Νοιώθω τόσο μόνος

Γεια σας. Ονομάζομαι Κώστας και είμαι 18 ετών. Φέτος πέρασα στο πανεπιστήμιο στην σχολή που ήθελα.

Και ενώ θα έπρεπε να είμαι τρισευτυχισμένος, η ψυχολογία μου είναι υπό του μηδενός.

Για κάποιο λόγο άργησα να πάω στο Πανεπιστήμιο για μια εβδομάδα. Οπότε, όλοι είχαν σχηματίσει τις παρέες τους. Την πρώτη μέρα που πήγα γνώρισα κάποια άτομα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε να κανονίσουμε να πάμε για καφέ το απόγευμα και ότι θα με έπαιρναν τηλέφωνο για να το οριστικοποιήσουμε.

Περίμενα, περίμενα, περίμενα...
Αλλά το κινητό δεν χτύπησε.

Σκέφτηκα "Θα έχουν δουλειές".

Όσο περνούσαν οι μέρες έβλεπα να απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Τους έπαιρνα τηλέφωνο και είτε δεν απαντούσαν, ή είχαν κάτι να κάνουν. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να μου λένε απλώς "Καλημέρα".

Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι άθλια. Στο πανεπιστήμιο περιφέρομαι μόνος μου. Όσο και να προσπαθώ να δημιουργήσω φιλίες, δεν τα καταφέρνω. Και μέσα μου με βασανίζει αυτό το "Γιατί;".

Όλοι μου οι φίλοι από το λύκειο μου λένε ποσό γαμάτα περνάνε (είμαστε σε διαφορετικές πόλεις), ότι ξενυχτάνε κάθε βράδυ, ότι είναι όλη μέρα για καφέ, ότι..., ότι ..., ότι...

Που είναι αυτή η ομορφιά της φοιτητικής ζωής για έμενα; Που είναι όλη αυτή η καλοπέραση; Που;

Δεν έχω πλέον όρεξη για τίποτα. Η μόνη μου παρέα είναι ο υπολογιστής.

Κλείνομαι μέσα όλη μέρα. Τα βράδια κάθομαι και κλαίω. Όταν ξυπνάω, είμαι καλύτερα. Ηρεμώ. Αλλά όταν έρχεται το βράδυ...

Θέλω σε κάποιον να μιλήσω, αλλά ντρέπομαι. Σε όλους λέω οτι περνάω τέλεια και οτι δεν θέλω να φύγω ποτέ από την πόλη που σπουδάζω. Άλλά μεσα μου περνάω τον δικό μου Γολγοθά. Αυτή η κατάσταση μου τρώει τα σωθικά. Θέλω να ξεφύγω, αλλά δεν μπορώ. Βοήθεια...

Quote:

---

Originally Posted by thevillager

Γεια σας. Ονομάζομαι Κώστας και είμαι 18 ετών. Φέτος πέρασα στο πανεπιστήμιο στην σχολή που ήθελα.

Και ενώ θα έπρεπε να είμαι τρισευτυχισμένος, η ψυχολογία μου είναι υπό του μηδενός.

Για κάποιο λόγο άργησα να πάω στο Πανεπιστήμιο για μια εβδομάδα. Οπότε, όλοι είχαν σχηματίσει τις παρέες τους. Την πρώτη μέρα που πήγα γνώρισα κάποια άτομα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε να κανονίσουμε να πάμε για καφέ το απόγευμα και ότι θα με έπαιρναν τηλέφωνο για να το οριστικοποιήσουμε.

Περίμενα, περίμενα, περίμενα...
Αλλά το κινητό δεν χτύπησε.

Σκέφτηκα "Θα έχουν δουλειές".

Όσο περνούσαν οι μέρες έβλεπα να απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Τους έπαιρνα τηλέφωνο και είτε δεν απαντούσαν, ή είχαν κάτι να κάνουν. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να μου λένε απλώς "Καλημέρα".

Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι άθλια. Στο πανεπιστήμιο περιφέρομαι μόνος μου. Όσο και να προσπαθώ να δημιουργήσω φιλίες, δεν τα καταφέρνω. Και μέσα μου με βασανίζει αυτό το "Γιατί;".

