Χαιρετε

Καλησπέρα σας

Ειμαι 30 χρονων και εδω και 3 χρονια περιπου υποφέρω απο ψυχοσωματικα προβληματα και παραλογους φοβους και κρισεις πανικου εντελως απο το πουθενα και μαλιστα σε εκεινο το σημειο που η ζωη μου ειχε μπει σε ενα καλο δρομο. Ξεκινησε απο ενα τουνελ στην εθνικη και εχει καταληξει σε διαφορες τραγελαφικες φοβιες, οπως πολλα και ποικιλα προβληματα στην οδηγηση, προβλημα στην καταποση και πολλα ακομα χαριτωμενα. . . Εννοειται οτι εχω κανει ολες τις σωματικες εξετασεις και ολοι απεφανθησαν οτι το προβλημα ειναι ψυχολογικο

Ειχα κανει θεραπεια γι αυτο με ψυχολογο για κανα 6μηνο πριν απο κανα χρονο και ειδα ελαχιστη βελτιωση. Οποτε κλασσικα τα παρατησα. Επεστρεψαν δρυμιτερα τα προβληματα ομως προσφατα και σκεφτομαι σοβαρα να κανω το επομενο βημα. Να συμβουλευτω εναν ψυχιατρο.


Γι αυτο λοιπον απευθυνομαι στο forum σας.
1) Να συμβουλευτω ψυχιατρο η' να απευθυνθω ξανα σε ψυχολογο? Ψιλοφοβαμαι στην ιδεα μιας φαρμακευτικης αγωγης αλλα φοβαμαι περισσοτερο οτι θα μπω σε ενα τουνελ και θα μεινω στον τοπο, οποτε κερδιζει το πρωτο στα σημεια.
2) Αν ειναι δυνατον να μου προτεινετε καποιους επαγγελματιες (κατα προτιμηση στα βορεια - βορειοκεντρικα προαστεια της αθηνας) βαση της δικιας σας εμπειριας, γιατι εχουν δει πολλα τα ματια μου απο τυχαρπαστους στον χωρο της υγειας.


Ευχαριστω εκ των προτερων

ο σωστός Ψυχολογος φιλέ είναι αυτός που θα κάνει τόσο σωστή αξιολόγησή που ο ίδιος θα κρίνει αν χρειάζεσαι παράλληλα με την ψυχοθεραπεια φαρμακευτική αγωγή.....

Για πες πιο συγκεκριμενα ποτε ξεκινησε και τι ακριβως παρουσιαζεις.

λεω και ξαναλεω και ξαναλεω τοση ωρα μη μας λετε μονο ξερο εχω προβλημα με κρισεις πανικου κλπ εξηγιστε μας τι ακριβως συμβαινει στη ζωη σας τι δε πηγε καλα σε τι στεναχοριθηκατε για να μπορεσουμε να καταλαβουμε για πιο λογο εισαστε ετσι δε μπορει πχ ενα πρωι να ξυπνησες και να σε επιασε αυτο το πραγμα κατι σε πειραξε κατι σου συνεβει.. εξηγιστε μας να καταλαβουμε

Κουραγιο αγαπητο μελος Αετ προσωπικα αντιμετωπιζω καταθλιψη γεγονος που κρυβω απο το αγορι μου κ τις φιλες μου κ γνωριζουνε μονο οι δικοι μου κ συνδιαζω κ ψυχιατρο ο οποιος ειναι καθαρα για να δινει φαρμακο κ ψυχολογο η οποια ειναι για να μιλαω για το προβλημα μου κ επισης ακομα καλυτερο ειναι να απευθυνθεις κ σε πνευματικο στην εκκλησια που πηγαινω εγω αραια κ που κ μου κανει τρομερο καλο,οπως καταλαβαινεις εκμεταλλευομαι καθε δυνατη βοηθεια κ εσυ πρεπει να κανεις ο,τιδηποτε για να ανακουφιστεις,6 μηνες που λες ειναι πολυ μικρο διαστημα για θεραπεια κ λογικο να επανελθει η κατασταση σου

κ ομως φιλε αλεξανδρε. Ακριβως ετσι ειναι. Ενδειξεις υπηρχανε αρκετα χρονια αλλα ουσιαστικα ξυπνησα ενα πρωι πηγα με το αμαξι στην πατρα και περνωντας ενα τουνελ αρχισα να πανικοβαλομαι. Δεν εδωσα μεγαλη σημασια... μετα απο λιγο καιρο ομως, εκει που τρωγαμε ενα σουβλακι με το ετερον ημισι, ενιωσα εντονη δυσφορια, δεν μπορουσα να καταπιω με τιποτα και απο εκει και περα συνδεθηκαν ολα τα γεγονοτα και αρχισαν το προβληματα.

