Νιώθω τόσο ΜΟΝΟΣ.Έχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον!

Καλησπερα.Ειμαι ο Γιαννης, τον επομενο μηνα κλεινω τα 31 χρονια και μενω αθηνα. Γραφω εδω μεσα γιατι θελω να καταθεσω ολα αυτα που με προβληματιζουν εδω και πολυ καιρο και γιατι δεν μπορω να εκφραστω πουθενα αλλου οπως θελω.Θελω ισως για πρωτη φορα να μιλησω και να μαι ο εαυτος μου 100%.Απ τον σεπτεμβριο του 2010 μεχρι και σημερα θελω να πω οτι ειμαι ανεργος.Για πολλους λογους ειτε απο δικα μου λαθη ειτε γιατι δεν εχουν κατσει καποιες δουλειες δεν εχω καταφερει να εργαστω με αποτελεσμα αυτο το θεμα να αποτελει το μεγαλο βαρος για μενα μεσα μου.Σαν να εχω 500 τονους καθημερινα να σηκωσω.Ξυπναω και κοιμαμαι χωρις να ξερω τι μου ξημερωνει με αποτελεσμα η ζωη μου να εχει καταντησει μια ρουτινα.Εχω βαλτωσει καθως δεν ειμαι δημιουργικος, δεν ειμαι παραγωγικος και δεν κανω απολυτως τιποτα.Σαν αποτελεσμα να ειμαι κλεισμενος στο σπιτι να μην βγαινω να μην κανω τιποτα να μην εχω ουτε 5 ευρω να παω για καφε.Τα οικονομικα και της οικογενειας μου δεν ειναι τα καλυτερα αυτη τη στιγμη αφου σε μια οικογενεια 4 μελων αυτη τη στιγμη δεν εργαζεται κανενας.Ο πατερας μου ειναι καπετανιος αλλα δεν εργαζεται τωρα.Ζουμε με δανεικα και μεγαλα χρεη στην τραπεζα.Βασικα αυτη τη στιγμη πως τα καταφερνουμε μονο ο Θεος ξερει και κανεις αλλος.Δεν παραπονιεμαι δεν μου ελειψε κατι σε υλικα αγαθα ολο αυτο το διαστημα και ισα ισα που οι δικοι μου κανουν οτι μπορουν για να μην μας λειψει τιποτα.

Το προβλημα με μενα ειναι ομως οτι εχω φτασει σε ενα τοσο μεγαλο τελμα που εχω απελπιστει.Θελω να αλλαξω τη ζωη μου, θελω να κανω μια ριζικη αλλαγη που να μου αλλαξει τα παντα μεσα μου.Εχω αναγκη να εργαστω, εχω αναγκη να βγω εξω γενικα εχω αναγκη να ζησω.ΥΠΑΡΧΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΖΩ..Ολο αυτο το διαστημα συνηδητοποιω ποσο μονος ειμαι, καθως δεν εχω εναν ανθρωπο να μιλησω εναν ανθρωπο να στηριχτω εναν ανθρωπο να μου δωσει ενα χερι βοηθειας.Και μιλαω παντα για ατομα εκτος οικογενειας.Το θεμα μου ειναι οτι δεν μπορω να μιλησω στην οικογενεια μου για το πως νιωθω γιατι ποτε δεν ειχα αυτη την ανεση.Ποτε δεν μπορουσα να μιλησω ανοιχτα και παντα κρυβομουν σε βασικα ζητηματα της ζωης μου.Ισως σκεφτομαι απ τη μια οτι δεν θελω να τους απογοητευσω με οσα θα ακουσουν ισως γιατι ποτε δεν ειχα το θαρρος να μιλησω για οσα με βασανιζουν.Βεβαια με την οικογενεια μου οι σχεσεις μας εχουν περασει απο πολλα επιπεδα σε σημειο που να θεωρω οτι εχω μεγαλα αποθημενα.Τσακωμοι, γκρινιες, νευρα, εντασεις,λογια ασχημα που εχουν ειπωθει με αποτελεσμα ολα αυτα να τα κουβαλαω μεσα μου.Νιωθω οτι μ εχουν στιγματισει και σαν συνεπεια να εχω γινει ενα ατομο πολυ νευρωτικο που να θελει να ξεσπασει να εχει θυμο μεσα του και να τσατιζομαι πολυ ευκολα.Εχω χασει την υπομονη μου και γενικοτερα δεν εχω καθολου αισιοδοξια μεσα μου, νιωθω οτι η ζωη μου εχει τελειωσει και οτι εχω καταστραφει ολοκληρωτικα.

