ανοιγμα ψυχης

Πιστευετε οτι χειροτερο ειναι να νοιωθει καποιος λυπημενος η αδειος ?
Εγω μερικες φορες νοιωθω οτι η ζωη ειναι πολυ αδεια .
Δε πιστευω οτι εχω περασει πολλα (εμπειριες εννοω) και με αυτο δυσκολευομαι να καταλαβω ατομα της ηλικιας μου .
Εχω ακουσει καποια ατομα απο οσα εχω μιλησει (δεν ηταν φιλοι μου , η παρεα ηταν η γνωστοι που τους μιλησα μια η δυο φορες) οτι εχουνε πολλες εμπειριες για την ηλικια τους.
Μερικες φορες τους συγκρινω με εμενα και σκεφτομαι οτι δε μπορω να τους καταλαβω και οτι ειναι ποιο ωριμοι .
Βλεπω τον εαυτο μου σαν παιδι γιατι οντως νοιωθω παιδι ενω σε ενα μηνα θα γινω 19 .
Αυτο που θελω να πω οπως λεει και ο τιτλος ειναι οτι δε νοιωθω καποια συγκεκριμενα συναισθηματα ουτε χαρουμενη ουτε στεναχωρημενη ουτε κανω κατι , καθομαι στο σπιτι .
Απο σπουδες θα αρχισω τον Φεβρουαριο αλλα τωρα ισως βγω μια φορα (συνηθως καθε παρασκευη) με εναν φιλο μου μονο αυτον εχω (φιλικη σχεση) και πηγαινουμε σε μια αλλη παρεα.
Εκει οταν ειμαι με την αλλη παρεα και τον φιλο μου προτιμω να ειμαι η σπιτι του φιλου μου η σπιτι μου να καθομαι στο ιντερνετ .
Φιλους δεν νοιωθω οτι εχω μονο τον ενα που ανεφερα πριν , παρολο που μιλαω με καποια αλλα ατομα νοιωθω οτι δε τα ξερω ,πως γινεται να ειναι φιλοι μου ενω δε τους ξερω πραγματικα ? το οτι μπορει να κανω παρεα με καποια ατομα δε σημαινει οτι ειναι φιλοι μου , ξερω οτι δε μου εχουν εμπιστοσυνη .
Εγω ευκολα εμπιστευομαι δε ξερω αν ειναι καλο η κακο .
Μου αρεσει να με εμπιστευονται οι αλλοι και να μου λενε τα προβληματα τους αλλα βλεπω τους αλλους τοσο κλειστους και τοσο ψευτικους , ψευτικους εννοω οτι εχω δει ατομα χαρουμενα που τελικα δεν ηταν αλλα παρισταναν οτι ειναι χαρουμενα , αυτο με στεναχωρει και αναρωτιεμαι αν καθε γελαστο ατομο που βλεπω ειναι αληθινα χαρουμενο.
Ξερω οτι δε μπορω να βοηθησω καποιον αν δεν εχω τις ιδιες εμπειριες μαζι του κι εγω δεν εχω καμια που να μπορω να διηγηθω η να τραβηξει καποιου το ενδιαφερον (δε κατηγορω κανεναν , ξερω οτι εγω ευθυνομαι) .
Παντα θυμαμαι απο το γυμνασιο κι μετα ημουνα κλειστο παιδι αλλα ηθελα να κανω φιλους αλλα τωρα δε νομιζω να θελω πια , ετσι κι αλλιως νοιωθω αβολα οταν μιλαω με καποιον και σκεφτομαι οτι θα σταματησουμε καποια στιγμη να μιλαμε ( μου εχει τυχει αρκετες φορες γιαυτο το πιστευω) κι ο αλλος ηταν ο πρωτος που σταματουσε τη συζητηση .
Εχω καταλαβει οτι ειναι σαν να εχω σταματησει στη παιδικη μου ηλικια δεν νοιωθω καν εφηβη , επισης με παιδια ηλικιας 10 η 11 ετων επικοινωνω πολυ καλυτερα και καταλαβαινομαστε , εχω τετοια ατομα τετοιας ηλικιας στο facebook και μιλαμε για κινουμενα σχεδια η για παιδικη μουσικη τα οποια μας ενδιαφερουν το ιδιο .
Απλα δεν εχω εξελιχθει απο τα 11 μου μεχρι τωρα ειμαι ακριβως ιδια κι σε εμφανιση και σε χαρακτηρα . Δε θα ηθελα να αλλαξω κιολας γιατι οι αλλαγες δε μαρεσουν .

Καταρχην σοκολατα το οτι καποιος χαμογελαει ή κανει τον χαρουμενο ενω δεν ειναι καλα αυτο μαλλον ειναι ψυχικη ικανοτητα παρα ψευτια..
Εισαι σε μια ηλικια που αφηνεις το παιδακι και μπαινεις στην ενηλικη ζωη..Αλλα παιδια αυτο το περιμενουν εναγωνιως,αλλα παιδια τρομαζουν σε αυτη την ιδεα..Ισως και εσυ να νιωθεις την ασφαλεια του να εισαι παιδι και να αρνεισαι να μεγαλωσεις ψυχικα.Αυτο συμβαινει και σε μεγαλυτερες ηλικιες..
Οδευεις προς τα 19 σου χρονια,μην τρελενεσαι..Πολλα παιδια στα 19 "νιαουριζουν" ακομα,δεν εχουν ολα την ιδια ψυχικη ωριμοτητα..Πχ καπου αλλου ανεφερες οτι δεν εχεις ακομα την αναγκη να γνωρισεις καποιο αγορι,δεν χρειαζεται να το εκβιαζεις αυτο λογω ηλικιας ή επειδη θα συγκρινεις συνομιλικους σου με εσενα.

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Καταρχην σοκολατα το οτι καποιος χαμογελαει ή κανει τον χαρουμενο ενω δεν ειναι καλα αυτο μαλλον ειναι ψυχικη ικανοτητα παρα ψευτια..
Εισαι σε μια ηλικια που αφηνεις το παιδακι και μπαινεις στην ενηλικη ζωη..Αλλα παιδια αυτο το περιμενουν εναγωνιως,αλλα παιδια τρομαζουν σε αυτη την ιδεα..Ισως και εσυ να νιωθεις την ασφαλεια του να εισαι παιδι και να αρνεισαι να μεγαλωσεις ψυχικα.Αυτο συμβαινει και σε μεγαλυτερες ηλικιες..
Οδευεις προς τα 19 σου χρονια,μην τρελενεσαι..Πολλα παιδια στα 19 "νιαουριζουν" ακομα,δεν εχουν ολα την ιδια ψυχικη ωριμοτητα..Πχ καπου αλλου ανεφερες οτι δεν εχεις ακομα την αναγκη να γνωρισεις καποιο αγορι,δεν χρειαζεται να το εκβιαζεις αυτο λογω ηλικιας ή επειδη θα συγκρινεις συνομιλικους σου με εσενα.

