Originally Posted by
Anna M.
Καλησπερα !!
Εχω περασει απο παρομοια κατασταση, και αυτο που με βοηθησε να προχωρησω ηταν το να καταλαβω το μυαλο του ανθρωπου που με πλησιασε τοτε... Σου παραθετω ενα σχολιο που μου ειχε αφησει καποτε καποιος οταν ανοιξα παρομοιο θεμα, για να κανεις μια αρχη :
Απο ioannis2 :ειναι γεγονος ότι το θυμα, αμα ειναι μικρης ηλικίας έχει την ταση να θεωρει τον θυτη του ανωτερο του και καλύτερο του. κι αυτο οδηγει σε αισθημα μειονεξιας και χαμηλης αυτοεκτιμησης με όλες τις παρακατω συνεπειες που μπορεις να φανταστεις.
Το θυμα έχει πάντα έντονες τις θυμησες, όταν αναμοχλευει μια τραυματικη εμπειρια χρονια μετα ειναι σαν να την ξαναζει εντονα όπως και τοτε εκεινη τη στιγμη που την αναμοχλευει. Δεν πιστευω όμως πως συμβαινει το ίδιο με το θύτη. Ο θυτης επειδη δεν του ηταν τραυματικη εμπειρια αυτο που εκανε ειτε το ξεχασε ειτε υπαρχει στη μνημη του ως δευτερεουσας σημασιας γεγονος που κατα την κριση του δεν ενοχλησε τον αλλο τοτε σε τετοιο βαθμο ωστε να του γινει τραυματικη εμπερια στη ζωη επειδη κι ιδιος στη ζωη του δεν ειχε τετοιες ή συναφεις ή γενικα τραυματικες εμπειριες για να ξερει, στη σκεψη του αυτο που εκανε δεν επηρεαζει καθολου την καθημερινη του ζωη μεταξυ αλλων και τη μετεπειτα σχεση του με το θυμα. Μιλω για τετοιας φυσης εμπειριες μ αυτες που περιγραφεις.
Ο θυτης ζει ανεμελα ενω το θυμα υποφερει μεσα του.
Τι ειναι αυτο που σε δυσκολευει περισσοτερο? Το οτι ριχνεις στον εαυτο σου ευθυνες που εμεινες απροστατευτη ή το οτι ησασταν ξαδελφια?