Μεσα σ αυτη την μοναξια μου και την κλεισουρα μου, απευθυνθηκα παλιοτερα σε ψυχολογο αλλα λογω οικονομικων δεν συνεχισα να τον επισκεφτομαι αν και νομιζω οτι μπορουσα να πω καποια πραγματα αλλα δεν ξερω αν με ειχε βοηθησει ουσιαστικα.Εξομολογηθηκα για πρωτη μου φορα σε πνευματικο αλλα διαπιστωνω οτι δεν με βοηθησε τοσο.Στο facebook ψαχνω παρηγορια αλλα που να την βρω οταν μιλαμε για ενα μεσο που ολοι κοιταζουν την εικονα τους.Ακομα και οταν προσπαθησα να γνωρισω καποια γυναικα απο κει μεσα τελικα πληγωθηκα απο ψεμματα και μεγαλα λογια.Εχω αναγκη και απο συναισθηματικη καλυψη στον ερωτικο τομεα.Θελω να αγαπησω και να αγαπηθω αλλα φοβαμαι.Νιωθω οτι δεν εχω να προσφερω τιποτα σε καμια γυναικα διοτι οικονομικα ειμαι σκατα.Πως θα κερασω μια κοπελα για καφε εστω? Ολα αυτα με απασχολουν οπως επισης και το γεγονος που με ταλαιπωρει χρονια ΟΤΙ δηλαδη ξεσπαω στο φαγητο για να καλυψω την στεναχωρια μου.Φυσικα τιποτα δεν καταφερνω αλλα το μονο που κανω ειναι να χαλαω την εμφανιση μου.Για να καταλαβετε ημουν 70 κιλα και μεσα στο τελευταιο 8μηνο εχω παρει σχεδον 30.Δεν εχω ορεξη ουτε να περπατησω ουτε να γυμναστω ουτε να παω για τρεξιμο κατι που εκανα παλιοτερα.Τωρα φοβαμαι να βγω και απ το σπιτι επειδη εχει χαλασει η εμφανιση μου.Βασικα και εσωτερικα και εξωτερικα δεν ειμαι ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ..Και αυτο με διαλυει καθε μερα.Να σκεφτειτε οτι η μονη μου ψυχαγωγια αν τη θεωρησετε ετσι ειναι να παω την κυριακη το βραδυ να παω να αγορασω 3 σουβλακια με τα 5 ευρω που μου δινουν οι δικοι μου.Καταντια μεγαλη για μενα.Φυσικα και εχω σκεφτει και πολυ πιο ακραια αλλα τελικα νομιζω οτι εχω ισχυρες αυτοαμυνες που με αποτρεπουν να κανω μια βλακεια και να δωσω τελος στη ζωη μου αν και παλιοτερα το χα σκεφτει 2 φορες.Ειχα φτασει στο σημειο αλλα ποτε δεν προχωρησα.Ισως η πιστη μου στον ΘΕΟ ισως και οι προσωπικες αυτοαμυνες με συγκρατησαν.Ειμαι ατομο που θελω να ζησω θελω να κανω πραγματα αλλα ειμαι απελπισμενος τα βλεπω ολα μαυρα.Δεν γινεται να ζησω αλλο ετσι.3 χρονια μαυρα χωρις αγαπη, χωρις φιλους, χωρις μια κοπελα κλεισμενος σ ενα σπιτι σαν να ειναι το κλουβι μου.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ, να ανοιξω τα φτερα μου να προσφερω στην κοινωνια να ειμαι χρησιμος.Να κανω περηφανους τους γονεις μου που πιστευω οτι εχω απογοητευσει πολλακις.Αλλωστε η μανα μου, συχνα μου εχει εκφρασει το ποσο πληγωμενη ειναι απ τις συμπεριφορες και τις πραξεις μου.