---

Για το πρωτο που ειπες οτι οταν καποιος χαμογελαει ή κανει τον χαρουμενο ενω δεν ειναι καλα αυτο μαλλον ειναι ψυχικη ικανοτητα παρα ψευτια , σεβομαι την αποψη σου αλλα δε συμφωνω καθολου .
Ειμαι απολυτη σε καποια θεματα οπως και για αυτο το θεωρω καθαρη υποκρισια .
Ψυχικη ικανοτητα θα το θεωρουσα αν ενα ατομο εχοντας προβληματα ειχε τη δυναμη να χαμογελασει αληθινα η αν ξεπερνουσε τα ποβληματα του και χαμογελουσε τοτε θα υποκλινομουνα σε αυτο το ατομο και θα θαυμαζα τη δυναμη του.
Αληθεια ειναι οτι με τρομαζει η ενηλικιωση ξερω ομως οτι δε μπορω να την αποφυγω , μπορω και προσπαθω να ειμαι ωριμη οπου πρεπει και να ειμαι υπευθυνη αλλα στο προσωπικο μου χωρο στο σπιτι μου δηλαδη μαρεσει να ακουω παιδικη μουσικη και να βλεπω κινουμενα σχεδια .
Εχω δει καποια ατομα που ''νοιαουριζου'' οπως ειπες αυτα γελουσαν και φωναζαν ολη την ωρα .
Σε καμια περιπτωση δεν ειμαι κατι τετοιο ειμαι σοβαρη απλα εχω τα ιδια ενδιαφεροντα απο τοτε που ημουνα ποιο μικρη δεν αλλαξαν .
Για παραδειγμα ποιο μικρη μαρεσε να ειμαι σε παιδοτοπο η σε παιδικη χαρα το θελω ακομη , οταν οι αλλοι μου λενε οτι πρεπει να ξεχασω αυτα τα πραγματα κι να αρχισω να εχω ενδιαφεροντα σαν την ηλικια μου η απαντηση μου ειναι οτι εγω ειχα πραγματικα δεθει με οτι ειχε σχεση με τη παιδικη μου ηλικια και οτι μαρεσει μαρεσει για παντα κι δεν αλλαζει .
Στο ταιλευταιο πιστευω εχεις δικιο .
Ευχαριστω επισης για την απαντηση .

Σοκολάτα, από τα γραφόμενά σου συγκρατώ τρία πράγματα: Ανησυχείς για την παιδικότητά σου που επιμένει, είσαι απόλυτη σε μερικά πράγματα, φοβάσαι την αλλαγή.
Πρώτον, κράτα χώρο για το παιδί μέσα σου. Μην το χάσεις. Δεν αναφέρομαι στις προτιμήσεις -αυτές θα αλλάξουν έτσι κι αλλιώς με το χρόνο- αλλά στην επικοινωνία που έχεις με τα παιδιά και στη ματιά του παιδιού που απορεί και θαυμάζει.
Δεύτερον, μη φοβάσαι την αλλαγή. Είμαστε ζωντανοί όχι επειδή υπάρχουμε, αλλά επειδή αλλάζουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι σε διαρκή κίνηση, αλλάζουν. Η αλλαγή είναι υγεία.
Τρίτον, όλες οι απόψεις έχουν τη θέση τους στη ζωή. Και όλες έχουν ένα μέρος της αλήθειας. Αντί να είσαι απόλυτη, προσπάθησε να μπαίνεις στη θέση εκείνου που έχει άποψη διαφορετική από τη δική σου και να κατανοείς τον τρόπο σκέψης που τον οδήγησε να έχει αυτή την άποψη.

Οι σπουδές είναι μιά καλή ευκαιρία να κάνεις γνωριμίες. Είναι επίσης ευκαιρία να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε άλλα ενδιαφέροντα, να δεις τι σου αρέσει, τι σε συγκινεί, να πειραματιστείς.

Δεδομένα για εμένα:
α)Οι περισσότεροι βιάζονται να πάνε παρακάτω/να μεγαλώσουν.
β)δεν "ωριμάζουν" όλοι οι άνθρωποι.
Με βάση αυτά τα δύο χτες ενώ βρισκόμουν με έναν γνωστό σε ένα μια jazz βραδυά (δεν ακούω jazz αλλά το αναφέρω γιατί θεωρώ πως είναι άλλο ένα στοιχείο που ενισχύει την ιδέα που έχω, καθώς η jazz δεν ειναι μουσική που ακούγεται στον συγκεκριμένο χώρο και απο το συγκεκριμένο πλήθος....κοινώς ήταν λίγο ότι νά'ναι το θέμα), τον ρώτησα ποιος πιστεύει πως ειναι ο μέσος όρος ηλικίας γύρω μας στο μέρος εκείνο.
Θεώρησα δεδομένο πως απο την απάντηση που θα μου έδεινε θα είχαμε μια διαφωνία περί τα 7-10 χρόνια πριν μου απαντήσει....απάντησε 35 τελικά. Επειδή είμαι γενικά αρκετά παρατηρητικός θεώρησα πως έπεσα μέσα στην αρχική μου ιδέα καθώς, ενώ γενικά το κλίμα απο την συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, το ντύσιμο τους κλπ ναι άνετα θα μπορούσαμε να μιλάμε για άτομα της ηλικίας που ανέφερε ο γνωστός μου, εγώ απο μικρολεπτομέριες που παρατηρούσα θεώρησα πως οι ηλικίες τους αποκλείεται να ξεπερνούν τα 25 χρόνια.

Που κολλάνε όλα αυτά?
Όπως έγραψα και στην αρχή παρατηρώ (εγώ πάντα...δεν υπάρχει λόγος να φρικάρει πάλι κανείς και να πει οτι κάνω γενικευσεις κλπκλπ) πως γενικά υπάρχει μια τάση θέλουμε να είμαστε πιο μεγάλοι απο ότι είμαστε χωρίς όμως αυτό παράλληλα να σημαίνει και πνευματική ωριμότητα. Υπάρχουν όμως πολλές συνήθειες που θα κάνουν κάποιον να "ξεγελάσει" κάποιον για να νομίζει οτι ειναι πιο "ώριμος".
Θεωρώ πως και στην ηλικία που είσαι ενδεχομένως να έχεις ένα τέτοιο περιβάλλον...Σκέψου όμως πως είσαι ακόμα ένα παιδί (δική μου άποψη και πάλι) καθώς μόλις τελείωσες το σχολείο. Το ότι κάποιοι γύρω σου σε ξεγελούν με ορισμένες συνήθειες δεν σημαίνει πως ειναι και μεγαλύτεροι απο εσένα. Φυσικά όμως το αποτέλεσμα είναι να σου φαίνεσαι παράξενη.

