Ποια είναι η γνώμη σας για τη φαρμακευτική αγωγή?

Παιδιά καλησπέρα.
Είμαι καινούργια στο φορουμ και ήθελα να ρωτήσω αν είναι καλό να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή. Εγώ πάσχω από κρίσεις πανικού, υπερβολικό άγχος και είναι σε τέτοιο σημείο τώρα πλέον που δεν μπορώ να δουλέψω.Ενώ με προσλαμβάνουν μετά από ένα μήνα περίπου που μαθαίνω τη δουλεία αρχίζω να αγχώνομαι υπερβολικά, να αισθάνομαι μειονεκτικά που δουλεύω για κάποιον άλλον γιατί το όνειρό μου ήταν να ανοίξω δική μου επιχείρηση, με αποτέλεσμα να έχω ζαλάδες, πόνους στο στομάχι,δύσπνοια και να παραιτούμαι από τις δουλειές.
Είναι τραγικό αυτό που μου συμβαίνει γιατί οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και δυστυχώς και ο αρραβωνιαστικός μου δεν παίρνει τα χρήματα που έπαιρνε και έχουμε πολλά ζόρια και γκρίνιες.
Εδώ και 3 χρόνια πηγαίνω σε ψυχολόγο και τη ρώτησα το καλοκαίρι αν είναι καλό να πάω σε κάποιον ψυχίατρο για φαρμακευτική αγωγή για να νιώσω καλύτερα και τουλάχιστον να μπορώ να δουλεύω. Εκείνη μου είπε φυσικά και να πάω και ότι η φαρμακευτική αγωγή σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία θα φέρουν καλύτερα αποτελέσματα.Μάλιστα επέμενε να πάω σε δικό της γνωστό γιατί θα του εξηγούσε εκείνη την κατάστασή μου.
Εγώ το συζήτησα με τον αρραβωνιαστικό μου και μου είπε να μην ξεκινήσω χάπια γιατί διαβάσαμε στο ιντερνετ ότι εθίζεσαι και ότι όταν τα σταματάς ξαναγυρνάς πάλι στην παλιά κατάσταση και είναι ένας φαύλος κύκλος. Αυτό μας το επιβεβαίωσε και μία γνωστή μας η οποία λαμβάνει εδώ και 2 χρόνια αγωγή.
Το θέμα είναι ότι και εγώ πλεον δεν μπορώ να δίνω 30ευρω χαριστικά που μου παίρνει η ψυχολογος γιατί δεν έχω.Και δεν ξέρω τι να κάνω γιατί πραγματικά θέλω να λύσω το πρόβλημα.Και οι ψυχίατροι παίρνουν επίσκεψη τουλάχιστον 50 ευρω. Και σίγουρα θα πρέπει και εκεί να πηγαίνεις 1-2 φορές το μήνα.Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη ούτε στην ψυχολόγο η οποία κάθε φορά που πάω με ρωτάει αν πήρα τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού με το γνωστό της ψυχίατρο, ούτε και στο γιατρό.
Αν υπάρχει κάποιος που έχει λάβει φαρμακευτική αγωγή και έχει δει αποτελέσματα αλλά δεν έχει εθιστεί ας μου απαντήσει.Ευχαριστώ

Ο λογος για τον οποιο στρεσαρεσαι ποιος ειναι?

