Ανασφάλεια και ζήλια. Απόψεις;

Χαιρετώ το forum ξανά και λέω να αρχίσω ένα νέο θέμα. Ανασφάλεια και ζήλια λοιπόν- όλοι το έχουμε ζήσει υποθέτω κάποια στιγμή.
Δε θα πω ψέματα, ο λόγος που άνοιξα το νήμα είναι ότι τον τελευταίο καιρό το αισθάνομαι πολύ συχνά και δε χαίρομαι που το λέω- νιώθω άσχημα που μου συμβαίνει.
Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά το αισθάνομαι πραγματικά και νιώθω τόσο ανασφαλής για πολλούς τομείς της ζωής μου, όμως δε θέλω να επικεντρωθώ σε εμένα εδώ.

Τι πιστεύεται εσείς για την ανασφάλεια; Το έχετε περάσει, το περνάτε και πώς το αντιμετωπίσατε τελικά;
Νομίζεται ότι είναι λογικό να νιώθει κανείς ανασφαλής δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπά, ή μήπως είναι άκρως εγωιστικό το όλο θέμα;
Ανασφάλεια, που οδηγεί σε διαρκείς σκέψεις και τελικά ρίχνει τη ψυχολογία σου. Γιατί να συμβαίνει και πώς τελικά φεύγει όλο αυτό;

Με απασχολεί πολύ το ζήτημα και θα ήθελα να ακούσω μερικές απόψεις! :)

Aνασφάλεια πολύ έντονη έχω νιώσει σε δουλειά, σε σημείο όμως να τρελαίνομαι, να βλέπω εφιάλτες, χρόνια πριν.
Το τραγικό είναι ότι θεωρούσα ότι δεν μου άξιζε αυτή η θέση και επειδή με είχε συστήσει ένας γνωστός, έλεγα ότι κακώς σύστησε εμένα αλλά έπρεπε να συστησει μια άλλη κοινή μας γνωστή. Να την βλέπω και να νιώθω τύψεις, ενοχές, να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί επειδή ήμουν εγώ στη δουλειά και όχι αυτή...
Με τους εργοδότες είχα κακή σχέση ακριβώς επειδή ήμουν τραγική ανασφαλής, μου είχε σφηνωθεί η ιδέα ότι θέλουν να με διώξουν οπότε θα εκτεθώ σε αυτόν που με σύστησε...με τους υπαλλήλους επίσης είχα τυπικές σχέσεις γιατί ένιωθα ζήλεια που ήταν βολεμένοι με το μισθό και την ασφάλιση τους ενώ εγώ έκανα κάτι σαν internship...
Στο τέλος μετά από 3 χρόνια με απίστευτη ψυχική κούραση και σωματική καταπόνηση τα βρόντηξα και έφυγα, αν και είχα κερδίσει θετικές εντυπώσεις...Και μου πήρε χρόνια να τα καταλάβω όλα αυτά...

Δεν καταλαβα αν εννοεις ανασφαλεια για σενα ή αν εχεις καμμια γκομενα τωρα και εννοεις οτι νιωθεις ζηλεια?

Αναφέρομαι στην ανασφάλεια που νιώθει κανείς για τον εαυτό του- ότι δεν αξίζει όσα έχει, ότι δεν είναι ικανός να αποκτήσει όσα θέλει.
Και αυτό επεκτείνεται σε διάφορους τομείς, όπως στη δουλειά, στη περίπτωση της Λένας και στις γυναίκες πολλές φορές.
Επίτηδες δε το διευκρίνισα, γιατί θα ήθελα να ακούσω γενικές απόψεις για το θέμα. Γιατί να συμβαίνει, πώς τελικά φεύγει;
Η ζήλια έρχεται ως αποτέλεσμα της, γιατί βλέπεις τους άλλους και αισθάνεσαι ότι είναι καλύτεροι από εσένα και έχουν αυτό που σου λείπει.
Μετά, βέβαια, νιώθεις τύψεις, αλλά συνεχίζεις να υπεραναλύεις τις καταστάσεις που σε έφεραν ως εδώ και γίνεται κύκλος όλο αυτό...