Αν βαρέθηκες ή χάθηκες σε όλα αυτά που έγραψα τότε κράτα μόνο το εξής....
Είσαι 19...είσαι πάρα πολύ μικρή για να ανησυχείς για το οτι δεν έχεις "μεγαλώσει". Οι άλλοι βιάζονται.

Σοκολατα..Ξερεις ποση δυναμη ψυχης χρειαζεται καποιος που ενω κλαιει η ψυχη του χαμογελαει?Θα το καταλαβεις μεγαλωνοντας αυτο..

Μην ανησυχεις για τιποτα,θα ερθουν ολα στον χρονο τους..Και η υπευθυνοτητα,η ωριμοτητα,η ενεργη σεξουαλικοτητα κτλ..Μην συγκρινεις κανεναν με εσενα,εσυ εισαι εσυ!
Ο καθενας εχει το δικο του χρονοδιαγραμμα :)

Ειμαι 31 και πολλες φορες που περναω εξω απο παιδικες χαρες φλερταρουν τα ματια μου με την κουνια :P ολοι εχουμε ενα παιδακι μεσα μας!

Quote:

---

Originally Posted by σοκολατα 14

Πιστευετε οτι χειροτερο ειναι να νοιωθει καποιος λυπημενος η αδειος ?
Εγω μερικες φορες νοιωθω οτι η ζωη ειναι πολυ αδεια .
Δε πιστευω οτι εχω περασει πολλα (εμπειριες εννοω) και με αυτο δυσκολευομαι να καταλαβω ατομα της ηλικιας μου .
Εχω ακουσει καποια ατομα απο οσα εχω μιλησει (δεν ηταν φιλοι μου , η παρεα ηταν η γνωστοι που τους μιλησα μια η δυο φορες) οτι εχουνε πολλες εμπειριες για την ηλικια τους.
Μερικες φορες τους συγκρινω με εμενα και σκεφτομαι οτι δε μπορω να τους καταλαβω και οτι ειναι ποιο ωριμοι .
Βλεπω τον εαυτο μου σαν παιδι γιατι οντως νοιωθω παιδι ενω σε ενα μηνα θα γινω 19 .
Αυτο που θελω να πω οπως λεει και ο τιτλος ειναι οτι δε νοιωθω καποια συγκεκριμενα συναισθηματα ουτε χαρουμενη ουτε στεναχωρημενη ουτε κανω κατι , καθομαι στο σπιτι .
Απο σπουδες θα αρχισω τον Φεβρουαριο αλλα τωρα ισως βγω μια φορα (συνηθως καθε παρασκευη) με εναν φιλο μου μονο αυτον εχω (φιλικη σχεση) και πηγαινουμε σε μια αλλη παρεα.
Εκει οταν ειμαι με την αλλη παρεα και τον φιλο μου προτιμω να ειμαι η σπιτι του φιλου μου η σπιτι μου να καθομαι στο ιντερνετ .
Φιλους δεν νοιωθω οτι εχω μονο τον ενα που ανεφερα πριν , παρολο που μιλαω με καποια αλλα ατομα νοιωθω οτι δε τα ξερω ,πως γινεται να ειναι φιλοι μου ενω δε τους ξερω πραγματικα ? το οτι μπορει να κανω παρεα με καποια ατομα δε σημαινει οτι ειναι φιλοι μου , ξερω οτι δε μου εχουν εμπιστοσυνη .
Εγω ευκολα εμπιστευομαι δε ξερω αν ειναι καλο η κακο .
Μου αρεσει να με εμπιστευονται οι αλλοι και να μου λενε τα προβληματα τους αλλα βλεπω τους αλλους τοσο κλειστους και τοσο ψευτικους , ψευτικους εννοω οτι εχω δει ατομα χαρουμενα που τελικα δεν ηταν αλλα παρισταναν οτι ειναι χαρουμενα , αυτο με στεναχωρει και αναρωτιεμαι αν καθε γελαστο ατομο που βλεπω ειναι αληθινα χαρουμενο.
Ξερω οτι δε μπορω να βοηθησω καποιον αν δεν εχω τις ιδιες εμπειριες μαζι του κι εγω δεν εχω καμια που να μπορω να διηγηθω η να τραβηξει καποιου το ενδιαφερον (δε κατηγορω κανεναν , ξερω οτι εγω ευθυνομαι) .
Παντα θυμαμαι απο το γυμνασιο κι μετα ημουνα κλειστο παιδι αλλα ηθελα να κανω φιλους αλλα τωρα δε νομιζω να θελω πια , ετσι κι αλλιως νοιωθω αβολα οταν μιλαω με καποιον και σκεφτομαι οτι θα σταματησουμε καποια στιγμη να μιλαμε ( μου εχει τυχει αρκετες φορες γιαυτο το πιστευω) κι ο αλλος ηταν ο πρωτος που σταματουσε τη συζητηση .
Εχω καταλαβει οτι ειναι σαν να εχω σταματησει στη παιδικη μου ηλικια δεν νοιωθω καν εφηβη , επισης με παιδια ηλικιας 10 η 11 ετων επικοινωνω πολυ καλυτερα και καταλαβαινομαστε , εχω τετοια ατομα τετοιας ηλικιας στο facebook και μιλαμε για κινουμενα σχεδια η για παιδικη μουσικη τα οποια μας ενδιαφερουν το ιδιο .
Απλα δεν εχω εξελιχθει απο τα 11 μου μεχρι τωρα ειμαι ακριβως ιδια κι σε εμφανιση και σε χαρακτηρα . Δε θα ηθελα να αλλαξω κιολας γιατι οι αλλαγες δε μαρεσουν .

---

θα αρχισω απ το τελος, γιατι εκει ειναι το σημαντικο, νομιζω.
το να εχεις ακομα ενδιαφεροντα απο την παιδικη σου ηλικια, το καταλαβαινω και δεν εχουν ολοι ιδια ηλικια "ωριμανσης", πως ειναι δυνατον ομως να δειχνεις ακομα και εμφανισιακα 11 ετων, ενω εισαι 19??? μηπως δεν μεγαλωνεις επειδη δεν το θελεις και ειναι στο μυαλο σου μονο οτι φαινεσαι 11 ενω στην πραγματικοτητα απλα προσπαθεις να φερεσαι και να ζεις σαν 11, ενω φαινεσαι σαν 19χρονη που φερεται σαν 11χρονη ???
εφοσον το κανεις απο επιλογη, μπορει να μεινεις 11 και στα 40. θα πρεπει να το θελησεις η ιδια για να αλλαξει κατι.
αναρωτησου γιατι το κανεις αυτο. τι σου προσφερει η καθηλωση στα 11? ασφαλεια απο τις σχεσεις και την ζωη των ενηλικων?
δεν υπαρχει τιποτε που να σε δελεαζει στην ζωη των ενηλικων? δεν σε ενδιαφερει η ανεξαρτησια, η δημιουργια, ο ερωτας?

