Σε όλη την περίοδο της κατάθλιψης μου τα Σαββατοκύριακα είαι οι χειρότερες μέρες. Εχεις πολύ χρόνο να σκεφτείς και πολύ χρόνο να αναλώσεις. Ούτε που θυμάμαι τη ζωή μου πιρν την κατάθλιψη.Τι έκανα όλη μέρα και δεν μου έφταναν οι ώρες? Τώρα ξημερώνει και λέω πως θα περάσει και αυτή η μέρα. Είναι πουδεν έχω ενέργεια και διάθεση για πολλά πράγματα. Παρατηρώ γύρω μου τους άλλους να δω τι κάνουν οι φυσιολογικοί. Κάθε τι που κάνω ή δεν κάνω μου δημιουργεί τύψεις και κυρίως αυτά που δεν κάνω. Η αποχή μου από τον παλιό τρόπο ζωής μου με κάνει να νιωθω άρρωστη και απέχω γα΄τι είμαι πεπεισμένη ότι είμαι άρρωστη ίσως περισσότεροαπό ότ είμαι πραγματικά.Μου έχει μείνει ο φόβος , η ανασφάλεια. Οι σκέψεις στρυφογυρίζουν στο μυαλό μου. Παρατηρώ τον εαυτό μου κάθε στιγμή για να δω πως είναι το σώμα μου ποια είναι τα συναισθήματα μου , σαν να με εξετάζει γιατρός όλη την ώρα και μετά θα αποφασίσω αν θα κουνηθώ, αν θα ασχοληθώ με κάτι. Και τις περισσότερες φορές μένω αδρανής.