Γεια σας!!Χτες γραφτηκα στο φορουμ και θα ηθελα να μου πειτε την γνωμη σας για καποιες σκεψεις μου!!Αρχικα θελω να πω οσον αφορα την οικογενεια μου,οτι απο τοτε που ημουν 8 χρονων εως και τα 17 μου περιπου ο πατερας μου χαλαγε ολα τα λεφτα μας στα χαρτια,ειχε εξωσυζηγικες σχεσεις,συνεχεια φωνες στο σπιτι αλλα σε υπερβολικο βαθμο,πολλες φορες και ξυλο οχι σε εμας αλλα στην μητερα μου πανω στα νευρα του και μετα ζηταγε φυσικα συγγνωμη!!Ετσι λοιπον ολα αυτα τα χρονια χωριζανε και τα ξαναφτιαχνανε με την δικαιολογια οτι ηταν καλυτερο για μας..ο αδερφος μου που ειναι μεγαλυτερος απο μενα παντα ηταν πιο ευαισθητος σε αυτο το θεμα και ηθελε να τα ξαναβρουν..εγω απο την αλλη στηριζα την μαμα μου και ελεγα ηδη απο τα δεκα οταν πηρα χαμπαρι τι γινεται ελεγα οτι επρεπε να κανουν οτι ειναι καλυτερο γιαυτους και οτι απο το να γινονται ολο τα ιδια καλυτερα να χωρισουν να ηρεμησουν και αυτοι και εμεις..και ετσι καθε φορα που τα ξαναβρισκανε εμενα ηταν το χειροτερο μου γιατι επρεπε συνεχεια να συνηθιζουμε σε αλλες καταστασεις!!Παρολα αυτα υπηρχαν στιγμες που λυπομουν τον πατερα μου(μικρη του ειχα μεγαλη αδυναμια) ο οποιος να προσθεσω εχει πολλα θεματα...δεν μπορει να βγει απο την αθηνα εχει πολλες φοβιες...εδω και πολλα χρονια παρακολουθει αγωγη αλλα δεν εχει αλλαξει κατι...πιστευω οτι ο ιδιος πραγματικα δεν θελει...πολλες φορες ειναι σαν μικρο παιδι αδυναμος και αλλες βριζει τους παντες...και παντα οσο καιρο και να εκανα να τοτ μιλησω τα ξαναεβρισκα μαζι του γιατι στεναχωριομουν χωρις ομως να τα ξεχναω!!Και φτανουμε την χρονια που εδινα πανελληνιες,ο αδερφος μου ηταν φανταρος και οι γονεις μου ειχαν χωρισει,η μητερα μου λοιπον ειχε ενα δεσμο το εμαθε ο πατερας μου και προσπαθησε μετα απο εναν μεγαλο τσακωμο που ημουν κ εγω μπροστα να την σκωτοσει...κανονικα με οπλο..και μπηκα εγω αναμεσα...τοτε λοιπον αρχισα να ουρλιαζω και δεν ηξερα τι εκανα...ανοιξα την πορτα και αρχισα να τρεχω...σταματησα οταν δεν ηξερα καν που ημουν δεν μπορουσα να σταματησω να κλαιω και να τρεμω!Η μανα μου τον συγχωρεσε..εγω ομως δεν ημουν καλα....οταν εδινα πανελληνιες ειχα ενα τρελο αγχος παρολο που ειχα διαβασει,με πιασανε λογο αγχους πονοι,εμετοι,δυο βδομαδες που εδινα κοιμηθηκα 5 ωρες και απο φαγητο τιποτα!!Παρολα αυτα δεν τα παρατησα,ειπα δεν θα πανε τσαμπα οι κοποι σου πρεπει να το κανεις για σενα,εδωσα και περασα!!Αλλα μετα για κανενα 6μηνο με ειχανε πιασει φοβιες σαν αυτες του πατερα μου,δεν εβρισκα νοημα σε τιποτα,δεν γελαγα,εκλαιγα χωρισ λογο(πολλες φορες και παλιοτερα αλλα οχι τοσο συχνα)τιποτα..πηγα σε ψυχολογο...μου ειπε οτι ειχα καταθλιψη και επρεπε να ακολουθησω καποια αγωγη...δεν ηθελα φαρμακα,ειπα οχι δεν θα με παρει απο κατω θα το ξεπερασω μονη μου κ το ξεπερασα!!Κ ολα αυτα με εχουν κανει πολυ σκληρη κυνικη..αυτο ειναι και το προβλημα μου..λες και εγω δεν παθαινω τιποτα...στις φιλιες μου ειμαι μια χαρα αλλα στις σχεσεις μου οχι...ξεκιναω κατι και μετα απο λιγο καιρο νιωθω οτι πνιγομαι..δεν ερωτευομαι..και γενικοτερα δεν με αγγιζουν πραγματα...και θελω να το αλλαξω αυτο αλλα δεν ξερω πως!!Αυτα απο μενα και συγγνωμη για το κατεβατο!!