στα υπολοιπα, σιγουρα το "αδειος" ειναι πολυ χειροτερο απο το "λυπημενος", αλλα τι νοημα εχει μια τετοια συγκριση? εχεις περιθωριο επιλογης?
το οτι δεν νοιωθεις συναισθηματα χαρας η εστω λυπης, με ανησυχει...

κατι πολυ ευοιωνο ομως, ειναι οτι αρχιζεις πολυ συντομα μαθηματα, επομενως το πλαισιο της ζωης σου αλλαζει και θα εχεις την ευκαιρια να γνωρισεις πολλα νεα ατομα. μερικα απο αυτα ισως τα θελησεις (και σε θελησουν) για παρεα σου .

σε ολους συμβαινει να κανουν παρεες που δεν ειναι εμπιστοι φιλοι, αλλα απλα γνωστοι. αυτο δεν ειναι καθολου κακο. ειναι μια συμβαση που σου επιτρεπει να κοινωνικοποιεισαι. το προβλημα ειναι να εμπιστευεσαι υπερ του δεοντος τετοιους ανθρωπους που ειναι απλες παρεες για να περναει η ωρα, ενω δεν αξιζουν την εμπιστοσυνη σου...
εφοσον κανεις την διακριση και ξερεις τι ειναι για εσενα, μπορεις να τους συναναστρεφεσαι για να διασκεδαζεις και στην πορεια θα γνωρισεις και καποιους που πραγματικα θα ταιριαζεις και θα εμπιστευθεις.

δεν ισχυει οτι δεν μπορεις να "βοηθησεις" καποιον επειδη δεν εχεις τις αντιστοιχες εμπειριες.εκτος απο την εμπειρια, υπαρχει και η αντιληψη και η ενσυναισθηση.
η βοηθεια που προσφερουμε σε καποιον, προκυπτει απο το ενδιαφερον μας γι αυτον και την προθεση να συμπαρασταθουμε και οχι απαραιτητα απο τις ιδιες εμπειριες.
αν εχεις νοιωσει πονο, ματαιωση, στεναχωρια, χαρα, δεν εχει σημασια αν τα απεκτησες απο τις ιδιες εμπειριες.
τετοια συναισθηματα νοιωθουμε απο μωρα παιδια. μηπως το προβλημα ειναι οτι δεν ενδιαφερεσαι πραγματικα για τα συναισθηματα των αλλων και εισαι υπερβολικα περιχαρακωμενη στον εαυτο σου, και οχι η ελλειψη εμπειριων σου?

την μεγαλυτερη εντυπωση μου εκανε η περιγραφη σου για εναν απλο διαλογο με καποιον αλλο.
οταν μιλας με καποιον, ανησυχεις μηπως σταματησει η συζητηση? η συζητηση υπαρχει εαν και εφοσον υπαρξει επικοινωνια και και ανταποκριση.
αν εσυ περιμενεις με αγωνια την ωρα που θα σταματησει, λες και εισαι απουσα και το σταματημα ειναι ενα φυσικο φαινομενο εξω απο εσενα, σαν την βροχη, φυσικα και θα σταματησει!!!!
αν δεν ενδιαφερεσαι πραγματικα για τον αλλο και το θεμα της συζητησης, αφενος θα σταματησει και ο αλλος, αφετερου δεν υπαρχει λογος να γινεται η συζητηση..

Παντα ευστοχο το remedaki μας :)

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

Σοκολάτα, από τα γραφόμενά σου συγκρατώ τρία πράγματα: Ανησυχείς για την παιδικότητά σου που επιμένει, είσαι απόλυτη σε μερικά πράγματα, φοβάσαι την αλλαγή.
Πρώτον, κράτα χώρο για το παιδί μέσα σου. Μην το χάσεις. Δεν αναφέρομαι στις προτιμήσεις -αυτές θα αλλάξουν έτσι κι αλλιώς με το χρόνο- αλλά στην επικοινωνία που έχεις με τα παιδιά και στη ματιά του παιδιού που απορεί και θαυμάζει.
Δεύτερον, μη φοβάσαι την αλλαγή. Είμαστε ζωντανοί όχι επειδή υπάρχουμε, αλλά επειδή αλλάζουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι σε διαρκή κίνηση, αλλάζουν. Η αλλαγή είναι υγεία.
Τρίτον, όλες οι απόψεις έχουν τη θέση τους στη ζωή. Και όλες έχουν ένα μέρος της αλήθειας. Αντί να είσαι απόλυτη, προσπάθησε να μπαίνεις στη θέση εκείνου που έχει άποψη διαφορετική από τη δική σου και να κατανοείς τον τρόπο σκέψης που τον οδήγησε να έχει αυτή την άποψη.

Οι σπουδές είναι μιά καλή ευκαιρία να κάνεις γνωριμίες. Είναι επίσης ευκαιρία να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε άλλα ενδιαφέροντα, να δεις τι σου αρέσει, τι σε συγκινεί, να πειραματιστείς.

---

Ευχαριστω για την απαντηση . Ειναι αληθεια οτι δε μαρεσουν οι αλλαγες νοιωθω αβολα με τις αλλαγες .
Δικιο εχεις οτι ημαστε ζωντανοι επειδη αλλαζουμε κι οχι επειδη ζουμε , απλα εγω νοιωθω οτι ειμαι ιδια κι οτι απλα υπαρχω κι οτι δεν αλλαζω .
Η αληθεια ειναι οτι ειμαι απολυτη σε καποια θεματα ομως σεβομαι κι μαρεσει να ακουω τις αποψεις των αλλων , θα προσπαθησω να μην ειμαι τοσο απολυτη γιατι μου εχει τυχει να ειμαι απολυτη σε καποια θεματα και παρεξηγω καταστασεις .
Για παραδειγμα καποιους μηνες πριν η ξαδερφη μου μου ειπε οτι ενα κοριτσι της ειπε (με αυτο το κοριτσι καναμε παρεα λιγο καιρο) οτι ειμαι καλο ατομο απλα χρειαζεται να αλλαξω λιγο εμφανιση και χαρακτηρα και η ξαδερφη μου συμφωνησε με αυτο ,
εγω στο μυαλο μου με τη λογικη μου σκεφτηκα ''για να λεει να αλλαξω σημαινει οτι δε με δεχεται οπως ειμαι αρα δε με συμπαθει απλα με ανεχεται επειδη ειναι η ξαδερφη μου στη παρεα''
Το ειχα πει στη μητερα μου και ειπε οτι το εχω παρεξηγησει και οτι το κοριτσι αυτο δε το ειπε με κακη προθεση ομως σκεφτηκα μετα οτι για να συμφωνει κι η μητερα μου δε θα καταλαβαινει πως ειναι η προσωπικοτητα μου .
Απλα με ενοχλησε που δε το ειπε μπροστα μου ομως απο την αλλη αν συμπαθεις καποιον του λες να αλλαξει ? δε τον συμπαθεις για αυτο που ειναι ?
Για τις σπουδες προσπαθω να μη νοιωθω αβολα με τα καινουργια ατομα , θα προσπαθησω να τους μιλαω .

