Αυτοέλεγχος και Διπολική Διαταραχή.

Καλησπέρα. Τον τελευταίο καιρό, αντιμετωπίζω την άρνηση μου για τη διάγνωση του γιατρού μου. Λόγω ψυχολογικών τραυμάτων εδώ και τρία χρόνια πάσχω από Διπολική Διαταραχή. Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Όμως αυτό που "εξιτάρει" -αν μου επιτρέπεται αυτή η λέξη- το γιατρό μου, είναι πως ακόμα και τώρα που έχω μπει στη φάση της κατάθλιψής, δεν μπορεί να το διακρίνει. Και τι εννοώ με αυτό; Λόγω των προβλημάτων της παιδικής μου ηλικίας αναγκάστηκα απότομα και γρήγορα να ωριμάσω και να σκληρύνω, δεν είχα την πολυτέλεια να πέσω, δεν είχα τη πολυτέλεια να εκδηλώσω τα συναισθήματα μου και έτσι ανέπτυξα τρομερό αυτοέλεγχο. Ούτε η μητέρα μου, ούτε κανείς από την οικογένεια μου δεν είχε καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά. Παρά μόνο ο σύντροφος μου και τότε άρχισα να το σκέφτομαι και εγώ σε μια φάση νορμοθυμίας. Ίσως να είναι και ότι καλύτερο αυτό, ο απόλυτος αυτοέλεγχος, όμως είναι ότι πιο άσχημο να θέλω να νιώσω τα συναισθήματα της κάθε φάσης αλλά η εμμονή μου με τον έλεγχο να μην με αφήνει. Ο γιατρός μου είναι συνεπαρμένος, ποτέ ξανά δεν του έχει τύχει κάτι τέτοιο, ποτέ ξανά δεν είδε Διπολικό άτομο με τόσο αυτοέλεγχο, ακόμα και όταν τον πήρα τηλέφωνο να του πω πως έχω τάσεις αυτοκτονίας η φωνή μου δεν φανέρωσε τη παραμικρή αδυναμία, ήταν σα να μιλούσα σε ένα φίλο για το προγραμματισμένο απογευματινό μας καφέ. Ακόμα και στις φάσεις τις υπομανίας, πέρα από κάποιον εκνευρισμό που αφήνω να φανεί- κανείς δε καταλαβαίνει τίποτα. Ίσως γι μερικούς αυτό να είναι ιδανικό. όμως έτσι όπως το σκέφτομαι εγώ αποτελεί κατάρα. Έχω γίνει τόσο σκληρή με τον εαυτό μου, που δεν τον αφήνω να νιώσει τίποτα. Ακόμα και τώρα που νοσεί, δεν του επιτρέπω να πέσει. Και αυτή η πάλη είναι ότι χειρότερο από το να δεχτώ απλά τη κατάθλιψη ή την υπομανία. Συγνώμη αν σας κούρασα, απλώς ήθελα να τα μοιραστώ με κάποιον και να ακούσω και τις δικές σας γνώμες.
Εσείς, έχετε τον έλεγχο των συναισθημάτων σας;

