καλησπέρα σας.
θεωρω πως η ερωτηση μου ειναι κατα καποιο τροπο ασυνηθιστη οποτε θα ξεκινησω συστηνοντας με πρωτα. Είμαι 32 ετών, πτυχιούχος λογοθεραπείας και διορισμένος υπάλληλος σε μικροβιολογικό εργαστήριο νοσοκομειου.
ανέκαθεν ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία όμως δεν είχα τη στηριξη της οικογενειας μου. πλεον, ως εργαζομενος και οικονομικα ανεξαρτητος, ξεκινησα την προετοιμασια μου για να επιτυχω το εφηβικο μου ονειρο.
στην πορεια λοιπον, υστερα απο καποιο αντικειμενικα σοβαροτατο προσωπικο προβλημα που αντιμετωπισα, χρειαστηκα ψυχολογικη υποστηριξη την οποια, κατοπιν συμβουλης ενος συναδελφου ιατρου, βρηκα σε ψυχιατρο.
το διλημμα που μου προεκυψε απο την εμπειρια της ψυχοθεραπειας ειναι το εξης σπουδες ψυχολογιας ή ιατρικης -> ψυχιατρικης; εξηγω το γιατι:
ενας ψυχιατρος που θα ακολουθησει μια λιγοτερο ιατρικη προσεγγιση θεραπειας (δηλαδη που εχει ειδικευτει σε καποια μορφη ψυχοθεραπειας) μπορει να καλυψει τη δουλεια του ψυχολογου. μαλιστα, μπορει να την υπερκαλυψει κιολας εφοσον ειναι σε θεση να εντοπιζει (με σαφως μεγαλυτερη ακριβεια απο καποιον ψυχολογο) μια πιθανη βιολογικη βαση της διαταραχης, χωρις να σπαταλαει αδικα χρονο να προσεγγισει ψυχοθεραπευτικα. παραδειγματος χαριν, μια καταθλιψη η οποια μπορει να οφειλεται σε υποθυρεοειδισμο! αρα, σε αυτη την περιπτωση εχει σαφες προβαδισμα η ψυχιατρικη.
ενα ακομη πλεονεκτημα της ψυχιατρικης[/U] ειναι οτι, εμενα που με ενδιαφερει ο κλαδος της κλινικης ψυχολογιας, θα μου διασφαλισει την πελατεια, ως προς το ειδος, που επιθυμω. Συγχωρεστε με για τις λεξεις "πελατεια" και "ειδος", απλως δεν εβρισκα καταλληλοτερες. Θα βιωνα ενα δραμα εαν ερχοταν η οποιαδηποτε μαμα να μου ζητησει συμβουλες για το πως να βελτιωσει τη σχεση της με τον ατιθασο γιο της, ή η καθε κοπελιτσα που θελει να ξεπερασει το πρωην αγορι της! Αντιθετως θεωρω λειτουργημα, που εαν με αξιωνε οικονομικα ο θεος(?) θα ηθελα να το ασκησω και αμισθει, το να βοηθησω οσο μπορω εναν ανθρωπο με διαταραχες προσληψης τροφης, με σεξουαλικες διαστροφες κλπ. τα παραπανω φυσικα ειναι στο φασμα ενος κλινικου ψυχολογου αλλα, ας ειμαστε ειλικρινεις, ποιος θα εμπιστευοταν εναν ψυχολογο, οσο καλος, όσο άρτια καταρτισμενος και να ειναι! Από προσωπική μου πείρα, έχω γνωρίσει ψυχολόγους που με τη σταση και το επιπεδο τους ως ανθρωποι και ως επαγγελματιες, ντροπιαζουν οχι μονο τον κλαδο, αλλα και το ανθρωπινο ειδος!! Αυτο φυσικα δεν αναιρει το γεγονος οτι υπαρχουν παρα πολλοι ψυχολογοι αριστοι επαγγελματιες, ομως δυστυχως τους παρασυρει η μαζα και αποκλειονται οχι μονο σε περιπτωσεις σοβαροτερων παθησεων αλλα και απο ασθενεις με κριτικη σκεψη (οπως εγω).