Εχω αναγκη απο καποιον να με βοηθησει εμπρακτως.ΟΧΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ αλλα με πραξεις.Να ερθει να με παρει απ το χερι και να μου αλλαξει τη ζωη.ΔΥΣΚΟΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ μαλλον ε? Εχω σκεφτει τα παντα, ακομα και να φυγω εκτος ελλαδας αλλα δεν εχω που να παω και καποιον να με στηριξει.Ειλικρινα δεν μπορω να αντεξω μεσα μου αλλη τετοια πικρα ψυχολογικα.Το σπιτι δεν με χωραει, το νιωθω σαν φυλακη αλλωστε ειναι πολυ μικρο για 4 ατομα πλεον.Δεν εχω καν τον προσωπικο μου χωρο, το προσωπικο μου δωματιο να κλειστω και να ηρεμησω οταν θελω.Πνιγομαι και με πιανει μια τρελα θελω να τα σπασω ολα.

Σας παρακαλω, αν ειναι καποιος εδω που να μ ακουσει και θελει να μου μιλησει πραγματικα πιστευω οτι θα με βοηθουσε παρα πολυ.

Σας ευχαριστω για τον χρονο σας,
Γιάννης Σ.

Γιαννη καλησπερα! και επειδη ξεκινας λεγοντας οτι εχεις γενεθλια τον επομενο μηνα σου ευχομαι απο τωρα χρονια πολλα ( ελπιζω να μην εισαι και σκορπιος γιατι θα τα χαλασουμε, Hehehe!)
Λοιπον αρχικα ψυχραιμια!!! τα πραγματα οντως ειναι πολυ δυσκολα για ολους μας! Ποσο μαλλον για εναν αντρα στην ηλικια σου να μην εχει δουλεια και συνεπως οικονομικη ανεξαρτησια. Ομως πολλοι ειναι εκεινοι που τους συντηρουν οι δικοι τους και μεγαλυτεροι απο εσενα και με παιδια δικα τους..
Επισης με δανεια και χρεη ειναι σχεδον ολη η Ελλαδα...αναφορικα με τα επαγγελματικα εχεις σπουδασει κατι? λες οτι εισαι 30 ετων, γιατι δεν κανεις καποιες κινησεις μεσω ΟΑΕΔ? Ψαχνε παντου και συνεχεια μην το βαζεις κατω! Λες οτι θες καποιον να σε πιασει απο το χερι.. Δυστυχως Γιαννη σημερα μονος σου πεφτεις μονος σου σηκωνεσαι ( σιγουρα υπαρχουν και τυχεροι αλλα αυτη ανηκουν σε αλλη κατηγορια...) Καποιον φιλο να κανετε παρεα δεν εχεις ή λογω οικονομικων συσκολιων αποφευγεις?
Επισης ο ψυχολογος τι σου ειπε? σε κατευθηνε καθολου για το πως να χειριστεις αυτη την περιοδο της ζωης σου?

