περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

Αυτο προυπηρχε κ δεν το ειδα????
η τωρα μπηκε σαν κατηγορια???
ποτε στο καλο κανει αυτους τους κυκλους το πενθος?γιατι πενθω με την ιδια ενταση εδω κι εναμιση χρονο??εχω γεμισει απο θυμο κ εχω κολλησει σε αυτο το συναισθημα
ελπιζοντας οτι αν ανελυα καλα τη διαταραχη μου θα ξεθωριαζε το πενθος μου κ τελικα......
ειμαι λαθος που νομιζω οτι αν δεν ηταν μονο 26 θα το ειχα ξεπερασει πιο ευκολα?γιατι αρπαζομαι οταν ακουω να πενθουν για ατομα που τελος παντων φτασαν σε μια ηληκια
σε παιδια που τελος παντων γνωρισαν γονεις κ νιωθω οτι εγω κι ο γιος μου μουτζωθηκαμε απο την ζωη???ποσο καλο θα μου κανει στην πορεια οτι ο γιος μου ειναι ιδιος φατσικα με τον θανωντα πατερα του κι αντρα μου???γιατι ακομα με φρικαρει αυτη η ομοιοτητα???θα κατεληγα σε ψυχιατρο με 8 ημερισιως χαπια αν πενθουσα αλλα δεν ημουν οριακη???το οριακο ευθυνεται για τον ακυρο τροπο μουαντιμετωπισης του πενθους η το πενθος ευθυνεται για τις τελικες του οριακου??????
κι αλλη ερωτηση.που στην ευχη εξαφανισθηκαν οι τροποι μου?μιλαω σε ολους στον ενικο οσο κ να ναι μαλωνω με οποιον να ναι κ ευκολα,βριζω ασχημα...θα ισιωσω ποτε????

Δεν υπήρχε η κατηγορία αυτή,τώρα έγινε.
Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω στις ερωτήσεις σου αλλά δυστυχώς δεν έχω απαντήσεις.Και δεν νομίζω κανείς να μπορεί να σου πει σε πόσο καιρό θα το ξεπεράσεις και αν θα το ξεπεράσεις ποτέ τελείως.
Ομως σ\'αυτό που λες ότι αν δεν ήταν μόνο 26 θα το ξεπερνούσες πιο εύκολα και ότι θυμώνεις με όσους πενθούν για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας ,καταλαβαίνω πώς το σκέφτεσαι αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει με την ηλικία.Οταν αγαπάς κάποιον σε όποια ηλικία και να τον χάσεις πονάς.Και επιπλέον όταν χάσεις κάποιον σε μεγαλύτερη ηλικία σημαίνει ότι έχεις πολλές αναμνήσεις,έχεις ζήσει πολλά πράγματα μαζί του κι αυτά πονάνε το ίδιο ίσως και περισσότερο από το να μην έχεις προλάβει να τον γνωρίσεις,που βέβαια εννοείται ότι κι αυτό είναι πολύ δύσκολο.

ειναι ομως κ τα χαμενα νιατα
με σοκαρει οταν βλεπω κι αλλους νεους που δεν προλαβαν να χαρουν τπτ στην τελικη τπτ ομως!πχ διπλα απο το μηνμα του αντρα μου βλεπεις 1926-2006,1921-2006 κ ξαφνικα...1979-2006 κ το μονο που λες ειναι ενα ΓΙΑΤΙ????????????
θα συμφωνησω εν μερει οτι οσο πιο πολυζεις καποιον τοσο πιο δυσκολα τον αποχωρηζεσαι αλλα ποναω που ο μικρος μου θα στερηθει τοσο τον πατερα του
μου λεει οτι ξεχασε τη φωνη του...σε μερικα χρονια θα τον θυμαται σαν οραμα αλλα παντα θα του λειπει