Όλοι μου οι φίλοι από το λύκειο μου λένε ποσό γαμάτα περνάνε (είμαστε σε διαφορετικές πόλεις), ότι ξενυχτάνε κάθε βράδυ, ότι είναι όλη μέρα για καφέ, ότι..., ότι ..., ότι...

Που είναι αυτή η ομορφιά της φοιτητικής ζωής για έμενα; Που είναι όλη αυτή η καλοπέραση; Που;

Δεν έχω πλέον όρεξη για τίποτα. Η μόνη μου παρέα είναι ο υπολογιστής.

Κλείνομαι μέσα όλη μέρα. Τα βράδια κάθομαι και κλαίω. Όταν ξυπνάω, είμαι καλύτερα. Ηρεμώ. Αλλά όταν έρχεται το βράδυ...

Θέλω σε κάποιον να μιλήσω, αλλά ντρέπομαι. Σε όλους λέω οτι περνάω τέλεια και οτι δεν θέλω να φύγω ποτέ από την πόλη που σπουδάζω. Άλλά μεσα μου περνάω τον δικό μου Γολγοθά. Αυτή η κατάσταση μου τρώει τα σωθικά. Θέλω να ξεφύγω, αλλά δεν μπορώ. Βοήθεια...

---

Καλησπέρα,μαναράκι μου....

Αρχικά να σου πω ότι επειδή έχω περάσει από τη δικιά σου κατάσταση,οι περισσότεροι φοιτητές περνάνε λίγο-πολύ τα ίδια στην αρχή της φοιτητικής τους σταδιοδρομίας.
Κάθε αρχή και δύσκολη.Στην Αρχή θα περάσεις ένα διάστημα που δεν θα ξέρεις με ποιον να κάνεις παρέα,αλλά σταδιακά αυτό θα στρώσει από μόνο του.Δεν χρειάζεται να πιέσεις καμία κατάσταση για να κάνεις καινούργιες παρέες γιατί αφενός δεν θα πετύχει και αφετέρου θα φανεί ότι ψάχνεις εναγωνιωδώς να βρεις παρέα.

Συμβουλή μου είναι να είσαι πολύ άνετος με τον εαυτό σου,να ξεκινήσεις να χαζεύεις τα βιβλία σου για να αρχίσεις να μπαίνεις στο κλίμα της σχολής σου,να αρχίσεις να ασχολείσαι με τη μαγειρική,να ακούς μουσικούλα να χαλαρώνεις και αν παρ'όλα αυτά τα Σαβ/κα σου είναι ιδιαίτερα άδεια,να πηγαίνεις στην οικογένεια σου,μέχρι να δικτυωθείς και ν'αποκτήσεις κ συ τις παρέες σου...δε νομίζω ότι να κάθεσαι να κλαις,είναι τόσο καλό για ένα παιδί 18 χρονών,φοιτητή!

Γιατί δεν αρχίζεις ας πούμε ένα σπορ; γυμναστήριο; εγώ ως φοιτήτρια είχα γραφτεί στο θέατρο της πόλης,επειδή μου άρεσε πολύ.! κιθάρα; ξένη γλώσσα;
Οτι και να κάνεις θα αρχίσεις να γνωρίζεις φίλους,αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι να κανονίσεις να βγείτε για καφέ ή ποτό...η παρέα βγαίνει από μόνη της...αν κάποιος δε σε θέλει για παρέα μία-εσύ δεν τον θέλεις δέκα...γιατί δεν καλέις κάποιον από τους φίλους σου στην πόλη που σπουδάζεις για σαβ/κο;

Και μία συμβουλή: οι φίλοι σου από το λύκειο που λένε ότι περνάνε τέλεια μην τους πιστεύεις γιατί σκέψου ότι και συ το ίδιο τους λες..!
Χαλάρωσε...σε καμία περίπτωση μην κλαις και θα δεις ότι όλα θα έρθουνε μόνα τους....:)

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου. Πραγματικά παίρνω θάρρος από αυτά που μου λες.

Όμως είναι πολύ δύσκολο για 3 εβδομάδες να κλείνομαι μέσα και να μην έχω κάποιον να πω το πρόβλημά μου. Ποτέ δεν ήμουν κλεισμένος μέσα όλη κέρα. Ποτέ. Και τώρα δεν έχω και παρέα. Μου είναι δυσβάσταχτο.

