Η ιστορία της ζωής μου ... και πως έφτασα ως εδώ

Καλημέρα σε όλους...

Είμαι ο Νίκος, 28 ετών. Βρήκα αυτό το site από ένα φίλο μου που πριν από αρκετό καιρό πέρασε μια δύσκολη φάση στη ζωή του και μάλιστα έχει γράψει την ιστορία του και δημοσιεύει αρκετές απαντήσεις προκειμένου όπως μου είπε να μην αφήσει, όσο βέβαια περνάει από το χέρι του, κανέναν να περάσει ξανά αυτό που πέρασε αυτός. Θα κρατήσω την ανωνυμία του γιατί έτσι και αλλιώς δεν έχει σημασία. Όταν διάβασα την ιστορία του ένιωσα πραγματικά αυτό που καμμιά φορά λέμε: Ρε συ, είναι δυνατόν ο φίλος μου να περνάει τέτοιο πράγμα και εγώ να μην έχω καταλάβει τίποτα? Κρίσεις πανικού και σημάδια κατάθλιψης? Αυτά είναι για άλλους όχι για εμάς, εμείς είμαστε \"καλά\", είμαστε \"φυσιολογικοί\", δεν μας αγγίζουν αυτά...

Φράσεις τόσο ψεύτικες όσο τελικά και η: \"Κατάθλιψη και δυσθυμία? Χαχα, αυτά είναι για τρελούς, δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι σε μένα, εγώ είμαι μια χαρά, έχω δυνατό χαρακτήρα, αυτοπεποίθηση ...\"

Αποφάσισα σήμερα να γράψω ένα πολύ μεγάλο μήνυμα, γιατι πνίγομαι, νιώθω για πρώτη φορά στη ζωή μου πως δεν μπορώ να βρώ την άκρη μου, νιώθω ότι ο χρόνος δεν με βοηθά όπως στο παρελθόν, αδυνατεί να σβήσει αυτό που νιώθω, με τσακίζει χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα του πως θα βγώ από αυτή την κατάσταση. Είμαι σε μια φάση που νιώθω ότι τίποτα δεν μπορεί να με βοηθήσει, ότι όποια κουβέντα και να μου πεί κάποιος απλά θα με κάνει να νιώσω καλύτερα για λίγο, μέχρι να ξαναπνιγώ και να μπώ στο ίδιο μίζερο ταξίδι όπου το μυαλό σου κολλάει, βασανίζεται και παρακαλάς να μπορούσες να σβήσεις τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό σου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το αίσθημα μετάνοιας σε μια πράξη που έκανες έρχεται να επιδεινώσει την κατάσταση, νιώθεις τόσο λάθος που κάποτε είπες: \"Δε βαριέσαι, θα το κάνω, τι έχω να χάσω, δεν με ενδιαφέρουν οι συνέπειες, κάποια στιγμή θα το ξεπεράσω...\". Αμ δε...

Ας μην προχωρήσω όμως τώρα άλλο στις σκέψεις μου, ας πώ την ιστορία μου για να καταλαβαίνετε για τι μιλάω και μετά θα πώ το \"δια τάυτα\"... Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το μέγεθος, αλλά πιστέψτε με, αν δεν προσπαθούσα να είμαι σύντομος θα μπορούσα να γράψω ... βιβλίο. Θα μιλήσω σε τρίτο πρόσωπο, γιατί θέλω να το δείτε σαν ιστορία παρά σαν εξομολόγηση.

Ο Νικολάκης λοιπόν, εγώ. Πάντα καλό παιδί, διστακτικό, ήσυχο, φιλικότατο, ευγενικό, το \"καλό παιδί\", δεν έπαιρνε τα ρίσκα του. Πολύ ώριμο, πολύ περισσότερο για παιδί της ηλικίας του, με το μυαλό του να είναι \"μπροστά\" σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά, που πολλά από αυτά τον ζήλευαν για αυτό και φρόντισαν να του κάνουν τη ζωή μαρτύριο πολλές φορές και για πολλά χρόνια. Η οικογένειά του ιδανική, με τον πατέρα του και τη μητέρα του να τον αγαπούν πολύ και αυτός το ίδιο. Από μικρό παιδί όχι ιδιαίτερα κοινωνικό, προτιμούσε λίγους και καλούς φίλους. Μεγάλωσε στην επαρχία, σε μια μικρή, πανέμορφη πόλη, αλλά με όλη τη φρίκη που μπορεί να προκαλέσει η λεγόμενη \"κλειστή κοινωνία\" σε ένα παιδί που δεν έμαθε ποτέ να τα \"γράφει\" κανονικά, που αν κάποιος έλεγε κακή κουβέντα για αυτόν δεν τον έστελνε στο διάολο όπως θα έπρεπε αλλά στεναχωριόταν και έκλαιγε μόνος και κρυφά, και έψαχνε το \"γιατί;\" ενώ στην πραγματικότητα δεν έφταιγε σε τίποτα. Και πιστέψτε με, όσοι δεν έχετε ζήσει επαρχία, αυτό που ονομάζουμε \"κλειστή κοινωνία\" δεν έχει καμμία, μα καμμία σχέση με αυτό που σας έχουν βάλει στο μυαλό σας. Είναι πολύ διαφορετικό και πολύ χειρότερο. Θα το εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή, δεν έχω το κουράγιο τώρα. Απλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι φεύγει από αυτή την πόλη στα 17,5 του χρόνια να σπουδάσει μακριά από το σπίτι του.

Φεύγει μακριά. Δεν έχει, όπως είναι λογικό, ξαναφύγει από το σπίτι του. Μαζί του κουβαλάει μια λύτρωση, που φεύγει σε έναν ξένο τόπο (έστω και αν ήταν στην Ελλάδα) και που κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί του χωρίς λόγο. Μια αλλαγή βέβαια φοβερή για παιδί της ηλικίας του και του χαρακτήρα του: Σαββάτο πηγαίνει, οι δικοί του μένουν δύο μέρες γιατί δούλευαν και δεν μπορούσαν να καθήσουν άλλο και τον αφήνουν μόνο του σε μια ξένη πόλη, να ξεκινήσει πλέον τη ζωή του από την αρχή. Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες της φοιτητικής μου ζωής, δεν έχει σημασία τώρα. Απλά στα 9,5 χρόνια που έκατσε, και πήρε πτυχίο έκανε μεταπτυχιακά και δούλεψε πριν πάει στρατό, πέρασε πολλές φάσεις. Λογικό είναι καθώς στην ουσία μεγάλωσε εκεί, και οι περισσότεροι αν όχι όλοι θα συμφωνήσετε πως αυτά τα χρόνια έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους όσο τίποτε άλλο... Ωρίμασε, ενηλικιώθηκε, πέρασε πολλά στάδια, από φίλους πολλούς σε λίγους και πάλι σε πολλούς, από μια μπυρίτσα με το τζινάκι του και το ψιλολερωμένο μπλουζάκι μέχρι το μπουκάλι σε μαγαζί με την κουστουμιά του, από το μηχανάκι με το δερμάτινο μπουφάν μέχρι το αυτοκίνητο με το πουκαμισάκι του, από τις μπύρες στην παραλία χειμώνα με τον κολλητό του μέχρι το παραλιακό κλαμπ όπου θαμώνας πέρναγε την ουρά και έμπαινε χωρίς είσοδο, από τα μαθήματα με σκονάκι, με διάβασμα, με άγχος, με γέλιο, με απ\' όλα. Με ξενοιασιά, πάμε βόλτα, φύγαμε, γιατί όχι, ας γυρίσουμε το πρωί, σάμπως έχουμε δουλειά, έχουμε άγχος, έχουμε καμμιά υποχρέωση; Πάντα όμως οι φίλοι είναι η πρώτη προτεραιότητα, έστω και αν τον πούλαγαν, έστω και αν τον ήθελαν μόνο για βόλτα, έστω και αν τον ήθελαν μόνο για σάκο του μποξ να ξεσπούν πάνω του. Όχι, οι φίλοι πάνω από όλα, μετά τα υπόλοιπα, ακόμα και να βρεί κοπέλα, όπως θα έπρεπε και να τους γράψει όλους κανονικά και να αφήσει να κάνουν παρέα μαζί του μόνο όσοι πραγματικά ήθελαν να βρίσκονται. Όχι. Υπέρβαρος πάντα, δεν φρόντισε ποτέ τον εαυτό του, να αφήσει έστω την τύχη να του φέρει κάποια κοπέλα δίπλα του και να τον βγάλει από αυτό το μονόδρομο, να τον κάνει να δει τη ζωή με άλλα μάτια. Μια χρυσή ψυχή, πίστευε ότι μόνο αυτό θα αρκούσε κάποτε, ότι έτσι αόριστα κάποια θα το έβλεπε και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχήσει για αυτό, το φροντίζει η τύχη. Γι\' αυτό ας ψάξουμε για φίλους, μας παράτησε
και αυτός για μια γκόμενα, πάμε να βρούμε άλλον, δεν πειράζει...

