θέλω να ζησω...

δεν νοιώθω σχεδον τίποτα πια για τους γονείς μου και τον αδερφό μου...ένα κενό..ξέρω ότι μέχρι τώρα δεν μου έλειψε τίποτα από οικονομικής άποψης.μου λείπει όμως μια γλυκία κουβέντα,ένας έπαινος για όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που κάνω,για τις προσπάθειές μου.αδιαφορία για τους στόχους μου,για τους φίλους μου,τη σχέση μου.μόνο αν περνάω τα μαθήματά μου,λες και είναι ο μοναδικός παράγων που μας καθορίζει.πόσο θέλω τελειώνοντας τη σχολή μου σε ένα χρόνο να μίνω στο δικό μου σπίτι,μόνη μου.βαρέθηκα τις επιφανειακές σχέσεις.θέλω ουσία,ειλικρίνια.απαιτώ σεβασμό.θέλω να ζήσω...

Οπότε έχεις στόχους, φίλους, σχέση, ένα πλάνο (έστω και βραχυπρόθεσμο) για την ζωή σου, και όλα αυτά σου τα παρείχαν μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής εξασφάλησης αλλά ....προς τι η γκρίνια?
Επειδή δεν παίρνεις ΑΥΤΗ τη στιγμή αυτό που θες απο πολύ πολύ συγκεκριμένα άτομα?
Δες καλύτερα τι έχεις στη ζωή σου όπως το περιγράφεις απο το κείμενο σου και αναγνώρισε πως όλα αυτά τα έχεις λόγω των ανθρώπων που κατηγορείς.
Θες να ζήσεις λες...μεγάλες κουβέντες χωρίς βάση....δεν ζεις δηλαδή όταν έχεις όλα αυτά που η ίδια περιγράφεις? Υπερβολική θα τολμούσα να πω...

Πραγματι θα συμφωνησω με τον Tomhet. Πως δεν ζεις αφού και σχέση έχεις και φίλους και δραστηριότητες εκτός σχολείου? Νομίζω οτι ακομα δεν εχεις προσδιορίσει αυτό ακριβώς που σε ενοχλεί. Αν θα ήθελες να έχεις άλλη σχέση με τους γονείς σου τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις ειναι να συζητήσεις μαζί τους και να τους πεις πως αισθάνεσαι και τι θες απο αυτούς ακριβώς. Καμιά φορά εμεις οι ανθρώποι κανουμε το λάθος και περιμένουμε πολλά απο τους αλλους ενω δεν τους τα ζητήσαμε και οι άλλοι έχουν άγνοια των αναγκών μας.

Pitsirika ο νους παντα θα βρισκει κατι που θα μας φερνει παράπονο, το θεμα ειναι κατα ποσο ταυτιζομαστε με αυτό. Ο κοσμος δυστυχώς δεν ειναι πλασμενος συμφωνα με τα δικα μας θελω, πρεπει να μάθουμε να προσαρμοζομαστε μεσα σε αυτον, αλλιως δεν θα ειμαστε ποτε ευχαριστημενοι γιατι παντα καποιος θα μας φταίει.....τωρα ειναι οι γονεις σου, αυριο-μεθαυριο μπορει να ειναι ο αντρας σου, ή το παιδι σου πχ για μια επιλογη του...κ.α Το κενο αυτο που λες δεν θα αλλαξει οσο εσυ δεν θα θες να το αλλαξεις.Ολα αυτα στα λεω εντελως φιλικά...Παντως πρεπει να σου πω οτι υπαρχουν αρκετοι νεοι στην ηλικια μας, που δουλεύουν για να βοηθησουν τους γονεις τους, χωρις να αισθανονται κενο...
Απ'την στιγμη που βαζουμε στοχους και τους πραγματοποιουμε, η αυτο-ικανοποιηση πιστευω αρκεί!!!!!!

