Θα προσπαθησω να ειμαι συντομος,εχω σχεση με μια κοπελα 3 χρονια,λογο καποιων θεματων,για καποιο διαστημα αναγκαστικα ειμαστε σε αποσταση,αυτο αν και μας κουραζει μας δυναμωνει και το παλευουμε.Οπως και να χει ενα βραδυ με πηρε τηλεφωνο ενα συγγενης που εχουμε διαφορες,πραγμα που με στεναχωρησε και με εριξε απιστευτα,ταυτοχρονα που μιλαγα μαζι του με παιρνει και η κοπελα μου,βλεπει οτι μιλαω στο τηλ(εγραφε αναμονη).
Κλεινω βιαστικα το συγγενη και το σηκωνω, με ρωτησε ποιος ηταν ,απαντησα ψεματα,γιατι πολυ απλα δεν ημουν σε θεση να συζητησω εκεινη τη στιγμη.Προς το παρον δεν μου ειπε κατι και το κλεισαμε και εμεις.
Η συμπεριφορα μου ομως μαζι της ηταν νευρικη και αγχωμενη λογο της προηγουμενης συζητησης.Αυτο ισως κινησε την υποψια της.Οταν ο συγγενης με ξαναπηρε με ξαναπηρε και η κοπελα μου,με ξαναρωτησε με ποιον μιλαγα και εγω της ειπα παλι ψεματα,φυσικα καρφωθηκα,γιατι ουτε ο σκοπος μου ηταν να την κοροιδευσω ουτε να την εξαπατησω.
Την επομενη μερα μου ανακοινωσε οτι θελει να χωρισουμε χωρις λογο και αιτια,οταν επεμεινα μου ειπε νευριασμενη οτι την κοροιδευω και την απαταω,καταλιξαμε στο σημειο να μην σηκωνει το τηλεφωνω μου και να με αποφευγει πληρως.
Εχω χρησιμοποιησει καθε δυνατο μεσο να επικοινωνησω μαζι της,αλλα τιποτα,με εξαιρεση μια φορα που το σηκωσε και μου ειπε οτι να εχω τα κοτσια να παραδεχτω την αληθεια.Το θεμα ειναι οτι οντως αγαπιομαστε,ξερω οτι δεν ειναι μια προφαση να με χωρισει,την φοβιζει η αποσταση,απλα εγω εχω πνιγει σε μια κουταλια νερο.
Δεν ειχα ουτε σκοπο να την απατησω ουτε να την κοροιδευσω,πως μπορω να ξεφυγω απο αυτη την δινη που με πνιγει?
