Δείξτε κατανόηση σε αυτόν που πέρνα δύσκολα

Εμένα αν μου έλεγε κάποιος ότι δεν είναι καλά, ότι δεν έχει όρεξη ή ότι είναι στις μαύρες του θα τον κοιτούσα με συμπάθεια, θα του έλεγα "λυπάμαι που είσαι σε αυτή την κατάσταση, μπορώ να σε καταλάβω γιατί ξέρω πώς είναι να είσαι στις μαύρες σου, τα έχω περάσει κι εγώ, αν θέλεις να μου πεις τι σε απασχολεί, είμαι εδώ, μπορούμε να συζητήσουμε ήρεμα, αν πάλι δε θέλεις θα το σεβαστώ". Θα προσπαθούσα να του φτιάξω το κέφι χωρίς όμως να τον πιέσω. Αν έβλεπα ότι δεν πιάνει δε θα θύμωνα. Επειδή ξέρω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις θέλει κάποιος να μένει μόνος, θα τον άφηνα. Δε θα τον πίεζα να βγούμε έξω. Θα του το πρότεινα απλά και αν δεν ήθελε θα το σεβόμουν. Δε θα τον ρωτούσα άσχετα πράγματα γιατί ξέρω ότι όταν είσαι πολύ άσχημα ψυχολογικά, δεν έχεις όρεξη να μιλάς για άσχετα πράγματα, ούτε για τους άλλους, ούτε για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας, ούτε για τίποτα.

Δε θα θύμωνα μαζί του λέγοντας του "μια ζωή έτσι είσαι, με κουράζεις, δε μπορώ άλλο αυτό το πράγμα". Δε θα του φώναζα, γιατί θα ήξερα ότι με τις φωνές θα τον έκανα πολύ χειρότερα. Βράζει που βράζει, να βάλω και άλλη φωτιά; Να με μισήσει; Να κάνει να μου μιλήσει βδομάδα; Να τσακωθούμε και να μας ακούσει όλη η γειτονιά; Θα σεβόμουν ότι είναι άσχημα ψυχολογικά. Δε θα του έλεγα να βγούμε έξω, γιατί όταν είσαι έτσι, το έξω σε κάνει πολύ χειρότερα (αυτό δε μπορούν να το καταλάβουν). Δε θα του έλεγα να κάνει δουλειές του σπιτιού (να απλώσει σεντόνια, να βάλει πλυντήριο, να πλύνει πιάτα) γιατί όταν είσαι έτσι, θες να ξεσπάσεις, να κλάψεις, πάντως όχι να πλύνεις πιάτα. Είναι η χειρότερη δυνατή στιγμή. Είναι απλά ελεεινό να το κάνεις αυτό όταν είσαι έτσι.

Δε θα του ζητούσα σόνι και ντε να μου πει όλα όσα έχει στο μυαλό του και τον βασανίζουν γιατί θα ήξερα ότι είναι όλα μπερδεμένα στο μυαλό του, ότι δε μπορεί να σκεφτεί καθαρά, ότι δε μπορεί να εκφραστεί όπως θα ήθελε. Ξέρω ότι αν προσπαθήσει να εκφράσει όσα έχει μέσα του, θα του βγει μιζέρια, πολύ μιζέρια και θα φοβάται ότι ο άλλος θα τον πει υπερβολικό, μίζερο, ότι θα του πετάξει το κυνικό "ελα μωρέ άσε τις βλακείες" ή θα γελάσει ή θα τον ειρωνευτεί. Εγώ δε θα το έκανα αυτό ποτέ γιατί ξέρω πόσο ενοχλητικό είναι. Ξέρω ότι αν προσπαθούσε να βγάλει όσα έχει μέσα του θα δυσκολευόταν. Μπορεί να έβγαζε οργή. Μπορεί να γινόταν ισοπεδωτικός. Μπορεί να μην έλεγε τα σημαντικά αλλά τα ασήμαντα με αποτέλεσμα ο άλλος να τον ειρωνευτεί. Ακόμα και τα σημαντικά (γι' αυτόν) να έλεγε ο άλλος θα μπορούσε να τον ειρωνευτεί επειδή γι' αυτόν μπορεί να ήταν ασήμαντα.