ενα ακομη μειονεκτημα για την ψυχολογια ειναι οτι η ειδικευση που επιθυμω, η κλινικη ψυχολογια, ειναι δυσκολο να αποκτηθει τουλαχιστον στην ελλαδα (για μενα δεν παρχει σε καμια περιπτωση η δυνατοτητα του εξωτερικου). αυτο μου το επιβεβαιωσαν καθηγητες μου, ψυχολογοι, στη σχολη με τους οποιους εκανα αναλογες συζητησεις. ολοι τους ειχαν μεταπτυχιακα σε ασχετες ειδικευσεις απο την κλινικη ψυχολογια.
Στον αντιποδα τωρα, σπουδαζοντας ψυχολογια δεν αποκλειεται καποιος αλλος κλαδος, περαν της κλινικης, να με γοητευσει και να θελω να τον ακολουθησω (οπως κοινωνικη, προσωπικοτητας, πειραματικη, εγκληματολογικη). η ψυχιατρικη με περιοριζει σε αυτο το κομματι.
ακολουθοντας την ιατρικη, θα περασω μεσα απο πολλες δοκιμασιες και σκληρο διαβασμα για μαθηματα που μου ειναι παντελως αδιαφορα! το κινητρο θα ειναι μικρο και συνεπως δεν ξερω το κατα ποσο θα καταφερω να επιτυχω ή θα σπαταλησω αδικα τον χρονο μου.
επιπλεον ας μην ξεχναμε οτι ειμαι 32. του χρονου που καλως εχοντων των πραγματων θα εισαχθω θα ειμαι 33 χρονων. δεν ειμαι παιδι να εχω ολη τη ζωη μπροστα μου για σπουδες. ισως ειμαι αρκετα μεγαλος για την ιατρικη. αλλα και να τελειωσω ποσος χρονος θα υπαρχει για να το ασκησω και να αποκτησω και την πειρα που χρειαζεται να το ασκησω καλα;
συνοψιζοντας τα υπερ και τα κατα, κατ εμε παντοτε, εχουμε τα παρακατω:
ο ψυχιατρος μπορει να κανει τη δουλεια του ψυχολογου.
ο ψυχιατρος μπορει να συνταγογραφησει αν ειναι απαραιτητο.
ο ψυχιατρος μπορει να εντοπισει τη βιολογικη βαση μιας διαταρασης.
ο ψυχιατρος ασχολειται περισσοτερο με περιστατικα του ενδιαφεροντος μου.
η ειδικευση της κλινικης ψυχολογιας δεν αποκταται ευκολα εντος ελλαδας.
σπουδαζοντας ψυχολογια ισως ανοιχτουν νεοι κλαδοι που τωρα αγνοω.
η ιατρικη απαιτει πολυ διαβασμα σε μαθηματα που μου ειναι αδιαφορα.
σπουδαζοντας ψυχολογια γλιτωνω πολυ χρονο.
ολες αυτες οι σκεψεις με εχουν πελαγωσει. ο ενθουσιασμος και οι φιλοδοξιες μου με οδηγουν στην (ψυχ)ιατρικη, αλλα ο σοφος νους στην ψυχολογια.
σιγουρα εδω θα σας δημιουργειται η απορια πως θεωρω τοσο βεβαιη την εισαγωγη μου, ειδικα σε δυο τοσο υψηλοβαθμες σχολες. εδω και τρια χρονια, παραλληλα με τις σπουδες μου στη λογοθεραπεια, προετοιμαζομαι και ειμαι ηδη ετοιμος (θετικη κατευθυνση με εκτο μαθημα την ιστορια για να ανοιξω το πεδιο της ψυχολογιας) στο 100%. τον τελευταιο χρονο γραφω συνεχως διαγωνισματα εφ' ολης της υλης στα οποια ειμαι αλανθαστος. ευελπιστω οτι δε θα τα θαλασσωσω στις εξετασεις!
εσεις λοιπον, τι θα με συμβουλευατε;
σας ευχαριστω πολυ και ζητω συγνωμη για το μακροσκελεστατο μηνυμα μου.
ΥΣ. θα σας παρακαλεσω να αποφυγετε σχολια ασχετα με την ερωτηση μου, καθως θα αποδιοργανωθει το θεμα και εν τελει δε θα παρω τις απαντησεις που ψαχνω.
