εχω τα κοτσια. εχω αλλαξει ενα σωρο ψυχολογους και ψυχιατρους αλλα ουσιαστικο αποτελεσμα ουδεν. τι θα κάνω; πως θα ζήσω; πως θα επιβιώσω;