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

Δεδομένα για εμένα:
α)Οι περισσότεροι βιάζονται να πάνε παρακάτω/να μεγαλώσουν.
β)δεν "ωριμάζουν" όλοι οι άνθρωποι.
Με βάση αυτά τα δύο χτες ενώ βρισκόμουν με έναν γνωστό σε ένα μια jazz βραδυά (δεν ακούω jazz αλλά το αναφέρω γιατί θεωρώ πως είναι άλλο ένα στοιχείο που ενισχύει την ιδέα που έχω, καθώς η jazz δεν ειναι μουσική που ακούγεται στον συγκεκριμένο χώρο και απο το συγκεκριμένο πλήθος....κοινώς ήταν λίγο ότι νά'ναι το θέμα), τον ρώτησα ποιος πιστεύει πως ειναι ο μέσος όρος ηλικίας γύρω μας στο μέρος εκείνο.
Θεώρησα δεδομένο πως απο την απάντηση που θα μου έδεινε θα είχαμε μια διαφωνία περί τα 7-10 χρόνια πριν μου απαντήσει....απάντησε 35 τελικά. Επειδή είμαι γενικά αρκετά παρατηρητικός θεώρησα πως έπεσα μέσα στην αρχική μου ιδέα καθώς, ενώ γενικά το κλίμα απο την συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, το ντύσιμο τους κλπ ναι άνετα θα μπορούσαμε να μιλάμε για άτομα της ηλικίας που ανέφερε ο γνωστός μου, εγώ απο μικρολεπτομέριες που παρατηρούσα θεώρησα πως οι ηλικίες τους αποκλείεται να ξεπερνούν τα 25 χρόνια.

Που κολλάνε όλα αυτά?
Όπως έγραψα και στην αρχή παρατηρώ (εγώ πάντα...δεν υπάρχει λόγος να φρικάρει πάλι κανείς και να πει οτι κάνω γενικευσεις κλπκλπ) πως γενικά υπάρχει μια τάση θέλουμε να είμαστε πιο μεγάλοι απο ότι είμαστε χωρίς όμως αυτό παράλληλα να σημαίνει και πνευματική ωριμότητα. Υπάρχουν όμως πολλές συνήθειες που θα κάνουν κάποιον να "ξεγελάσει" κάποιον για να νομίζει οτι ειναι πιο "ώριμος".
Θεωρώ πως και στην ηλικία που είσαι ενδεχομένως να έχεις ένα τέτοιο περιβάλλον...Σκέψου όμως πως είσαι ακόμα ένα παιδί (δική μου άποψη και πάλι) καθώς μόλις τελείωσες το σχολείο. Το ότι κάποιοι γύρω σου σε ξεγελούν με ορισμένες συνήθειες δεν σημαίνει πως ειναι και μεγαλύτεροι απο εσένα. Φυσικά όμως το αποτέλεσμα είναι να σου φαίνεσαι παράξενη.

Αν βαρέθηκες ή χάθηκες σε όλα αυτά που έγραψα τότε κράτα μόνο το εξής....
Είσαι 19...είσαι πάρα πολύ μικρή για να ανησυχείς για το οτι δεν έχεις "μεγαλώσει". Οι άλλοι βιάζονται.

---

Ευχαριστω για την απαντηση , λιγο μπερδευτηκα με την απαντηση δε πειραζει ομως .
Θεωρω τους αλλους της ηλικιας μου ωριμοτερους γιατι εχουνε ποιο πολλες εμπειριες .
Για παραδειγμα μπορουν να καταλαβουν κατι παραπανω απο εμενα , μπορουν να καταλαβουν ποιο ευκολα τους αλλους απο εμενα .
Οντως πολλοι βιαζονται να μεγαλωσουν κι δε μαρεσει καθολου .
Δικιο εχεις δε θα ανησυχω , ετσι κι αλλιως δε θα μαρεσε να ημουνα υπερβολικα ωριμη απο τωρα η να ειχα παρα πολλες εμπειριες απο τωρα .
Σιγουρα μεγαλωνοντας θα αποκτησω.

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Σοκολατα..Ξερεις ποση δυναμη ψυχης χρειαζεται καποιος που ενω κλαιει η ψυχη του χαμογελαει?Θα το καταλαβεις μεγαλωνοντας αυτο..

Μην ανησυχεις για τιποτα,θα ερθουν ολα στον χρονο τους..Και η υπευθυνοτητα,η ωριμοτητα,η ενεργη σεξουαλικοτητα κτλ..Μην συγκρινεις κανεναν με εσενα,εσυ εισαι εσυ!
Ο καθενας εχει το δικο του χρονοδιαγραμμα :)

Ειμαι 31 και πολλες φορες που περναω εξω απο παιδικες χαρες φλερταρουν τα ματια μου με την κουνια :P ολοι εχουμε ενα παιδακι μεσα μας!

---

Για το πρωτο παλι δε νομιζω να εννοουμε το ιδιο πραγμα , δηλαδη ειναι δυναμη ψυχης να χαμογελας ψευτικα μπροστα στους αλλους ενω σου ερχεται να κλαψεις ?
Αν αυτο ισχυει τοτε οσα ατομα εχω γνωρισει πραγματικα ειναι δυνατα γιατι αληθεια δεν εχω δει ουτε ενα ατομο να μη γελαει ψευτικα .
Εγω δε πιστευω οτι θα μπορουσα να γελασω ψευτικα αν μου ερθει να κλαψω δε μπορω να το συγκρατησω και μπορει να κλαιω και μπροστα σε αλλους .
Ναι οντως θα ερθουν ολα στο χρονο τους το σκεφτομαι μερικες φορες αυτο για να παιρνω δυναμη .
Ειπες οτι οταν περνας εξω απο παιδικη χαρα οτι τα ματια σου φλερταρουν με την κουνια , αν σου ερχεται να κανεις κουνια μπορεις να πας και να κανεις χωρις να σε νοιαζει τι θα πουν οι αλλοι .
Οταν ημουνα 16 ειχα μπει με παρεα ομως σε παιδοτοπο γιατι θελαμε , ομως δυστυχως μας εδιωξαν γιατι μας ειπαν οτι δεν ημαστε παιδια .