Μηπως εισαι γενικα κλειστος? Δηλαδη στο σχολειο στην πολη που καταγεσαι ειχες πολλες παρεες και τωρα δεν εχεις? Μηπως και τοτε δυσκολευοσουνα οποτε ειναι ο τυπος σου?

Καταλαβαινω τι περνας. Μιας και εχω κοινωνικη φοβια, παντα δυσκολευομουνα να κανω φιλιες, ωσπου οταν τελειωσα το λυκειο '09, ξεμεινα απο παρεες μιας και ολοι εφυγαν απο δω και απο κει. Οχι 3 εβδομαδες, αλλα χρονια ειμαι σε κατασταση να μην εχω κανενα να βγω και η εξοδος για μενα να ειναι σπανιο γεγονος, οπως ενας γαμος. Το εχω συνηθισα αλλα δεν παυουν να υπαρχουν στιγμες που λυγιζω, νιωθω καταθλιπτικα και λυπαμαι την ιδια μου τη ζωη.
Γραφτηκα σε μια σχολη στην πολη μου σε ενα αντικειμενο που με ενδιαφερει, και απο παρεες (που λεει ο λογος) βρηκα 2-3 ατομα να πηγαινουμε για κανα καφε 1-2 φορες το μηνα μετα το μαθημα, μια τρυπα στο νερο δηλαδη. Οπως καταλαβαινεις, σχολη (κατωτερη απο τει) στην πολη σου, εχει αυτο το μειονεκτημα. Ολοι εχουν ηδη παρεες. Για σενα δεν ειναι αργα, ειναι ακομα αρχη οποτε σταδιακα θα γνωρισεις ατομα και θα σε βαλουν στις παρεες τους που υποτιθεται οτι εφτιαξαν και πιστευεις πως ειναι στανταρ.
Σχετικα με το προβλημα σου, θα σου προτεινω και γω οτι προτεινε η Diana, ξεκινα γυμναστηριο και ενα σπορ. Ειδικα αμα εισαι κοινωνικος τυπος δεν θα ειναι δυσκολο να βρεις ατομα να κανεις παρεα. Εγω ξεκινησα γυμναστηριο και θελω να ξεκινησω και τεννις. Νομιζω δεν υπαρχει καλυτερος τροπος να βρεις μια παρεα.

Εγώ πέρα από το γεγονός ότι συμφωνώ με το ''κεράσι'' γιατί κάποιος που είναι έξω καρδιά,βρίσκει κ από την α'μέρα παρέα που λένε,θα σου επισημάνω επίσης και το γεγονός ότι αν κάτι άλλο σου φταίει επίσης...το γεγονός για παράδειγμα ότι είσαι μακριά από την οικογενεία σου,χάθηκες από τους φίλους σου από το λύκειο...και αυτό από μόνο του μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του δυσλειτουργία....ένας άνθρωπος θλιμμένος δεν είναι ανοιχτός σε πολλά πράγματα,άρα και σε καινούργιες φιλίες...προσπάθησε να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου.
Το γυμναστήριο θα σε βοηθήσει πολύ σίγουρα καθώς και οι βραδινές βολτούλες στην πόλη,αλλά προς ΘΕΟΥ μην κάθεσαι όλη μέρα μές το σπίτι,μπρροστά από εναν υπολογιστή.!

Θα ήθελες επίσης να μας πεις σε ποιό μέρος σπουδάζεις;;
Θα σου βρω εγώ 10 ασχολίες να σου περνάει ο χρόνος σου...