Καλησπέρα Γιάννη. Σιγουρα η κατάσταση που ζεις δεν ειναι ουτε ευχαριστη ούτε ευκολη. Εδω είναι όμως που πρεπει να δειξεις τη δύναμη σου. είναι πιο ευκολο να κάθεσαι να μιζεριάζεις τρώγοντας στο καναπέ απο το να βγεις έξω στη ζωη και να διεκδικήσεις.Ζωή όμως σημαίνει και πόνος και λύπη ,οχι μόνο χαρά. Μη φοβάσαι τα αισθηματά σου. ¨οσον αφορα τη δουλεια..δεν εχω κι εγω να σου πω κατι καινούριο πέρα απο το να συνεχίσεις να ψάχνεις. Για τα υπόλοιπα όμως θα πρέπει να κανεις κατι. Καταρχην ξεκίνα γυμναστική. Εκτος του οτι με τη γυμναστική παραγοντε ενδορφίνες που μας κάνουν να αισθανόμαστε χαρούμενοι μπορείς να κάνεις γνωριμίες. Προσπάθησε να βρείς φίλους η τουλάχιστον μια παρεούλα που θα κάνετε μαζί ιδια πραγματα οπως τζόγκινγ ή να βλέπετε ταινίες. Πολύ καλό ειναι επίσης να γραφτείς εθελοντής κάπου. Εκει θα νιωσεις πολυ χρήσιμος. Μέσω ιντερνετ επίσης μπορείς να διαβασεις δωρεαν βιβλία να μάθθεις δωρεαν ξενες γλώσσες κ.α. Επίσης μπορείς να βρεις και δωρεαν ψυχολόγο στην πόλη σου ,κατι που θα σε βοηθουσε πολύ .
Μη περιμένεις καμία κοπέλα να ερθει να σε σώσει.Οφείλουμε στον εαυτό μας όλοι να προσπαθούμε για εμας. Για να ερωτευτείς κάποιον πρέπει και ο άλλος να είναι ερωτευσιμος. Γίνε ερωτεύσιμος. Αυτό φτιάξε σε εσένα και ολα θα ερθουνε μετα μόνα τους. Αγαπησε τον εαυτό σου, συμβιβάσου με την πραγματικότητα και διεκδίκησε το καλύτερο για εσένα. Γίνε δυνατός. Και τα δέντρα λυγίζουν στον αέρα,αλλά την άνοιξη ανθίζουν.

Γιατι τσακωνεσαι με τους γονεις? Οσο για δουλεια πηγαινε εξωτερικο, εκει ακομα και αντικειμενα που εδω τα κοροιδευουμε βρισκουν διεξοδο. Απο καθαριστρια μεχρι πυρηνικο επιστημονα.

σκορπιος ειμαι..σ ευχαριστω πολυ για τις ευχες σου..μαλλον τελικα εχει πολυ κακη φημη αυτο το ζωδιο και δυστυχως εγω εχω μαζεψει ολα τα κακα του χαραχτηριστικα και λυπαμαι πολυ που το λεω..αν και εχω και καποια θετικα θελω να ελπιζω απλα δεν μου βγαινει τελευταια...στον ψυχολογο ειχα παει πριν 2 χρονια οποτε στην ουσια δεν θυμαμαι και παρα πολλα..γενικα τοτε θυμαμαι ειχε προσπαθησει να με καθοδηγησει..να εβρισκα μια δουλεια να ξεκινουσα παλι γυμναστικη για να φροντιζα τον εαυτο μου..το θεμα ειναι οτι τα τελευταια 3 χρονια μονος μου παλευω και εχω κουραστει..δεν εχω κουραγιο για τιποτα πραγματικα..ολα μου φταινε.Δεν εχω σπουδασει κατι αν και ειχα ξεκινησει μια σχολη αλλα τα εκανα ψιλομπαχαλο..εχω εργαστει σε τραπεζα για 4.5 χρονια και σε ξενοδοχεια και σουπερμαρκετ..αλλα ειμαι τοσο χαλια ψυχολογικα τα 3 τελευταια χρονια που δεν ξερω τι να κανω παιρνω ολο λαθος αποφασεις..