Τελείωναν τα φοιτητικά χρόνια αλλά το ένιωθε βαθιά ότι δεν είχε ζήσει όσα θα ήθελε. Ακόμα δεν είχε κάνει σχέση, δεν είχε βρει κοπέλα. Ξεκινάει μεταπτυχιακά περισσότερο για να παρατείνει το χρόνο, για να δώσει μια παράταση ζωής στον εαυτό του να ολοκληρώσει όσα θα ήθελε. Τα πράγματα δεν πάνε στο καλύτερο. Όσοι φίλοι είχαν μείνει τον πουλάνε με το χειρότερο τρόπο, κλαίει, κάτι που δεν είχε κάνει για πολλά χρόνια και που έμελε σε κάποια φάση δυστυχώς να του γίνει κακό καθημερινό συνήθειο. Μένει μόνος του, τόσο μόνος, κλεισμένος σε ένα σπίτι σαν το λιοντάρι στο κλουβί, μετανιωμένος. Πάντα όταν ανέβαινε στην πόλη του, που πλέον αγαπούσε γιατί είχε καταφέρει να σβήσει το παρελθόν του και του θύμιζε μόνο τις καλές στιγμές, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δακρυά του όταν το τρένο ξεκινούσε. Δεν ήθελε να γυρίζει. Ορκίστηκε να κατέβει, να τελειώσει τις υποχρεώσεις του και να φύγει όσο το δυνατόν πιό γρήγορα, να πάει φαντάρος και να αλλάξει πόλη, προς Αθήνα μεριά, και εκεί να ξεκινήσει για άλλη μια φορά τη ζωή του από την αρχή, ελπίζοντας πως θα είναι η τελευταία, τουλάχιστον από πλευράς πόλης. Σίγουρα πιό ώριμος, αλλά με ένα τεράστιο κενό μέσα του, την αβάσταχτη μοναξιά που παραμόνευε, σε λήθαργο, και που θα αρκούσε κάτι να την ξυπνήσει και να τον κάνει κομμάτια, μια αφορμή σαν τρύπημα που θα έκανε μια τεράστια πληγή να αιμορραγήσει... Το ρίχνει στη δουλειά, κάνει 4 δουλειές ταυτόχρονα και τα λεφτά του δίνουν την ψευδαίσθηση ότι περνάει καλά και κοιμίζουν ακόμα πιό πολύ τη φρίκη που παραμονεύει μέσα του. Λίγο πριν φύγει η τύχη τον ταρακουνά λίγο, γνωρίζει μια κοπέλα, του μπαίνει στο μυαλό ότι κάτι μπορεί να γίνει, αυτή του γράφει σε ένα χαρτί ότι τον αγαπά (!) αλλά μόλις τη συναντά και της λέει και αυτός το ίδιο, αυτή τρομάζει και φεύγει... Ξεχνάει το περιστατικό γρήγορα.
Έχει κόψει την αναβολή και πάει στρατό σε περίπου 6 μήνες. Του μένουν μόνο 6 μήνες ξένοιαστης ζωής αλλά δεν τον νοιάζει, έχει
απελπιστεί πλέον, δεν προσπαθεί, δεν ελπίζει, δεν επιδιώκει τίποτα.

Εκεί η τύχη ίσως σα να προσπαθεί να του πεί κάτι αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αποφασίζει να ξεκινήσει γυμναστήριο και ταυτόχρονα μπαίνει σε μια παρέα με κοπέλες μέσω ενός γνωστού του. Η ζωή του αρχίζει να αλλάζει. Χάνει 30 κιλά μέσα σε 4 μήνες, αλλάζει το ντυσιμό του, τη διαθεσή του και μπαίνει σε ένα τριπάκι ότι \"τι έχανα τόσο καιρό\"... Γνωρίζει μια κοπέλα την οποία και ερωτεύεται πολύ, φοβάται να της το πεί, φοβάται ότι δεν έχει χρόνο να της αποδείξει πόσο θαυμάσιος είναι, πόσα πολλά μπορεί να δώσει, πόσα έχει κρατήσει στην ψυχή του τόσα χρόνια και λαχταρά να μοιραστεί. Ένα βράδυ δεν αντέχει, η καρδιά του πάει να σπάσει, της γράφει ένα γράμμα, το πετά κάτω από την πόρτα της. Αυτή, τουλάχιστον με ειλικρίνια, του απαντά ότι δεν μπορεί να ανταποδώσει τα αισθήματα. Δεν την ξαναείδε από τότε, κλείστηκε σπίτι για 2 εβδομάδες ώσπου έβαλε όλο του το σπίτι στο αυτοκίνητό του και έφυγε κλαίγοντας μια για πάντα από έναν τόπο που έζησε τα τελευταία 9,5 πιό σημαντικά χρόνια της ζωής του. Με ένα αίσθημα πικρίας, που έφτασε τόσο κοντά σε αυτό που πραγματικά ζητούσε, που ένιωσε ότι μετά από 9,5 χρόνια αδράνειας δεν είχε το χρόνο που ήθελε, και που ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό να σπάσει το απόστημα που κοιμόταν μέσα του. Στο στρατό πέρασε καλά, ξεχάστηκε, το μυαλό του έπεσε σε αδράνεια, ξέρετε πως είναι. Τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τροπή όταν γύρισε Αθήνα με μετάθεση. Ο στρατός είχε τυπικά τελειώσει, ήταν σε ένα πολύ προνομιούχο σημείο, έκανε 1 υπηρεσία την εβδομάδα και τα Σαββατοκύριακα ήταν σπίτι του είτε ταξίδευε προς την πόλη που μεγάλωσε. Κάτι άρχισε να τον τρώει όμως, η απίστευτη μοναξιά του άρχισε σιγά σιγά να ξυπνά. Ήταν συνέχεια κακοδιάθετος, εκνευρισμένος, χαμένος, κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη και έπιανε τον εαυτό του να του μιλάει, όπως κάνουν οι τρελλοί στα ψυχιατρεία. Όταν καταλάβαινε τι έκανε, πεταγόταν και άκουγε μια φωνή μέσα του: \"Δεν είσαι καλά, κάνε κάτι αλλιώς θα χαθείς...\". Την αγνοούσε. Τελείωσε το στρατό και άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Μυστηριωδώς, ενώ είναι από τις πιό αγχωτικές φάσεις, δεν τον ανησυχούσε, περισσότερο αγχωνόταν για αυτή την περίεργη φωνή που ακόμα αυτά που έλεγε ήταν ασαφή. Βρισκόταν για πρώτη φορά Αθήνα, σε μια ζούγκλα για αυτόν, χωρίς κανένα μα κανένα φίλο ούτε γνωστό, χωρίς να ξέρει τους δρόμους, που να πάει, τι, απίστευτα μόνος και ανήμπορος να βγεί από το σπίτι μόνο για τα βασικά. Έλεγε, άστο, κάτι θα γίνει, υπομονή, έχει ο Θεός για σένα. Καθόταν στο κρεββάτι κοιτάζοντας το ταβάνι σε μάυρο χάλι, και αναρωτιόταν \"Τι έχω; Γιατί είμαι έτσι;\". Βρίσκει δουλειά, και πολύ καλή για τις προσδοκίες του. Υποσυνείδητα η φωνή καταπιέζεται, για λίγο βέβαια, και αφιερώνεται στη δουλειά του που του αρέσει πολύ.

