Καλησπέρα σε όλους. Η δική μου ιστορία είναι μεγάλη μπορεί ομως να περιγραφέι και με λίγες λέξεις. Το θέμα μου είναι ότι εχω χάσει την ανθρώπινη ιδιώτητά μου. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είμαι απλώς ένα άγριο πλάσμα.
Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτικός, έτσι και αλλιώς δεν μιλάω πολύ. Λοιπόν είμαι 22 χρονών και για όσους δεν κατάλαβαν το πρόβλημά μου είναι ότι ζω απομονωμένος. Μέχρι τα 16 η ζωή μου ήταν πάνω κάτω φυσιολογική. Έιχα καλούς φίλους, παρέες, έβγαινα, διασκέδαζα, έκανα τις αταξίες μου και γενικά ήμουν αρκετά δραστήριος, χωρίς βεβαια να είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός.
Σιγά σίγά όμως άρχισα να αλλάζω και να απομακρύνωμαι από τους άλλους. Άρχισα να νιώθω ένα κενό και πίστευα πως δεν είχα αυτό που χρειαζόμουν στη ζωή. Η αλλαγή ολοκληρώθηκε όταν πήγα να σπουδάσω σε μια επαρχιακή πόλη. Στην άρχή μου άρεσε πολύ η ίδέα ότι θα μείνω μόνος και δεν φοβόμουν καθόλου τη μοναξιά. Γένικά είχα μια άνεση και ένα θάρρος να αντιμετωπίσω την κατάσταση που έβλεπα ότι οι άλλοι δεν το έχουν. Τους έβλεπα απεγνωσμένα να ψάχνουν για παρέες, για σχέσεις όμως εμένα δε με ένοιαζε καθόλου. Και κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες και οι μήνες. Ήμουν ολομόναχος σε ένα νέο τόπο, όμως και πάλι δε με πείραζε και τόσο. Ήμουν δυναμικός χαρακτήρας και αρκέτά εγωιστής για να παραδεχθώ ότι είχα ανάγκη τους άλλους. Στη σχολή δεν πήγαινα σχεδόν καθόλου και σχεδόν όλη μέρα ήμουν σπίτι. Δεν μιλούσα με κανέναν και η στάση μου απέναντι στους άλλους δεν τους ενθάρρινε να μου μιλήσουν.
Φυσικά έκανα και παραγωγικά πράγματα οπως να διαβάζω ή να κάνω γυμναστική που είναι και το πάθος μου. Όμως και αυτά μόνος τα έκανα. Ετσι πέρασαν τα χρόνια και η ανάγκη μου για επικοινωνία μεγάλωσε τόσο που άρχισε να με πνίγει. Εξακολουθόυσα όμως να μη μιλάω με κανένα και όταν το λέω αυτο εννοώ όχι ότι δεν είχα φίλους, αλλά ούτε καν γνωστούς. Για να καταλάβεται μετά από δύο χρόνια σε αυτή την πόλη και δεν είχα το τηλέφωνο ούτε ενός παιδιού στο κινητό μου, το οποίο φυσικά δεν χτυπούσε ποτέ. Ότι δυσκολία μου συνέβεναι την αντιμετώπιζα μόνος μου και δεν είχα κανένα να με ακούσει αλλά και να με βοηθήσει πρακτικά. Με τη σχολή έτρεχα σαν τρελος να βρω σημειώσεις και ύλη από καθηγητές και δεν αποδεχόμουν να μείνω πίσω επειδή δεν είχα κάποιον να συνεργαστώ. Πάντα έκανα την καρδιά μου πέτρα, έσφυγγα τα δόντια και έκανα αυτό που έπρεπε. Έτσι δεν χρωστούσα κανένα μάθημα.
Όμως ήξερα ότι η κατάσταση δεν ήταν φυσιολογική. Υπήρχαν μέρες που δεν άκουγα καν τη φωνή μου, κυριολεκτικά δεν μιλούσα καθόλου. Είχα τόσο πάθος μέσα μου αλλά κανένα να το μοιραστώ. Μερικές φορές ένιωθα ο πιο δυνατός άνρθωπος του κόσμου και άλλες φορές φτερό στον άνεμο. Απλά δεν ζούσα. Ίσα ίσα που κάθε μέρα καλύπτα τις βιολογικές μου ανάγκες και οι ψυχολογίκες έμενα εκεί να μου διαμαρτύρωνται συνεχώς. Οι αναμνήσεις μου είναι πολύ θολές. Πηγαινα βόλτες ή και καμιά φορά για πότό αλλά μόνος. Πήγαινα που και που στη σχολή και μετά στο γυμναστήριο. Το καλοκαίρο πήγαινα και στην παραλία, αλλά μαντεψτε τι... και εκεί μόνος. Με την εμφάνιση δεν έχω κάποιο θέμα, ίσως όμως να είναι λίγο επιβλητική λόγο της γυμναστικής.
Ποτέ δεν ερχόταν κάποιος να μου μιλήσει και καμιά φορά αντιλαμβανόμουν σχόλια πίσω από την πλάτη μου. Όμως δεν έδινα σημασία. Ετυχε να αντιλυφθώ βέβαια και κοπλημέντα από κοπέλες για την εμφάνισή μου φυσικά γιατί το χαρακτήρα μου δεν τον ήξερε κανείς. όμως και εκεί δεν έκανα κάτι απλά απάθεια.
Έτσι πέρασαν γύρω στα τεσσεράμιση χρόνια, απόλυτης μοναξιάς. Έφυγα απο εκεί και το μονο που έχω κρατήσει έιναι πληγές και σημάδια. Το ξέρω ότι έκανα τεράστια λάθη και ότι ο μόνος υπέυθυνος είμαι εγώ, όμως δεν ξέρω τι να κάνω. Το θάνατο το σκέφτηκα πολλές φορές όμως δεν θα αυτοκτουνούσα ποτέ, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Τώρα καλούμε να συνεχίσω να ζω.
Δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανένα για αυτό το θέμα και ετσι η μόνη γνώμη που έχω για εμένα είναι η δική μου. Γι αυτο πήρα την απόφαση να γράψω εδώ. Να ακούσω τη γνωμη άλλων που έχω τόσο ανάγκη. Σας ευχαριστώ