τον λόγο για τον οποίο στρεσάρεσαι δεν χρειάζεται καν να μας τον πεις!
είναι φανερό πως ακόμα και από τον τρόπο που γράφεις και μας εκφράζεσαι,το πρόβλημα σου είναι σοβαρό!
μην αφήσεις αυτό το βασανιστήριο να σε χαντακώσει!
Ακριβώς αυτο το πρόβλημα είχα κι εγω και εγινα πολυ χειρότερα μεχρι που έφτασα στα όρια της τρέλας...δεν έβγαινα καν από το σπίτι από τις κρίσεις πανικου.
Τώρα που σου γράφω είμαι ήδη 2 χρόνια σε φαρμακευτική αγωγή,σαφως και είμαι κατα 90% καλύτερα!φυσικά και αισθάνομαι λες και βγήκα από την απομόνωση της φυλακής
και συνεχίζω μέχρι να θεραπευτώ τελείως!αυτό θα το κρίνω εγω ποτε θα είμαι έτοιμη και ο γιατρός απλά θα μου μειώσει τη δοσολογία των φαρμακων.
Μην παραμυθιαστεις ποτέ πως δεν θα εθιστείς,φυσικά και θα εθιστείς,φυσικά και θα υποφέρεις λίγο όταν τα κόψεις αλλά θα σωθείς!!!
Εγώ αν ξεχάσω ένα βράδυ να πιω το χάπι μου,μεχρι το επόμενο βράδυ που θα πιω το άλλο ηδη αρχίσω να ζαλίζομαι και να το νιώθω ότι μου λείπει.
Είναι φανερό πως έχεις σοβαρό πρόβλημα και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις έναν πολύ καλό νευρολόγο ή ψυχίατρο και να ακολουθήσεις μια αγωγή.
Επίσης παρακάλεσε και κανένα βράδυ την Παναγία να σε βοηθήσει..δεν βλάπτει.
Σου εύχομαι να γίνεις καλά.

Αισθάνομαι ότι ο άλλος εφόσον με έχει στη δουλειά του πρέπει να μην κάνω λάθη.Τρέμω να κάνω κάποιο λάθος. Και θέλω να έχω τα πάντα υπό έλεγχο. Αισθάνομαι ότιστον εργοδότη πρέπει να απολογούμαι συνεχώς. Ενώ αν έχω μια δικιά μου δουλειά θα είμαι αφεντικό του εαυτού μου και θα απολογούμαι μόνο σε εμένα. Από το πρωί που ξύπναγα να πάω στη δουλειά, είχα άγχος να σηκωθώ, να μην αργήσω μετά πήγαινα στο γραφείο και είχα μία μόνιμη αγωνία ότι θα με απολύσουν, ότι θα κάνω λάθος. Πάθαινα τέτοιους πόνους στο στομάχι απερίγραπτους. Προσπαθούσα να βάλω λίγο ράδιο για να χαλαρώσω και να μπορώ να δουλέψω και η μία συνάδελφος δεν ήθελε μουσική, η άλλη ήθελε απόλυτη ησυχία. Κι εγώ μην μπορώντας να χαλαρώσω, ζαλιζόμουν και πόναγα όλο και πιο πολύ.
Δυστυχώς όσο μεγαλώνω παρατηρώ ότι θέλω εγώ να με ορίζω και όχι οι άλλοι και αυτό με παέι πίσω

Σε ευχαριστώ miss despoina για τις ευχές σου αλλά δεν θεωρώ κιόλας ότι είμαι στα όρια της τρέλας και δεν νομίζω ότι είσαι ειδικός για να κρίνεις αν το πρόβλημα μου είναι σοβαρό ή όχι. Εγώ απλώς ρώτησα μία γνώμη για το αν εθίζεσαι ή όχι και από κει και πέρα θα κρίνω αν πρέπει να ξεκινήσω αγωγή.Όσο για την Παναγία έχει να ασχοληθεί με πολύ πιο σοβαρά θέματα.

helen εγω καταλαβα οτι ειχες αγχος και κρισεις πανικου απο πριν, πιθανως για αλλους λογους. Εννοεις λοιπον οτι το νιωθεις μονο στο θεμα της δουλειας? Αγχωθηκες οταν πηγες εκει ή και απο παλαιότερα στρεσάρεσαι με αρνητικες σκεψεις, κρισεις πανικου κλπ? Και θα ρθουμε και στην αγωγη.