Το χρόνιο πένθος είναι τυπικό γνώρισμα των οριακών αλλά εναλάσσεται με περιόδους μεγάλης έντασης και οργής απ\'όσο γνωρίζω. Αν και δεν θεωρώ οριακό τον εαυτό μου, εφόσον δεν παρουσιάζω συμπτώματα οριακού, περνάω μεγάλα διαστήματα θλίψης και πένθους όπως αυτά που περιγράφεις. Η οργή στην περίπτωσή σου είναι σωτήρια, αλλιώς θα ένοιωθες σαν νεκρή. Προσωπικά έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν νοιώθω τίποτα, ούτε αγάπη, ούτε μίσος, ούτε ότι είμαι άντρας, ούτε γυναίκα, ούτε γιος, ούτε πατέρας. Κι αυτό είναι πολύ χειρότερο σε διαβεβαιώ. Δεν έχω σημεία αναφοράς πλέον. Δεν έχω λόγους να οργιστώ, να κλάψω, αλλά ούτε και να γελάσω. \'Εχω κάνει αυτό που οι ανατολικοί λένε υπέρβαση του Εγώ,κι αυτό με λύτρωσε από τον πόνο και την οργή. \'Εμαθα να υποτάσομαι και η ψυχή μου βρήκε γαλήνη. Υποτάχθηκα αρχικά σε γυναίκες, και μετά όταν έμεινα μόνος υποτάχθηκα στην μοίρα μου. Αποδέχθηκα ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν κι αυτό με βοήθησε. Δεν είμαι ευτυχισμένος αλλά τουλάχιστον γνωρίζω τον εαυτό μου.

Ιντερ θα του μιλάς εσύ για τον πατέρα του για να τον γνωρίσει εστω και λίγο μέσα από αυτά που θα του λες.Να ξέρει ποιος ήταν ο μπαμπάς του.

Inter, έχω την αισθηση οτι εχεις πάρει το \"οριακη\" και του χεις αλλάξει τα φώτα...εννοω οτι σε φαντάζομαι να χεις κολλήσει μια ταμπελα πάνω σου που λεει \"προσοχή-οριακη\"!Και στην ταμπελα αυτή έχεις κολλήσει πιο πολύ εσύ απο οποιονδήποτε άλλο!!

Για το πενθος τώρα: 1,5 χρονος ειναι, οχι 10 χρονια. Φυσιολογικος ειναι ο θυμος, ο πονος, η απογνωση, ολα αυτά....Νομίζεις οτι αν δεν ήσουν οριακή δεν θα πονουσες ετσι? Κι ομως, δεν ειναι έτσι. Μόνο οι οριακοι πονάνε, χτυπιουνται, θυμώνουν, χάνουν τον εαυτο τους? Φυσικά κ όχι!

ο γιος σου προχωρά με διαφορετικές αποσκευές απο ένα άλλο παιδι που έχει κ τους δύο γονεις. Οχι χωρίς αποσκευές, μα με διαφορετικές.Μην του συμπεριφέρεσαι ομως σαν \"χαμενο\" απο τη ζωή. Καλο δεν θα του κάνεις έτσι.

Και κάτι τελευταιο: εχασα ενα πολύ αγαπημένο μου προσωπο πριν 3 χρονια. Ακομα δεν μπορεσα να βγαλω απο μεσα μου τον πονο κ τον θυμο, δεν μπορεσα να ξεσπάσω. Το βρίσκεις πιο φυσιολογικο?Και δεν ειμαι οριακή, αν αναρωτιεσαι!

interrapted
κι εγώ μόλις είδα με μεγάλη ανακούφιση την κατηγορία...
Καταλαβαίνω πολύ καλά τι σημαίνει πένθος, θυμός, οργή, απογοήτευση, απόγνωση...Όλα αυτά σε κύκλους...Εκεί που νόμισες ότι ξεπέρασες την οργή γίνεται κάτι ή ακόμη και χωρίς αφορμή και θέλεις να τα σπάσεις όλα...

Θυμώνω κι εγώ με άλλους που έχουν ακόμα τους μπαμπάδες τους και τους χαίρονται ενώ εγώ όχι... Εδώ και 9,5 μήνες...Ξέρω όμως πως δεν έχω αυτό το δικαίωμα γιατί υπάρχουν κάποιοι που έχασαν ένα γονιό πολύ νωρίτερα από ότι εγώ...Αλλά ακόμη κι αυτοί που τους χάσανε σε μεγαλύτερη ηλικία δεν μπορεί πονάνε, παρόλο που τους ζηλεύω αφάνταστα και φτάνω και σε οργή πολλές φορές...Μα είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε να προγραμματίζουμε τους εαυτούς μας απόλυτα για το τι θα θέλαμε να νιώθουμε...

Από τότε που έχασα το μπαμπά μου σε διάφορες συγκεντρώσεις όλοι μου θυμίζουν πόσο του μοιάζω ...Πόσο συγκινούμαι αλλά και πόοσ χαίρομαι..