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

θα αρχισω απ το τελος, γιατι εκει ειναι το σημαντικο, νομιζω.
το να εχεις ακομα ενδιαφεροντα απο την παιδικη σου ηλικια, το καταλαβαινω και δεν εχουν ολοι ιδια ηλικια "ωριμανσης", πως ειναι δυνατον ομως να δειχνεις ακομα και εμφανισιακα 11 ετων, ενω εισαι 19??? μηπως δεν μεγαλωνεις επειδη δεν το θελεις και ειναι στο μυαλο σου μονο οτι φαινεσαι 11 ενω στην πραγματικοτητα απλα προσπαθεις να φερεσαι και να ζεις σαν 11, ενω φαινεσαι σαν 19χρονη που φερεται σαν 11χρονη ???
εφοσον το κανεις απο επιλογη, μπορει να μεινεις 11 και στα 40. θα πρεπει να το θελησεις η ιδια για να αλλαξει κατι.
αναρωτησου γιατι το κανεις αυτο. τι σου προσφερει η καθηλωση στα 11? ασφαλεια απο τις σχεσεις και την ζωη των ενηλικων?
δεν υπαρχει τιποτε που να σε δελεαζει στην ζωη των ενηλικων? δεν σε ενδιαφερει η ανεξαρτησια, η δημιουργια, ο ερωτας?

στα υπολοιπα, σιγουρα το "αδειος" ειναι πολυ χειροτερο απο το "λυπημενος", αλλα τι νοημα εχει μια τετοια συγκριση? εχεις περιθωριο επιλογης?
το οτι δεν νοιωθεις συναισθηματα χαρας η εστω λυπης, με ανησυχει...

κατι πολυ ευοιωνο ομως, ειναι οτι αρχιζεις πολυ συντομα μαθηματα, επομενως το πλαισιο της ζωης σου αλλαζει και θα εχεις την ευκαιρια να γνωρισεις πολλα νεα ατομα. μερικα απο αυτα ισως τα θελησεις (και σε θελησουν) για παρεα σου .

σε ολους συμβαινει να κανουν παρεες που δεν ειναι εμπιστοι φιλοι, αλλα απλα γνωστοι. αυτο δεν ειναι καθολου κακο. ειναι μια συμβαση που σου επιτρεπει να κοινωνικοποιεισαι. το προβλημα ειναι να εμπιστευεσαι υπερ του δεοντος τετοιους ανθρωπους που ειναι απλες παρεες για να περναει η ωρα, ενω δεν αξιζουν την εμπιστοσυνη σου...
εφοσον κανεις την διακριση και ξερεις τι ειναι για εσενα, μπορεις να τους συναναστρεφεσαι για να διασκεδαζεις και στην πορεια θα γνωρισεις και καποιους που πραγματικα θα ταιριαζεις και θα εμπιστευθεις.

δεν ισχυει οτι δεν μπορεις να "βοηθησεις" καποιον επειδη δεν εχεις τις αντιστοιχες εμπειριες.εκτος απο την εμπειρια, υπαρχει και η αντιληψη και η ενσυναισθηση.
η βοηθεια που προσφερουμε σε καποιον, προκυπτει απο το ενδιαφερον μας γι αυτον και την προθεση να συμπαρασταθουμε και οχι απαραιτητα απο τις ιδιες εμπειριες.
αν εχεις νοιωσει πονο, ματαιωση, στεναχωρια, χαρα, δεν εχει σημασια αν τα απεκτησες απο τις ιδιες εμπειριες.
τετοια συναισθηματα νοιωθουμε απο μωρα παιδια. μηπως το προβλημα ειναι οτι δεν ενδιαφερεσαι πραγματικα για τα συναισθηματα των αλλων και εισαι υπερβολικα περιχαρακωμενη στον εαυτο σου, και οχι η ελλειψη εμπειριων σου?

την μεγαλυτερη εντυπωση μου εκανε η περιγραφη σου για εναν απλο διαλογο με καποιον αλλο.
οταν μιλας με καποιον, ανησυχεις μηπως σταματησει η συζητηση? η συζητηση υπαρχει εαν και εφοσον υπαρξει επικοινωνια και και ανταποκριση.
αν εσυ περιμενεις με αγωνια την ωρα που θα σταματησει, λες και εισαι απουσα και το σταματημα ειναι ενα φυσικο φαινομενο εξω απο εσενα, σαν την βροχη, φυσικα και θα σταματησει!!!!
αν δεν ενδιαφερεσαι πραγματικα για τον αλλο και το θεμα της συζητησης, αφενος θα σταματησει και ο αλλος, αφετερου δεν υπαρχει λογος να γινεται η συζητηση..