κοιτα δεν ξερω κ πολλα για την διπολικη διαταραχη...ξερω ομως πως ειναι να εχεις καταθλιψη κ τασεις αυτοκτονιας... προσωπικα πιστευω το οτι εχεις αυτοελεγχο, δεν εχεις ξεσπασει πουθενα κ τα κρατας ολα μεσα σου το κανει χειροτερο... δεν πιστευω οτι θα σε βοηθησει το να το περασεις ολο μονη σου αυτο...πρεπει οπωσδηποτε να μιλησεις σε καποιο κοντινο σου ατομο, να σε ακουσει κ να σου σταθει...
Το οτι εχεις ωριμασει κ εχεις σκληρυνει δεν ειναι απαραιτητα κακο. Μπορει να σε βοηθησει στο να μην παρεις παρορμητικες αποφασεις, οπως ας πουμε το να κανεις κακο στον εαυτο σου.
Επισης, ετσι οπως τα λες, ο γιατρος σου μου φαινεται οτι σε βλεπει λιγακι σαν πειραμα....!Μου φαινεται τελειως αντιεπαγγελματικο το να σου δειχνει με τετοιο εμφανη τροπο οτι ειναι συνεπαρμενος με την περιπτωση σου...Γενικοτερα πιστευεις σε βοηθαει; Ισως εγω το πηρα λαθος κ καταλαβα διαφορετικα, αλλα αμα πιστευεις εστω κ στο ελαχιστο οτι ο γιατρος σου δεν κανει ουσιαστικη δουλεια, τοτε να βρεις καποιον αλλον οπωσδηποτε! Στις περιπτωσεις καταθλιψης πρεπει να βρεις τον γιατρο που θα σου ταιριαζει, ετσι ωστε να σε κανει να νοιωσεις αρκετα ανετα ωστε να ξετυλιξεις ολες σου τις σκεψεις. Αμα ο συγκεκριμενος που εχεις δεν το εχει πετυχει μεχρι τωρα, δεν κανει ουσιαστικη δουλεια.
Την γνωμη μου λεω παντα.
Οσον αφορα την τελευταια ερωτηση, δεν ειμαι σιγουρη.. Εγω δεν εχω τον ιδιο αυτοελεγχο πιστευω...πολλες φορες υποσυνειδητα κατι με ενοχλει, με κατι δεν ειμαι ευχαριστημενη κ ενω δεν θελω ξεσπαω στους διπλα μου.. στην οικογενεια μου τις περισσοτερες φορες με το να τους φωναζω χωρις λογο μολις μου λενε μια κουβεντα η με το να κλεινομαι στο δωμματιο μου η ακομα κ με φιλες μου, μπορει να μου πουνε μια κουβεντα κ να τσαντιστω κατευθειαν κ να δημιουργησω προβληματα απο το τιποτα.

Τι νομίζεις δηλαδή ότι θα πάθεις αν αφήσεις για λίγο τον έλεγχο? Νομίζεις ότι θα εκτεθείς? Μου φαίνεται λίγο βασανιστικό αυτό. Να θέλω πχ να κλάψω αλλά να μην αφήνω τον εαυτό μου. Να θέλω να γελάσω αλλά να μην θέλω να το δείξω. Δεν κουράστηκες να έχεις τον έλεγχο? Γιατί, φαντάζομαι πως ο έλεγχος δεν αφορά μόνο τα συναισθήματά σου αλλά και γενικότερα θέλεις να ελέγχεις τα πάντα στη ζωή σου. Ισχύει αυτό?
Κι εγώ θεωρούμαι control freak αλλά όχι στο βαθμό που το περιγράφεις. Το δουλεύω ακόμα μέσα μου και μάλιστα τις στιγμές που καταφέρνω και αφήνομαι, τις στιγμές που πέφτει η μάσκα, τις απολαμβάνω, γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθω άνθρωπος και όχι υπεράνθρωπος. Και είναι πολύ ανακουφιστικό αυτό. Είναι τρελό, απίστευτο βάρος αυτό που βιώνεις. Μπορείς να το αλλάξεις όμως νομίζω, αρκεί να το θέλεις. Με ουσιαστική βοήθεια ειδικού και με τη δική σου θέληση, βασική προϋπόθεση η δική σου θέληση. Δεν αντιλέγω ότι αυτός ο έλεγχος μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος άμυνας, αλλά έως ένα βαθμό. Το υπερβολικό που περιγράφεις νομίζω πως μόνο αρνητικά μπορεί να επιφέρει σε σένα…

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Ποτέ δεν είχα καταλάβει ότι έχω τόσο πρόβλημα με τον αυτοέλεγχο και γενικά τον έλεγχο, ο γιατρός μου μου το εξήγησε. Και όσο αφορά το γιατρό, τον έχω επισκεφτεί τρεις φορές, ποτέ ξανά δεν έχω πάει σε ψυχίατρο οπότε δεν έχω ιδέα πως πρέπει να είναι μια τέτοια επίσκεψη. Όπως μου είπε και αυτός, ο τρόπος μου τον κάνει να μου μιλά σαν να έχει απέναντι του κάποιον κατά πολύ μεγαλύτερο και μπορεί να του μιλήσει με ιατρικούς όρους. Προσωπικά, του ανοίγομαι αρκετά, όσο είναι δυνατόν βέβαια αφού τον έχω δει μόλις τρεις φορές. Και γενικά έχω ένα θέμα στο να ανοίγομαι στους ανθρώπους, είμαι τρομερά εσωστρεφής.
Και ειλικρινά, θέλω όσο τίποτα άλλο να αφήσω πια αυτόν τον έλεγχο και να βυθιστώ στα συναισθήματα μου. Απλώς δεν έχω ιδέα πως πρέπει να το κάνω. Το μόνο που έμαθα τόσα χρόνια, είναι να μην αφήνω κανέναν να καταλάβει τι νιώθω. Μόνο έτσι κατάφερα να επιβιώσω.