Quote:

---

Originally Posted by Jude

. Γιατί να συμβαίνει, πώς τελικά φεύγει;

---

Συμβαίνει, νομίζω, γιατί ήδη υπάρχει ένα αρνητικό υπόβαθρο πεποιθήσεων, χτισμένο στο μυαλό και στην ψυχή μας από τις δυσκολίες, τις στραβοτιμονιές, τις αποτυχίες που έχουμε περάσει. Είναι σα να είμαστε συντονισμένοι στο μήκος κύματος της αποτυχίας, ζούμε την αποτυχία, τη ματαίωση, τα φτερά μας είναι κομμένα, περιμένουμε το χειρότερο αλλά κάνουμε μια προσπάθεια μπας και πετύχουμε κάτι...
Οπότε η ανασφάλεια, η εντύπωση ότι για άλλη μια φορά δεν θα τα καταφέρουμε, για άλλη μια φορά θα αποτύχουμε, ότι δεν αξίζουμε τόσο όσο είναι κοινωνικά αποδεκτό κάνει μπαμ στη σκέψη μας, στην εμφάνιση μας, στον τρόπο που κινούμαστε...
Πώς φεύγει? με το χτίζεις την αυτοεκτίμηση σου! τόσο απλό αλλά πάρα πολύ δύσκολο... Πώς χτιζεις την αυτοεκτίμηση σου? εδώ γράφονται σελίδες...


Jude, θα σου πρότεινα να διαβάσεις το βιβλίο "Ανακαλύπτοντας ξανά τη ζωή σας" των Jeffrey Young και Janet Klosko. Βοηθάει σε τέτοια θέματα.

Πιστευω οτι σαφως η ανασφαλεια ειναι μειονεκτημα . Ασυζητητι . Παρολαυτα , η αισθηση της ασφαλειας εδραιωνεται στα παιδικα-εφηβικα χρονια . Περαν αυτων πιστευω λιγα μπορουν να γινουν , μπαλωματα .

Quote:

---

Originally Posted by Jude

Αναφέρομαι στην ανασφάλεια που νιώθει κανείς για τον εαυτό του- ότι δεν αξίζει όσα έχει, ότι δεν είναι ικανός να αποκτήσει όσα θέλει.
Και αυτό επεκτείνεται σε διάφορους τομείς, όπως στη δουλειά, στη περίπτωση της Λένας και στις γυναίκες πολλές φορές.
Επίτηδες δε το διευκρίνισα, γιατί θα ήθελα να ακούσω γενικές απόψεις για το θέμα. Γιατί να συμβαίνει, πώς τελικά φεύγει;
Η ζήλια έρχεται ως αποτέλεσμα της, γιατί βλέπεις τους άλλους και αισθάνεσαι ότι είναι καλύτεροι από εσένα και έχουν αυτό που σου λείπει.
Μετά, βέβαια, νιώθεις τύψεις, αλλά συνεχίζεις να υπεραναλύεις τις καταστάσεις που σε έφεραν ως εδώ και γίνεται κύκλος όλο αυτό...

---

νομιζω οτι μιλας για χαμηλη αυτοεκτιμηση περισσοτερο, παρα για ανασφαλεια... βεβαια συνηθως συνδεονται τα δυο, αλλα ειναι διαφορετικα μεταξυ τους.
επειδη εισαι πολυ νεαρης ηλικιας αν θυμαμαι καλα , η χαμηλη σου αυτοεκτιμηση μπορει να βασιζεται στην ελλειψη εμπειριιων.
τωρα δοκιμαζεις τις δυναμεις σου και την περαση που εχεις στους γυρω σου και δεν εχεις εδραιωμενες πεποιθησεις για την αξια σου και τις δυνατοτητες σου.
καθως θα σου δινονται ευκαιριες και δοκιμασιες και οταν σε καποιες απο αυτες τα καταφερνεις, η αυτοεκτιμηση σου θα αποκτα πιο στέρεα βαση και θα νοιωθεις καλυτερα.
προσπαθησε να επικεντρωθεις στις προσπαθειες σου και στην αυτοβελτιωση σου. η ζηλεια ειναι πισωγυρισμα και εγκλωβισμος.
μπορεις κι εσυ. δεν χρειαζεται να παρατηρεις τοσο πολυ τους γυρω και να μελαγχολεις. ειναι η ηλικια που πρεπει να μορφωθεις και να δρασεις ο ιδιος.