Φιλε και εγω μια απο τα ιδια..εχει ξεκινησει η σχολη εδω και 2 βδομαδες..και δεν εχω κανεναν για παρεα,γιατι ολοι ειχαν ηδη παρεα ή αρχισαν να κανουν παρεα στην σχολη..και μενα με στεναχωρει αυτο το γεγονος..κανοντας με να πιστευω ολο και περισσοτερο οτιδεν θα κανω παρεα επειδη αυτοι γνωριζονται και εγω μενω πισω ή επειδη δεν με πανε τα παιδια στην σχολη..επειδη δεν μιλαω και μπορει να μοιαζω λιγο περιεργος με αυτον τον τροπο ή επειδη καθομαι μονος μου κλπ..Εγω σου προτινω να σκεφτεις το εξης..ειναι ακομα αρχη..εχεις ακομα πολυ καιρο να γνωρισεις κοσμο..επισης σκεψου οτι μπορει να κανετε ομαδικες εργασιες..εκει ΣΙΓΟΥΡΑ θα γνωρισεις καποιους..απλα υπομονη..ολα θα γινουν..για τα σαββατοκυριακα..με καλυψε η Diana1982..

Ρε παιδιά δεν έχει να κάνει με τις 3 βδομάδες...Και εγώ πέρασα 5 χρόνια στη σχολή αλλα δεν έκανα πολλούς φίλους εκεί. Έκανα φίλους απο άλλες ασχολίες που είχαμε κοινα ενδιαφέροντα.
Και επίσης μην νομίζεις γενικά οι παρέες που κάνεις τις πρώτες εβδομάδες δεν είναι και αυτές που θα κρατήσουν.Ίσα ίσα αυτες κρατάνε και το λιγότερο γιατι είανι 10-15 άτομα και χαλάνε γρήγορα. ΘΑ γνωρίσεις άτομα στα εργαστήρια στο κυλικείο και στα μαθήματα.Ζήτα καμια σημείωση ή πέρνα χρόνο γενικά δίπλα σε άτομα δύσκολα να σε διώξουν.
Πάντως εγώ στο πανεπηστήμιο γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου.Και όλα αυτά τυχαία το 2ο έτος χωρίς να έχουμε καμια επαφή μέχρι τότε απλά είμασταν σε 1 εργαστήριο μαζί και μιλούσαμε αλλά μετα εξελίχθηκε σε 6χρονη σχεση.Οπότε μην προκαταβάλεσαι απο τόσο νωρίς!!!

Πιθανό αυτοι που μεχρι τωρα βρήκες να μην ήταν τα καταλληλα ατομα (ητοι δεν ταιριαζεις μαζι τους) ή απλα να απογοητευθηκες επειδη χθες και προχθες δεν σου απαντησαν ή ήθελες εξόδους μαζι τους χωρίς καν να σε έχουν ήδη γνωρίσει σχετικά καλά. Θετικό το ότι, όπως λες, στο λύκειο ειχες παρεες, άρα δεν εχεις πρόβλημα στο να φτιαχνεις φιλίες. Και δε σημαινει απαραιτητα πως οι φιλιες και οι παρεες καποιου θα ναι απ την ιδια του τη σχολή. Εσύ να εισαι ανοικτος με όλους και κοινωνικός ώστε να σου προκυψουν τα καταλληλα άτομα. Ξεκινησε επισης απο τωρα να ριχνεις λιγο το βλεμμα και στα βιβλία μια και περασες στη σχολή που πάντα ήθελες. Δλδ το προβλημα με την εξευρεση φιλίας μην σου ριχνει τη ψυχολογια στα μαθηματα.

Κώστα καλημέρα σου. Καταλαβαίνω πώς νιώθεις όμως πίστεψέ με είναι νωρίς για να σκεφτείς ότι θα μείνεις χωρίς παρέες. Αυτό που θα σου πρότεινα κι εγώ είναι να βγεις έξω και να βρεις δραστηριότητες που σου ταιριάζουν, μην καθηλώνεσαι μπροστά στον υπολογιστή με τις ώρες. Δες το σα φαρμακάκι και θα δεις πως θα έχει αποτέλεσμα. Μη σε παίρνει από κάτω. Ευχαριστήσου το ότι μπήκες στη σχολή που ήθελες, και πάρε εσύ πρωτοβουλία να γνωρίσεις κόσμο. Είναι ακόμα περίοδος προσαρμογής, δώσε χρόνο και κάνε λίγο υπομονή μαζί με προσπάθεια, όλα θα γίνουν… Όσο για τους φίλους σου που λένε ότι περνούν τέλεια, αν αληθεύει, πάρε κι εσύ παράδειγμα και κάνε το πράξη! Μην περιμένεις από άλλους! Κάνε εσύ τις επιλογές σου!