όπως νομίζεις καλή μου,εγώ απλά σου είπα την άποψη μου γιατί το να παραιτήσε κάθε μήνα όπως γράφεις απο δουλειές,να έχεις κρίσεις πανικού,φοβερό αγχος,ζαλάδες,πόνους στο στομαχι και όλα αυτά τα γράφεις εσύ,
δε νομίζω ότι είσαι κ τελείως καλά γιατί πολύ απλά τα έχω περάσει κι εγώ αυτα γι αυτό και απαντώ.Εαν δεν θελεις να σου γράφουν και δεν σέβεσαι τισ απόψεις πρέπει απλά να μην μπαίνεις σε φορουμ.
Ο καθένας που μπαίνει απλά και μόνο στη διαδικασία να σου απαντήσει χωρις καν να σε ξέρει,το κάνει οικιοθελώς για να βοηθήσει.
Εαν δεν συμφωνεις με τα λεγόμενα του,απλά και μόνο ευχαρίστησε τον.
Και πάλι η Παναγία να σε βοηθήσει.

Kerasi,Αρχικά να πω ότι δουλεύω απ'τα 19 μου σε διάφορες δουλειές. Ποτέ δεν έλεγα όχι σε δουλειά και υπήρχε και εποχή που έκανα 2 δουλειές και σπούδαζα. Ήθελα πάντα να αποκτήσω εργασιακή εμπειρία κυρίως στο χώρο της πώλησης και να ανοίξω το δικό μου μαγαζί με ρούχα.Γι'αυτό και ενώ δούλευα στο δήμο το πρωί, τα απογεύματα και τα σάββατα δούλευα σε καταστήματα ρούχων.Αυτό ήθελα πάντα και δεν με ένοιαζε ούτε το πανεπιστήμιο ούτε τίποτα. Όλοι οι εργοδότες ήταν πολύ ευχαριστημένοι από μένα εγώ όμως πάντα όμως αισθανόμουν μειονεκτικά πουδούλευα υπάλληλος για κάποιον.
Στα 23τμου τελείωσα το πανεπιστήμιο και δεν μου ανανέωσαν και τη σύμβαση με το δήμο. Βρήκα δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία μέσω γνωστής με πολύ καλά χρήματα. Από την αρχή και για κάποιο λόγο μου δίναν αρμοδιότητες παραπάνω από τη δουλειά μου και εγώ ένιωθα μεγάλη χαρά που ενώ ήμουν τόσο μικρή μου εμπιστευόντουσαν παραπάνω αρμοδιότητες. Μάλιστα, οι υπολοιπες συνάδελφοι αναρωτιόντουσαν γιατί θέλουν από εμένα τα αφεντικά να ξέρω όλα τα κομμάτια της εταιρείας.Μετά από 2 μήνες άρχισα να λυποθυμάω χωρίς λόγο, να ζαλίζομαι να με πονάει το στομάχι μου. Έκανα όλες τις εξετάσεις και δεν είχα κάτι παθολογικό. Αρρώσταινα συνέχεια με πυρετό κάθε μήνα σχεδόν ανέβαζα πυρετό.Το στομάχι μου πονούσε συνέχεια και όταν δεν πονούσε ένιωθα λες και μου το 'χουν δέσει με σκοινί.Και ξαφνικά, πήγα σε μία καφετέρεια μία μέρα και είδα τον κόσμο και νόμιζα ότι θα λυποθυμήσω μπροστά τους. Στο γραφείο, ήθελα να βάζω λίγο μουσική να χαλαρώνω και οπωσδήποτε να ανοίγω το παράθυρο για να αναπνέω και οι άλλες ήθελαν ησυχία και κρύωναν.Δύο χρόνια υπέμεινα αυτή την κατάσταση. Δύο χρόνια πήγαινα κάθε εβδομάδα στα αφεντικά μου και τους έλεγα ότι θα παραιτηθώ ότι δεν μπορώ και εκείνοι δεν με άφηναν να φύγω και μου έδιναν κάθε λίγο αύξηση. Υπήρχε πίεση,τα είχα αναλάβει όλα ήξερα όλους τους κωδικούς μόνο εγώ και τα αφεντικά. Και όπου στεκόντουσαν έλεγαν πόσο καλή είμαι στη δουλεία μου. Δούλευα και μετά πήγαινα σπίτι και δεν έβγαινα δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλού πέρα απ'το σπίτι μου και το γραφείο γιατί μόνο εκεί ένιωθα ασφάλεια.