---

Συγνωμη για την εμφανιση εννοουσα οτι τα μαλλια μου κι τα εουχα ειναι ιδια εννοω ντυνομαι το ιδιο .
Σιγουρα δε μοιαζω για 11 ομως δε πιστευω οτι μοιαζω για 19 πολλοι με περνανε για 15 η 16 .
Δε προσπαθω να φερομαι σαν παιδι αληθεια μου βγαινει αυθορμητα .
Η αληθεια ειναι οτι αν ειμαι σπιτι κι δεν ανεξαρτητοποιουμαι νοιωθω ασφαλεια μεσα στο σπιτι γιατι ειναι οι γονεις μου κι η αδερφη μου , αν πεθαιναν δε ξερω τι θα εκανα .
Η δημιουργια μαρεσει ναι και η ανεξαρτησια ομως νοιωθω αβολα να ζω μονη μου πιστευω δε μπορω αν παω καπου για παραδειγμα οταν πηγα να γραφτω στη σχολη μου ηθελα τους γονεις μου μαζι μου η οταν πηγαινα 1 λυκειου και γραφτηκα σε φροντηστιριο ηθελα τους γονεις μου μαζι μου ενοιωθα πολυ αβολα να παω μονη μου να γραφτω . Απορω πως θα παω να εργαστω καποια στιγμη γιατι εκει σιγουρα πρεπει τη πρωτη ημερα να παω μονη μου να δω αν τελικα με δεχτουν η οχι .
Ο ερωτας δε με ενδιαφερει οχι οτι δε του δινω αξια απλα με ενδιαφερει η φιλια περισσοτερο , ταιλευταια φορα που μαρεσε καποιος ηταν στα 14-15 μου απο τοτε δε μαρεσε κανεις κι σταματησα να ενδιαφερομαι για να βρω δεσμο .
Δεν ειναι οτι ποτε ποτε δε νοιωθω χαρουμενα η λυπημενα απλα συνηθως αδεια κανενα απο τα δυο . Μερικες φορες ειμαι υπερευαισθητη κι αλλες φορες δε νοιωθω κατι.
Αυτο που ειπες οτι δε σημαινει οτι πρεπει να εχεις ιδιες εμπειριες με καποιον για να τον καταλαβεις κι να τον νοιαστεις το πιστευω κι εγω , πριν που ειπα οτι χρειαζεται να εχεις ιδιες εμπειριες με καποιον για να τον καταλαβεις κι να τον νοιαστεις σκεφτομουνα οσους εχω γνωρισει γιατι οι περισσοτεροι θελουν κοντα τους ατομα να τους καταλαβαινουν γιατι ετσι πιστευουν θα τους νοιαστουν η θα τους βοηθησουν .
Για τα συναισθηματα των αλλων προσπαθω μερικες φορες να τα καταλαβω μερικες φορες οχι , αν ομως καποιος δε με εμπιστευεται δε θα μπορεσω εγω να καταλαβω τι συναισθηματα εχει , αν μου δειχνει οτι ειναι καλα θα πιστεψω οτι ειναι καλα .
Στο ταιλευταιο για τη συζητηση αληθεια εγω μιλαω στον αλλον αν τυχει να μιλησω με καποιον απλα ο αλλος μετα συνηθως σταματαει , δε το λεω επιτηδες για να δειξω οτι εχω δικιο αληθεια και επειδη εχει τυχει με αρκετα ατομα αναρωτιεμαι μηπως εγω εχω κατι λαθος .
Μου αρεσει πολυ να μιλαω με αλλους γιαυτο και μπηκα κι σε αυτο το forum για να βλεπω τα προβληματα των αλλων αφου δε μου τα εμπιστευονται τα κοντινα μου ατομα (δεν εννοω οικογενεια) και προσπαθω να τους δωσω καποια συμβουλη κι αν θελουν την ακολουθουν αν οχι δε πειραζει .
Αλλα απο εδω ξερω οτι φαινομαι ανοιχτο ατομο ομως απο κοντα κλειστο , ισως αυτο το προβλημα να ειναι .

Quote:

---

Originally Posted by σοκολατα 14

Απλα με ενοχλησε που δε το ειπε μπροστα μου ομως απο την αλλη αν συμπαθεις καποιον του λες να αλλαξει ? δε τον συμπαθεις για αυτο που ειναι ?

---

Πόσο σημαντική είναι για σένα η γνώμη ενός ατόμου με το οποίο απλά "κάνατε παρέα λίγο καιρό"? Σε ενοχλεί αν σε εγκρίνει ή σε απορρίπτει? Δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, ούτε αξίζει να ασχολούμαστε με τη γνώμη τους για εμάς. Σύμφωνοι, ειδικά σε μικρή ηλικία μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων για να μάθουμε τον τρόπο να σχετιζόμαστε μαζί τους, αλλά σκέψου οτι αν ζητήσεις από 10 ανθρώπους να σε περιγράψουν, ο καθένας θα δώσειι διαφορετική εικόνα για σένα, ανάλογα με τις δικές του απόψεις και προοσλαμβάνουσες.
Σιγά σιγά θα ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Μη φοβάσαι να ανοιχτείς στους ανθρώπους, αλλά μη θεωρείς εκ προοιμίου σωστές τις απόψεις τους, όπως και τις δικές σου. Ψάξε πίσω από το προφανές....:)

Quote:

---

Originally Posted by σοκολατα 14

Συγνωμη για την εμφανιση εννοουσα οτι τα μαλλια μου κι τα εουχα ειναι ιδια εννοω ντυνομαι το ιδιο .
Σιγουρα δε μοιαζω για 11 ομως δε πιστευω οτι μοιαζω για 19 πολλοι με περνανε για 15 η 16 .
Δε προσπαθω να φερομαι σαν παιδι αληθεια μου βγαινει αυθορμητα .
Η αληθεια ειναι οτι αν ειμαι σπιτι κι δεν ανεξαρτητοποιουμαι νοιωθω ασφαλεια μεσα στο σπιτι γιατι ειναι οι γονεις μου κι η αδερφη μου , αν πεθαιναν δε ξερω τι θα εκανα .
Η δημιουργια μαρεσει ναι και η ανεξαρτησια ομως νοιωθω αβολα να ζω μονη μου πιστευω δε μπορω αν παω καπου για παραδειγμα οταν πηγα να γραφτω στη σχολη μου ηθελα τους γονεις μου μαζι μου η οταν πηγαινα 1 λυκειου και γραφτηκα σε φροντηστιριο ηθελα τους γονεις μου μαζι μου ενοιωθα πολυ αβολα να παω μονη μου να γραφτω . Απορω πως θα παω να εργαστω καποια στιγμη γιατι εκει σιγουρα πρεπει τη πρωτη ημερα να παω μονη μου να δω αν τελικα με δεχτουν η οχι .
Ο ερωτας δε με ενδιαφερει οχι οτι δε του δινω αξια απλα με ενδιαφερει η φιλια περισσοτερο , ταιλευταια φορα που μαρεσε καποιος ηταν στα 14-15 μου απο τοτε δε μαρεσε κανεις κι σταματησα να ενδιαφερομαι για να βρω δεσμο .
Δεν ειναι οτι ποτε ποτε δε νοιωθω χαρουμενα η λυπημενα απλα συνηθως αδεια κανενα απο τα δυο . Μερικες φορες ειμαι υπερευαισθητη κι αλλες φορες δε νοιωθω κατι.
Αυτο που ειπες οτι δε σημαινει οτι πρεπει να εχεις ιδιες εμπειριες με καποιον για να τον καταλαβεις κι να τον νοιαστεις το πιστευω κι εγω , πριν που ειπα οτι χρειαζεται να εχεις ιδιες εμπειριες με καποιον για να τον καταλαβεις κι να τον νοιαστεις σκεφτομουνα οσους εχω γνωρισει γιατι οι περισσοτεροι θελουν κοντα τους ατομα να τους καταλαβαινουν γιατι ετσι πιστευουν θα τους νοιαστουν η θα τους βοηθησουν .
Για τα συναισθηματα των αλλων προσπαθω μερικες φορες να τα καταλαβω μερικες φορες οχι , αν ομως καποιος δε με εμπιστευεται δε θα μπορεσω εγω να καταλαβω τι συναισθηματα εχει , αν μου δειχνει οτι ειναι καλα θα πιστεψω οτι ειναι καλα .
Στο ταιλευταιο για τη συζητηση αληθεια εγω μιλαω στον αλλον αν τυχει να μιλησω με καποιον απλα ο αλλος μετα συνηθως σταματαει , δε το λεω επιτηδες για να δειξω οτι εχω δικιο αληθεια και επειδη εχει τυχει με αρκετα ατομα αναρωτιεμαι μηπως εγω εχω κατι λαθος .
Μου αρεσει πολυ να μιλαω με αλλους γιαυτο και μπηκα κι σε αυτο το forum για να βλεπω τα προβληματα των αλλων αφου δε μου τα εμπιστευονται τα κοντινα μου ατομα (δεν εννοω οικογενεια) και προσπαθω να τους δωσω καποια συμβουλη κι αν θελουν την ακολουθουν αν οχι δε πειραζει .
Αλλα απο εδω ξερω οτι φαινομαι ανοιχτο ατομο ομως απο κοντα κλειστο , ισως αυτο το προβλημα να ειναι .