Ξέρω ότι όταν είσαι μπερδεμένος και έχεις πολλά στο κεφάλι σου, δε μπορείς να εκφραστείς. Δε μπορείς ούτε να κλάψεις και να ξεσπάσεις μερικές φορές. Και σου βγαίνει θυμός και αντιδραστικότητα, και αυτό θυμώνει τον άλλον και έτσι γίνεται καυγάς. Και τα πράγματα γίνονται έτσι πολύ μα πολύ χειρότερα και επικίνδυνα. Δε θα έλεγα ποτέ σε κάποιον που λέει ότι είναι down, ότι "μια ζωή που σε ξέρω down εισαι", πόσο μάλλον όταν αυτό δεν ισχύει. Δε θα το έλεγα ποτέ αυτό σε ένα καλό φίλο. Ποτέ όμως. Πόσο μάλλον όταν με αυτό το φίλο έχετε μοιραστεί πολύ καλές στιγμές, έχετε διασκεδάσει και έχετε περάσει καλά και όταν εγώ έχω περάσει ίδιες καταστάσεις με αυτόν και άρα είμαι σε θέση να τον κατανοήσω.

Δε θα έδινα ποτέ συμβουλές τύπου "να σκέφτεσαι θετικά" όχι γιατί δεν είναι όντως σημαντικό αυτό, αλλά γιατί δεν έχει καμιά σημασία αυτή τη στιγμή γι' αυτόν. Είναι σαν ο άλλος να έχει πυρετό και να του λες "μην έχεις πυρετό". Επειδή το είπες, θα σταματήσει να έχει επι τόπου; Δε θα του έλεγα το ισοπεδωτικό και απαξιωτικό "όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, πώς κάνεις έτσι;". Πόσο άσχημο ακούγεται αυτό εκείνη τη στιγμή...Είναι πραγματικά ελεεινό. Τι θα πει όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα; Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά, ο καθένας βιώνει κάτι διαφορετικό και κανείς δεν είναι ίδιος. Που ξέρει αυτός τι έχει ο καθένας; Όσοι είναι πραγματικά σε δύσκολη κατάσταση και έχουν πολλά προβλήματα αντιδρούν. Άλλος με ποτό, άλλος με ναρκωτικά, άλλος πηγαίνοντας στα γήπεδα, άλλος κλαίγοντας, άλλος βγάζοντας θυμό και οργή, άλλος γράφοντας ποίηση και στίχους, άλλος δεν ξέρει καν πώς να αντιδράσει...Τι νόημα έχει αυτό; Να εξισώνεις το φίλο σου, το γιο σου, τον σύντροφο σου κτλ, με όλους τους άλλους; Δε σημαίνει τίποτα για σένα; Δε σημαίνουν τίποτα όλα όσα τον βασανίζουν; Είναι απλά "προβλήματα σαν όλων των ανθρώπων"; Και γιατί δεν κάθεται να μάθει πρώτα τι τον απασχολεί πραγματικά (χωρίς φωνές και χωρίς να το απαιτεί) και μετά να κάνει τη σύγκριση;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να δείξει κάποιος ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ και ΣΕΒΑΣΜΟ όταν ο άλλος είναι στις μαύρες του, όταν είναι μπερδεμένος, στεναχωρημένος, ξενερωμένος, δυστυχισμένος ή απλά δεν έχει όρεξη για τίποτα; Γιατί πρέπει πάντα να δημιουργούνται καυγάδες και τσακωμοί; Γιατί δε γίνεται να καταλάβουν οι γυναίκες ότι πολλοί άντρες όταν είναι έτσι, δεν ξέρουν ούτε πώς να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους, ούτε μπορούν να κλάψουν, ούτε μπορούν να τις κάνουν να συγκινηθούν. Απλά ξεσπάνε, θυμώνουν, γίνονται αντιδραστικοί και δεν έχουν καμία όρεξη για μπλα-μπλα και αναλύσεις. Γιατί πρέπει σόντι και ντε να μάθουν τι απασχολεί τον άντρα και να θυμώμουν όταν αυτός δεν τους λέει; Γιατί ο καλύτερος σου φίλος που από αυτόν περιμένεις να δείξει κατανόηση, δεν το κάνει ούτε αυτός;

Γεια σου. Μια πολύ σημαντική ερωτηση. Πόσο καιρό είσαι που δεν αισθάνεσαι καλά? Γιατί αν είσαι μήνες τότε πράγματι μπορεί αν τους έχεις κουράσει τους άλλους και να μην αντέχεσαι. Αν πάλι οχί τότε φρόντισε να μη βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους οταν δεν εισαι καλα. Απλό. Δεν σκεφτόμαστε το ίδιο όλοι ,ούτε συμπεριφερόμαστε το ίδιο.