Κάποια στιγμή βλέποντας με μία συνάδελφος να εχω τόσο άγχος και πανικό με συμβούλεψε να πάω σε ψυχολόγο.Πήγα σε ψυχολόγο ξεκίνησα τις συνεδρίες γνώρισα και τον τωρινό μου αρραβωνιαστικό ,έβγαινα. Βέβαια αυτός ο κόμπος στο στομάχι δεν έφευγε ποτέ όταν πήγαινα στο γραφείο και ήθελα πάση θυσία να έχω ένα γραφείο μόνη μου.Τελικά, μία μέρα με απέλυσαν.Οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν τι καλή υπάλληλος που ήμουν με απέλυσαν λέγοντάς μου ότι πρέπει να διώξουν εμένα που είμαι ανύπαντρη γιατί οι άλλες 2 κοπέλες ήταν παντρεμένες με παιδιά. Ένιωσα προδομένη.Βρήκα αμέσως δουλειά σε ένα άλλο γραφείο γραμματέας. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτή την πίεση ήθελα ένα πιο ήρεμο περιβάλλον και δεν ήθελα να δουλεύω με άλλους μαζί. Ήθελα να είμαι μόνη μου σε γραφείο γιατί νόμιζα ότι θα είμαι πιο ήρεμη.Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει να σε υποτιμούν. Η κυρία για την οποία δούλευα ήθελε να της καθαρίζω το γραφείο, να της σφουγγαρίζω, να κάνω τη γραμματέα και να της κρατάω το 2 ετών παιδάκι της, να της το ταίζω, να το παίρνω απ' το σχολικό. Και εγώ για άλλη μια φορά ένιωθα μεγάλη χαρά που κάποιος μου εμπιστευόταν το γραφείο του και το παιδί του. Δεν ήθελα να κάνω καθόλου λάθη και όταν έκανα κάποιο λάθος έτρεμα ότι θα μου πει ότι θα με απολύσει.Αυτό ήταν πολύ έντονο γιατί ξεκίνησα να συγκατοικώ με τον αρραβωνιαστικό μου και ήθελα πάση θυσία να έχω δουλειά και χρήματα δικά μου.Βέβαια όλη αυτή η κατάσταση και σε αυτό το γραφείο και το καθημερινό μου άγχος να είμαι τέλεια μου προκαλούσε νεύρα στο σπίτι.Τσακωνόμουν κάθε μέρα με τον αρραβωνιαστικό μου για το παραμικρό. Πήγαινα στο γραφείο και εκτός απ'τον κόμπο στο στομάχι ένιωθα ότι με πιάνουν απ'το λαιμό και με πνίγουν. Άντεξα 5 μήνες εκεί και μια ωραία μέρα είπα ως εδώ και έφυγα.Στην πορεία αρνιόμουν να βρω δουλειά,όμως το να καθόμουν και σπίτι και να δουλεύει μόνο ο ένας δεν ήταν λύση. Βρίσκω άλλη δουλειά πάλι γραμματέας. Αυτή τη φορά σε άντρα.Είπα μήπως οι γυναίκες εργοδότριες είναι πιο αυστηρές. Αυτός κάθε μέρα μου τόνιζε πόσο τυχερή είμαι που βρήκα δουλειά, ότι κάποια μέρα θα έρθει και τρίτο μνημόνιο και θα παίρνουμε 300ευρώ όλοι και θα δουλέυουμε και σάββατα και κυριακές χωρίς ωράριο. Εγώ όσο τα άκουγα ήθελα να φύγω από κείνο το γραφείο. Ξυπνούσα το πρωί δεν ήθελα να αργήσω καθόλου, και όταν ήμουν στο δρόμο και οδηγούσα έκλαιγα και ένιωθα απέραντη δυστυχία. Και έτσι και εκεί άντεξα 2 μήνες. 2μήνες πήγαινα να δουλέψω με κλάμματα και πόνους.