Εφηβεια(ελεγχος-εσωστρεφεια,ενοχισμος). Μετεπειτα...παλινδρομικες περιοδοι,κοινωνικοτητα φαινομενικη και μελοδραμα εντος. Δεν εχω μαθει να ελεγχω τα συν αισθηματα μου οσον αφορα την διαστρεβλωμενη μειωμενη μου πιστη πως αν δεν τρεχω και δεν προσφερω,τοτε αποτελω προβλημα και οχι κατι θετικο. Τελικα αν ενα παιδι δεν το προλαβουν οι γονεις απο την αρχη των διαταραχων του το προβλημα αυξανεται. Ειτε με πολυ ελεγχο ειτε με καθολου μεχρι να βρεθει η ισσοροπια ο αγωνας ειναι αδυσωπητος.

Dimitra-V,
λένε ότι η διπολική έχει τη φάση της κατάθλιψης και τη φάση της μανίας.
Σε σένα πώς πιστεύεις ότι εκδηλώνεται η μανία?

Και εγω είμαι control freak! όταν επωμίζεσαι ευθύνες από μικρή ηλικία, όταν πρέπει να βγει συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πώς αλλιώς? με τις μπούρδες που λένε να αφεθείς? έτσι βγαίνει το καλό αποτέλεσμα? έτσι πετυχαίνονται οι στόχοι?
Να σας πω δυο απλοικα παραδείγματα: έκανα κάτι μαθήματα χορού και ήμουν πολύ πιεσμένη γιατί δεν το έχω καθόλου στο ρυθμό και στην κίνηση, μετρούσα βήματα κλπ. Μου λένε λοιπόν χαλάρωσε, νιώσε τη μουσική κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έκανα τις κινήσεις τελείως αντίθετα, έχασα τελείως το ρυθμό. Για να το ξαναβρώ, προσπάθησα να συγκεντρωθώ και φυσικά πιέστηκα.
Με παρέα αποφασίζουμε να πάμε ποδηλατοβόλτα. Με το ποδήλατο όταν είμαι σε ερημιά είμαι μια χαρά, όταν βλέπω αυτοκίνητα με πιάνει πανικός, νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, νιώθω ότι δεν ορίζω τα χέρια μου και θα μου φύγουν τα χερούλια... Αρχίζουν λοιπόν οι άλλοι, χαλάρωσε, πάρ'το χαλαρά, μην πιέζεσαι, οι οδηγοί σε βλέπουν και κόβουν κίνηση... το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξω να περπατάω στο πεζοδρομιο δίπλα στο ποδήλατο.... σε μια φάση που το πεζοδρόμιο ήταν πολύ πλατύ, έκανα μια προσπάθεια, και τελικά έπεσα σε μια κολώνα, δεν χτυπησα γιατί πήγαινα σαν χελώνα και με πατημένο το φρένο...
Μακάρι να μπορούσα να το δω αλλιώς και να ήμουν χαλαρή.

Η μανια...υπερβολικη ευφορια με καθετι μικρο, δημιουργικοτητα και αισθηση παντοδυναμιας. Η Υπερβολη να αγγιζει σχεδον τα παντα. Η αντιθετη πλευρα ομως ειναι ανειπωτα κουραστικη. Η αδρανεια, η αρνηση, οι φοβιες... αυτες οι φοβιες! Εισαι ικανος ανθρωπος και καταληγεις να φαινεσαι σαν φαντασμα του καποτε -δυναμμικου- εαυτου σου. Αυτο βιωνω, και τελικα αυτο περναω χρονια. Και ποιο ειναι το θεμα... οι γυρω μου δεν το καταλαβαιναν. Τωρα το συνειδητοποιουν. Με ενοχλει αυτη η ευαλωτοτητα. Εσενα ?

