Και αυτή είναι η μισή ιστορία της ζωής μου (και όποιος αντέξει...) :)
Η ερώτηση που βρίσκεται μέσα σε όλους τους ανθρώπους και που σε τακτά χρονικά διαστήματα "επιτίθεται" και σε εμένα είναι η κλασσική... Ποιός είμαι?
Πάντα μέχρι τώρα έπρεπε να υπάρχει ένας ενδόμυχος φόβος, ο οποίος έδιωχνε αυτή την ερώτηση απο την επιφάνεια... Έπρεπε να είναι φόβος γιατί δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα το οποίο μπορεί να καταστείλει τόσο καλά τις υπαρξιακές αναζητήσεις των ανθρώπων...
Και να μαι εδώ. Τριαντα ενός χρονών και ακόμα προσπαθώ να απαντήσω στο ίδιο ερώτημα που μου είχε γεννηθεί απο το ξεκίνημα της εφηβείας. Ποιός πραγματικά είμαι?
Οι φοβίες της ζωής μου με αφήνουν να βιώσω κάποια επιφανειακά συναισθήματα με το σταγονόμετρο, για να με πείσουν ότι είμαι εδώ και ζω, αλλά μέχρι εκει. Ο χαμός του πατέρα μου δε θρηνήθηκε ποτέ, γιατί δεν ήταν πρέπων σύμφωνα με τη μητέρα μου να φαίνεται παραέξω αυτή η "αδυναμία" της οικογένειας. Και όλοι χαμογελούσαμε μεταξύ μας και στους υπόλοιπους με το χαμόγελο της θλίψης. Χωρίς την παραμικρή εκτόνωση, και ας έβραζε όλοκληρο ηφαίστειο λύπης και θυμού μέσα μας. Στη συνέχεια ο χαμός του κολλητού μου απο τη ζωή μου, λόγω γυναίκας. Λόγω γυναίκας που δήθεν άρεσε και στους δύο. Το δήθεν παραδόξως πάει σε εμένα, γιατί παρότι η ομορφιά αυτής της κοπέλας ήταν εκθαμβωτική, δεν μου άρεσε...
Επίσης ξέχασα να αναφέρω πως παρότι αρκετά εμφανίσημος, ποτέ δεν ήμουνα καλός με τις γυναίκες. Κυρίως γιατί με τρομάζανε. Με τρομάζανε τα συναισθήματα, που προσπαθούσαν να τρυπώσουν στο σκοτάδι του φόβου μου, και αυτό με αναστάτωνε. Και έτσι δεν άφηνα στη ζωή μου γυναίκες που μου προκαλούσαν δυνατά συναισθήματα... Ίσως αυτό γινόταν για καλό, γιατί στην περίπτωση ενός άσχημου χωρισμού, δε ξέρω τι ψυχολογικές "ιδιοτροπίες" θα μου εμφανιζόντουσαν.
Επιστρέφοντας, μετά απο ένα πρώτο "περίεργο" ραντεβού στο οποίο προσπαθούσα να φανώ μάγκας και αδιάφορος, ακολούθησε ένα αποτυχημένο δεύτερο στο οποίο και έμαθα απο την ίδια ότι ενδιαφέρεται για τον φίλο μου. Δε θα με πείραζε πιστεύω, αν απλά μάθαινα ότι δεν ενδιαφέρεται. Αλλά το ότι ενδιαφερότανε για τον φίλο μου χτύπησα βαθιά μέσα μου τον εγωισμό που δεν αποδεχόταν την απόρριψη λόγω του φίλου μου (ο οποίος δεν θεωρούταν και ιδιαίτερα όμορφος... Δε το λέω εγώ, κατα κοινή ομολογία πάντα). Εκεί λοιπόν ξεκίνησε μια αρρωστημένη καψούρα για διεκδίκηση, που η βαθιά κατάθλιψη που μου προκάλεσε, ήταν το κερασάκι στην τούρτα του δεσμού του φίλου μου με αυτήν, και στη συνέχεια με τσακωμό και χωρισμό με τον προαναφερθέν φίλο. Και σε μεγάλο βαθμό τα προκάλεσα εγώ έτσι τα πράγματα.
Μετά απο αυτό άρχισα να αμφιβάλλω για τον ανδρισμό μου, αφού "δεν γίνεται" να μην μου άρεσε μια τόσο ωραία γυναίκα και πίστευα πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Βέβαια με βάση τις πάντα σωστές γονικές συμβουλές, το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Και όχι δεν το πάω εκεί, γιατι δεν είμαι ομοφυλόφιλος... Απ όσο ξερω τουλάχιστον, μιας και πάντα με τις γυναίκες ένιωθα να φουντόνουν τα σωθικά μου. Αλλά ο φόβος της ομοφυλοφιλίας είχε φυτρώσει και δεν μπορούσα να τον σταματήσω... Όποτε πήγαινα να νιώσω κάτι, ο φόβος της ομοφυλοφιλίας με κατέκλυε. Έτσι αυτό πέρασε στην καθημερινότητά μου, και μάλιστα ακόμα και με πράγματα που δεν είχανε καμμία σχέση με τη σεξουαλικότιτα. Η εξέλιξη αυτού του φόβου κέρδιζε τόπο μέσα μου και μεγάλωνε. πχ. είχα διαγώνισμα και δεν ήθελα να διαβάσω? "Είμαι ομοφυλόφιλος. Όλα είναι μαύρα". Η' είχα ραντεβού με κοπέλα? "Αφου είμαι ομοφυλόφιλος, τι πάω να κάνω? Δεν αξίζω." Με αποτέλεσμα να το χρησιμοποιώ σαν εμπόδιο παντού και να αρχίσω να κλείνομαι...
Η ιστορία συνεχίζεται... Αλλά (σταματάω κυρίως λόγω νύστας)... :) :Ο
Θα μου άρεσε πολύ να ακούσω σχόλια σας για τα παραπάνω!
Cheers!