Ευχαριστώ πολύ Λένα, θα δω το βιβλίο που μου πρότεινες!

Macgyver, η ανασφάλεια είναι σίγουρα μειονέκτημα, γιατί εκτός από εσένα, κουράζει και τον άλλο δίπλα σου δυστυχώς.
Δε ξέρω, όμως, άμα γίνονται μόνο "μπαλώματα" μετά, θέλω να πιστεύω ότι μπορεί κανείς με προσπάθεια να διορθώσει αυτή τη πλευρά του.

Remedy, η χαμηλή αυτοεκτίμηση πώς αντιμετωπίζεται όμως; Έχεις δίκιο, δεν είμαι μεγάλος σε ηλικία και δεν έχω πολλές εμπειρίες, ίσως αυτό να φταίει...
Απλά τόσο η ανασφάλεια, όσο και η ζήλια, είναι συναισθήματα που όταν έρχονται σίγουρα δε μπορείς εύκολα να ελέγξεις και μπορούν πολύ εύκολα να χαλάσουν τη διάθεση σου.
Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει ειδικά σε άτομα που σημαίνουν πολλά για εμένα, με αποτέλεσμα τελικά με τον τρόπο μου να τα διώχνω, θεωρώντας ότι πιθανότατα δε με θέλουν γύρω τους και μη θέλοντας να τα κουράζω.
Και βέβαια πρόκειται για ιδέες που επαναλαμβάνονται- ακόμη και να τις διώξεις, γυρίζουν και πάλι πίσω.

Quote:

---

Originally Posted by Jude

Ευχαριστώ πολύ Λένα, θα δω το βιβλίο που μου πρότεινες!

Macgyver, η ανασφάλεια είναι σίγουρα μειονέκτημα, γιατί εκτός από εσένα, κουράζει και τον άλλο δίπλα σου δυστυχώς.
Δε ξέρω, όμως, άμα γίνονται μόνο "μπαλώματα" μετά, θέλω να πιστεύω ότι μπορεί κανείς με προσπάθεια να διορθώσει αυτή τη πλευρά του.

Remedy, η χαμηλή αυτοεκτίμηση πώς αντιμετωπίζεται όμως; Έχεις δίκιο, δεν είμαι μεγάλος σε ηλικία και δεν έχω πολλές εμπειρίες, ίσως αυτό να φταίει...
Απλά τόσο η ανασφάλεια, όσο και η ζήλια, είναι συναισθήματα που όταν έρχονται σίγουρα δε μπορείς εύκολα να ελέγξεις και μπορούν πολύ εύκολα να χαλάσουν τη διάθεση σου.
Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει ειδικά σε άτομα που σημαίνουν πολλά για εμένα, με αποτέλεσμα τελικά με τον τρόπο μου να τα διώχνω, θεωρώντας ότι πιθανότατα δε με θέλουν γύρω τους και μη θέλοντας να τα κουράζω.
Και βέβαια πρόκειται για ιδέες που επαναλαμβάνονται- ακόμη και να τις διώξεις, γυρίζουν και πάλι πίσω.

---

με το "εμπειριες" δεν εννοω μονο ερωτικες, αλλα γενικοτερα, εμπειριες ζωης. σε σπουδες, σε φιλιες, σε δουλεια, σε χαρακτηρες και συμπεριφορες, κλπ κλπ κλπ.
σιγουρα, αν νοιωσεις ζηλεια η ανασφαλεια, δεν μπορεις να πατησεις καποιο κουμπι για να απαλλαγεις εκεινη τη στιγμη.
αυτο που πιστευω ομως ειναι, οτι οσο περναει ο καιρος με εσενα απασχολημενο με ενδιαφεροντα και γνωση και δραστηριοτητες, τοσο λιγοτερο χρονο θα εχεις να σαχολεισαι με συγκρισεις, με την γνωμη των αλλων και θα γινεις αυτο που μπορεις να γινεις.
με λιγα λογια, βελτιωσου, ζησε, ΔΡΑΣΕ, ΜΗ ΚΟΙΤΑΣ.