Σε μαθαινουν να κηνυγας το τελειο- το Αριστο, να ολοκληρωνεις με επιτυχια καθε στοχο, εμενα τουλαχ. ετσι με πιεζαν. Βεβαια ολοι λενε πως ειναι να το εχει το ατομο(να ειναι ευπηρεαστο και ανασφαλη), οτι κανεις δεν φταιει, οτι ειναι το dna, και ο καταλογος συνεχιζεται. Ε ΚΑΙ ??? Κατορθωσα να ολοκληρωσω στοχους που μου αφησαν απλα φοβιες, κουσουρια,κουραση και πραγματικα τελικα δεν τις ενιωσα ως επιτυχιες. Ολα αυτα με εχουν κανει να μη θελω να παω παρακατω εν μερει. Οι μεγαλυτεροι Φιλοσοφοι, Καλλιτεχνες και ισως ανθρωποι που η ιστορια τους δεν εγινε απλα γνωστη χαρακτηριζονταν για μια -διαφορετικη- ψυχικη ιδιοσυγκρασια. Που θελω να καταληξω... εστω οτι ενας ανθρωπος μπορει για 4 μηνες να ειναι υπερ παραγωγικος-χαρουμενος κτλ και τους αλλους μηνες ή ουδετερος ή σε πολυ αρνητικη διαθεση... εαν αυτος ο ανθρωπος δεν παρεμποδιζει την ζωη των γυρω του μα ουσιαστικα απλα με τον εαυτο του τα βαζει(ειτε ξεκινα απο την βιοχημεια του εγκεφαλου) ειτε ειναι μορφη αντιδρασης στην πραγματικοτητα... που ειναι το προβλημα?

Quote:

---

Originally Posted by Dimitra-V

Η μανια...υπερβολικη ευφορια με καθετι μικρο, δημιουργικοτητα και αισθηση παντοδυναμιας. Η Υπερβολη να αγγιζει σχεδον τα παντα. Η αντιθετη πλευρα ομως ειναι ανειπωτα κουραστικη. Η αδρανεια, η αρνηση, οι φοβιες... αυτες οι φοβιες! Εισαι ικανος ανθρωπος και καταληγεις να φαινεσαι σαν φαντασμα του καποτε -δυναμμικου- εαυτου σου. Αυτο βιωνω, και τελικα αυτο περναω χρονια. Και ποιο ειναι το θεμα... οι γυρω μου δεν το καταλαβαιναν. Τωρα το συνειδητοποιουν. Με ενοχλει αυτη η ευαλωτοτητα. Εσενα ?

---

Δεν έχω διαγνωστεί με διπολική, με άγχος μόνο.
Αλλά επειδή βρίσκομαι σε εξαιρετικά ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο, διακρίνω άτομα με τέτοιες τάσεις υπερβολής.
Προσωπικά δεν έχω τέτοιες αντοχές να πετύχω τόσο υψηλά αποτελέσματα ούτε να είμαι down για μεγάλα διαστήματα.
Θέλω ηρεμία...
Από εκεί και πέρα η τελειομανία μου με άριστα το 10 φτάνει μέχρι το 8, δεν θα σκάσω κιόλας αν πάρω 7, αλλά θα σκάσω αν πάρω 4... Γενικότερα υποφέρω, σέρνομαι στα πατώματα όταν προσπαθώ πολύ και δεν έχω αποτέλεσμα...άντε μετά να βρεις κίνητρα και ώθηση να ξαναπροσπαθήσεις...

Μου δινεις την αισθηση πως ξανα προσπαθεις και αυτο λογικα ειναι καλυτερο απο την αδρανεια. Οταν το αγχος δεν ειναι δυσλειτουργικο λενε πως ειναι καλο, μας ωθει σε μια βελτιωση. Το να πεφτεις "στα πατωματα" επειδη δεν εχεις το αποτελεσμα που επιθυμεις και φυσικα εχεις κοπιασει για αυτο μου φαινεται φυσιολογικο. Το παραδειγμα με τους μηνες το ανεφερα σχηματικα, μπορει ενας ανθρωπος να εργαζεται αλλα η ποιοτητα των αισθηματων του να ειναι υπο του μηδεν αρα οι μηνες με την αρνητικη διαθεση να υπερισχυουν των θετικων.

Θα ηθελα να αναφερω πως εμενα ο γιατρος μου δεν μου εχει αναφερει κατι για διπολικη διαταραχη, πιστευω πως επειδη δεν εχει υπαρξει ο απαραιτητος χρονος ακομα δεν εχει κανει σωστη διαγνωση. Με εχουν αποκαλεσει ομως ετσι ανθρωποι με γνωσεις. Θελω να ζητησω συγνωμη απο την vicky_k που εχει ανοιξει το θεμα, εαν οι δικες μου σημειωσεις δεν εχουν σχεση με τον προβληματισμο της. Ειμαι φρεσκο μελος και ισως δεν εχω καταλαβει ποτε ακριβως μπορω να εκφερω γνωμη. Η υπαρξη του Forum ετσι και αλλιως πιστευω πως παιζει πολυ σημαντικο ρολο.

