Αυστηρή μαμά στο θέμα σχέση..
Είμαι 21 ετών, και ανέκαθεν ήμουν κάπως περιορισμένη απ'την οικογένεια μου..Χωρίς να σημαίνει ότι αντιμετώπιζα μεγάλο πρόβλημα.. Μιλώντας από την εποχή που μπήκα στο πανεπιστήμιο και μετά πάντα, μπορούσα να βγω, αλλά δεν μπορούσα να το ξενυχτάω, δεν μπορούσα να λείπω πολλές ώρες απ'το σπίτι γενικά, δεν μου επιτρεπόταν ποτέ να κοιμάμαι σε φίλες κλπ.. Δεδομένου ότι μπορούσα να τη βγάζω χωρίς να απαιτήσω κάτι από αυτά να αλλάξει, δεν χρειάστηκε να έρθω ποτέ σε σύγκρουση με τους γονείς μου, και δη με τη μαμά μου που έβαζε (και βάζει) τους κανόνες. Σημειώνω εδώ ότι οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 18 και ζω με τη μητέρα μου, αλλά δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο γτ ποτέ οι γονείς μου δε διαφωνούσαν σ'αυτά. Επίσης ήμουν πάντα το παιδί-υπόδειγμα, ήσυχη, αριστούχος, σοβαρή.. Εμπιστεύσιμη με λίγα λόγια. Εδώ και ένα χρόνο κοντά λοιπόν είμαι σε σχέση με το αγόρι μου, με τον οποίο είμαστε πολύ αγαπημένοι και το πάμε σοβαρά, έχουμε γνωρίσει ο ένας τους γονείς του άλλου, έχουμε πάει διακοπές μαζί, και γενικώς είμαστε πολύ καλά. Και ομολογουμένως, πολλά προβλήματα που είχα, όπως το να μην μπορώ να αργώ όταν βγαίνω, βελτιώθηκαν σημαντικά μέσα στη συζήτηση, πιθανώς επειδή φάνηκε σωστή η επιλογή μου. Εκείνος είναι 26, και τελευταία κατάφερε να ξεκινήσει να μένει μόνος του. Γενικότερα δείχνει μεγάλη κατανόηση στο θέμα ''οικογένεια'', αλλά πρόσφατα μου πρότεινε να προσπαθήσω να κοιμάμαι κάποια βράδια στο νέο του σπίτι, για να έχουμε περισσότερο χρόνο μαζί. Έκανα λοιπόν αρκετές συζητήσεις επ'αυτού με τη μητέρα μου, προκειμένου να καταλάβει ότι ο κανόνας ''δεν κοιμάσαι εκτός σπιτιού'' δεν γίνεται πλέον να υφίσταται, έστω όχι στον ίδιο βαθμό, και ζήτησα έστω ένα βράδυ την εβδομάδα. Αλλά ήταν κάθετη ότι αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει, να πάψω να προσπαθώ να φέρομαι λες και δεν είμαι 21 μόνο, και να μην διανοηθώ να το αναφέρω ξανά. Βασικότερο όλων είναι ότι το ''δόγμα'' της μητέρας μου είναι ''όποιος δε συμμορφώνεται με τους κανόνες του σπιτιού, μπορεί να πηγαίνει χωρίς επιστροφή'', και σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι κενές απειλές. Το θέμα είναι ότι τα έξοδα των σπουδών μου και του μέλλοντος μου τρέχουν, δεν είμαι στην ανεξάρτητη θέση να αυτοσυντηρηθώ και δεν εργάζομαι, και ούτε προλαβαίνω λόγω φόρτου μελέτης να το κάνω προς το παρόν χωρίς να αφήσω τη σχολή μου σε δεύτερη μοίρα, και -τελευταίο αλλά όχι αμελητέο- δεν θα ήθελα να φέρω τα πράγματα στα άκρα με το απλά να κάνω αυτό που νομίζω, προκαλώντας σοβαρό καυγά, γιατί σέβομαι τη μητέρα μου. Επιπλέον, δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να γίνω βάρος στο αγόρι μου, και από ηθική αλλά και από πρακτική άποψη, αν τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο. Από την άλλη, δε γίνεται να δέχομαι τα πάντα σε βάρος των δικών μου ''θέλω'', αλλά και της σχέσης μου, γιατί και ο ανθρωπός μου είναι σαφώς πάρα πολύ σημαντικός για ΄μένα, και μέχρι τώρα έχει δείξει μεγάλη κατανόηση, αφήνοντας πίσω πολλές φορές τον εαυτό του. Ακόμα η κατάσταση δεν είναι χάλια, αλλά έπεται να γίνει αν δεν βρω μια λύση. Κάποια γνώμη? Σας ευχαριστώ.