Γλυκιά μου εσένα σου προκαλεί φρίκη η ομοιότητα, είναι απόλυτα φυσιολογικό, σε ταράζει...Ίσως κι εγώ να ταράζω τους αγαπημένους του μπαμπά μου, αλήθεια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...Αλλά είναι μια ένδειξη ότι ο άντρας σου συνεχίζει να ζει μέσα από το βλαστάρι σας...Όπως κι εσύ...Ίσως αυτό να κάνει πολύ χαρούμενο το γιο σου αργότερα...

Όσο για το ότι μαλώνεις πολύ εύκολα με κόσμο πίστεψέ με σε καταλαβαίνω και εδώ...Είπα πράγματα που δε θα έλεγα αλλά δε μετανιώνω για τίποτα...

Για τα υπόλοιπα που ρωτάς καλή μου δεν ξέρω να σου απαντήσω...Ρώτα και τον ειδικό, άλλωστε γι\'αυτό δεν πληρώνεται; Αλλά ίσως και να μην υπάρχουν σαφεις απαντήσεις, δυστυχώς...

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Ιντερ θα του μιλάς εσύ για τον πατέρα του για να τον γνωρίσει εστω και λίγο μέσα από αυτά που θα του λες.Να ξέρει ποιος ήταν ο μπαμπάς του.

---

αυτο ειναι το σιγουρο οσο πιο δυνατο κρατησω το πορτρετο του πατερα του τοσο καλυτερα
δεν θελω να γινω σαν καποιους που προτιμησαν για να μην πονεσουν οι ιδιοι να μην μιλανε για το θανωντα γονεα
το θεωρω εγωιστικο κ απανθρωπο

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Inter, έχω την αισθηση οτι εχεις πάρει το \"οριακη\" και του χεις αλλάξει τα φώτα...εννοω οτι σε φαντάζομαι να χεις κολλήσει μια ταμπελα πάνω σου που λεει \"προσοχή-οριακη\"!Και στην ταμπελα αυτή έχεις κολλήσει πιο πολύ εσύ απο οποιονδήποτε άλλο!!

Για το πενθος τώρα: 1,5 χρονος ειναι, οχι 10 χρονια. Φυσιολογικος ειναι ο θυμος, ο πονος, η απογνωση, ολα αυτά....Νομίζεις οτι αν δεν ήσουν οριακή δεν θα πονουσες ετσι? Κι ομως, δεν ειναι έτσι. Μόνο οι οριακοι πονάνε, χτυπιουνται, θυμώνουν, χάνουν τον εαυτο τους? Φυσικά κ όχι!

ο γιος σου προχωρά με διαφορετικές αποσκευές απο ένα άλλο παιδι που έχει κ τους δύο γονεις. Οχι χωρίς αποσκευές, μα με διαφορετικές.Μην του συμπεριφέρεσαι ομως σαν \"χαμενο\" απο τη ζωή. Καλο δεν θα του κάνεις έτσι.

Και κάτι τελευταιο: εχασα ενα πολύ αγαπημένο μου προσωπο πριν 3 χρονια. Ακομα δεν μπορεσα να βγαλω απο μεσα μου τον πονο κ τον θυμο, δεν μπορεσα να ξεσπάσω. Το βρίσκεις πιο φυσιολογικο?Και δεν ειμαι οριακή, αν αναρωτιεσαι!

---

απλα απο την ταλαιπωρεια αναρωτιεμαι τι σκατα φταιει κ δυσλειτουργω τοσο..
γιατι αν δυσλειτουργεις θες δε θες σκεφτεσαι ολη την ωρα τι μπορει να παει λαθος με εσενα αν πως κ τι..αφου ειναι η φυση των ψυχολογικων1000 ερωτηματα
το οριο πιστευω οτι εχω δειξει οτι δεν θα το αφησω να με κουμανταρει!
για το μικρο σαφως κ θα κανω ο,τι μπορω αν κ ξερω οτι ποτε δεν θα γινω το κλασικο που λενε μανα κ πατερας γιατι ειμαι γυναικα κ αρα μονο μανα κ σκοπο για αντικαταστατο πατερα δεν εχω να γινω
εχω την εντυπωση οτι σαν να τα ψιλοπηρες μαζι μου για το οριο ναι καπου ΠΡΕΠΕΙ να αποδωσω την κακη ψυχολογια μου
καπου ειναι ΑΝΑΓΚΗ κ δεν θελω να το χαλάσω οποια συμπερασματα κι αν προκειπτουν τωρα που βρηκα την αιτια.Μη νομιζεις οτι ολη την ημερα λεω Με λενε Ιωαννα κ ειμαι οριακη αλλα σε αυτο το forum για τα ψυχω μου ΜΠΕΝΩ Κ ΓΙΑ ΤΑ ΨΥΧΩ ΜΟΥ ΘΑ ΠΩ αν κ εκανα μονο μια αναφορα σε αυτο το θεμα.το πενθος παραμεριζει τα παντα για μενα
εναμισης χρονος αλλωτε μου φαινεται εναμιση αιωνας κι αλλωτε εναμιση λεπτο
εκει ειναι που τα χανω

