Πολύτεκνη οικογένεια εκτός ελέγχου
Χαιρετώ, είναι το πρώτο μου μήνυμα στο φόρουμ αυτό και ο τίτλος τα λέει όλα γιατί βρίσκομαι εδώ...
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι είδους βοήθεια να ζητήσω...
Το γεγονός είναι ότι θέλω να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς και τι κόστος έχει γιατί εκτός των άλλων υπάρχει και οικονομικό πρόβλημα!
Έχουμε 4 παιδιά, το μεγαλύτερο είναι 11, καλός μαθητής κλπ αλλά μάλλον μπαίνει στην προεφηβία γιατί έχει πολλά νεύρα ενώ δεν βοηθάει καθόλου στο σπίτι. Ευτυχώς τουλάχιστον κάνει μόνος του τα μαθήματά του. Ο δεύτερος 9 χρονών έχει δυσλεξία και ΔΕΠΥ και δεν θέλω να βάζω ταμπέλες αλλά ειλικρινά δημιουργεί πολλές αναστατώσεις σε όλη την οικογένεια περίπου 100 φορές την ημέρα (δεν είμαι κα-θό-λου υπερβολικός). Η τρίτη περίπου 5 χρονών, όταν είναι μόνη της είναι το πιο αγγελικό πλάσμα (όπως και όλα να σημειώσω) αλλά μαζί με τα αδέρφια της ακούμε μια μόνιμη στριγγλιά σε σημείο να μας φέρνει εκτός ελέγχου. Ο μικρότερος είναι 3 χρονών, αντιγράφει όλους και έχει αρχίσει και αυτός να έχει "νεύρα", δηλαδή όταν δεν του κάνουμε τα χατήρια, αρχίζει να τα σπάει όλα.....:confused:
Εγώ έχω πρωινή δουλειά και το απόγευμα διατηρούμε ένα γραφειάκι κάτω από την οικία μας και ξημεροβραδιάζομαι εκεί παλεύοντας για τα προς το ζειν...Η σύζυγος μετά το 4ο παιδί δεν έχει δουλέψει στο γραφείο, δεν έχει καταφέρει να βρει χρόνο αφού η κατάσταση είναι συνεχώς "εκτός ελέγχου". Η σχέση μεταξύ μας (δεδομένων των συνθηκών) είναι άριστη. Το λέω μετά βεβαιότητας ότι άλλα ζευγάρια στην θέση μας θα είχαν χωρίσει αλλά μας δένει μεγάλη αγάπη και πολεμάμε τις αντιξοότητες....
Το κακό ξεκινάει από το γεγονός ότι έχει χάσει πλέον την ψυχραιμία της, δεν μπορεί να "χειριστεί" τα παιδιά και συνεχώς βγαίνει εκτός εαυτού, δημιουργώντας εκρηκτική κατάσταση στο σπίτι. Συνήθως, "φταίει" το 2ο παιδί το οποίο μονίμως "δεν ακούει", δεν θέλει να διαβάσει, πειράζει τα μικρά, δημιουργεί ακαταστασία "για να παίξει" και άλλα τέτοια... Έχουμε παρακολουθήσει κατά καιρούς συμβουλευτική γονέων, ψυχολόγο σε εμάς και το παιδί και έχουμε μια δασκάλα ειδικής αγωγής για να τον διαβάζει στο σπίτι.
Το πρόβλημα όμως πιστεύω ακράδαντα ότι ξεκινάει από μας. Όχι από το 2ο παιδί....
Κάθε βράδυ εγώ δουλεύω μέχρι αργά και το πρωί αδυνατώ να ξυπνήσω. Η σύζυγος ξυπνάει πρώτη αλλά δεν προλαβαίνει να ξυπνήσει τα παιδιά εγκαίρως (τα οποία μονίμως νυστάζουν) και έτσι τα προβλήματα μας ξεκινούν από την μόνιμη πρωϊνή καθυστέρηση. Σπανίως προλαβαίνουμε την προσευχή στο σχολείο!
Την ώρα του φαγητού μονίμως παίζουν και φωνάζουν μέχρι τελικά να βάλουμε τις φωνές ενώ ΔΕΝ τρώνε μόνα τους ακόμα και τα μεγάλα....Συχνά δε, ο 2ος θα σηκωθεί από το τραπέζι πριν καν αρχίσει, θα πει ότι "δεν μου αρέσει" πριν καν δοκιμάσει, θα φερθεί με αγένεια κλπ...Τα μικρά ακολουθούν....!!
Το μεσημέρι βάζουμε στα 2 μικρότερα να δούνε παιδικά με σκοπό να διαβάσουν τα μεγάλα...Εκεί όμως "κολλάνε" και τα μεγάλα και γίνεται πάντα καβγάς για να στρωθούνε στο διάβασμα...
Το βράδυ αρχίζει το "ματς" αφού τελειώσουν όπως-όπως το διάβασμα και τελικά μονίμως και πάντα καθυστερούν να πέσουν στο κρεβάτι και πάει λέγοντας...
Η δε γυναίκα μου είναι εξουθενωμένη σωματικά και ψυχολογικά και πρέπει να μαζέψει την κουζίνα, να βάλει πλυντήρια, να σιδερώσει και ότι άλλο τέλος πάντων..
Εγώ ουσιαστικά είμαι μόνο την Κυριακή "στο σπίτι" αφού έχω υποσχεθεί να αφιερώνουμε την ημέρα για να πάμε καμία βόλτα. Το κακό είναι ότι ΚΑΙ στην βόλτα όλη την ώρα μαλώνουμε...Έτσι γυρνάμε πάλι "εξουθενωμένοι" σε ένα σπίτι μπάχαλο να έχουμε δουλειές-βουνό μπροστά και νεύρα και τις περισσότερες φορές να είναι και αδιάβαστος ο 2ος....(αναρωτιέμαι τι θα γίνει του χρόνου που θα έχω την κόρη μου στην Α' Δημοτικού...)
Όλη αυτή η ιστορία έχει επηρεάσει πρωτίστως την γυναίκα μου η οποία είναι στα όρια κατάθλιψης, με μόνιμα νεύρα και προς εμένα και προς τα παιδιά, ενώ τα παιδιά δεν έχουν καθόλου δημιουργικό-ευχάριστο χρόνο, παρόλο που όλη μέρα τριγυρίζουν και δεν κάνουν τίποτα. Υπόψιν ότι μιλάμε για εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά το καθένα στον τομέα του...
Για την μεταξύ μας σχέση να μην πω και πολλά γιατί συνάγεται ως συμπέρασμα ==> Χαλαρή κουβέντα μια φορά το μήνα και αν, έξω δυο μας ποτέ (δεν έχουμε γονείς κοντά και όταν έρχονται περισσότερη αναμπουμπούλα προκαλούν παρά βοηθάν...) ενώ η σεξουαλική μας ζωή είναι για κλάματα....Πότε δεν υπάρχει χρόνος, πότε υπάρχει αλλά έχουμε νεύρα, πότε έχουμε κανένα παιδί ανάμεσά μας στο κρεβάτι και λοιπά....:o
Τι άλλο να πω....Έγραψα τόοοοοσα πολλά και ζητώ συγνώμη και ευχαριστώ όποιον τα διάβασε όλα!!
Μια γνώμη, μια βοήθεια ρε παιδιά!!! Απελπισμένοι είμαστε ειλικρινά και δεν θέλω να μου τρελαθεί η γυναίκα μου!!!