Το κακό δεν άργησε να γίνει. Μέσα από τη δουλειά του ερωτεύεται μια κοπέλα. Στην αρχή μιλούσαν φιλικά, αλλά κάποια στιγμή του μπήκε στο μυαλό η εμμονή και, όπως και πριν, για να ηρεμήσει έπρεπε να τη βγάλει από το μυαλό του, ακόμα και αν δεν γινόταν τίποτα. Άρχισε να έχει προβλήματα, ξυπνούσε το βράδυ ιδρωμένος, με την καρδιά του να χτυπάει πολύ δυνατά, και έμενε ξύπνιος για ώρες. Δεν μπορούσε πλέον να φάει, να δουλέψει, και στο μυαλό του περιστρεφόταν μόνο αυτή η ιδέα, η κοπέλα. Βασανιζόταν απίστευτα, χανόταν, θλιβόταν, υπέφερε. Φοβόταν να προχωρήσει, είχε ξαναπάρει στο στρατό τα περριτά κιλά και η αυτοπεποίθησή του είχε χαθεί. Έβλεπε φιλικά σημάδια από πλευράς της και δεν μπορούσε να καταλάβει εαν θα υπήρχε τύχη για κάτι περισσότερο. Οι συζητήσεις είχαν προχωρήσει σε θέματα σχέσεων, φίλων κτλ και είχε ανοίξει την καρδιά του σε αυτήν για φίλους που τον πούλησαν, για σχέσεις που έμειναν στη μέση, είχε ξαναπιάσει απ\' έξω τη μοναξιά του μετά από πολύ καιρό.

Μια μέρα δεν άντεξε. Μια Παρασκευή η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά που την ένιωσε να πάει να σπάσει. Αύπνος για εβδομάδες, τρώγωντας χάλια, ένα ερείπιο που ίσα ίσα το κρατούσαν τα πόδια του. Με την αμφιβολία του τι θα γινόταν, με την αβεβαιότητα να τον βασανίζει αλλά με τον εαυτό του να σπαρταρά και να μην αντέχει τη θλίψη και την απόγνωση που ένιωθε αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Ήταν σίγουρος ότι θα ήταν λάθος η κίνηση που θα έκανε, αλλά στην κατάστασή του δεν το υπολόγιζε, έπρεπε να σωθεί από το μαρτύριο. Ήλπιζε ότι θα εισέπραττε στη χειρότερη ένα μεγαλοπρεπές όχι ντυμένο με μια ωραία και αφελή δικαιολογία και θα είχε το Σαββατοκύριακο που ακολουθούσε το διάστημα να το ξεπεράσει και να γυρίσει όσο γινόταν στην παλιά του ζωή. Δυστυχώς λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Προσφέρθηκε να την γυρίσει σπίτι της όπου στη μέση της διαδρομής το άφησε να φύγει από τα χείλη του. Εκείνη τη στιγμή μια απίστευτη ανακούφιση γέμισε την ψυχή του, ένα τεράστιο βάρος είχε φύγει, ένιωσε την καρδιά του πολύ ελαφριά, είχε κάνει την κίνησή του, δεν έλπιζε τίποτα πλέον. Περίμενε την απάντηση, και ειλικρινά δεν τον ένοιαζε, θα πληγωνόταν από μια απόρριψη αλλά θα το ξεπερνούσε, έτσι πίστευε. Τι ματαιοδοξία! Έλα που καμμιά φορά υπάρχουν περισσότερες απαντήσεις και αντιδράσεις από αυτές που περιμένουμε... Η κοπέλα δεν του λέει τίποτα. Μόλις την αφήνει σπίτι του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και του λέει \"Θα τα πούμε από Δευτέρα..\". Δεν του δίνει τηλέφωνο, δεν του λέει να κανονίσουν κάτι, δεν τον απορρίπτει. Τον αφήνει στον αέρα. Αυτό τον μπρεδεύει απίστευτα, περνάει ένα Σαββατοκύριακο αναρωτιώντας τι έχει γίνει. Και λογικά περιμένει ότι τη Δευτέρα θα πάρει την απάντησή του, ναι ή όχι. Τουλάχιστον υπομονή δύο μέρες, θα ξεμπέρδευε η κατάσταση.

Και πάλι όχι. Τη Δευτέρα αυτή αρχίζει να του συμπεριφέρεται να να μην υπάρχει. Στην αρχή σταματάει να του μιλάει. Μιλάει συνεχώς σε διάφορα άτομα με προκλητική διαχυτικότητα, σαν γνήσια θεατρίνα που θέλει να σε τσακίσει, να σε κάνει λιώμα. Αναρωτιέται ΓΙΑΤΙ; Γιατί αν δεν τον θέλει δεν του το λέει ξεκάθαρα, δεν είχε τα κότσια ούτε αυτο να κάνει; ΤΙ ΚΑΚΟ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ; Γιατί τέτοια συμπεριφορά σε ένα άτομο που έκανε το πιό ειλικρινές πράγμα, να ανοίξει την καρδιά του και που τον έβλεπες και το ήξερες ότι 2 μήνες ήταν χάλια για σένα; Αυτό το τεράστιο ΓΙΑΤΙ ήταν το μαχαίρι που έσπασε το απόστημα και έκανε την πληγή να αρχίσει να αιμορραγεί χωρίς σταματημό. Τα χέρια του ήταν συνεχώς παγωμένα, η πίεση στο αίμα του είχε πέσει, τα μάτια θολά. Το κλάμμα καθημερινό και συνεχώς επαναλαμβανόμενο, η επικοινωνία με το περιβάλλον σε βασικό στάδιο. Ο ομαλός ύπνος παρελθόν. Μα ήταν ακόμα στην αρχή...