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
interrapted
κι εγώ μόλις είδα με μεγάλη ανακούφιση την κατηγορία...
Καταλαβαίνω πολύ καλά τι σημαίνει πένθος, θυμός, οργή, απογοήτευση, απόγνωση...Όλα αυτά σε κύκλους...Εκεί που νόμισες ότι ξεπέρασες την οργή γίνεται κάτι ή ακόμη και χωρίς αφορμή και θέλεις να τα σπάσεις όλα...

Θυμώνω κι εγώ με άλλους που έχουν ακόμα τους μπαμπάδες τους και τους χαίρονται ενώ εγώ όχι... Εδώ και 9,5 μήνες...Ξέρω όμως πως δεν έχω αυτό το δικαίωμα γιατί υπάρχουν κάποιοι που έχασαν ένα γονιό πολύ νωρίτερα από ότι εγώ...Αλλά ακόμη κι αυτοί που τους χάσανε σε μεγαλύτερη ηλικία δεν μπορεί πονάνε, παρόλο που τους ζηλεύω αφάνταστα και φτάνω και σε οργή πολλές φορές...Μα είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε να προγραμματίζουμε τους εαυτούς μας απόλυτα για το τι θα θέλαμε να νιώθουμε...

Από τότε που έχασα το μπαμπά μου σε διάφορες συγκεντρώσεις όλοι μου θυμίζουν πόσο του μοιάζω ...Πόσο συγκινούμαι αλλά και πόοσ χαίρομαι..

Γλυκιά μου εσένα σου προκαλεί φρίκη η ομοιότητα, είναι απόλυτα φυσιολογικό, σε ταράζει...Ίσως κι εγώ να ταράζω τους αγαπημένους του μπαμπά μου, αλήθεια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...Αλλά είναι μια ένδειξη ότι ο άντρας σου συνεχίζει να ζει μέσα από το βλαστάρι σας...Όπως κι εσύ...Ίσως αυτό να κάνει πολύ χαρούμενο το γιο σου αργότερα...

Όσο για το ότι μαλώνεις πολύ εύκολα με κόσμο πίστεψέ με σε καταλαβαίνω και εδώ...Είπα πράγματα που δε θα έλεγα αλλά δε μετανιώνω για τίποτα...

Για τα υπόλοιπα που ρωτάς καλή μου δεν ξέρω να σου απαντήσω...Ρώτα και τον ειδικό, άλλωστε γι\'αυτό δεν πληρώνεται; Αλλά ίσως και να μην υπάρχουν σαφεις απαντήσεις, δυστυχώς...

---

κ δειχνω την ιδια συμπονοοια για οσους περνανε το πενθος...
η ομοιοτητα η φατσικη στην πεθερα μου λειτουργει ευεγερτικα οταν ηταν στην ιδια ηληκια κ κοιτας φωτογραφιες δεν τους ξεχωριζεις!σε εμενα λειτουργει αρνητικα.οχι οτι θα ξεχνουσα αν δεν του εμοιαζε αλλα τωρα για μενα ειν;αιι χειροτερα.ο γιος μου χαιρεται αλλα εγω οχι.καποιες φορες αποφευγω κ να τον κοιταω
ο ειδικος αν δεν εχει πενθησει με νιωθεις οτι δεν μπορει σε αυτο να βοηθησει απο τα βιβλια
εδω θελει πειρα
προσπαθει πολυ αλλα ερχονται στιγμες που μου λεει απλα μακαρι να μπορουσα να τον αναστησω!απο την αλλη σκεφτομαι αν ειναι καλο η κακο που παω στα κοιμητηρια καθε βδομαδα..απο την μια ειναι αναγκη σαν το μονο που μπορω πια να κανω σαν ενα ειδος μοναδικης επικοινωνιας κι απο την αλλη γεμιζω φρικη
να δοκιμασω να μην παω δεν το εχω τολμησει
παντως σιγουρα δεν νομιζω οτι ξαναζει κανεις οπως πριν
μια λεω οπως περασε 1 χρονος θα περασουν κι αλλοι κ απο την αλλη λεω τι????????
καλη δυναμη σου ευχομαι

