σκεφτομαι πολλα..ειναι ολα ενα χαος μεσα μου.φοβαμαι τον εαυτο μου.φοβαμαι το αυριο..ξερω οτι ειναι αχαριστια προς τη ζωη και τον ιδιο τον θεο που μας τη χαρισε τοσο απλοχερα αλλα εχω κολλησει .και δεν μπορω να βρω τη δυναμη να ξεκολλησω απαυτον το βαλτο.καποιες φορες νιωθω οτι ειμαι ενα ρομποτ.κανω απλα οτι χρειαζεται για να συνεχισω να υπαρχω αλλα οχι να ζω.οι αλλοι το βρισκουν τοσο ευκολο να ξεφυγω απαυτον τον εφιαλτη αλλα δεν καταλαβαινουν.νιωθω μονη μου εντελως.αυτο καποιες φορες με κανει πιο δυνατη και αλλες παλι με καταπαταει.ειναι τοσο απιστευτο ποσα πραγματα μπορει να περνανε απτο μυαλο ενοσ ανθρωπου που μοιαζει φυσιολογικος..τα δακρυα ειναι συνεχως στην ακρη του ματιου μου ετοιμα να κυλησουν με το παραμικρο..αλλα τα κραταω..και αυτα με εκδικουνται..επιστρεφουν παντα πιο δυνατα.θελω να κλαψω θελω να φωναξω θελω να βγω στο δρομοκαι να τρεξω οσο πιο γρη γορα μπορω.και δεν με νοιαζει που θα φτασω.πινω παλι και καπνιζω.λες και ειμαι αντρας.δεν θελω να ειμαι ετσι.δεν υελω τη ζωη μου ετσι.δεν θελω τον εαυτο μου ετσι.απο μικρη ειχα πει πως θα ειμαι για παντα δυνατη.πως δεν θα λυγισω σε κανενα εμποδιο γιατι δεν με επερνε να το κανω.απο παιδι ηξερα.ηξερα οτι ο κοσμος εκει εξω ειναι σκληροςκαι πως για να τα καταφερω θα πρεπει να ειμαι βραχος.οτι ειχα μεσα μου ποτε δε το χα δειξει σε κανενα.πιστευα οτι θα φαινομουνα ευαλωτη ενω δεν επρεπε.οσο μεγαλωνα ομως ο κοσμος μου ξαφνικα αρχισε να καταρρεει.ξαφνικα και τα πιο ευκολα τα εβλεπα δυσκολα.αυτο το ηφαιστειο που εχω μεσα μου και σιγοβραζει εδω και χρονια το φοβαμαι παρα πολυ.δεν μπορω να το ελεγξω.φοβαμαι οτι αν πασα ωρα και στιγμη θα εκραγει.και μετα ισως πολυ ασχημα πραγματα να συμβουν..η αμυνα μου σε ολο αυτο ειναι να εθελοτυφλω εδω και χρονια ..απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.δεν αφηνα περιθωρια στον εαυτο μου να λυγισει ,να κλαψει ,να καταρακωθει γιατι ετσι μου ειχαν μαθει οτι πρεπει να κανω.ψαχνω συνεχεια για λυσεις..να με αλλαξω να με κανω καλυτερο ανθρωπο να μην στεναχωρω τους γυρω μου να ειμαι δυνατη και σταθερη.δεν τα εχω καταφερει.και πιστευω πως ουτε προκειτε.παντα θα ειμαι μια αχρηστη.που δεν θα χρησιμευει πουθενα.στεναχωριεμαι για τον πατερα μου που ειναι εκει και υποφερει.για τη μανα μου που παλευει για να μας ζησει.για τη αδερφη μου που δεν ειναι ευτιχισμενη στο γαμο της.για τααδελφια μου που δεν μπορω να τα προστατεψω και να ειμαι κοντα τους.στεναχωριεμαι για εμενα που δεν μπορω να με σωσω απολο αυτο..δεν μπορω αλλο ρε γαμοτω!θελω να αναπνευσω!πραγματικα ποσες φορες θα ηθελα να μου εχει συμβεικατι και να ξεμπερδεψω ..ειμαι δειλη καταβαθος και ενας τιποτενιος χαρακτηρας που ψαχνει να βρει πατεριτσες για να ζησει..