Αφού συνειδητοποίησε πλέον μετά από μερικές μέρες ότι η τύχη, και περισσότερο η απόγνωση ψάχνοντας να πιαστεί από κάτι, το
οτιδήποτε, τον είχε οδηγήσει σε μια σκάρτη, μηδαμινή ψυχή που ούτε για φτύσιμο δεν άξιζε, που τόσο έξω είχε πέσει σε αυτά που
περίμενε, η κατάστασή του χειροτέρευε. Πνιγόταν, έκλαιγε αλλά όχι για αυτήν. Ήταν σίγουρος για αυτό. Ξαφνικά πολλές φορές την ημέρα ξεσπούσε σε κλάμματα, χωρίς λόγο συνήθως, και όταν ρώταγε ΓΙΑΤΙ κοίταζε την ψυχή του και έβλεπε ένα τεράστιο κενό μια μαυρίλα, μια θλίψη απίστευτη, ένα χάος. Ένα χάος που ο ίδιος είχε δημιουργήσει αφήνοντας τον εαυτό του να ασχολείται με μαλακίες διαρκώς, με ασήμαντα πράγματα, με ανούσιες παρέες και ποτέ δεν φρόντισε να επιδιώξει την μοναδική γυναικεία συντροφιά, έστω και αν πληγωνόταν. Θα μάθαινε, θα το ξεπερνούσε, θα είχε σκοτώσει μια και έξω από νωρίς αυτό το τεράστιο απόστημα που είχε ξεκινήσει από μικρό παράπονο. Το κρατούσε σε λήθαργο, και αυτό δεν κοιμόταν αλλά μεγάλωνε και περίμενε εκεί, κάποια στιγμή, καλή η κακή να
εκδηλωθεί και να του κάνει την ψυχή σμπαράλια, χίλια κομμάτια που είναι πλέον αδύνατο να μαζέψει.

Σήμερα; Ένα σαράκι του τρώει την ψυχή καθημερινά. Την βλέπει κάθε μέρα. Του θυμίζει τα χίλια κομμάτια της ψυχής του. Η καρδιά του σφίγγει, όχι για τη συμπεριφορά της αλλά για το ότι βλέπει ότι δεν έχει διέξοδο, δεν έχει ασχολίες στη ζωή του να ξεκολλήσει, να γνωρίσει άλλους ανθρώπους. Η πόλη του έπεσε πολύ πιό βαριά από ότι περίμενε... Σταμάτησε πλέον να ρωτάει ΓΙΑΤΙ. Το ξέρει το γιατί. Είναι το τίμημα που άφησε να σαπίσει τόσα χρόνια μια υπέροχη καρδιά. Έχει χιλιάδες συναισθήματα, όνειρα, προσδοκίες, νιώθει τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, ότι αν βρεί την κατάλληλη κοπέλα μπορεί να της δώσει τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν τον νοιάζει. Ξέρει ότι αξίζει αλλά πνίγεται ότι δεν έχει πουθενά να το πεί, να το αποδείξει, καθώς όσες έχει δεί τον έχουν απορρίψει χωρίς καν να δοκιμάσουν, έστω για ένα καφέ, μια ώρα, να δούν τι κρύβει αυτό το παιδί. Μια ώρα! Τι είναι, πόσα πολλά ζητάει. Αυτή δεν τον απασχολεί πιά. Τη βλέπει εντελώς αδιάφορα αν και βέβαια πάλεψε τρομερά να το καταφέρει. Ανακουφίζει την ψυχή του προσωρινά, διαβάζοντας βιβλία, πηγαίνοντας βόλτες, ώστε να μην αφήσει τον εαυτό του να παρασύρεται από τις ψυχοφθόρες σκέψεις. Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει, μα πως να περιγράψεις άραγε τα συναισθήματα της ψυχής σου από το τηλέφωνο, μου λέτε; Αλλά πολλά βράδια έρχονται, και του φέρνουν τόσο πόνο που δεν μπορεί να τον αντέξει, νιώθει την ανάσα του να κόβεται, την ψυχή του τόσο λίγη να ανταπεξέλθει στο οτιδήποτε.

Αυτός είμαι εγώ, ο Νικολάκης. Ένα παιδί που πλέον κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και τον λυπάται, που τον άφησε να φτάσει σε αυτό το σημείο. Με την καρδιά του λιώμα, να μην μπορεί να βρεί διέξοδο πουθενά. Που με ψεύτικη υπερηφάνεια τόσα χρόνια κοκορευόταν και έλεγε: \"Είμαι πολύ δυνατός χαρακτήρας και δεν με αγγίζουν τα χτυπήματα και οι αναποδιές, έχω μάθει να τα ξεπερνάω\". Τρίχες. Στον καθένα μπορεί να συμβούν. Ήρθε και η σειρά μου βλέπετε. Και τώρα έχει ανοίξει η πληγή και δεν κλείνει με τίποτα. Περνούν οι μέρες και λέω: Δεν πάει πιο κάτω. Κι όμως, έχει κι άλλο. Ακόμα και ο χρόνος που λένε ότι είναι ο καλύτερος γιατρός είναι ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε τώρα. Για ένα πράγμα λέω ευτυχώς, που το ανακάλυψα και τουλάχιστον το έσπασα, το να το κλείσω είναι μονόδρομος.

Συγγνώμη αν σας κούρασα, αν έχετε φτάσει ως εδώ ίσως να έχετε περάσει κάτι παρόμοιο. Πείτε μου μόνο κάτι που μπορεί να με βοηθήσει τώρα, μην με κατηγορήσετε για αυτά που έκανα, δεν υπάρχει λόγος, έγιναν και πίσω το χρόνο να γυρίσω δεν μπορώ.

