Originally Posted by
gatopardos
Καλησπέρα και απο εμένα. Και συγνώμη εξ αρχής για το κείμενο – βιβλίο. Παρότι χρόνια με αφορά άμεσα το θέμα της ψυχικής υγείας, δεν είχα μπεί ποτέ στην διαδικασία να εγγραφώ σε κάποιο φόρουμ! Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου με ανθρώπους που μπορούν να καταλάβουν.
Τα προβλήματά μου ξεκινάνε απο πολύ νεαρή ηλικία. Αυτή των 6 (κοντεύω τα 29). Θυμάμαι χαρακτηριστικά να είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ, χειμώνα και ενώ όλοι κοιτούσαν τα δώρα των χριστουγέννων, εγώ απλά ανησυχούσα πως θα πεθάνω. Φρίκη! Ειδικά για το μυαλό ενός παιδιού 6 ετών. Οι φρίκες αυτές μόνιμα συνοδευόταν από μια μανία καταδίωξης, πολλές εμμονές και πολλούς ψυχαναγκασμούς. Επίσης για πολλά χρόνια έβλεπα πράγματα που όλοι επιμένουν πως δεν υπήρξαν ποτέ. Αλλά ακόμα και σήμερα θα πω πως ήταν 100% αληθινά. Τα είδα, τα ένιωσα, με τρόμαξαν, με πόνεσαν. Ήταν αληθινά. Απλά. Αυπνίες χρόνια -έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος βράδυ, απο την ηλικία των 15. Μέρα και εφόσον είμαι χώμα. Φρίκη x2-.
Με τα πολλά έφτασα στα 16 μου όπου έκανα μια απόπειρα. Και μετά στα 20 μου όπου έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Ακολούθησε άλλη μια 3 χρόνια μετά. Τότε κατέληξα να το πάρω απόφαση και να δω μια ψυχίατρο. Η διάγνωση ήταν ΙΔΨ. Είδα δεύτερο γιατρό, του οποίου η διάγνωση ήταν η διπολική διαταραχή και τελικά είδα και τρίτο γιατρό που συμφώνησε με την ΙΔΨ. Τελικά άρχισα τις επισκέψεις μου αλλά και μια φαρμακευτική αγωγή για 2 χρόνια. Αν με ρωτήσει κανείς θα πω πως δεν ένιωσα να βοηθήθηκα ιδιαίτερα. Όπως και να έχει, κάποια στιγμή έκοψα την θεραπεία, με την βοήθεια της γιατρού μου φυσικά, γιατί όλος ο κοινωνικός μου περίγυρος ήταν αντίθετος με τα φάρμακα. Για αρκετό καιρό, περίπου 1 χρόνο δηλαδή, μπορώ να πω πως ένιωθα καλούτσικα. Μέχρι προσφάτως. Όπου προσφάτως, σημειώσατε κοντά ενάμιση χρόνο πριν το ..σήμερα.
Στο σήμερα λοιπόν. Συνεχίζω να μην κοιμάμαι τα βράδυα, απλά πλέον δεν κοιμάμαι εύκολα ούτε την μέρα. Περνάνε 2 και 3 μέρες για να καταφέρω να κοιμηθώ. Απο εκέί και πέρα επέστρεψε η μανία μου με τα μικρόβια, υπάρχει φοβερή έλλειψη αποφασιστηκότητας στα πάντα, απραξία σε βαθμό αηδίας, βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε με αποτέλεσμα να εχει μειωθεί το ενδιαφέρον μου για πολλές δραστηριότητες και αδυνατώ να είμαι συνεπής σε οτιδήποτε. Επίσης ενώ είμαι φοβερά έξυπνο και διαβασμένο άτομο (και δεν το λέω ως ψώνιο, ξέρω τι έχω και τι όχι) και πάντα μπορούσα να γράψω αλλά και να εκφραστώ άψογα, έχω αρχίσει να παρατηρώ η ίδια αλλά και άνθρωποι γύρω μου πως καθυστερώ φοβερά να απαντήσω και γενικά πως έχει αλλάξει ο τρόπος έκφρασής μου. Κολλάω. Ξέρω τις λέξεις, απλά ..κολλάω.
Το μενού συμπληρώνει μια καταπληκτική έλλειψη ενέργειας (μάλλον φταίνε οι αυπνίες βέβαια). Το επίσης τραγικό της υπόθεσης είναι πως έχει επιστρέψει και η γνωστή μου πλέον τόσα χρόνια έλλειψη συγκέντρωσης, απλά πλέον είναι χειρότερη απο ποτέ. Αδυνατώ να ολοκληρώσω το οτιδήποτε. Και δεν είναι λόγω βαρεμάρας. Οι σκέψεις έρχονται απο το πουθενά, συνοχή καμία! Αναμνήσεις, εικόνες, σκέψεις, όλα ανάκατα χωρίς νόημα. Αλλά μου τρώνε χρόνο. Θα ξεκινήσω να κάνω το χ, θα θυμήθώ το ψ, θα ψάξω το ω και τελικά θα καταλήξω να ασχολούμαι με το δ, χωρίς καν να μπορώ να θυμηθώ απο που ξεκίνησα. Πιστεύω πως αν κάποιος δεν με ξεκολλούσε, θα μπορούσα να κάνω λούπες ατελείωτες. Το ίδιο πράγμα, για πάντα. Ή να μην κάνω τίποτα. Κι αυτό συμβαίνει συχνά πυκνά, ειδικά τους τελευταίους 3 μήνες είναι ενοχλητικό. Η τάξη χάθηκε και επικρατεί χάος.
Δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά ισχύει. Γεγονός που μου δημιουργεί πρόβλημα στην καθημερινότητά μου, στην δουλειά μου αλλά και στις σχέσεις μου με πολλούς ανθρώπους. Στις τελευταίες δε υπάρχει γενικά θέμα. Μέσα σε όλα τα άλλα γιατί έχω τάσεις ..φυγής. Θα κανονίσω να πάω για καφέ ή μια δουλειά. Για κάποιο λόγο που αδυνατώ να σας εξηγήσω, θα το μετανιώσω την τελευταία στιγμή, γιατί θα νιώσω δυσφορία και τελικά απλά θα κλείσω το κινητό μου, το pc κλπ και θα χαθώ 2 ώρες, 2 μέρες, 2 βδομάδες. Όταν εν τέλη επιστρέψω, πάντα προσπαθώ να εξηγήσω στους άλλους το πως και το γιατί, αλλά ποτέ δεν φαίνεται να τα καταφέρνω.
Το χειρότερο όλων αν με ρωτήσει όμως κανείς είναι αυτή η διαβολεμένη αίσθηση πω ς μόνιμα κάτι θα γίνει και θα πεθάνω (αυτό το έχω απο παιδί). Απο τα πάντα. Με κουράζει, το ομολογώ. Αλλά πραγματικά ΔΕΝ μπορώ να μην το σκέφτομαι. Βέβαια αυτό δεν συμβαδίζει με το γεγονός πως κάνω συχνά τρελά πράγματα τα οποία πράγματι με βάζουν σε κίνδυνο. Δεν σκέφτομαι καθαρά εκείνη την στιγμή το πιστεύω. Αλλά τα βρίσκω σωστά. Το μυαλό μου λέει κάντο και απλά ακολουθώ. Αν με ρωτούσε κανείς βέβαια χθες, ή πριν 1 μήνα, ή γενικά σε φάση «χασίματος» θα έλεγα πως απλά λένε οτι να ναι. Εκλάμψεις τις λέω. Ώρες ώρες, όπως τώρα, νιώθω να σκέφτομαι πιο ψύχραιμα και καθαρά απο ποτέ. Δεν μπορώ όμως να πω πως θα συμβεί το ίδιο όταν πχ ξυπνήσω το βράδυ.
Πλέον δηλώνω πελαγωμένη. Δεν θέλω να μιλήσω σε οποιονδήποτε. Η οικογένειά μου πάντα πίστευε πως απλά είμαι παράλογη και πως δεν έχω τίποτα. Δεν με στήριξε ποτέ σε αυτό τον τομέα και ήταν τελείως κατά και στην προηγούμενη θεραπεία μου. Δυστυχώς όντας άνεργη 1 χρόνο, γύρισα στο πατρικό μου. Θα ήθελα να δω έναν γιατρό, αλλά φοβάμαι πως θα είναι όλοι αντίθετοι και αυτό με αγχώνει. Όπως επίσης δεν μου αρέσει η ιδέα να ξαναμπώ στην διαδικασία να κάνω μια αγωγή που θα με «ρίξει» ή θα με κάνει εν μέρη χειρότερα. Απο την άλλη πλέον θα πω πως φοβάμαι, εγώ για μένα.
Κάποιος φίλος (γιατρός) πρόσφατα μου πρότεινε να δω έναν ομοιοπαθητικό. Ποιά η άποψή σας; Έχει κάποιος προσωπική εμπειρία; Δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Βέβαια δεν είχα και στους προηγούμενους γιατρούς μου απο αυτή και τους επισκέφθηκα πάραυτα. Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι οχι. Ειλικρινά, έχω κάνει την ζωή μου στο σύνολό της ένα μπάχαλο. Και τελευταία με πιάνω να σκέφτομαι έντονα σε random στιγμές να κάνω κακό στον εαυτό μου.Ευτυχώς είμαι πολύ «χέστης» για να το κάνω.
Ξανά συγνώμη για το μακρύ κείμενο, αλλά έκανα 2 ώρες να το γράψω (για λόγους που εξήγησα παραπάνω ), προσπαθώντας να μην παραλείψω – ξεχάσω κάτι. Ώστε αν κάποιος/α έχει παρόμοια εμπειρία να βοθήσει με τυχόν συμβουλές - απόψεις κλπ.
Καλημέρα και καλώς σας βρήκα. :)