Quote:

---

Originally posted by interappted
Αυτο προυπηρχε κ δεν το ειδα????
η τωρα μπηκε σαν κατηγορια???
ποτε στο καλο κανει αυτους τους κυκλους το πενθος?γιατι πενθω με την ιδια ενταση εδω κι εναμιση χρονο??εχω γεμισει απο θυμο κ εχω κολλησει σε αυτο το συναισθημα
ελπιζοντας οτι αν ανελυα καλα τη διαταραχη μου θα ξεθωριαζε το πενθος μου κ τελικα......
ειμαι λαθος που νομιζω οτι αν δεν ηταν μονο 26 θα το ειχα ξεπερασει πιο ευκολα?γιατι αρπαζομαι οταν ακουω να πενθουν για ατομα που τελος παντων φτασαν σε μια ηληκια
σε παιδια που τελος παντων γνωρισαν γονεις κ νιωθω οτι εγω κι ο γιος μου μουτζωθηκαμε απο την ζωη???ποσο καλο θα μου κανει στην πορεια οτι ο γιος μου ειναι ιδιος φατσικα με τον θανωντα πατερα του κι αντρα μου???γιατι ακομα με φρικαρει αυτη η ομοιοτητα???θα κατεληγα σε ψυχιατρο με 8 ημερισιως χαπια αν πενθουσα αλλα δεν ημουν οριακη???το οριακο ευθυνεται για τον ακυρο τροπο μουαντιμετωπισης του πενθους η το πενθος ευθυνεται για τις τελικες του οριακου??????
κι αλλη ερωτηση.που στην ευχη εξαφανισθηκαν οι τροποι μου?μιλαω σε ολους στον ενικο οσο κ να ναι μαλωνω με οποιον να ναι κ ευκολα,βριζω ασχημα...θα ισιωσω ποτε????

---

Το βρήκαν πιασάρικο το θέμα και ανοίξανε καινούρια ενότητα.....
Λοιπόν νομίζω πως η απωλεια που πονάει περισσότερο είναι αυτή στην οποία δεν μπόρεσες να εκφράσεις τα καλά σου αισθήματα,αυτά που ένιωθες γενικά.....Τότε γεμίζεις με τύψεις και δεν συγχωρείς τον εαυτό σου.....Είσαι μια καταδίκη για εσένα την ίδια......Ήμουνα μια σκρόφα οριακιά λες μέσα σου....και πάντα στριφογυρίζει στην γωνιά του μυαλού σου-στην δική σου περίπτωση-ότι εσύ οδήγησες τον άντρα σου στον θάνατο......Σου εύχομαι να βγεις από αυτό γιατί ξέρω κατά ένα μέρος πόσο πονάει......Το ζω σαν απώλεια από άτομα που ζουν φαντάζομαι πόσο θα πονάει για άτομα που δεν ζουν και με τα οποία μοιράστηκες πολλά....Το να συγχωρήσεις τον εαυτό σου λες να βοηθάει;;;

Quote:

---

Originally posted by kassi_21

Quote:

---

Originally posted by interappted
Αυτο προυπηρχε κ δεν το ειδα????
η τωρα μπηκε σαν κατηγορια???
ποτε στο καλο κανει αυτους τους κυκλους το πενθος?γιατι πενθω με την ιδια ενταση εδω κι εναμιση χρονο??εχω γεμισει απο θυμο κ εχω κολλησει σε αυτο το συναισθημα
ελπιζοντας οτι αν ανελυα καλα τη διαταραχη μου θα ξεθωριαζε το πενθος μου κ τελικα......
ειμαι λαθος που νομιζω οτι αν δεν ηταν μονο 26 θα το ειχα ξεπερασει πιο ευκολα?γιατι αρπαζομαι οταν ακουω να πενθουν για ατομα που τελος παντων φτασαν σε μια ηληκια
σε παιδια που τελος παντων γνωρισαν γονεις κ νιωθω οτι εγω κι ο γιος μου μουτζωθηκαμε απο την ζωη???ποσο καλο θα μου κανει στην πορεια οτι ο γιος μου ειναι ιδιος φατσικα με τον θανωντα πατερα του κι αντρα μου???γιατι ακομα με φρικαρει αυτη η ομοιοτητα???θα κατεληγα σε ψυχιατρο με 8 ημερισιως χαπια αν πενθουσα αλλα δεν ημουν οριακη???το οριακο ευθυνεται για τον ακυρο τροπο μουαντιμετωπισης του πενθους η το πενθος ευθυνεται για τις τελικες του οριακου??????
κι αλλη ερωτηση.που στην ευχη εξαφανισθηκαν οι τροποι μου?μιλαω σε ολους στον ενικο οσο κ να ναι μαλωνω με οποιον να ναι κ ευκολα,βριζω ασχημα...θα ισιωσω ποτε????

