ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Θα ήθελα τις απόψεις και τις εμπειρίες σας σε ένα θέμα που με προβληματίζει πολύ. Προσωπικά αντιμετωπίζω ψυχολογικά προβλήματα (διαγνωσμένα) εδώ και 10 χρόνια. Στην πρώτη κρίση ήμουν φοιτήτρια, έχασα ένα εξάμνηνο, στη δεύτερη παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και σήμερα που έχω δική μου δουλειά, υπολειτουργώ δηλ. σέρνομαι περιμένοντας να αντλήσω δυνάμεις για περαιτέρω. Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής. Τί γίνεται όταν το ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζεις σε καθιστά για ικανό χρονικό διάστημα μη λειτουργικό στην εργασία σου? Κι αναρωτιέμαι επί τούτο γιατί ούτε οι σημερινές συνθήκες εργασίας ευνοούν. Εννοώ ότι δεν φεύγεις σήμερα από μια δουλειά γιατί δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις κι αύριο βρίσκεις άλλη. Ούτε εγώ προσωπικά έχω κάποιον να με στηρίζει οικονομικά στο μεσοδιάστημα εκτός από τη δουλειά μου, οπότε αν δε δουλεύω, το χάος....Ούτε μπορώ εκ των προτέρων να προβλέψω πότε θα έρθει το πρόβλημα.... Εσείς πώς το αντιμετωπίζετε? Θα μ' ενδιέφερε ειλκκρινά ν' ακούσω την άποψή σας!

Το ζητημα ειναι οτι αυτοί στους οποίους η δουλεια σου απευθυνεται βλεποντας απλα αυτο που βγαζεις προς τα έξω, ήτοι η δυσκολία να ανταποκριθεις, πίσω απο την οποια κρυβονται τα ψυχολογικά, σε κρινουν ανεπαρκή, ητοι δεν εισαι καλη στη δουλεια σου και απομακρύνονται.
Τα ψυχολογικα δε σε αφηνουν να συγκεντρωθεις ιδιως όταν το αντικειμενο μιας εργασιας που εχεις να διεκπεραιώσεις απαιτει χρονική διάρκεια, αλληλουχία σκέψεων χωρίς να χάνεις τον ειρμό τους ώστε να καταλήγεις σε συμπερασματα τα οποια συνεπαγονται ευθυνες και για τα οποία ενδεχεται να λογοδοτησεις. Επίσης όταν χρειαζεται να μιλησεις δημόσια, να αναπτυξεις ενα θεμα με πολλές παραμετρους. Ερχονται σαν κεραυνοι σκέψεις, εντονα συναισθηματα, η σκεψη σου ηδη διεφυγε απο το αντικειμενο εργασίας, βυθίζεσαι στη σκέψη, περναει η ωρα χωρις να το καταλαβεις.
Μαθε μεσα σ' αυτον κυκεωνα, να το επιβαλεις σαν υποχρεωση σε σενα, να κρατας ενα ψηλό επίπεδο επαγγελματισμού. Το διαστημα που η σκεψη δεν διαφευγει να εχεις τον πύχη ψηλα. Προσπαθησε επισης στο χωρο οπου διεκπαιρεωνεις την εργασια σου να εχεις συνέχεια κάτι να ασχολείσαι κι αυτο συμβαλλει στο να αφαιρεισαι λιγότερο, με αλλα λόγια κρατα τον εαυτο σου σε εγρήγορση. Κανε επίσης εσωτερική παρατηρηση, μαθε να ξεχωριζεις τις σκεψεις που σε μολύνουν, ως να υπαρχει στην σκεψη σου ενας παρατηρητης της που αυτος θα εισαι εσυ κι αυτες τις σκεψεις να τις αποβαλλει ή να τις ελέγχει για τη λογικότητα τους ενώ βρισκονται σε εξέλιξη.

Γιάννη, αυτό προσπαθώ να κάνω. Να εκμεταλλεύομαι τις "καλές" μέρες. Είναι όμως φορές που απλά δεν υπάρχουν τέτοιες....Κι όταν η δουλειά, όπως λες, είναι πνευματική και απαιτητική και απαιτεί συγκέντρωση και οξύνεια, εκεί να σε δω....Περίμενα μεγαλύτερη ανταπόκριση για να είμαι ειλικρινής. Οι υπόλοιποι δεν εργάζεστε???? Κι αν πώς συντηρείστε???