---

"αυθορμητα" σου βγαινει, επειδη ΘΕΛΕΙΣ να παραμεινεις παιδι. οταν αποφασισεις οτι θελεις να μεγαλωσεις, θα σου βγαινει "αυθορμητα" η γυναικα.

ενταξει... αν για να γραφτεις στην σχολη σου ηθελες παρεα τους γονεις σου, καποιο ρολο ΠΟΛΥ σοβαρο θα εχουν παιξει κι αυτοι στην τοσο μεγαλη προσκοληση σου μαζι τους...

μην σκεφτεσαι τοσο μακρια, οπως την πληρη ανεξαρτησια σου και το ξεχωριστο σπιτι. κανε μικροτερες αλλαγες, οπως το να πηγαινες στην σχολη σου μονη για παραδειγμα, το να βγαινεις καποια βραδια και οχι απογευματα, να διαβαζεις λογοτεχνια και φιλοσοφια και οχι μονο παιδικα βιβλια, να πας καμια εκδρομη με φιλους και οχι με γονεις, κλπ...

τον ερωτικο δεσμο, εσυ θα αποφασισεις ποτε θα τον επιδιωξεις. δεν ειναι κατι που θα κανεις με το ζορι για να αποδειξεις κατι στους γυρω σου η στον εαυτο σου, θα πρεπει να το επιθυμεις. μηπως ειναι το βασικο που αποφευγεις και γραπωνεσαι στην παιδικοτητα σου?

προεχει ολων των παραπανω, η συνειδητη αποφαση σου οτι ΘΕΛΕΙΣ να μεγαλωσεις.

φυσικα και ολοι θελουν κοντα τους ατομα που να τους καταλαβαινουν. εσυ δεν θελεις?

η εμπιστοσυνη των αλλων (οπως και η δικη σου προς τους αλλους) δεν ειναι κατι που παραχωρειται με το καλημερα! προεχει μια καλη και ευχαριστη επικοινωνια, η αναγνωριση κοινων ενδιαφεροντων και παρομοιων αποψεων, κοινες διασκεδασεις πολλες φορες και ειναι μια σταδιακη διαδικασια αλληλεπιδρασης!
κανεις δεν θα σου δειξει/πει μολις σε γνωρισει οτι εισαι η φιλη που ονειρευοταν και θα σου πει μονοκοπανια τα αισθηματα του και τις σκεψεις του.
αν βρισκει τοιχο μπροστα του η ενα ατομο που δεν επικοινωνει γενικοτερα, ουτε θα σε εμπιστευθει, ουτε θα επιδιωξει συνεχεια. το ιδιο κι εσυ.
εσυ περιμενεις ανευ ορων αποδοχη για να αχισεις να ασχολεισαι με εναν αλλο, προφανως. δεν λειτουργει ομως ετσι μια γνωριμια. την εμπιστοσυνη την κερδιζεις, δεν στην προσφερουν επειδη εισαι καλο παιδι.

το πως αντιμετωπιζεις αυτο με την συζητηση, εξακολουθει να μου κανει μεγαλη εντυπωση.
λες, "μιλαω κι ο αλλος συνηθως σταματαει". δινεις την αισθηση οτι μιλας για να μιλας... δεν μιλας σε κανεναν με σκοπο απλα να μιλαει κι αυτος, να μιλατε κι οι δυο, κι οποιος σταματησει πρωτος, χανει.
μιλας για να επικοινωνησεις, για να βρεις κοινα. αν "μιλωντας" δεν επιτυγχανεται επικοινωνια και η ομιλια ειναι κενη νοηματος η ενδιαφεροντος για τον αλλο (η για σενα), φυσικο επομενο ειναι να σταματησει η συζητηση. μην επικεντρωνεσαι στο "να μιλας" για να γινεται μια κουβεντα. να μιλας μονο οταν εχεις κατι να πεις, να ρωτας μονο οταν κατι η ο αλλος σε ενδιαφερει πραγματικα.

και οχι, δεν φαινεσαι ανοιχτο ατομο απο εδω. πολυ κλειστο ατομο φαινεσαι. φοβασαι να ανοιχτεις, φοβασαι να επικοινωνησεις ουσιαστικα. παραμενεις σε μια ανωδυνη επιφανεια με τον ιδιο τροπο που παραμενεις στην παιδικοτητα σου .

είμαστε πολύ κοντά ηλικιακά!και κάποια απο αυτά που λες τα καταλαβαίνω απόλυτα !και εγώ ήμουν ένα πολύ κλειστό άτομο στο σχολείο με αποτέλεσμα ακομα και τώρα όταν βλέπω καποιον απο κει νίωθω αμήχανα!

δεν είναι κακό που κάνεις παρέα με μικρότερους! (εγώ επικοινωνώ καλύτερα με 16 χρονα! :P)

αλλά το θέμα είναι πως πρέπει να επιδιώκεις μια αλλαγή!δεν μπορείς να μείνεις για πάντα έτσι.
οι αλλαγές μπορεί να είναι επώδυνες στη αρχή,αλλά μετά αισθάνεσαι πολύ διαφορετικά πίστεψε με.
κάνε κάτι διαφορετικό!μικρό βήμα στην αρχή! βάψου διαφορετικά για παράδειγμα! δεν είναι κακό!

βρες μια ασχολία..κάτι που να μην σε κάνει να αισθάνεσαι άδεια!


αλλά πρόσεχε!πρέπει η όποια αλλαγή είναι γ εσένα.και αν εσύ δεν αισθάνεσαι καλά για αυτο. μην το επιχειρήσεις.
θα έρθει η στιγμή που η ίδια θα επιδιώκεις αυτή τη αλλαγη!και τότε θα αισθάνεσαι πιο ελεύθερη

όπως έχω ξαναπεί...βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο και πολύ άσχημο μεταβατικό στάδιο!είναι πολύ δύσκολο και εσύ η ίδια μόνο ξέρεις τι να κάνεις!