---

Το βρήκαν πιασάρικο το θέμα και ανοίξανε καινούρια ενότητα.....
Λοιπόν νομίζω πως η απωλεια που πονάει περισσότερο είναι αυτή στην οποία δεν μπόρεσες να εκφράσεις τα καλά σου αισθήματα,αυτά που ένιωθες γενικά.....Τότε γεμίζεις με τύψεις και δεν συγχωρείς τον εαυτό σου.....Είσαι μια καταδίκη για εσένα την ίδια......Ήμουνα μια σκρόφα οριακιά λες μέσα σου....και πάντα στριφογυρίζει στην γωνιά του μυαλού σου-στην δική σου περίπτωση-ότι εσύ οδήγησες τον άντρα σου στον θάνατο......Σου εύχομαι να βγεις από αυτό γιατί ξέρω κατά ένα μέρος πόσο πονάει......Το ζω σαν απώλεια από άτομα που ζουν φαντάζομαι πόσο θα πονάει για άτομα που δεν ζουν και με τα οποία μοιράστηκες πολλά....Το να συγχωρήσεις τον εαυτό σου λες να βοηθάει;;;

---

κι εδω με πιανεις ρε?αυτο δεν το περιμενα ειλικρινα

Quote:

---

Originally posted by interappted
απλα απο την ταλαιπωρεια αναρωτιεμαι τι σκατα φταιει κ δυσλειτουργω τοσο..
γιατι αν δυσλειτουργεις θες δε θες σκεφτεσαι ολη την ωρα τι μπορει να παει λαθος με εσενα αν πως κ τι..αφου ειναι η φυση των ψυχολογικων1000 ερωτηματα
το οριο πιστευω οτι εχω δειξει οτι δεν θα το αφησω να με κουμανταρει!
για το μικρο σαφως κ θα κανω ο,τι μπορω αν κ ξερω οτι ποτε δεν θα γινω το κλασικο που λενε μανα κ πατερας γιατι ειμαι γυναικα κ αρα μονο μανα κ σκοπο για αντικαταστατο πατερα δεν εχω να γινω
εχω την εντυπωση οτι σαν να τα ψιλοπηρες μαζι μου για το οριο ναι καπου ΠΡΕΠΕΙ να αποδωσω την κακη ψυχολογια μου
καπου ειναι ΑΝΑΓΚΗ κ δεν θελω να το χαλάσω οποια συμπερασματα κι αν προκειπτουν τωρα που βρηκα την αιτια.Μη νομιζεις οτι ολη την ημερα λεω Με λενε Ιωαννα κ ειμαι οριακη αλλα σε αυτο το forum για τα ψυχω μου ΜΠΕΝΩ Κ ΓΙΑ ΤΑ ΨΥΧΩ ΜΟΥ ΘΑ ΠΩ αν κ εκανα μονο μια αναφορα σε αυτο το θεμα.το πενθος παραμεριζει τα παντα για μενα
εναμισης χρονος αλλωτε μου φαινεται εναμιση αιωνας κι αλλωτε εναμιση λεπτο εκει ειναι που τα χανω

---

Εχω την αισθηση οτι αμύνεσαι. Δεν επιτέθηκα. Κάποιες μου σκεψεις γράφω. Γιατί να σε επικρίνω? Με ποιο δικαίωμα?