Αυτά τα αισθήματα που περιγράφεις Γιάννη μου είναι γνωστά. Τα είχα και γω, όχι μια εποχή αλλά δυο εποχές στη ζωή μου. Στα 36 μου αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω αλλά άκουσα μια φίλη μου που τυχαία τηλεφώνησε μόλις είχα καταπιεί δυο κουτιά ηρεμιστικά και άνοιξα την εξώπορτα πριν χάσω τις αισθήσεις μου. Έτσι κατάφερα να μείνω δυο μέρες στην εντατική αλλά στη ζωἠ ξαναγύρισα ουσιαστικά πέντε χρόνια αργότερα. Από κει και μετά όλο και διάφορα με απασχολούσαν και είχα γίνει υστερική και παράξενη και τελικά είχα "ασβεστωμένο εγκέφαλο" όπως λέω χαριτολογώντας. Όταν ξεφορτώθηκα τους 2,5 παραθυρεοειδείς μου στο χειρουργείο και τον μισό θύμο χρειάστηκα άλλα πέντε χρόνια για να γίνω άνθρωπος. Έγινα γλυκός και ήσυχος άνθρωπος, μια μεγάλη γάτα να σε πω ένα πράμα:-). Αλλά όλο και πώς τα καταφέρνω, βρίσκω αφορμές να παιδεύομαι. Κάρμα το λενε αυτό? μαλακία μυαλού? ό,τι και νάναι τέλος πάντων, αναβοσβήνω και γω, πιο ήπια τα τελευταία χρόνια. Σαν να έκανα ανακωχή με το θηρίο. Διαβάζοντάς σε παρατηρώ ότι είσαι απόλυτα ορθογραφημένος και με λόγο που κυλάει εύκολα. Να σου πω ένα κόλπο που δεν κοστίζει? Άρχισε να γράφεις. Όταν γράψεις για μερικές ώρες, σηκώνεσαι ξαλαφρωμένος. Ο Καζαντζάκης λέει στο 10ο κεφ. του Ζορμπά: "Έγραφα, και σε κάθε φράση αλάφρωνα, δυνάμωνα, ένιωθα τον Πειρασμό να φεύγει, κυνηγημένος από το παντοδύναμο ξόρκι, τη λέξη". Η λέξη είναι καλό πράγμα φίλε μου. Κι όταν τον απωθήσεις τον Πειρασμό βρες με να γράψουμε μαζί ένα θεατρικό μάλλον, έτσι το κόβω prima vista, για την άτιμη την Ύδρα που τόλμησε να σηκώσει τα εννιά κεφάλια της πάνω μας να μας απειλήσει, μα εμείς δε μασάμε φίλε, είμαστε power, αλλά και από τη ράτσα του καλού χαροπαίχτη, εκείνου που ξέρει και να κερδίζει και να χάνει. Σε αγαπώ πολύ :-)

σκορπιος ειμαι..σ ευχαριστω πολυ για τις ευχες σου..μαλλον τελικα εχει πολυ κακη φημη αυτο το ζωδιο και δυστυχως εγω εχω μαζεψει ολα τα κακα του χαραχτηριστικα και λυπαμαι πολυ που το λεω..αν και εχω και καποια θετικα θελω να ελπιζω απλα δεν μου βγαινει τελευταια...στον ψυχολογο ειχα παει πριν 2 χρονια οποτε στην ουσια δεν θυμαμαι και παρα πολλα..γενικα τοτε θυμαμαι ειχε προσπαθησει να με καθοδηγησει..να εβρισκα μια δουλεια να ξεκινουσα παλι γυμναστικη για να φροντιζα τον εαυτο μου..το θεμα ειναι οτι τα τελευταια 3 χρονια μονος μου παλευω και εχω κουραστει..δεν εχω κουραγιο για τιποτα πραγματικα..ολα μου φταινε.Δεν εχω σπουδασει κατι αν και ειχα ξεκινησει μια σχολη αλλα τα εκανα ψιλομπαχαλο..εχω εργαστει σε τραπεζα για 4.5 χρονια και σε ξενοδοχεια και σουπερμαρκετ..αλλα ειμαι τοσο χαλια ψυχολογικα τα 3 τελευταια χρονια που δεν ξερω τι να κανω παιρνω ολο λαθος αποφασεις..[/QUOTE]

επειδη ειμαι καινουριος εδω μεσα πως μπορω να απαντησω στον καθενα ξεχωριστα γιατι θελω να απαντησω σε ολους σας? εστειλα ενα μηνυμα αλλα δεν ξερω αν ηρθε και ποιος το βλεπει

Α ωραια Γιαννη δηλαδη εχεις προυπηρεσια και εμπειρια σε διαφορετικους τομεις! Μια διευκρινιση θελεις να εργαστεις και δεν βρισκεις κατι ή δεν μπορεις να εργαστεις γιατι νιωθεις ψυχολογικα χαλια?
πωπω παλι σε σκορπιο πεσαμε ο Θεος να με φυλαει, αστειευομαι...