Dimitra-V, δεν υπάρχει λόγος να μου ζητάς συγνώμη για το οτιδήποτε. Ο λόγος που άνοιξα το θέμα ήταν απλά για να γράψω τις σκέψεις μου, που με ταλαιπωρούν τόσο καιρό. Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω απαντήσεις από άλλα μέλη ακόμα και όταν δεν έχει να κάνει με το θέμα που άνοιξα εγώ.
Lena01, όντας διπολική τύπου ΙΙ χωρίς να έχω ποτέ μου μανιακό επεισόδιο αλλά μόνο υπομανιακά, ξέρω τι εννοείς. Ίσως να "ζηλεύεις" τις επιδόσεις αυτών των ανθρώπων διπολικών ή όχι, μανιακών ή όχι, αλλά σε ελάχιστο καιρό το υπό ή μανιακό τους επεισόδιο θα γυρίσει σε καταθλιπτικό, όπως είμαι και εγώ τώρα. Και το χειρότερο από όλα είναι πως η φαρμακευτική μου αγωγή δεν ανταποκρίνεται. Είναι μια ασθένεια όπου έχει τα "καλά" της όπως οι καλές επιδόσεις σε μανιακά επεισόδια είναι όμως και τα αναθεματισμένα καταθλιπτικά επεισόδια όπου παίρνω τηλέφωνο το φίλο μου και του λέω, πήρα τα τάδε χάπια για να αυτοκτονήσω, σ'αγαπάω.

Quote:

---

Originally Posted by vicky_k

Lena01, όντας διπολική τύπου ΙΙ χωρίς να έχω ποτέ μου μανιακό επεισόδιο αλλά μόνο υπομανιακά, ξέρω τι εννοείς. Ίσως να "ζηλεύεις" τις επιδόσεις αυτών των ανθρώπων διπολικών ή όχι, μανιακών ή όχι, αλλά σε ελάχιστο καιρό το υπό ή μανιακό τους επεισόδιο θα γυρίσει σε καταθλιπτικό, όπως είμαι και εγώ τώρα. Και το χειρότερο από όλα είναι πως η φαρμακευτική μου αγωγή δεν ανταποκρίνεται. Είναι μια ασθένεια όπου έχει τα "καλά" της όπως οι καλές επιδόσεις σε μανιακά επεισόδια είναι όμως και τα αναθεματισμένα καταθλιπτικά επεισόδια όπου παίρνω τηλέφωνο το φίλο μου και του λέω, πήρα τα τάδε χάπια για να αυτοκτονήσω, σ'αγαπάω.

---

Vicky_K, επειδή με ενδιαφέρει το θέμα πάρα πολύ, τα υπομανιακά επεισόδια πώς τα βίωσες?

Lena01, τα υπομανιακά επεισόδια μου συμβαίνουν 2-3 φορές το χρόνο. Η διάθεση μου ανέβαινε ξαφνικά χωρίς λόγο και προφανή αιτία. Κοιμόμουν ελάχιστα, και ένιωθα υπέροχα! Παντοδύναμη, σέξι, πανέμορφη, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Ο χαρακτήρας μου άλλαζε εντελώς. Εκεί που μου αρέσει να χουζουρεύω σπίτι με μια καλή ταινία, ξαφνικά ήθελα να γυρνάω από μπαρ σε μπαρ μέχρι τα ξημερώματα, η λίμπιντο μου έφτανε κόκκινο, και ήθελα απεγνωσμένα να χωρίσω το σύντροφο μου, να τον απατήσω, να ξεκινήσω καυγάδες, να τρέξω στους δρόμους ουρλιάζοντας και φυσικά για φαγητό ούτε λόγος. Βέβαια σε ένα υπομανιακό επεισόδιο τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά καθώς άρχισα να έχω την ιδέα πως έχω έναν ιδιαίτερο σκοπό εδώ στη γη. Να σου πω την αλήθεια, τα προτιμώ από τα καταθλιπτικά επεισόδια που είναι πιο ισχυρά και πιο μεγάλα σε διάρκεια.

Ως χαρακτήρας Vicky_K θα έλεγες ότι είσαι ανταγωνιστική ?