Σας ευχαριστώ,

Νίκος

Νικο καλως ηρθες.. απο εμενα δεν θα ακουσεις τα λογια που ελπιζεις γιατι ειναι πραγματικα αχρηστα.. δεν καταλαβαινω γιατι μετανοιωνεις που εισαι ανθρωπος(και μαλιστα απο τους λιγους).. ολη αυτη τη στενοχωρια, ολη αυτη την θυσια και την ευαισθησια να μην μετανοιωνεις που την ενοιωσες, ειναι κομματι του εαυτου σου και απο οτι καταλαβα, κατεχεις αρκετη αυτογνωσια.. αναγνωρισε λοιπον ολα αυτα τα θετικα στοιχεια του χαρακτηρα σου σαν πλεονεκτηματα αλλα και μειονεκτηματα.. μειονεκτηματα γιατι δεν θα υπαρξουν πολλοι σε αυτην τη ζωη που πραγματικα θα τα εκτιμησουν, αλλα χαλαλι, εσυ να μην αλλαξεις ποτε.. ολος ο κοσμος πια αρχιζει και γινεται πιο σκληρος για να μπορεσει και καλα να προσαρμοστει στα νεα δεδομενα, αλλα στην ουσια το μονο που επιτυγχανουμε ειναι να πηγαινουμε απο το κακο στο χειροτερο..αναλογισου το γιατι...
και εγω σαν εσενα σκεφτομουν αλλα ειχα και τον εγωισμο να μην αλλαξω προς το χειροτερο..ωρες ωρες ενιωθα τελειως απεξω απο αυτον τον κοσμο, μια μειοψηφια που μπορει και να μην επιβιωσει αλλα καπου μεσα μου υπηρχε η ελπιδα οτι οσο παραμενω το ιδιο \"αδυναμος\", τοσο σωζεται η ψυχη μου... αναζητησε αναλογα ατομα με σενα, υπαρχουν! χωρις να γυρνας και το αλλο μαγουλο, οταν απογοητευεσαι απο καποιον, απλα να ευχεσαι να ειναι 10 φορες καλυτερα απο σενα.. ο εγωισμος να σου βγαινει στο μεγιστο οταν καποιος ή κατι παει να σε αλλαξει προς το χειροτερο.. πιστευω ακραδαντα οτι ο καθενας λαβαινει αυτο που αξιζει, εστω και στο τελος και θελω να αισθανομαι οτι κατι αξιζω και εγω..
Νικο, η μοναξια ειναι ελπιδα και η ελπιδα φως σε αυτη τη ζωη.. να μην φθονεις ολους εκεινους που νομιζουν ή δειχνουν οτι τα εχουν ολα, γιατι πολλες φορες ειναι πολυ πιο αδειοι απο σενα ή δεν μπορουν να αντιληφθουν την χαρα και την λυπη οπως εσυ.. κανεις δεν μας υποσχεται οτι θα ζησουμε ευτυχισμενοι, αλλα πιστευω οτι εφοσον εχουμε την υγεια μας, πολλα απο τα υπολοιπα στην ζωη μπορουμε να τα κατακτησουμε..
να ξερεις οτι δεν θα βρεις πολλους σαν εσενα αλλα να μην εγκαταλειπεις γιατι και η πιο μικρη πιθανοτητα θα εξαφανιστει.. την καταθλιψη και το αγχος μπορεις να τα πολεμησεις με τη θετικη σκεψη και την δυναμη του μυαλου και της ψυχης σου πολυ πιο ευκολα απο οτι νομιζεις.. και στο κατω κατω, δοκιμασε την ψυχοθεραπεια, που στην περιπτωση σου πιστευω οτι καταλληλη ειναι η συμπεριφοριστικη γνωσιακη θεραπεια και θα δεις αποτελεσματα.. το να εγκαταλειπεις, δε θα σε οδηγησει πουθενα.. εγω ωρες ωρες που ποναω πολυ λεω απο μεσα μου οτι δεν θα σταματησω τιποτα απο αυτα που κανω αλλα θα σχεδιασω και περισσοτερα και αν ειναι να \"φυγω\", θα φυγω... αλλα θα εχω πολεμησει και θα ξερω οτι δεν παραδοθηκα.. μην παραδοθεις, εχεις απιστευτη δυναμη οπως ολοι μας.. ας παψουμε να ειμαστε αχαριστοι σε τοσα πραγματα που μας δινονται απλοχερα.. οταν κατακτησεις τα βασικα, σου υποσχομαι οτι θα ερθουν και τα υπολοιπα.....

Φίλε μου Νίκο, κυρία σαν κι αυτήν που αναφέρεις γνώρισα στο παρελθόν κι εγώ και είχα πάθει τρομερή ψυχική ζημιά. Ζημιά περισσότερο απο την αντίδραση που είχα...

Και εγώ καλό παιδί με φιλότιμα αισθήματα όπως εσύ είχα πέσει στη πολύ καλά στημένη παγίδα. Και δέν μπορείς να φανταστείς τι σκεφτόμουνα για αυτό το ερπετό.

Αν θές τη γνώμη μου κάνε της μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση.......και να βρείς δικηγόρο γυναίκα μιας και θα γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενο.

Μπορεί να ακούγετε υπερβολικό το παραπάνω σχόλιο μου περι μηνύσεως αλλα απο τη στιγμή που δεν μπορείς να εργαστείς ομαλά εξαιτίας αυτού πρέπει να κάνεις κάτι. Αντί για μια διεκδιτική στρατηγική μπορείς να αποφύγεις σε κάτι πιό αμυντικό, αδιαφορία ίσως....

Πάντα υπάρχει και η επιλογή της ψυχοθεραπείας και ένας καλός επαγγελματίας στο χώρο μπορεί να σου δώσει καλύτερες συμβουλές απο τις δικές μου.

νίκο, καλώς ήρθες στο φόρουμ.διάβασα την ιστορία σου και αυτό που θα σου πρότεινα είναι να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο να σε βοηθήσει.μην αφήσεις τον ευατό σου άλλο.θα δεις που σιγά σιγά θα βγεις από κει που είσαι ή τουλάχιστον θα μπορείς να το χειριστείς καλύτερα.είσαι πολύ ευσίσθητος άνθρωπος και να είσαι σίγουρος πως σε μια από τις επόμενες γωνίες θα βρεις μια κοπέλα και θα γίνουν όλα πιο όμορφα.να είσαι σίγουρος γι΄αυτό.

Αχ βρε Νίκο, τι να σου πρωτοπώ; Πως το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Και μόνο που αποκαλείς τον εαυτό σου σε αυτό το κείμενο Νικολάκη αποκαλύπτει μερικά πράγματα για το πως τον βλέπεις εσύ ο ίδιος. Ή πιστεύεις ότι έτσι σε βλέπουν οι άλλοι και το υιοθετείς;

Οκ, φαίνεται ότι είσαι από τους ευαίσθητους ανθρώπους που νοιάζονται για τους άλλους και προσπαθούν να τους ευχαριστήσουν (αν και θα πρέπει να αναρωτηθείς γιατί το κάνεις) αλλά γιατί να θυματοποιείσαι; Θύμα νιώθουμε οι ίδιοι και εξαρτάται από τη δική μας οπτική γωνία και κανενός άλλου. Και γιατί να μετανοιώσεις που αποκάλυψες στην κοπέλα τα συναισθήματά σου; Αφού αυτό ήθελες καλά έκανες. Η συμπεριφορά της από την άλλη μου φάνηκε συνηθισμένη. Πολλοί άνθρωποι δε μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις που τους κάνουν να νιώθουν αμήχανα και προσπαθούν να τις αποφύγουν με την ελπίδα ότι ο άλλος θα καταλάβει βγάζοντάς τους από την δύσκολη θέση. Έχουμε ώρες ώρες κάτι απαιτήσεις από τους άλλους λες και όλοι φέρονται σαν εμάς. Ε, δε φέρονται και το ωραίο είναι ότι οι ίδιοι δε καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές ότι μας κάνουν κακό. (vince, αν γινόντουσαν έτσι μηνύσεις για σεξουλική περενόχληση όλοι θα ήμασταν στα δικαστήρια).