Κουραγιο φιλη μου ισως οι γονεις σου δεν θελουν να πουνε κατι καλο για σενα το αγορι σου κ ολα οσα καταφερνεις απο φοβο μην σε κακομαθουνε,δυστυχως ετσι ητανε κ ο πατερας μου σκληρος κ απομακρος ποτε να μου πει κατι καλο,η μητερα μου ειπε οτι το εκανε απο φοβο μην με κακομαθει,διαβαζε να εισαι εσυ ικανοποιημενη απο τον εαυτο σου κ γεμισε την ζωη σου με ανθρωπους ανοικτους που θα σε γεμιζουνε ικανοποιηση

Αυτο που φαινεται πως σου λειπει και για το οποιο επιζητας ιδεες/απαντησεις εδω ειναι η ελλειψη μιας ουσιαστικης επικοινωνιας με τους γονεις και τον αδερφο, δεν υπαρχει η ψυχικη συνδεση που θα θελες, κι αυτο σε ενοχλει ασχετως αν στους υπολοιπους τομεις της ζωης σου, σχολή , σχεση, χόμπι, κοινωνικότητα κλπ τα πας μια χαρα. Μονο που η ελλειψη αυτου του ειδους επικοινωνιας που θες δεν προεκυψε απ τη μια στιγμη στην αλλη αλλα διαμορφωθηκε μακροχρονια. Ολα αυτα τα χρονια απλα συνηθισες να παιρνας καλα μεσα σ αυτο το διαμορφωθεν πλαισιο επικοινωνιας, βολευοσουμε, δεν ενιωθες την αναγκη για κατι βαθυτερο.
Η συνειδητοποίηση όμως τωρα, της προβληματικοτητας στην επικοινωνια, ειναι που σε κανει να μιλας μ αυτο τον τροπο και να ψαχνεις διεξοδο. Φαινεται πως ειτε τυχαια η σκεψη έστρεψε την προσοχη της προς τα κει ειτε κατι συνεβη που ενιωσες την αναγκη να το μοιραστεις μαζι τους κι ετσι οδηγηθηκες στη συνειδητοποιηση.
Δοκιμασες να ανοιξεις καποια συζητηση μαζι τους για να μοιραστεις μαζι τους κατι που σε απασχολει και να κατευθυνεις εσυ τη συζητηση προς αυτο το ειδος ψυχικης συνδεσης που θα θελες να σου προσφερουν? τετοιες συζητησεις αμα επαναλαμβανονται συμβαλλουν στο να αλλαξει το κλιμα, νοουμενου ότι υπαρχει κι απ τις δυο πλευρες η καλη διαθεση, εστω κι αν το κλιμα αυτο κραταει ηδη για χρονια.

μα το προσδιοριζει η κοπελα... θελει εστω εναν μικρο επαινο....αλλα τιποτα δεν γινεται... μια μικρι επιβραυευση...

Quote:

---

Originally Posted by den_katalavenw...

μα το προσδιοριζει η κοπελα... θελει εστω εναν μικρο επαινο....αλλα τιποτα δεν γινεται... μια μικρι επιβραυευση...

---

Ναι προσδιοριζει τι θελει, να παρει την πρωτοβουλια να ζητησει αυτο που θελει, αυτο της προτεινω. Το να αναμενει παθητικα να αλλαξουν σταση ή να αρκειται σε νυξεις και υπονοούμενα της αυτο σίγουρα δε θα τους κανει να της συμπεριφερθουν αλλιωτικα, θα συνεχισουν απλα το ίδιο βιολί. Αυτο που πρεπει να κανει ειναι να επιδιωξει σωστη επικοινωνια μαζι τους, να τους μιλησει ίσια γι αυτο που θελει, με ύφος, σαν απαιτηση, σε συνεχη βάση, όχι μια κουβεντα το ειπα και τελειωσε. Γονεις της ειναι, μπορει να τους μιλησει με τετοιο τροπο. Το προβλημα στη σχεση της μαζι τους ειναι η ελλειψη σωστης ψυχικης συνδεσης και επικοινωνιας, δεν τρεχει κατι πιο σοβαρο απ αυτα που καθημερινα ακουμε να συμβαινουν στα σπιτια και στα αντρογυνα, κι αυτο το τελευταιο υποβοηθα προς αυτο που της προτεινω. Το ζητημα ειναι να παρει την πρωτοβουλια. Το να λεει το παραπονο της κι απλα να αναμενει παθητικα δεν αλλαζει την κατασταση. Αν δε δοκιμάσει κανεις πως θα ξερει....