Δεν εχασα καποιον, δεν υπηρξε καποιο ασχημο περιστατικο εκεινο τον καιρο. Το μονο γεγονος που συναδει στο χρονικο εκεινο πλαισιο ηταν οτι ερωτευτηκα και γνωρισα την γυναικα της ζωης μου. Δεν μπορω να φανταστω ομως πως αυτο μπορει να μου δημιουργησε ολα τα παραπανω.

Το τραγελαφικο της υποθεσης ειναι πως εχει διογκωθει το ολο θεμα μου. Αρχισα να φοβαμαι τα τουνελ, μετα δεν μπορουσα να οδηγησω την νυχτα, μετα δεν μπορουσα να οδηγησω στην εθνικη, μετα απο μια πορεια με τους "αγανακτισμενους" καταλαβα οτι ημουν και αγοραφοβικος και φυσικα υφισταται το προβλημα της καταποσης οπου ακομα και νερο να πιω μπορει να πνιγω.

Θελω να παντρευτω, να δημιουργησω οικογενεια και να κανω ολα οσα μπορουσα να κανω "πριν" και να μην με τραβαει τιποτα πισω!

το πιο πιθανο ειναι να ειχες κλειστει σε καμια τουαλετα μικρη/μικρος και να σου εμεινε απο κει μπορει και να μη το θυμασαι μου ειχε τυχει και εμενα κατι αναλογο οταν ειχα κοψει το χερι μου μικρος και μετα ειχα λυποθιμισει για αρκετα χρονια καθε φορα που εκαβα τυχαια κατι κατα λαθος κοντευα να λυποθυμισω χωρις να θυμομουν καν το περιστατικο τοτε το ειχα ξεχασει... μου εχει τυχει και εμενα αυτο τρωγοντας να νιοσω κατι αρκεςτα παλια μαλον κατι δε θα του εχεις πει η δε νιοθεις πολυ καλα με αυτον η κατι αλλο εχει συμβει που δε το ξερει

καλως ηρθες "συναδελφε" .... 6 μηνες ειναι οντως πολυ λιγη δουλεια!!!(οπως λεει κ η φιλη μυσπ)...
θελει κοπο, χρονο κ καλο ψυχολογο... κατι σε ενοχλει κ πρεπει να καταλαβεις κ να δεχτεις τι ειναι αυτο!!! για να καταφερεις να το αλλαξεις!!!
καλη δυναμη ευχομαι... κ ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις!!!

Επειδη φιλε μου το εχω παθει κι εγω αυτο και αν και ειμαι καινουριος στο φορουμ σου λεω ενα πραμα και να το βαλεις καλα στο μυαλο σου. Σιγουρα ο ψυχιατρος θα σου δωσει χαπια (μενα μου ειχε δωσει minitran) αλλα κυριως πρεπει μονος σου να πείσεις τον ευατο σου πως δεν εχεις κατι. Μην καθεσε ωρες μονος σου, βγες απο το σπιτι, μην ψαξεις ποτε στο ιντερνετ και κυριως κοψε τους γιατρους. Οσο πηγαινεις τοσο θα νομιζεις οτι δεν σου βρισκουν αυτο που νομιζεις πως εχεις. Εγω εχω απαλλαχτει απο τις εμμονες αλλα οι πονοι με πιανουν που και που και απλα τους αγνοω. Αυτο ειναι το θεμα. Να διωξεις τις εμμονες.

Αετ, πολύ σωστά λέει η μυσπ ότι ο χρόνος θεραπείας ήταν πολύ λίγος. Επιπλέον, μπορεί να μην υπήρξε καλή 'χημεία' ή αποδοτική συνεργασία με τον συγκεκριμένο ειδικό.
Βέβαια, αν ένιωθες στάσιμος σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας, λογικό είναι να ήθελες να σταματήσεις. Αλλά το να έχεις μια 'μικρή βελτίωση' μετά από 6 μήνες είναι θετικό, αναμενόμενο, συνηθισμένο.
Οπότε, ίσως θα ήταν καλό να συνέχιζες, ή να έκανες μια ουσιαστική συζήτηση με τον/την ψυχολόγο για τις προσδοκίες, τα αιτήματα, την πορεία της θεραπείας κλπ.

Γνώμη μου είναι να απευθυνθείς εκ νέου σε κάποιον ψυχολόγο και να περάσεις όλα τα στάδια της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Από τη διερεύνηση της όλης κατάστασης, την κατανόηση της βαθύτερης σημασίας των συμπτωμάτων σου, ως τη θετική αλλαγή προς την κατεύθυνση που επιθυμείς και είναι εφικτή. Η φαρμακευτική αγωγή στα συμπτώματα που περιγράφεις κατ' εμέ έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από όφελος. Μην σε πιάνει το άγχος να 'θεραπευτείς' από την 'ασθένεια' και να 'ξαναγίνεις όπως ήσουν πριν'. Δες το λίγο διαφορετικά αυτό που σου συμβαίνει, σαν μια πλευρά του εαυτού σου που βρίσκει διέξοδο μέσα από τα συμπτώματα. Όχι σαν ανεξήγητο εισβολέα που σου χαλάει τη ζωή.