θελω να εργαστω οπωσδηποτε γιατι δεν την παλευω αλλο να μην εχω τα δικα μου χρηματα και να μαι ανεξαρτητος..αλλα δεν το ψαχνω μαλλον με τοση θερμη μ εχει καταβαλει η ψυχολογικη μου κατασταση.η εμφανιση μου ισως το γεγονος οτι θελω να αλλαξω στη ζωη μου πολλα οπως το να ζησω μονος..ολα αυτα..σκεψεις που με τρελαινουν

α ρε τονια σ ευχαριστω πολυ για οσα μου χεις γραψει..ειλικρινα μου δινεις δυναμη με οσα μου λες..εχεις περασει και συ τοσα, λιγο πολυ εφτασες στην ιδια κατασταση με μενα..απλα εγω δεν ξερω εχω καποιες αυτοαμυνες και δεν με αφηνω να φτασω στα ακρα.δεν ξερω μεχρι ποτε αλλα το παλευω οσο δν παει γιατι ξερω οτι εχω πολυ θεληση για να ζησω και να κανω πραγματα.οσο για το γραπτο λογο η αληθεια ειναι οτι μ αρεσει να γραφω και να λεω παντα πολλα σε ενα κειμενο.ποτε δεν μ αρεσε να απανταω μονολεκτικα και πολλες φορες και οι γυναικες δεν το καταλαβαιναν σαν νατους ενοχλουσε.τραγικο ε? λες να γραψουμε κανα βιβλιο μαζι?? χιχι..

κοιτα τωρα δεν τσακωνομαι, απλα πνιγομαι μεσα σ ενα σπιτι και μ ενοχλουν ολα..παλιοτερα ειχαν γινει αρκετα σκηνικα μες στο σπιτι και απο μικρο με χουν στιγματισει καποια γεγονοτα..δεν μπορω να βλεπω νευρα και γκρινια δεν αντεχω να βλεπω τους δικους μου να τσακωνονται..αν και αγαπιουνται πολυ και εχουν αντεξει παρα πολλα οταν τσακωνονται θελω να ανοιξει η γη να με καταπιει...εξωτερικο το σκεφτομαι αλλα δεν ξερω αν ειναι αυτο που θα με κανε ευτυχισμενο

το γεγονος οτι δεν εχω διαθεση ουτε να βγω εξω απλα να περπατησω? εχω κλειστει στο σπιτι και σ εναν υπολογιστη.μαλλον και το facebook μου χει κανει κακο αλλα το βλεπω σαν παρηγορια.στις αρχες του χρονου προσπαθησα να μαθω ισπανικα μεσω ιντερνετ αλλα τα παρατησα καπου στον απριλιο.ειχα ξεκινησει με ορεξη αλλα βλεποντας τα ιδια και τα ιδια στη ζωη μου απογοητευτηκα..δεν περιμενω απο μια κοπελα να με σωσει ισως πλεον δεν περιμενω τιποτα ουσιαστικο σε αυτο το κομματι.

Χωρις να το παρεις τοις μετρητοις αφου δεν ειμαι ειδικος αλλα επειδη και γω περασα μια ασχημη περιοδο στη ζωη μου με στενοχωρια και εντονο αγχος, προκειμενου να "σηκωθω" πηρα ελαφρια αντικαταθλιπτικα για λιγο καιρο με συμβουλη γιατρου.. ειμαι κατα των φαρμακων αν μπορει ςνα το αντιμετωπισεις αλλα οταν οι δυναμεις σε εγκαταλειπουν πρεπει να το προλαβαινεις στην αρχη γιατι μετα βυθιζεσαι σε πιο καταθλιπτικη φαση...Προσπαθησε να μην τα σκεφτεσαι τα παλια, οτι εγινε εγινε.. δεν ειναι ευκολο το ξερω αλλα πρεπει. Και μιλας βρε Γιαννη λες και σε πηραν τα χρονια ( και γω το ιδιο κανω)... νεος ανθρωπος εισαι! και αοφυ λες οτι εχεις θεληση.

στα χαπια δεν το ριχνω με τιποτα..κρατιεμαι οσο μπορω.δεν μ εχουν παρει τα χρονια ομως τα τελευταια 3 ειναι αρκετα για να μ εχουν διαλυσει.εχω θεληση μεσα μου αντοχες δεν ξερω αν εχω.εκει ειναι το θεμα μου