Καταλαβαίνω ότι με το να μην έχεις κοπέλα τόσα χρόνια σου έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση και άγχος. Αλλά είναι ακριβώς όπως το είπες. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις για να φύγει κάπως η πίεση. Η παχυσαρκία δεν έχει καμία σχέση. Έχω πάθει εγώ κάτι καψούρες με παχύσαρκους, άστα να πάνε (και να δεις κάποιους από αυτούς να παίζουν ένα σωρό κοπέλες στα δάχτυλα). Και από την άλλη βλέπω κάτι αγόρια που ενώ είναι αρκετά εμφανίσημα, μορφωμένα, με δουλειά, με παρέες και κλπ να κολλάνε και να μην μπορούν να κάνουν σχέση. Γιατί αν πας με το σταυρό στο χέρι σώθηκες. Ποιος το είπε ότι οι γυναίκες θέλουν έναν άντρα δίπλα τους που να τους δίνει τα πάντα; Μα αν δεν αγαπάνε οι ίδιοι τον εαυτό τους, αν δεν τον σέβονται πως θα εμπνεύσουν σεβασμό στον άλλο; Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι οι φίλοι σου έχουν προδώσει γιατί εσύ ο ίδιος έχει δημιουργήσει αυτή την ευκαιρία; Όσες φορές την έχω πάθει από φίλη έχω καταλάβει ότι η ίδια το άφησα να γίνει. Είτε γιατί δεν έκανα καλές επιλογές από την αρχή (πως να το κάνουμε, υπάρχουν και άνθρωποι αναξιόπιστοι) είτε με το να μη λέω όχι και να βρίσκουν πάτημα. Ε, τελικά κάποια στιγμή το κατάλαβα και άρχισα να αντιδρώ και είδα θεαματική αλλαγή στη συμπεριφορά των άλλων προς τα μένα.

Ακριβώς όπως τα είπες στο τέλος. Αυτά έγιναν και είναι παρελθόν, είναι κομμάτι της ζωής σου . Προσπάθησε όμως να οραματιστείς τι θέλεις να γίνει στο μέλλον, κανόνισε την πορεία σου προς αυτή την κατεύθυνση και μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου.

Aphelia έχεις δίκιο σ\'αυτά που λές και αυτά που έγραψα περισσότερο βλακίες θυμού είναι παρα η αλήθεια. Ναι θα πηγαίναμε όλοι στα δικαστήρια με αυτον τον τρόπο. Απλά είχε τύχει να καψουρευτώ τη συγκεκριμένη κοπέλα (μέχρι τρέλλας στην κυριολεξία) και απο μόνος μου δημιούργησα τη δικιά μου παγίδα.

Το πρόβλημα με μια ερωτική απογοήτευση είναι η στάση που κρατάμε απέναντι της. Αλλα όπως ο τίτλος ενος βιβλίου, να ζείς, να αγαπάς, και να μαθαίνεις. Και για μένα το να συνεχίσουμε να αγαπάμε ανθρώπους είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.

Και ποιος δεν έχει καψουρευτεί; Όλοι τα ίδια έχουμε περάσει, παιχνίδια του μυαλού. Αν κάτσουμε να σκεφτούμε θα δούμε ότι τις καψούρες τις παθαίνουμε με ανθρώπους που κατά κάποιο τρόπο μας απορρίπτουν. Ενώ για τους ανθρώπους από τους οποίους βρίσκουμε αντίστοιχη ανταπόκριση λέμε ότι τους ερωτευόμαστε.

Νίκο, η επιθυμία για την πρώτη σχέση! Για αρκετά χρόνια και εγώ την κουβαλούσα μαζί με άσχημα συναισθήματα για τον εαυτό μου!
Στην πραγματικότητα εγώ η ίδια σαμπόταρα την πραγμάτωση αυτής της επιθυμίας. Ξέρεις όσο δύσκολη μου φαινόταν αυτή η αρχή, τόσο εύκολη ήταν!!!
Έκατσα και σκέφτηκα τι θα έπρεπε να αλλάξω, ποιά ήταν τα εμπόδια! Προσπάθησα να δώ τον εαυτό μου απο έξω... Ζήτησα τη γνώμη κάποιων φίλων που εμπιστευόμουνα...
Τα κατάφερα!
Μπορείς πράγματι να αλλάξεις τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι, αλλάζοντας κάποια απλά πράγματα στην συμπεριφορά σου και στα μυνήματα που εκπέμπεις! Είναι καλό να είσαι ευαίσθητος και ανθρώπινος και να φυλάς αυτούς τους θυσαυρούς για όσους θα τους εκτιμήσουν, αλλά να θυμάσαι οτι η αυτοπεποίθηση και η θετική διάθεση θα σε βοηθήσει πολύ περισσότερο για να κάνεις αυτήν την πολυπόθητη πρώτη σχέση.
Οσο για την κοπέλα..... την ρώτησες ευθέως για τα συναισθηματά της ή απλά της έκανες εξομολόγηση του δικού σου πόνου?
Πιστεύω πάντως οτι καλύτερα να μην ξεκινάς την προσπάθεια για σχέση με εξομολογήσεις αλλά να δείχνεις το ενδιαφέρον σου με πράξεις και με μη λεκτικά μηνύματα και να προσπαθείς να αποκωδικοποιείς τα μη λεκτικά μυνήματα του άλλου.
Μια κατάλληλη ματιά, ένα άγγιγμα του χεριού, μια πρόταση για καφέ είναι πιο ασφαλοί τρόποι προσέγγισης! ;)
Δεν θα αρέσεις σε όλες τις γυναίκες !
Γιαυτό ο ήπιος τρόπος προσέγγισης θα σε βοηθήσει να πάρεις την χυλόπιτα πιο light!
Καταλαβαίνω οτι η επιθυμία σου γίνεται ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί! Φυσικό, αφού την καταπιέζεις τόσα χρόνια!! Προσπάθησε να το κατανοήσεις αυτό! Αυτό που ένοιωσες για την κοπέλα έχει περισσότερο σχέση με εσένα παρά με εκείνη! Είναι η δική σου ανάγκη! Ανάγκη που ευχομαι να ικανοποιήσεις σύντομα! Είναι πολύ πιο ευκολο απο όσο νομίζεις, απλά βάλε μπρός το μυαλό σου και μην αφήνεις το συναίσθημα να σε κατακλύζει ολοκληρωτικά!

Καταρχήν παίδες θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για τη βοήθειά σας. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ξοδέψατε τόσο χρόνο για να διαβάσετε αυτή την ιστορία δείχνει πολλά για μένα. Καθυστέρησα να απαντήσω γιατί έλειπα σε άδεια μια εβδομάδα, μια άδεια που χρειαζόμουν για να καθαρίσει το μυαλό από τα σκουπίδια που συσσωρεύει όπως λέει και ο Μπουσκάλια, από εκείνες τις άχρηστες σκέψεις που ταλαιπωρούν απλά το μυαλό γιατί δεν λύνονται, από τα ερωτήματα που δεν απαντώνται απλά σε τσακίζουν χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα.

@lupus30

Μην φοβάσαι, δεν θα αλλάξω! Ποτέ δεν το ήθελα, ποτέ δεν το επιδίωξα και ούτε τώρα θα το κάνω. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή πριν πολλά χρόνια το δοκίμασα, αλλά έγινα κάτι που δεν ήμουν και τα πράγματα έγιναν απλά χειρότερα. Αυτό που είσαι, αυτό τελικά εκπέμπεις, και εκεί πρέπει να μείνεις, να το δεχθείς και να συνεχίσεις, να συνεχίσω ότι και να γίνει, keep walking που λέει και το μήνυμα, κοίτα μπροστά σου και παραμέρισε ότι κακό γίνεται, όσο μπορείς, διώχτο, άσε το χρόνο να το σβήσει και αν δεν το καταφέρει άστο να το κάνει μια μικρή πικρή ανάμνηση. Μια ανάμνηση που μπορεί κάποια στιγμή ίσως και μετά από χρόνια να σου φέρει ένα μικρό δάκρυ κάποιο κρύο βράδυ πριν πέσεις για ύπνο αλλά τότε θα σκέφτεσαι δεν πειράζει, έμαθα πολλά, ένα μικρό δάκρυ δεν βλάπτει, άλλωστε καθαρίζει τα μάτια και βλέπεις μετά καλύτερα.

Ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι, φυσικά. Βλέπεις όμως όταν είσαι σε απόγνωση, ή έστω σε μια δύσκολη κατάσταση, και ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, από το οτιδήποτε θα σε βγάλει για λίγο από το λήθαργο και θα σου δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πέσεις σε βράχο, σε μια σκάρτη ψυχή όπως έγινε σε μένα, γιατί αυτές περιπλανώνται από δω και από κει, όχι τυχαία, γιατί έχουν μόνο πίκρα και μικροψυχία να δώσουν, οι καλές ψυχές δεν υπάρχουν εκεί, ευτυχώς. Θα τα καταφέρω, θα τη βρώ την άκρη μου όπως έχω συνηθίσει να λέω, οι καλοί δεν χάνονται απλά φτάνουν πιό δύσκολα εκεί που θέλουν. Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να \'ρθεί όπως λέει πολύ όμορφα το τραγούδι.

Δεν μετανιώνω λοιπόν για αυτό που είμαι, αλλά για αυτά που δεν έκανα. Θα ακουστεί λίγο χαζό, αλλά μετά από αυτό πιστεύω πως κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνει κανείς στην ώρα τους, νωρίς, πιό μικρός, σαν τις παιδικές ασθένειες, γιατί όταν τα περνάς μεγάλος πονάνε. Αν είχα δεί, ίσως, μια τέτοια συμπεριφορά πολλά χρόνια πριν που το μυαλό μου ήταν αλλού ίσως να ήμουν προετοιμασμένος. Αλλά το πάω λάθος, δεν είναι το πρόβλημα αυτή, είναι η χρόνια μοναξιά που συσσωρευόταν, το απόστημα που έπρεπε να σπάσει. Και καλύτερα που έσπασε τώρα, έστω και τώρα και το είδα. Αν το είχα δεί πιό παλιά ίσως χρειαζόταν κάτι χειρότερο για να ανοίξει την πληγή.

Οπότε, ναι, καλύτερα, πόνεσε, πονάει, αλλά θα περάσει. Εγώ θα μείνω αυτό που είμαι, ίδιος και απαράλλαχτος, θα παλέψω να δυναμώσω αυτό που είμαι, δεν θα φοβάμαι να το δέιξω σε κανέναν, και όποιος θέλει ας έρθει μαζί μου, όποιος δεν θέλει δεν πειράζει, καλύτερα, θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους που αγαπούν αυτό που είμαι και που δεν έχουν να \"πάρουν\" κάτι από μένα, μόνο να μοιραστούν.

Έχω την υγεία μου, έχω τη δουλειά μου και κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό για αυτό. Έχω τη βάση λοιπόν να καταφέρω τα πάντα. Είναι στο χέρι μου. Δεν είναι εύκολο. Καθόλου. Μπήκα πλέον σε ένα ταξίδι μακρύ, δύσκολο, αλλά το τέλος του είναι υπέροχο! Είναι αυτό που θα με ανταμείψει, που θα γεμίσει την καρδιά μου με όλη την ευτυχία και εκείνο το γλυκό συναίσθημα που κρατάω για χρόνια μέσα μου! Αλλά θα απαιτήσει κι άλλες θυσίες, και άλλα δάκρυα, και άλλο πόνο, το ξέρω, και είμαι προετοιμασμένος για αυτό.

Όταν έφευγα από Αθήνα με το αυτοκίνητό μου για διακοπές, τα δάκρυά μου δεν σταματούσαν να τρέχουν. Δεν προσπάθησα όμως να τα συγκρατήσω. Τα άφηνα να τρέχουν όχι από ηττοπάθεια, αλλά ήξερα ότι είναι κατάλοιπα μιας πληγής που πάει να κλείσει, την άφησα να βγάλει ότι είναι να βγάλει και να ηρεμήσει, σαν το ηφαίστειο, που περιμένεις να βγάλει όλη τη λάβα από μέσα του και να ηρεμήσει, να κρυώσει. Έκλαιγα με μια γλυκειά πίκρα αν θέλετε, μια επιθυμία ότι αυτά θα είναι τα τελευταία δάκρυα που θα αφήσω για αυτό το σκοπό. Μπορεί να χρειαστούν κι άλλα, δεν πειράζει, ξέρω το στόχο μου, χάνεις μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο, συνεχίζεις χάνεις 2, 3 αλλά στο τέλος θα νικήσεις, είναι νόμος, είναι ο νόμος της ζωής, που δικαιώνει τους καλούς, πάντα, πιό αργά αλλά πάντα.

@vince

Όπως έγραψα δεν με απασχολεί πιά. Το πρόβλημα δεν είναι αυτή. Είμαι εγώ. Εκείνη είναι μια σκάρτη ψυχή αλλά, το ξέρεις, δεν είναι η μόνη. Απλά εύχομαι να είναι η τελευταία. Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, είναι η δουλειά που φανταζόμουν από πολύ μικρό παιδάκι, και δεν θα την χαραμίσω για τίποτα και για κανέναν.

@Aphelia

Αχ αυτό το μηνυμά σου με ταλαιπώρησε! Με την καλή έννοια βέβαια, δηλαδή του πόσο ζορίστηκα να βρώ μερικές απαντήσεις σε αυτά που με ρωτάς! Και πόσο δίκιο έχεις σε όλα σου τα σημεία... Να τα πάρω ένα - ένα ...

Πως το έκανα αυτό στον εαυτό μου... μα πραγματικά τον λυπήθηκα, πίστεψέ με. Όταν τον έβλεπα στον καθρέφτη για μέρες με τα μάτια κατάμαυρα από την αυπνία και το κλάμα, με το βλέμμα χαμένο στο κενό, με το στόμα να προσπαθεί να απαντήσει στα ηλίθια \"γιατί\" τόσο πίστευα ότι μα το Θεό, δεν θα ξανααφήσω τίποτα να του κάνει το ίδιο κακό. Ορκίστηκα ότι θα κάνω τα πάντα, μόλις το ξεπεράσω, για να μην τον δώ στην ίδια κατάσταση. Ποτέ. Γιατί δεν του αξίζει. Δεν του αξίζει ρε γαμώτο.

Για το Νικολάκη, έχω φάει τις ώρες να σκεφτώ να σου απαντήσω εαν βλέπω τον εαυτό μου έτσι ή έτσι θέλω τελικά να με βλέπουν. Ξέρεις, δεν μπορώ να σου απαντήσω! Αν έπρεπε να πώ κάτι είναι \"Και τα δύο\". Και το πιστεύω και για μένα αλλά και έτσι τελικά με βλέπουν οι άλλοι. Δεν μπορώ να τους πείσω να με δούν διαφορετικά, αυτό είμαι, αυτό εκπέμπω και εφόσον το εκπέμπω δεν μπορώ να το σταματήσω. Μ\' αρέσει ίσως τελικά, και έτσι θα το αφήσω.