Εχω την αίσθηση οτι αφήνεις το οριο να σε οριζει.το αν εκανες μια αναφορά ή οχι δεν το ξέρω. πραγματικά νιωθω οτι το οριακή βρισκεται σε πολλες απαντησεις σου. άλλοτε υποβόσκει κ αλλοτε όχι

Οσο για το θεμα των τύψεων πιστεύω οτι μπορει να σε κατατρώνε και σε άλλα θέματα μα οχι μονο σε οτι αφορά τον άντρα σου κ τον χαμο του. Οτι η αυτοτιμωρια δεν ειναι κάτι που προέκυψε ξαφνικα..

Ιντερ νομίζω το πιο σημαντικό δεν είναι να τον ξεχάσεις αλλά,αυτό που λέει και η Κάσσι,να καταφέρεις να διώξεις τις τύψεις και τις ενοχές που έχεις.Να συνειδητοποιήσεις ότι δεν έφταιγες εσύ που έφυγε.Και τότε θα νιώσεις καλύτερα,αν απαλλαγείς από όλες αυτές τις σκέψεις που κάνεις.Μετά ίσως και να σου αρέσει που θα βλέπεις την ομοιότητα του γιου σου με τον πατέρα του.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by interappted
απλα απο την ταλαιπωρεια αναρωτιεμαι τι σκατα φταιει κ δυσλειτουργω τοσο..
γιατι αν δυσλειτουργεις θες δε θες σκεφτεσαι ολη την ωρα τι μπορει να παει λαθος με εσενα αν πως κ τι..αφου ειναι η φυση των ψυχολογικων1000 ερωτηματα
το οριο πιστευω οτι εχω δειξει οτι δεν θα το αφησω να με κουμανταρει!
για το μικρο σαφως κ θα κανω ο,τι μπορω αν κ ξερω οτι ποτε δεν θα γινω το κλασικο που λενε μανα κ πατερας γιατι ειμαι γυναικα κ αρα μονο μανα κ σκοπο για αντικαταστατο πατερα δεν εχω να γινω
εχω την εντυπωση οτι σαν να τα ψιλοπηρες μαζι μου για το οριο ναι καπου ΠΡΕΠΕΙ να αποδωσω την κακη ψυχολογια μου
καπου ειναι ΑΝΑΓΚΗ κ δεν θελω να το χαλάσω οποια συμπερασματα κι αν προκειπτουν τωρα που βρηκα την αιτια.Μη νομιζεις οτι ολη την ημερα λεω Με λενε Ιωαννα κ ειμαι οριακη αλλα σε αυτο το forum για τα ψυχω μου ΜΠΕΝΩ Κ ΓΙΑ ΤΑ ΨΥΧΩ ΜΟΥ ΘΑ ΠΩ αν κ εκανα μονο μια αναφορα σε αυτο το θεμα.το πενθος παραμεριζει τα παντα για μενα
εναμισης χρονος αλλωτε μου φαινεται εναμιση αιωνας κι αλλωτε εναμιση λεπτο εκει ειναι που τα χανω

---

Εχω την αισθηση οτι αμύνεσαι. Δεν επιτέθηκα. Κάποιες μου σκεψεις γράφω. Γιατί να σε επικρίνω? Με ποιο δικαίωμα?

Εχω την αίσθηση οτι αφήνεις το οριο να σε οριζει.το αν εκανες μια αναφορά ή οχι δεν το ξέρω. πραγματικά νιωθω οτι το οριακή βρισκεται σε πολλες απαντησεις σου. άλλοτε υποβόσκει κ αλλοτε όχι

Οσο για το θεμα των τύψεων πιστεύω οτι μπορει να σε κατατρώνε και σε άλλα θέματα μα οχι μονο σε οτι αφορά τον άντρα σου κ τον χαμο του. Οτι η αυτοτιμωρια δεν ειναι κάτι που προέκυψε ξαφνικα..

---

οντως αυτοτιμωρουμαι το γιατι αγνωστο...κ εδω μεσα Σοφια μου τ αοριακα μου θα πω κ το πενθος μου ευτυχως περα κι απο μια μειζων καταθλιψη ψυχολογικαδεν εχω τιποτε αλλο
για αυτο εγινα μελος στο φορουμ αυτο
γιατι περα απο τον ψυχιατρο μου μια στις 15 αναφορες στα ψυχολογικα μου ουτε καν στο πενθος μου δεν κανω!
κυλαει οπως κυλαει κ προσπαθω να τα δω οσο πιο light μπορω..κ να αυτοσαρκαζομαι αλλιως δεν θα ημουν αλλου..αλλα εδω ειναι το κλιμα μου