Φίλε Στέφανε, δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω, θα μπορούσα να τα έχω γράψει και εγώ αυτά που λες...
Είσαι ευαίσθητη ψυχή!
Η απάντηση που έχω δώσει είναι ότι αν όλος ο κόσμος σκεφτόταν όπως σκέφτομαι τότε όλοι-α θα λειτουργούσαν σύμφωνα με τη σκέψη μου... αμ δε... Ο καθένας μας σκέφτεται διαφορετικά, αντιμετωπίζει διαφορετικά τα προβλήματα, είναι διαφορετικός!
Κανείς δεν είναι καθρέφτης ή αντανάκλαση κανενός.
Άρα για να με καταλάβουν πρέπει να εκφράζω την αντίδραση μου, το θυμό, την οργή, την περιφρόνηση που νιώθω... το αν θα το εμπεδώσει ο άλλος είναι ζήτημα δικό του, όχι δικό μου.
Τώρα γιατί δεν υπάρχει σεβασμός? γιατί ο καθένας μας θέλει επιβεβαίωση ότι είναι ο καλύτερος και ο πιο εύκολος τρόπος είναι να ρίχνει λάσπη στους άλλους για να φαίνεται ο ίδιος καθαρός. Πρόσεξε σε μια ομάδα, σε μια οποιαδήποτε ομάδα,πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θάβουν και κάνουν συμμαχίες, οι εξουσιαστικοί, οι εκδικητικοί, οι πιο παθητικοί, οι αδιάφοροι, κλπ. Πάντα θα υπάρχει ο όχλος που χλευάζει, πάντα οι κουτσομπόλες, κλπ
Ακόμη και σε μια οικογένεια, σε μια φιλία, σε μια σχέση? το εύλογο ερώτημα... ναι γιατί έτσι έχουμε μάθει, όλοι μας έχουμε τα προβλήματα μας, τις έγνοιες μας, τα άγχη μας...τα πάνω και τα κάτω μας. Να κατανοήσεις, να σεβασθείς αλλά όταν ξεπερνιούνται κάποια όρια, δεν μπορεί να γίνεται αυτό εις το διηνεκές, να βλέπεις τον άλλο στο κρεβάτι όλη μέρα για μήνες και να μην λες τίποτα. Νομίζω όλοι τα έχουμε πει αυτά που λες, ακομη και στον εαυτό μας έτσι λέμε! δεν μπορείς να φαντασθείς πόσες φορές μέσα σε μια μέρα λέω στον εαυτό μου think positive! To πολύ κανάκεμα, παραχαιδεμα δεν βοηθάει τελικά, θέλει και λίγο σπρώξιμο το ψυχολογικό για να πάρει μπρος...
Δεν έχω πια την προσμονή να με κατανοήσουν αλλά το σεβασμό τον απαιτώ. Και όταν διαπιστώσω ότι ούτε κατανόηση υπάρχει αλλά διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα, τότε στρέφομαι στο άτομο που μου δημιουργεί το πρόβλημα και προσπαθώ να ξεκαθαρίσω την κατάσταση. Αλλά γενικά δεν είναι εύκολο γιατί ο καθένας κουβαλάει τα δικά του. Μου έχει τύχει να προσπαθώ να ξεκαθαρίσω μια κατάσταση και τα πράγματα να επιδεινώνονται γιατί η άλλη άλλα καταλάβαινε, άλλα έλεγε...

Στέφανε έχεις απολυτο δικιο σε καταλαβαινω.το αντιμετωπιζω και νιωθω κι εγω έτσι.Ομως αυτό σε κάνει πιο δυνατο ίσως.

φιλε μου ειναι πραγματικα καλο ολο αυτο που γραφεις συμφωνω σε ολα εκτος απο το γεγονος οτι ενας καταθλιπτικος δεν πρεπει να ενθαρυνεται να κανει δουλειες κ δραστηριοτητες ειναι βασικο με ομορφο τροπο να ωθησεις ενα καταθλιπτικο να ασχοληθει με κατι μετα ειναι πιο αμεση η θεραπεια κ το γνωριζω απο τον εαυτο μου