Πάντως, καθόλου παράξενο δεν είναι να εμφανιστούν τα συμπτώματα στη φάση που όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά στη ζωή σου. Γιατί όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα, ο οργανισμός είναι απασχολημένος στο να τα αντιμετωπίζει και δεν γίνεται αμέσως εμφανής η όποια ζημιά γίνεται. Οπότε, ναι μεν τα συμπτώματα βγαίνουν στη φάση που είμαστε χαλαροί, αλλά έχουν δημιουργηθεί πολύ καιρό πριν. Και έτσι δεν αρκεί το ότι τώρα πια όλα πηγαίνουν καλά.
Επίσης μην ξεχνάς ότι ακόμα και τα ευχάριστα γεγονότα θεωρούνται στρεσογόνα, είναι δηλαδή πηγές ψυχολογικής πίεσης και σωματικής καταπόνησης παρά τη θετική τους χροιά. Άσε που μερικές φορές ο ενθουσιασμός από μια θετική εξέλιξη μας κάνει να παραβλέπουμε άλλες πηγές άγχους που συνυπάρχουν, ή χρόνια προβλήματα που βάζουμε κάτω από το χαλάκι.
Γενικά, εξηγήσεις υπάρχουν αρκετές ως προς το 'γιατί'.
Το θέμα είναι και να τις κατανοήσεις και να ενημερωθείς για το 'τι' τελικά είναι αυτό που σου συμβαίνει.
Πάντως τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν - και μικρές άμεσες τεχνικές ανακούφισης, αλλά και βαθύτερες αλλαγές πιο μακροπρόθεσμα.
Ζήτα βοήθεια και δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να κατανοήσει καλά τον όλο μηχανισμό και σιγά-σιγά θα αρχίσει να λειτουργεί πιο ομαλά το όλο σύστημα. Εννοείται βέβαια πως όπου και να απευθυνθείς, χρειάζεται εξαρχής να νιώσεις εμπιστοσύνη και πως όντως κάτι κινείται.

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες οτι 6 μηνες ειναι πολύ μικρό διάστημα για θεραπεια, υπό την εννοια όμως του ξεπέρασα το πρόβλημα. Υπό την εννοια όμως του βρηκα που έγκειται το πρόβλημα μου και τις αιτίες του αλλά κυρίως τον τρόπο/μέθοδο να το λύσω 6 μήνες είναι ικανοποιητικός χρόνος. Αν φίλε αυτους τους 6 μηνες ο ψυχολογος σου πρόσφερε αυτα (ασχετως του ότι για διαφορους λόγους δεν τα εφαρμόζεις ή δυσκολευεσαι να τα εφραμοσεις) κι αυτό το αναγνωρίζεις και το νιωθεις τότε η ψυχολογια σου πρόσφερε αυτο που χρειαζεται για σενα. Διαφορετικα θα πρεπει να απευθυνθεις αλλου. Να ξερεις επίσης οτι υπαρχουν διαφορετικες μεθοδοι ψυχολογικης προσεγγισης του ατομου, οποτε εκει θα δεις ποια μεθοδος σου ταιριαζει και θα απευθυνθεις στον αναλογο ψυχολογο.
Καποτε φιλε το προβλημα μεσα μας ειναι μακροχρονιο και καλα ριζωμενο, έτσι η καθε προσπαθεια για αλλαγη, όσο καταλληλη κι αν βρισκουμε τη μεθοδο για το σκοπο αυτο, φαντάζει βουνό. Δες μηπως εγκειται σ αυτο το σημειο το προβλημα σου.
Τα φαρμακα μπορει να χρειαζονται αμα απο μονοι μας δεν κατορθωνουμε να ελέγξουμε την κατασταση, οταν το αγχος και οι εντασεις τρεχουν μεσα μας ανεξελεγκτα.
Θα θελα επισης να σου πω ότι ο φοβος αντιμετωπιζεται με υπερβασεις, δλδ να τολμουμε κανουμε αυτο που υποτιθεται μας φοβίζει και με τη διακριση αναμεσα στο λογικο και στο παραλογο στις σκεψεις μας.
Μαρινα, με βρισκουν συμφωνο αυτα που γραφεις ως προς τις δυσκολιες κατα την αντιμετωπιση των συμπτωματων και γενικα της θεραπειας.