σκεψεις

Δεν ξερω τι με τραβαει πισω και τι με οδηγει μπροστα, ενα παραξενο συναισθημα απορρει απο το ειναι μου και με βασανιζει. Ξερω πως μια μερα το βαρος της ψυχης μου θα καταρρευσει, ηδη αρχιζω και αισθανομαι εκεινο το συναισθημα του να μη νιωθεις τιποτα. Αισθανομαι πιο ελευθερη και αποκομμενη μαζι απο τον εαυτο μου.Προσπαθω να σκαιγραφησω τον εαυτο μου μα δεν βρισκω συγκεκριμενη οψη η αφη. Η ζωη περνά απο μπροστα μου σαν ταινια που πρωταγωνιστικο ρολο δεν εχω εγω αλλα ενα συναισθημα που παντα ξετυλιγεται μπροστα μου και με οδηγει να δακρυσω. Νιωθω εκεινη την αγωνια και το κενο σαν να υψωνεται ενα τεραστιο κυμα μπροστα μου και δεν μπορω να ξεφυγω απο το πνιγμο...Καταλαβαινεις πως?? Νιωθω οτι αυτα που εχω περασει βαραινουν τη ψυχη μου...παντα οι καλες στιγμες τελειωνουν γρηγορα και οι επιθυμιες μου σπανια πραγματοποιουνται. Δεν μπορω να ειμαι αισιοδοξη και ξερεις γιατι? Γιατι δεν νιωθω οπως παλια ..γιατι ολα εχουν αλλαξει..γιατι δεν μπορω να καταλαβω ποτε το γιατι....Παντα ριχνω τις ευθυνες στον εαυτο μου και προσπαθω να διωρθωσω καταστασεις που ποτε δεν θα μπορεσω΄..και κυριως τους ανθρωπους...Φοβαμαι τον εαυτο μου..Γιατι??? Γιατι δεν ξερω ποσοθα αντεξω να ποναω. Παντα περιμενω και ελπιζω σε κατι...οχι καλυτερο απλα λιγοτερο ασχημο απο το προηγουμενο..και βλεπω οταν κανω μια ανασκοπηση στο παρελθον οτι αυτα μπου με πονεσαν προερχονταν απο ανθρωπινα συναισθηματα που ποτε δεν θα ξεχασω και παντα θα θυμαμαι οχι για να ποναω αλλα για να νιωθω ζωντανη για κατι η μαλλον για κατι σημαντικο και ανεφικτο πια αληθινο συναισθημα...Ετσι τουλαχιστον θελω να πιστευω για να ελαφτυνω το μυαλο μου απο σκεψεις..Ποτε δεν μπορεις να μαθεις την αληθεια..η εστω και αν τη μαθεις δυσκολο να τη πιστεψεις...ισως για να κρτατησεις τον εαυτο σου ζωντανο..ισως γιατι δεν μπορεις να διανοηθεις οτι αυτο συνεβη σε σενα.. Γιατι τι νομιζεις οτι εισαι εσυ? Κατι διαφορετικο????? Εισαι ιδιος με μια μαζα που προσπαθει να επιβιωσει πανω στον κοσμο της χαμενης ελπιδας....

για οσους εχουν σκεφτει εστω και λιγο οπως εγω