Κατάθλιψη-ένας ύπουλος εχθρός
9 μήνες πέρασαν από τότε που διαγνώστηκα με κατάθλιψη. Ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή, βέβαια.
Πέρασα πολύ δύσκολα για να φτάσω εδώ που βρίσκομαι.
Δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν κοιμόμουν για μέρες, δεν έτρωγα, έκλαιγα συνεχώς, δεν πλενόμουν (ενώ είμαι ψυχαναγκαστική με την καθαριότητα), εγκατέλειψα εντελώς τον εαυτό μου. Είχα μεγάλες εκρήξεις. Έφτασα μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας.
Τώρα είμαι εδώ...είμαι καλά. Δεν νιώθω καλά, αλλά είμαι καλά.
Ο γιατρός μου με βοήθησε να ξεπεράσω τις έντονες κρίσεις πανικού, με βοήθησε να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Του είμαι ευγνώμον.
Είμαι 19 ετών, κοπέλα. Σπουδάζω στην Αθήνα Πολιτικές Επιστήμες.
Πλέον μπορώ να ευχαριστηθώ πράγματα. Χαμογελάω, γελάω. Προσέχω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να με αγαπήσω και να συμφιλιωθώ με εμένα.
Προσπαθώ. Πλέον προσπαθώ.
Υπάρχουν αυτές οι στιγμές όμως...που η κατάθλιψη με ξεπερνά κατά πολύ. Φοβάμαι μήπως μου κάνω κακό. Φοβάμαι πολύ.
Ήδη προσπάθησα να με σκοτώσω μία φορά, τώρα φοβάμαι μήπως το ξανακάνω.
Φυσικά, θα αναρωτιέσαι τον λόγο, εσύ που με διαβάζεις.
Ο λόγος ήταν μια έντονη, καταστροφική σχέση,το διαζύγιο των γονιών μου και το στήριγμα το οποίο έπρεπε να είμαι για την μαμά και τον αδερφό μου.
Ο πατέρας μου κατηγορούσε εμένα. Η μαμά αδύναμη και ο αδερφός χαμένος. Στήριγμα όλων εγώ. Μια σχέση απαγορευμένη για όλους που είχα και ένας εαυτός μισός.
Είμαι εδώ όμως...υπάρχουν οι χρωματιστές και οι μαυρισμένες ημέρες μου.
Πέρασα πολύ δύσκολα. Ακόμα με καταβάλλει η κατάθλιψη, μα σηκώνομαι.
Νόμιζα πως μόνο εγώ το περνάω όλο αυτό. Μα ανακάλυψα σταδιακά ότι υπάρχεις κι εσύ, κι εσύ που είσαι σαν εμένα.
Ως άτομο είμαι πολύ ντροπαλή και κλειστή. Έχω σταθερή παρέα που με στηρίζει πολύ. Δεν γνωρίζω άτομα με μεγάλη ευκολία.
Παρ όλα αυτά νιώθω ότι ορισμένες φορές...ΖΩ...πραγματικά...ΖΩ.
Ευχαριστώ αν καταφέρατε να με διαβάσετε.