Γιατί νοιάζομαι για τους άλλους; Δεν ξέρω, πρέπει να είναι η φύση μου. Το κακό μου δεν είναι γιατί να νοιάζομαι για τους άλλους αλλά γιατί δεν συνήθιζα να απορρίπτω αμέσως αυτούς τους σκάρτους που με απορρίπτουν αμέσως και να σταματήσω να ψάχνω που έφταιξα ενώ δεν είχα φταίξει πουθενά. Τώρα το έχω φτιάξει αυτό, τουλάχιστον προσπαθώ. Και αυτό γιατί νιώθω πιό σίγουρος για αυτό που είμαι και έχω πιστέψει ότι τελικά ακόμα και όσο καλός και να είσαι μερικοί δεν θα το καταλάβουν ποτέ.

Δεν μετάνιωσα που αποκάλυψα τα συναισθήματά μου. Μα υπάρχει πιό ωραίο πράγμα από το να λές σε κάποιον ότι είσαι ερωτευμένος μαζί του; \"Τι γλυκό να σ\' αγαπούν και να σου το λένε\" λέει ένα τραγούδι και συμφωνώ μαζί του. Όχι, θα το ξανακάνω. Και μια και δύο και όσες φορές χρειαστεί. Για δύο λόγους. Και γιατί μου αρέσει εμένα αλλά και ο δεύτερος: Γιατί θέλω να βρώ κάποια που θα εκτιμήσει αυτή την εξομολόγηση και δεν θα το βάλει στα πόδια !!! Μια κοπέλα που θα είναι έτοιμη να δεχθεί ακόμα και τα πιό έντονα συναισθήματά μου γιατί αυτό φανερώνει ότι μπορεί κιόλας με τη σειρά της να δώσει τα δικά της !!! Και δεν θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της, δεν θα φερθεί σαν μηδενικό και, κυρίως, δεν θα πετάξει στα σκουπίδια και θα σκοτώσει αυτό που θα της δώσουν. :)

Ποιος το είπε ότι οι γυναίκες θέλουν έναν άντρα δίπλα τους που να τους δίνει τα πάντα; Με αυτή την φράση τα είπες όλα... Δεν έχω λόγια να πώ τίποτα. Πως περιμένω να με αγαπήσει κάποια που δεν αγαπά τον εαυτό της! Πόσο ρομαντικά φαίνεται μεγάλωσα, και περίμενα ότι μια κοπέλα θέλει όσο το δυνατόν περισσότερα. Ξέρεις κάτι; Δεν πρέπει τελικά να μπαίνεις στο τριπάκι της ποσότητας. Αν θέλεις να σε αγαπήσουν για αυτά που έχεις ή μπορείς να δώσεις, έχασες. Γιατί; Γιατί θα φύγουν αμέσως μόλις βρούν κάποιον που έχει κάτι περισσότερο, και αυτό είναι θέμα χρόνου. Αν όμως θέλεις να σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι μπορεί και να μη φύγουν ποτέ. Γιατί αυτό που είμαι, που είσαι, που είναι ο καθένας δεν υπάρχει δεύτερη φορά, δεν γίνεται να βρούν το ίδιο πουθενά!

@Κλειώ

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πιστεύω ότι τελικά δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε ούτε αυτά που λέμε. Είμαστε αυτό που εκπέμπουμε. Αν εκπέμπεις αυτοπεποίθηση αυτό βλέπουν οι άλλοι, η τουλάχιστον αυτό θέλεις να βλέπουν όσοι μπορούν να το εκτιμήσουν και να σε πλησιάσουν. Δεν τη ρώτησα ποτέ για τα συναισθήματά της, λάθος μου. Αν και με τη συμπεριφορά της κατάλαβα γρήγορα την απάντηση. Αυτή τη σωστή προσέγγιση ψάχνω, να ξεκινήσω κάτι επιτέλους σωστά, με ένα τηλέφωνο με ένα πρώτο καφέ, με δεύτερο με τρίτο, με μια βόλτα και έχω το μυαλό, πλέον, νομίζω, να καταλάβω από κει και έπειτα τι πρέπει να κάνω. Έστω και αν δεν γίνει κάτι, δεν με ενδιαφέρει, αρκεί να γίνει σωστά, ανθρώπινα, βαρέθηκα να πλησιάζω πάντα με το λάθος τρόπο. Φυσικά και γνωρίζω ότι δεν γίνεται να αρέσω σε όλες. Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένος αν αυτό ήταν αλήθεια. Ειρωνικό; Όχι, ποιός διαφωνεί ότι και με αυτές τις προσπάθειες δεν δυναμώνουμε, δεν μαθαίνουμε; Σε όλους τους τομείς της ζωής μας όχι μόνο στον αισθηματικό. Σίγουρα η αρχή είναι να μάθω να ελέγχω το συναίσθημα, να μην το αφήνω να με παρασέρνει. Θα το παλέψω.

Κλείνοντας, θα ήθελα και πάλι να σας ευχαριστήσω όλους. Θα συνεχίσω να το παλέψω λίγο ακόμα μόνος μου, αν δώ ότι δυσκολεύομαι πολύ δεν θα διστάσω να ζητήσω βοήθεια, αλλά θα εξαντλήσω τη δυναμή μου, ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει. Ευτυχώς η ζωή μου αρχίζει να μπαίνει σε ένα δρόμο, η ψυχή μου είναι ακόμα θρύψαλλα και θα αργήσει να συνέλθει. Ακόμα κλαίω με κάποιο τραγούδι ή με κάποια σκέψη η με μια παλιά φωτογραφία, αλλά κοιμάμαι καλύτερα και προσπαθώ να αποφεύγω τέτοιες αφορμές. Όπως είπα έχω πολύ δρόμο. Τα λάθη πληρώνονται και έτσι πρέπει. Αλλοίμονο εαν είχαμε την απαίτηση να κάναμε λάθη χωρίς να περιμένουμε τις συνέπειες. Μπορώ πλέον και κοιτάω μέσα μου, βλέπω την πληγή στην καρδιά μου, είναι τεράστια αλλά άδειασε, δεν έχει κάτι άλλο να βγάλει. Μένει να την κλείσω. Σιγά σιγά θα γίνει αυτό. Συνεχίζω να περπατάω, μπροστά μου, ξέρω ότι δεν ωφελεί να σταματήσω και να σκέφτομαι άλλο. Ότι είναι να σκεφτώ το σκέφτηκα. το παρακούρασα το μυαλό μου, το πρόβλημά είναι εδώ και μου φωνάζει, με παρακαλάει να το λύσω αλλά τώρα περισσότερο από άλλη φορά δεν βιάζεται. Ακούω πλέον την ψυχή μου να λέει είμαι εδώ βοήθησέ με, έχω ένα πρόβλημα λύστο με αλλά με προσοχή, μη βιαστείς, μην ξανακάνεις λάθος γιατί θα με ξαναπληγώσεις, πάρε το χρόνο σου και κάντον να δουλέψει υπέρ σου, φτιάξε τον εαυτό σου και αυτό που εκπέμπεις και βάλτου λίγη υπομονή. Τι ειρωνία σε τόσα χρόνια αδράνειας και χαμένου χρόνου η λύση να είναι λίγος χρόνος παραπάνω.

Και πάλι σας ευχαριστώ, να περνάτε όλοι καλά.

Νίκος