οσο για τα ατομα γυρω σου που νοιωθεις (η ισως και πραγματι ) να μην σε θελουν, η λυση ειναι να μην επιμενεις οταν νοιωθεις οτι δεν σε θελουν.
να απομακρυνεσαι.
υπαρχουν παααααρα πολλα ατομα που θα σε θελησουν κολασμενα :p:p:p, για να χανεις τον χρονο σου χαλωντας και την ψυχολογια σου, με ατομα που δεν σε θελουν.

Χαχα, Remedy και εγώ σε γενικές εμπειρίες αναφέρθηκα- όχι σε ερωτικές- και ξέρω καλά ότι δεν έχω δει τίποτα και τώρα ξεκινάω να το κάνω.
Ευτυχώς παίρνω αποφάσεις- δεν έχω πρόβλημα με αυτό- και προσπαθώ, αλλά στο τέλος πάντα μπαίνει η ανασφάλεια και ο φόβος, πράγμα που δεν ελέγχω.
Σε ότι αφορά την "απομάκρυνση", δε νομίζω ότι θα το καταφέρω ποτέ αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις που απλά δε μπορώ, ίσως αργότερα να φτάσω σε σημείο που να μπορέσω.
Προτιμώ, δηλαδή, αν πιστεύω ότι αξίζει να είμαι εκεί για κάποιον, να μένω, ακόμη και αν εγώ ζητάω περισσότερα, πράγμα που στο τέλος με ρίχνει.
Και λόγω αυτού, βέβαια, έρχονται οι στιγμές που σκέφτομαι αν είναι όλα μάταια και γιατί συνεχίζω να προσπαθώ, αφού γνωρίζω ότι ελπίδα δεν υπάρχει- ότι δίνεις και δε παίρνεις.
Το μόνο που με κρατά σε όλο αυτό και με κάνει να συνεχίζω, είναι ότι δεν εγκαταλείπω τα πιστεύω μου για κανέναν λόγο, ακόμη και άμα με κάνουν να μη περνώ καλά.
Πιστεύω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να κάνεις το καλό, να δίνεις σε όσους αξίζουν για εσένα και ας μην αξίζεις για αυτούς, γιατί απλά... πρέπει.
Στο ίδιο μήκος κύματος, θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμάζεις τα όρια σου και να παλεύεις, ακόμη και αν αυτό καταντά ψυχοφθόρο και κουραστικό.
Δηλαδή, από τη μία σκέφτομαι τα παραπάνω και τα εφαρμόζω και από την άλλη έρχονται φορές που όλα μου φαίνονται ανούσια κι εγώ άχρηστος και μετά μπαίνει η ανασφάλεια, οι ενοχές κλπ.
Δεν υπάρχει λογική και δε ξέρω άμα ο τρόπος που σκέφτομαι είναι τελικά λογικός, έστω και λίγο- να ευθύνομαι για τα πάντα εγώ και να είμαι εγώ αυτός που πρέπει να παλεύει και να δίνει.
Έχω με άλλα λόγια, μια σχέση αγάπης και μίσους με τα πιστεύω μου.

λογικος μπορει να ειναι ο τροπος σου, αλλα ειναι αδιεξοδος και βασανιστικος για εσενα.
οι υγιεις και ομορφες σχεσεις χτιζονται μονο πανω στην αμοιβαιοτητα. ουτε στην οδυνη, ουτε στην απορριψη.
οταν συνειδητοποιησεις ποσο ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ να μην μπαινεις σε τετοιες διαδικασιες, θα σκας για τον χρονο που εχασες να ασχολεισαι...