Στα δυσκολα δεν τον θελω διπλα μου
Καλημερα σε ολους. Ειμαι 27 ετων. Αντιμετωπιζω ενα προβλημα στο οποιο πιστευω πως οι οικειοι μου δεν μπορουν να με συμβουλευσουν αντικειμενικα. Εχω σχεση με καποιον εδω και εναμιση χρονο περιπου. Σε αντιθεση μ ε αλλεσ σχεσεις που ειχα η συγκεκριμενη ειναι πιο ηπιας εντασης χωρις εντονο παθος η καψουρα απο την πλευρα μου τουλαχιστον. Ειναι ομως ο αντρας που καθε γυναικα θα ηθελε διπλα της. Κανει τα παντα για να ειμαι καλα, ειναι απιστευτα καλος κ φιλοτιμος, με προσεχει δεν εχει ματια για αλληκ μεχρι πριν δυο μηνες ηταν ολα τελεια. Πιστευα πως ειχα βρει το λιμανι μου που λενε. Μεχρι που ηρθε μια μερα κ ο μπαμπας μου δεν αισθανοταν καλα. Οι εξετασεις εδειξαν καρκινο στους πνευμονες με μεταστασεις στο κεφαλι σε συνδυασμο με τη ρευματοειδη αρθριτιδα που τον ταλαιπωρει χρονια, σκετη κολαση. Στην αρχη δεν ηθελα ουτε να βλεπω τη σχεση μου, με εκνευριζε κ μονο η παρουσια του. Τωρα ειτε ειναι ειτε οχι διπλα μου ειναι το ιδιο. Ξερω πως προσπαθει να με στηριξει οσο μπορει κ πως οτι κανει το κανει για καλο. Ομως δεν τον θελω μεσα στο προβλημα μου, δεν θελω να του μιλαω καν για αυτο. Νιωθω πως ειναι ξενος. Επιπλεον με ολα αυτα που βλεπω μεσα στο σπιτι με τις θεραπειες του μπαμπα μου προσπαθησα να μπω στη θεση των γονιων μου. Εαν ημουνα εγω στη θεση του μπαμπα μου δεν ξερω αν θα ηθελα το αγορι μου να με φροντιζει. Νομιζω πως οχι.
